25.4.11

μεταπασχαλινή δυσπεψία - απόκριση στον πρωθυπουργό


Διάβασα πως τις προάλλες, ο εκτελών χρέη πρωθυπουργού της Ελλάδας Παπανδρέου έσφιξε το χέρι καθενός από τους 200 επιβαίνοντες του πλοίου προς την Ύδρα και πως μάλιστα οι πλειοψηφία αυτών ανταποκρίθηκε θετικά. Και ομολογώ εδώ πως η σκέψη της παθητικής χειραψίας μεσοπέλαγα με εκείνον που αποκαλώ πολιτική μαριονέτα (με ολίγον από στρουμφ) σε κάθε μου γραπτή αναφορά σε αυτό το ιστολόγιο παρέμεινε σε μια ανυποψίαστη γωνιά του μυαλού μου ολίγον περισσότερο ακόμα από όσο απαιτείται απ' το πατροπαράδοτα ψημένο αρνί να παραμείνει στο έντερο του μπουκωμένου ψηφοφόρου του. 

Φαντασιώθηκα -φευ- λαμπριάτικα πως βρισκόμουν αποκλεισμένος στο καταμαράν και πως η πολιτική μαριονέτα Παπανδρέου, με το αλησμόνητο χαμόγελο συγκρατημένης αυτοπεποίθησης που παραπλάνησε τόσους με εκείνο το "πάμε" που ξεστόμισε κάποτε, μου έδινε το χέρι ευχόμενος ειλικρινά χρόνια πολλά και ταυτόχρονα τη δυνατότητα να ξεστομίσω και εγώ ό,τι θα απελευθέρωνε αυτό το συναπάντημα από τα ακατέργαστα του ψυχισμού μου στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που θα μου αναλογούσαν. 

Δύσκολη φαντάζει ακόμη και η φαντασιωσική τοποθέτηση. Γιατί ακριβώς, η φαντασίωση δεν περιλαμβάνει τον Πάγκαλο (δεν θα τον χώραγε άλλωστε) συνεπώς η ανεπηρέαστη απ' τους πολιτισμικούς κανόνες έκφραση της ναυτίας (το ξέρασμα στο πέτο του - και εγώ τα έφαγα άλλωστε - και το καταμαράν κουνάει μεσοπέλαγα) θα έχανε ένα καλό λόγο ύπαρξης. Αυτό συνεπώς σημαίνει πως με τον πρωθυπουργεύοντα θα λογόκρινα το ασυνείδητό μου; 

Μπρος στην προδιαγραφόμενη συντριβή και πριν την τελική μου απόκριση, ρώτησα την εκλεκτή μου παρέα, εκείνη τι θα έκανε. Η απάντησή της σαφής: "... λυπάμαι που δεν είστε φτιαγμένος για αυτή τη δουλειά, δεν σας αναγνωρίζω καμιά εξουσία και είστε χυδαίος". Αντιπαρέρχομαι αυτή τη ραγδαία κλιμάκωση της επιχειρηματολογίας από την εκλεκτή μου παρέα, και στέκομαι μειδιώντας στη χρήση του πληθυντικού. Ο πολιτισμός εδώ κάνει ξανά το θαύμα του, ανακαλώ συγκινημένος.

Όσο και να το καθυστερούσα, έπρεπε να απαντήσω στο ερώτημα που μου σφηνώθηκε σαν καρφί σε σταυρό την πιο ιερή μέρα της χριστιανοσύνης. Εγώ πώς θα αποκρινόμουν; Από το βλέμμα μου περνούν διάφορες εικόνες, όλες βουβές. Να κουνώ απαξιωτικά το κεφάλι, να αρνούμαι τη χειραψία, να τη πραγματοποιώ αλλά κατά τη διάρκειά της να παίζω το μεσαίο μου δάχτυλο στη κλειστή καμπύλη των δύο παλαμών μας κάνοντας ένα παπανδρέου να νιώσει και πάλι παιδί ή μαλάκας, να μουρμουρίζω υποτιμητικά, να φωνάζω, να βρίζω, να κλαίω ξανά τη χαμένη αξοπρέπειά μου όπως έκανα κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα. Τελικά καταλήγω. Θα του ζητούσα απλά να θυμόταν πως η προσωπική μου άποψη θα ήταν να ξεκουμπιζόταν άμεσα αυτός και το σόι του, οι παρατρεχάμενοι και  οι χειροκροτητές του, έτσι χωρίς περαιτέρω εξήγηση. Μπορεί και να καταλάβαινε, αλλά ίσως και όχι. Το πιο πιθανό είναι ότι δε θα άκουγε τίποτα βέβαια.
Χαμηλώνω το βλέμμα και μου στερώ αυτοτιμωρητικά τον σπάνιο ήλιο που μας κάνει τη χάρη να καίει στον ουρανό του Λονδίνου. Ένιωσα σαν ηθοποιός που πρόβαρε τα λόγια του στον καθρέπτη, σαν κυρίαρχος σε μια πλαστή διαλεκτική σχέση. Αποκρινόμουν στο τίποτα. Είχα μπροστά μου τον άνθρωπο και ξεχνούσα πως στόχος μου είναι ο πολιτικός. Παραπλανιόμουν. Συμμετείχα ενεργά στη εξαπάτηση. Γινόμουν σύμμαχος του προσωπικού μου νεκροθάφτη (που θα έγραφε και ο Κούντερα). Σηκώνω τα μάτια ξανά και προσπαθώ να φανταστώ τον ελληνικό ήλιο. Σκέφτομαι πως αυτός ο πολιτικός πολιτισμός ακόμα και στη φαντασίωση, σε συνθήκες μάλιστα κλειστού καταμαράν στη μέση της θάλασσας, είναι ένα μικρό βήμα προσωπικής αναξιοπρέπειας για μένα και ένα μεγάλο αρρωστημένο βήμα για την υπόλοιπη ανθρωπότητα που ξερνάει στη στεριά. 

Το εξομολογούμαι όμως. Τιμωρείστε με!


Όταν με το καλό ολοκληρωθεί η πασχαλινή πέψη αναζητώ και απ' τον φίλτατο αναγνώστη τη δική του απόκριση στο σοκαριστικό ενδεχόμενο της προτεινόμενης χειραψίας με τον πρωθυπουργεύοντα. 

9 σχόλια:

  1. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι γίνεσαι σκληρός με το Γιώργο. Ένας απλός υπάλληλος είναι μόνο...
    Το γάντι πάντως λέω να το σηκώσω, μάλιστα πέρυσι τέτοια εποχή συναπαντήθηκα σε κλειστό χώρο με την πρωθυπουργική καρικατούρα και τους προσωπικούς της χειροκροτητές-δεν θα στα πω τώρα όμως γιατί ήδη αισθάνομαι να μπλοκάρεται η λειτουργία της πέψης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολυ καλα τα λες.Μετα την πεψη τι.Και αν κανει κανεις και νηστεια τοτε τι.Νταφης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είμαστε που λες στην πρεμιέρα μιας παράστασης στο Εθνικό Θέατρο και είναι μαζεμένος κόσμος και κοσμάκης, βουλευταί, εφοπλισταί, μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου και διάφοροι άλλοι πλούσιοι που μη με ρωτάς τι επάγγελμα κάνουν γιατί δεν ξέρω, όλοι τους πάντως τόσο γνωστοί που τους ήξερα ακόμα κι εγώ που δεν σκαμπάζω από σελέμπτιτιζ, ήμουν κι εγώ με πρόσκληση φίλου ηθοποιού. Το μαγαζί είναι γεμάτο και οι διάδρομοι επίσης από φουσκωτούς με νέας τεχνολογίας γκάτζετς (από τα αυτιά κρέμονται καλώδια και μιλάνε στο ρολόϊ χειρός, άσε ζήλεψα...) και στα μπροστά το μισό υπουργικό συμβούλιο, η Μιλένα, ο Χρήστος, ο Θεόδωρος και άλλες τηλεοπτικές φάτσες. Και όταν χτυπάει το καμπανάκι της έναρξης εμφανίζεται Αυτός! Με το γνωστό χαμόγελο-μπότοξ που ακινητοποιεί τους μύες του προσώπου και το αρχιτσόκαρο την Άντα (θέλω κάποτε εκτενές αφιέρωμα, σου έχει ξεφύγει νομίζω τι λαμπερή προσωπικότητα είναι...). Και τι νομίζεις ότι γίνεται εκείνη την ώρα; Του πετάνε γιαούρτια; Όχι! Του φωνάζουν "έξω οι κλέφτες κλπ."; Όχι; Τον σβερκώνουν ομαδικά; Ουχί! Του πετάνε τσίχλες; Αυτό ήθελα να το κάνω εγώ αλλά κώλωσα. Ε, λοιπόν σηκώθηκαν όρθιοι όλοι οι πλούσιοι και χειροκροτούσαν για 5 λεπτά, μέχρι που βγήκε ο ηθοποιός και τους παρακάλεσε να σταματήσουν για να ξεκινήσει η παράσταση. Εγώ χλόμιασα στην αρχή αλλά μετά το βρήκα απολύτως φυσιολογικό να χειροκροτάνε το σωτήρα τους όλες αυτές οι καρικατούρες που μας πίνουν το αίμα-δες όμως κι Αυτός όμως τι γαλαντόμος που είναι απέναντι τους όλο αυτό τον καιρό και πως επιστρέφει τα χειροκροτήματα και τις μαλαγανιές (ίσως επειδή δεν παίρνει χειροκρότημα από πουθενά αλλού είναι ευσυγκίνητος). Τέλος πάντων, αυτά στα γράφω για να επιστήσω την προσοχή σου στην Άντα: μια άλλη φορά που νοσηλευόμουν στο Αττικό νοσοκομείο ήταν σε άλλο θάλαμο Αυτός με πνευμονία και η Άντα παράγγειλε από την κουζίνα αστακό και χαβιάρι-true story, έχω δικό μου άνθρωπο στην κουζίνα! Σε χαιρετώ και αναμένω τη συνέχεια της πρωθυπουργικής σαπουνόπερας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. θα φωναζα 'βοηθεια,κλεφτης' καλυπτομενος πισω απο την προσωπικη μου φρουρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μερικοί παρόλα αυτά δε χωνεύονται με τίποτα, Ντάφη. Μας έχουν κάτσει στο στομάχι (και στο σβέρκο) χρόνια τώρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε, το σχόλιό σου μου άρεσε πολύ. Πολύ θα ήθελα να το ανέπτυσσες και άλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. με δικούς σου ανθρώπους από το εθνικό μέχρι τη κουζίνα στο αττικό θα μπορούσες να προσφέρεις στο πρωθυπουργό ένα ωραιότατο παραλήρημα καταδίωξης...
    ο ηθοποιός φίλος σου δε σε προστάτεψε, σε τοποθέτησε μέσα στο μεγαλοαστικό συρφετό, ακόμα και σε συνθήκες κοινωνική ευημερίας, η εμπειρία σου θα ήταν αποκρουστική
    ποτέ δε έχω σκεφτεί τη γυναίκα του πρωθυπουργού να είμαι ειλικρινής, η ιδέα και μόνο με πειράζει όσο και τα φασόλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ελα ρομαντικε ο ανωνυμος ειμαι.εχω ραντεβου με καμαριερα κρεολη ,βλεπεις της ειχα ταξει κατι ψιλα οταν θα τελειωνε τη δουλεια.σορι αλλα ειμαι διασημος για τις αργες αντιδρασεις μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis