Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ ‐ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες
την ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη: ζω.
«Γιατί» όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,
«Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.
Του Μανόλη Αναγνωστάκη. Παλαιότερες σκέψεις μου με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου εδώ.
Και δεν καταλαβαίνω γιατί η "ανάμνηση της δολοφονίας" πρέπει να είναι ειρηνική, όπως την θέλουν τα χυδαία ΜΜΕ. Αν δολοφονούσαν το δικό μου το παιδί, θα έκαιγα το σπίτι των δολοφόνων μαζί μ'αυτούς. Άντε γιατί τα'χω πάρει άσχημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή