Με μια μέρα καθυστέρηση αυτή η ανάρτηση, αλλά η βακχική διάθεση της μπλογκόσφαιρας λόγω της κρεατοφαγίας της τσικνοπέμπτης, με παρέσυρε στη αναζήτηση μιας ψυχαναλυτικής προσέγγισης για το ψημένο κρέας.Σύμφωνα με τον έλληνα ψυχαναλυτή Νίκο Νικολαΐδη, η σημασία του ψημένου φαγητού είναι πολλαπλή. Μεταξύ άλλων, διευκολύνει και προωθεί την απώθηση της ωμοφαγικής επιθυμίας που εμπεριέχεται την ευχαρίστηση του αίματος. Το τσίκνισμα του κρέατος συντελεί στην απομάκρυνση τόσο της ανθρωποφαγικής όσο και της θεοφαγικής φαντασίωσης. Το ψημένο, ως μέσο συντήρησης της τροφής, συμβάλει στην αναστολή των αντιδράσεων χωρίς μεσολάβηση σκέψεως και συντελεί στην εγκατάσταση της πρωκτικότητας και της αποταμίευσης. Από αρχαιοτάτων χρόνων, το τσίκνισμα καθόριζε και τη διάκριση μεταξύ ανθρώπων και θεών και την εγκατάσταση της μετουσίωσης: για τους θεούς η κνίσα, για τους ανθρώπους η σάρκα. Μέσω των θυσιών, του φόνου του ζώου δηλαδή, επιτρέπεται η διοχέτευση της επιθετικότητας με τρόπο συμβολικό .
Σε μια πιο ωμή ανάλυση βέβαια, όταν το παϊδάκι τσιτσιρίζει στη ψησταριά και η μπριζόλα αναστενάζει στη θέα του ουρανίσκου, η ακατάσχετη επιμονή στη ψυχαναλυτική θεώρηση της καύσης των κρεατικών μοιάζει με τη μελαγχολία του χορτοφάγου μπρος στη παλιοπαρέα το προηγούμενο βράδυ, της αθάνατης τσικνοπέμπτης.Πολλές θαυμαστές λεπτομέρειες για την αποστροφή της ωμοφαγίας και την ευχαρίστηση του αίματος ο αναγνώστης μπορεί να βρει -αλλά καλά καμουφλαριμένες- στις Βακχες του Ευρυπίδη.
Επιτέλους απόκριες!
πηγή: Νίκος Νικολαΐδης (1994) Θεοφαγία: Πρωτογενής και μεταφορική στοματικότητα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
