ένας αλλά λέων

Όταν οι νόμοι του ανθρώπου δε μπορούν να αποδώσουν τη δικαιοσύνη στη ζωή, έρχεται το φαντασιακό να διανέμει το δίκαιο στην ανθρωπότητα. Η αμερικάνικη κουλτούρα έχει κατασκευάσει τους υπερήρωες της που όλοι μαζί ενωμένοι στη "Λίγκα για Δικαιοσύνη" πολεμούν για αυτή όταν είναι απούσα. Superman, Batman, Aquaman, Flash, Green Lantern, the Martian Manhunter, the fantastic 4, Captain Marvel, Plastic Man. Black Lightning, Hawkgirl, Red Arrow, Red Tornado, Vixen και τόσοι άλλοι.
Στις δύσκολες ώρες που ζει η δικαιοσύνη στην Ελλάδα, με τα τόσα ατιμώρητα σκάνδαλα να τη βασανίζουν, θα χρειαζόμαστε σίγουρα τον δικό μας γενναίο, υπέρμαχο εκδικητή που θα αποδώσει το δίκαιο για το λαό και τη κοινωνία.
Αλλά, κάτι μου λέει πως και σ' αυτό ακόμα, όλα πάνε ολοωσδιόλου λάθος...

The history of the world is the world's court of justice

ακροβατώντας μεταξύ πολιτικής αφέλειας και ακατάσχετου ρομαντισμού, προσπαθώ να κατανοήσω αυτό το ακαθόριστο συλλογικό συναίσθημα που προκαλεί η γενικευμένη ατιμωρησία της εξουσίας και η προκλητική διάκριση στην απονομή της δικαιοσύνης σε αυτή τη χώρα:
Είναι θυμός που όμως καλύπτεται απ' τη ματαίωση, οργή που καταπιέζεται απ' το φόβο, αγανάκτηση που παραμορφώνεται απ' τη κατασκευασμένη αίσθηση της απειλής. Ένα συναίσθημα διεγερτικό αφού η μόνη απόκριση που αποδέχεται είναι η ορμή της δικαιοσύνης, αλλά ταυτόχρονα κατασταλτικό γιατί ενέχει στη φύση του και την απελπισία, την απώλεια της ελπίδας μέσα από τη διαιώνιση της αδικίας.

Η πολιτική ορθότητα, αυτό το ιδανικό αντίδοτο των δυσκοίλιων στη πολιτική ονειροβασία, απαλύνει το παραπάνω συλλογικό συναίσθημα ως εξής: Αυτοί που πληγώνουν ένα ολόκληρο λαό, λέει, τιμωρούνται από την ίδια τη δημοκρατία. Ο λαός τιμωρεί με τη ψήφο του τη κυβέρνηση που πρωτοστατεί στη παρατεταμένη του δυστυχία. Στη πρόσφατη ιστορία αυτής της χώρας μάλιστα, η δημοκρατία τιμώρησε ένα θλιβερό κόμμα το 2004 με το να φέρει στην εξουσία ένα άλλο εξίσου θλιβερό.
Πράγματι, αυτή η δημοκρατία, αν θελήσει, μπορεί να γίνει από εξωφρενικά ειρωνική ως απροκάλυπτα εκδικητική σε αυτούς που την εξασκούν.
Και η πολιτική ορθότητα, ηδονισμένη από τη κατακράτηση των κοπράνων της, λέει ξανά: Αν οι εκλογές δε πιάνουν, η δεύτερη λύση είναι η αυστηρή θωράκιση της δημοκρατίας με πιο ισχυρό θεσμικό σύστημα.
Έτσι είναι, η αυστηρή θωράκιση αποτελεί το κρυφό όπλο του κοινοβουλευτισμού όταν τελειώνουν οι σφαίρες.

Η δικαιοσύνη που φαντάζομαι ειδικεύεται στη τιμωρία της απροκάλυπτης ατιμωρησίας όλων αυτών που ευθύνονται για την ομαδική κατάθλιψη μιας ολόκληρης κοινωνίας, για την αποσάρθρωση του συνεκτικού της ιστού, για τη βάρβαρη καταπάτηση της πολιτικής της υπόστασης και αξιοπρέπειας. Ο απλός οραματισμός όμως αυτής της δικαιοσύνης σημαίνει και την οριστική της απώλεια. Γιατί το αναστατωμένο θυμικό φαντασιώνεται τη δικαιοσύνη μα ταπεινώνεται αρκούμενο στη δικαίωση. Και πολύ φοβάμαι πως θα υπέκυπτε τελικά ακόμα και μόνο στην ιδέα της απλής αναγνώρισης του δικαίου.


το πόστερ "δημοκρατία" το "δανείστηκα" από το εξαιρετικό designobsession.gr

Yo soy el quiebra ley

(5 φωτογραφίες, 5 απαντήσεις στο "γιατί;")

Οι μετανάστες δε διεκδικούν γιατί δεν έχουν φωνή. Είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ρισκάρουν τη ζωή τους δουλεύοντας για ένα αφεντικό, με την υπόστασή τους να καθορίζεται από τη γραφειοκρατία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς πρόβαση στη γνώση, χωρίς επίγνωση. Ζουν τη καχυποψία, υπομένουν τις διακρίσεις, αποδέχονται την απομόνωση, ανέχονται τον στιγματισμό, σκύβουν το κεφάλι στην αδικία. Από μια κοινωνία που στο αίμα της κυλά ακόμα η προσφυγιά, η ξενιτιά και η μετανάστευση, και στη τηλεόρασή της τραγουδιούνται ακόμα οι πόνοι αυτών που λείπουν. Από ένα κράτος που αρνείται τις πολιτικές για την ομαλή ενσωμάτωσή τους αλλά οργανώνει εξαιρετικά τις φριχτές επιχειρήσεις του (με τη βαθιά υποτιμητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ονομασία "σκούπα") κλείνοντας το μάτι στις εκφράσεις μίσους των ακροδεξιών ανθρωποειδών -κρατικών και παρακρατικών.
Και όταν ακόμα οι δυστυχείς φιλοξενούμενοι των ελλήνων βρεθούν για λίγο σε επαφή με τον εαυτό τους, η αγωνία τους για το εδώ ενώνεται με την αγωνία τους για αυτό που άφησαν πίσω: μια γυναίκα, ένα παιδί, τη πατρίδα ρημαγμένη από θλιβερά καθεστώτα και πολέμους οργανωμένους από τα ίδια τα κράτη που τώρα αρνούνται την ύπαρξή τους, ολόκληρη τη ζωή.
Καταπιεσμένοι εργασιακά, κοινωνικά, σεξουαλικά και πάνω από όλα υπαρξιακά, δε μπορούν να απαιτήσουν τη δικαιοσύνη και δεν τολμούν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια. Έχουν μόνο μια επιλογή: να δουλεύουν στην υπηρεσία των αφεντικών τους.
Η συμμετοχή τους (όσων τόλμησαν να υπερνικήσουν το φόβο του ρίσκου της) στην εξέγερση του δεκέμβρη υποβαθμίστηκε από τη κοινή γνώμη, αφού επισημάνθηκε η συμμετοχή κάποιων στο πλιάτσικο και όχι η αυθόρμητη στάση τους στο πλευρό όσων βίαια ανέκτησαν τη χαμένη φωνή τους.
Μα, και αν δεν ακούστηκαν τότε, αργά ή γρήγορα θα ακουστούν. Το πώς έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να το καθορίσουμε εμείς με τη δική μας στάση.

δε βαριέσαι

Τις προάλλες, ένας δικτυογράφος τα έφερε ξανά στο μυαλό του- όλα όσα συνέβησαν τις 2 περασμένες βδομάδες- και προσπάθησε να καταλάβει:

πριν 15 μέρες μια χούφτα από ακροδεξιά ανθρωποειδή αποφάσισαν να αναλάβουν δράση εναντίον μεταναστών. Αυτό διέγειρε τα αντανακλαστικά αριστερών ομάδων που παρέμειναν όμως παρατεταμένως απασχολημένα, ώστε η είδηση του κλεισίματος της βουλής την ίδια μέρα να τα βρει σε μια ασυνήθιστη και επιθυμητή για πολλούς ανερέθιστη περίοδο.

Η ελληνική αστυνομία, βέβαια, εκδήλωσε ανοιχτά τη θέση της για τη συνοχή της κοινωνίας προστατεύοντας τη δολοφονική οργάνωση των ακροδεξιών. Στο μεταξύ, όλο το βράδυ, από το έρημο κοινοβούλιο, κακόηχα φαντάσματα (βατοπέδι, ζήμενς, μαν, προαστιακός) διατάρασσαν τον ύπνο των φιλήσυχων πολιτών, προσπαθώντας να μεταμορφωθούν από μαζικές απάτες σε συλλογικές απωθήσεις.

Τρεις μέρες μετά, μια μεγάλου μεγέθους βομβιστική επίθεση στη γιούρομπανκ, αποπροσανατολίζει επιτυχώς την ειδησεογραφία από την απροκάλυπτη κοινοβουλευτική εκτροπή. Οι αυτόπτες μάρτυρες αστυνομικοί ζητούν συγγνώμη για την ενόχληση και αποχωρούν σώοι.

Λίγο αργότερα, οι προετοιμασίες για τη συνεδρίαση μιας διαβόητης λέσχης στην Αθήνα ξυπνούν τα τόσο αγαπητά στους έλληνες συνομωσιολογικά ένστικτα αλλά διατηρούν τα αριστερά αντανακλαστικά (με εξαίρεση το ΚΚΕ) στη γλυκιά ανερέθιστη περίοδό τους. Πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι από κάθε κέντρο εξουσίας, συνομιλούν ανεπιτείδευτα στη σύνοδο της λέσχης για το κόσμο και τη ζωή, αλλά φυλάσσουν τα συμπεράσματά τους μυστικά και καλά αστυνομούμενα, αφήνοντας απλά κάποιες υποσχέσεις για το μέλλον.

Και ενώ ταυτόχρονα σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης, οι εκρήξεις κάνουν και το πιο συντηρητικό αστυνομοκρατούμενο αθηναίο να πλήττει πια απ' τη ρουτίνα, ένας υπόδικος εγκαταλείπει κρυφά τη χώρα, παίρνοντας μαζί τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας της δικαιόσυνης. Ο υπόδικος υπήρξε πάντα θαυμάσιος συνομιλητής της εξουσίας αυτής της χώρας. Μιας εξουσίας που η συγγνώμη της στη κοινωνία είναι ό,τι και η επίσημη διάψευση της αστυνομίας για τις σχέσεις της με την ακροδεξιά: ανύπαρκτη.

Την ίδια περίοδο, η αριστερά διαγωνιζόταν για το πιο συνασπισμένο της κομμάτι και δε κατάλαβε πως η κοινωνία έχριζε τελικά ώς εκπρόσωπό της ένα τραγουδιστή. Μα εκείνος, ένας απλός πλούσιος τραγουδιστής ήταν, πώς να κουβαλούσε στις πλάτες του τις τελευταίες ελπίδες ενός ολόκληρου λαού! Η σχιζότυπη αντίδρασή των τηλεθεατών στην αποτυχία του στη γιουροβίζιον δεν είναι πια χαριτωμένη ιδιοσυγκρασιακή ιδιοτροπία ενός περίεργου λαού, αλλά γνήσια έκφραση του καλά οργανωμένου αδιεξόδου που τον βασανίζει.

Τουλάχιστο, αυτό το δεκαπενθήμερο έμελλε να ήταν εκείνο στο οποίο η κοινωνία, διαμέσω των εκπροσώπων της τηλεθεατών, διαδραμάτισε επιτέλους ρόλο στη πορεία της στην ιστορία. Τηλεοπτικά. Με μια δημοσκοπική παρωδία. Αφού οι έλληνες αρνούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους, ας αποφασίσουν τουλάχιστο για το παρελθόν τους. Άλλωστε, με αυτή την υπέροχη βραχεία μνήμη που διαθέτουν, δε θα πάρει περισσότερο από άλλες δεκαπέντε μέρες για να ξεχάσουν.

adios y suerte

Σήμερα πέθανε ο Μάριο Μπενεντέττι.

O Μάριο Μπενεντέττι εκπροσωπούσε την Ουρουγουάη στο μεγάλο λατινοαμερικάνικο λογοτεχνικό πάνθεο, και έδρασε την εποχή που ολόκληρη η νοτιοαμερικάνικη ήπειρος δονούταν απ' την αφηνιασμένη μελάνη διανοούμενων που δε αναγνώριζαν σύνορα, δικτάτορες και βρώμικους πολέμους.

Ποιητής, συγγραφέας και χρονικογράφος, γιος ιταλών μεταναστών, βρέθηκε γρήγορα στη πρωτοπορία δίπλα στους Μπόρχες, Κορταζάρ, Σάμπατο, Μάρκες, Γιόσα, Νερούδα, Φουέντες, Ινφάντε και στους υπόλοιπους μεγάλους λατινοαμερικάνους λογοτέχνες. Ύμνησε τη μεσαία τάξη και -με κέντρο το Μοντεβιδέο- την αστική ζωή αλλά και την αποδόμησε αναδεικνύοντας τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, τον υλισμό και την ελαφρότητά της. Η χούντα της Ουρουγουάης τον εξόρισε, μα ο ίδιος τη ρεζίλεψε μέσα από τις ευφυείς του αλληγορίες. Το 1997, σε ένα συνέδριο είπε: "...το γράψιμο είναι το όπλο του διανοούμενου, αλλά καμιά φορά οι άνθρωποι αντιδρούν σαν να προκειται για πολυβόλο. Ένας συγγραφέας μπορεί να κάνει πολλά για να αλλάξει μια κατάσταση, αλλά από όσο γνωρίζω, καμιά δικτατορία δεν έπεσε μόνο χάρη σ' ένα σονέτο..."

Tus manos son mi caricia, mis acordes cotidianos
te quiero porque tus manos trabajan por la justicia

προτείνω ανεπιφύλακτα τα μυθιστορήματά του:
"τα γενέθλια του Χουάν Άνγκελ" και "η ανακωχή" (εκδόσεις Οδυσσέας).

περισσότερα για τον Μάριο Μπενεντέττι, εδώ

πρώτος στη καρδιά μας

"η παγωμάρα έχει καταλάβει το πανελλήνιο, ένα βαρύ μούδιασμα από αυτό το βράδυ φωλιάζει στη καρδιά κάθε έλληνα που νιώθει ματαιωμένος και ανάδελφος, οι εχθροί της ελλάδας έδρασαν και πάλι, οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού βορά στα νύχια των εχθρών, η συνομωσία κατά του ελληνικού μεγαλείου είναι η μόνη υπαίτειος της ήττας, ο πολιτισμός μας δέχεται επίθεση

η χώρα περνά δύσκολες στιγμές, ας σταθούν λίγο όλοι και ας αναλογιστούν, αυτή τη στιγμή οι έλληνες πρέπει να παραμείνουν ενωμένοι και μονιασμένοι, ας κάνουν όλοι την αυτοκριτική τους για τα αίτια της ήττας, και αν προκύψουν ευθύνες να φτάσει το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο, κάθε έλληνας οφείλει να αναλογιστεί τις προσωπικές του ευθύνες και ας αναλάβει όσες του αναλογούν, η βουλή θα παραμείνει κλειστή για άλλους δυο μήνες εις ένδειξη διαμαρτυρίας"

Ευτυχώς οι σύγχρονοι έλληνες , αυτοί οι μοντέρνοι άνθρωποι, διαθέτουν το σθένος και την ικανότητα να ανταπεξέλθουν τη κακοτοπιά: θα κλειστούν στον εαυτό τους, τον υπέροχο συλλογικό εαυτό τους, θα αφουγκραστούν τα απανωτά χτυπήματα των αλλόφρονων, θα νιώσουν την εθνική μοναξιά, τον πόνο να μη τους καταλαβαίνει ποτέ κανείς. Θα αντλήσουν δύναμη από το μεγαλείο του παρελθόντος, θα ζητήσουν την ευλογία των θείων και θα στραφούν ακόμα πιο αποφασιστικά στη τηλεόραση όπου θα ψηφίσουν το σημαντικότερο πρόγονο που γνώρισαν απ' το σχολείο. Αυτές τις δύσκολες ώρες, η συνείδησή τους λέει να συγχωρέσουν τα λάθη του παρελθόντος και να αφεθούν στη γλυκύτητα της λήθης. Οι σωτήρες θα υποσχεθούν και πάλι και θα γίνουν πιστευτοί, γιατί αυτός ο λάος χρειάζεται τη πίστη που κάποιοι τόσο ύπουλα του έκλεψαν. Η εσωστρέφεια, η λατρεμένη εσωστρέφεια, είναι η απάντηση στην εθνική ήττα, γιατί τους έλληνες ό,τι δε τους σκοτώνει κάποια στιγμή στο μέλλον θα τους κάνει πιο δυνατούς.
...και στην ανάγκη, βρε αδερφέ, επιτροπές αγανακτισμένων πολιτών είναι πάντα έτοιμες να αναλάβουν δράση

αίμα, δάκρυα και ιδρώτας

δεν μπορεί να χωρέσει πια περισσότερη επισημότητα σε αυτό: ο πολιτισμικός εκπρόσωπος του έθνους έχει οριστεί για αυτή τη δεκαετία. Οποιαδήποτε φωνή ισχυριζόμενη το αντίθετο- από διανοούμενους, πνευματικούς και λοιπούς πεφωτισμένους- με τη δημόσια ανυπαρξία της αποτελεί νεφέλωμα γέλιου που σκιάζει τη μόνη ξεκάθαρη έκφραση της κατα τ' άλλα ολοκληρωτικά θολής πραγματικότητας. Το κριτήριο της επιλογής το επικυρώνει η απουσία αντι-κριτιρίου, σημείο της εποχής και αυτό.

Τα τραγούδια του δε θα χρειαστεί να θυμηθούμε ποτέ ποια ήταν και τι έλεγαν. Θα υπάρχουν για να μη επαναφέρουν σε κανενός τη μνήμη την εποχή που τα δημιούργησε. Δε θα θυμίσουν ποτέ τη μαζική βία που υπομένει φοβισμένα και σχεδόν πρόθυμα πια η κοινωνία που τα συνέθεσε. Δε θα θυμίσουν τη σήψη της συλλογικής συνείδησης του λαού που τα παρακολούθησε ένα βράδυ στη τηλεόραση ούτε και των εκπροσώπων του που επιμένουν να την επικαλούνται
ανατροφοδοτώντας την. Ούτε τη συλλογική φαντασίωση της ευμερίας θα θυμίσουν, μια φαντασίωση που όταν τολμά να μην είναι ο γρήγορος πλούτος γίνεται η μαζική φυγή. Ούτε τη ζωή χωρίς ελπίδα, το κίνημα δίχως σκοπό, ούτε καν τη τηλεόραση χωρίς μπάλα.
Και την αποστροφή της κοινωνίας προς το πιο λειτουργικό κομμάτι της- που τι ειρωνία είναι ξενόφερτο- δε θα τη θυμίσουν και αυτή ποτέ. Και αυτοί που έφυγαν γιατί δε χωρούσαν, δε θα μνημονευθούν ποτέ από εκείνα, και αυτοί που έμειναν και δέχτηκαν τις σφαίρες που περίσσεψαν, το ίδιο.

Τα τραγούδια του ανήκουν πια σε εκείνα που καταγράφουν τη μοίρα του λαού που τα κυοφόρησε. Με μια ιδιαιτερότητα: η προσφυγιά, η ξενιτιά, η χούντα, η αλλαγή, η ελπίδα, η ζωή τραγουδιούνται και εδώ, αλλά στον αντίθετο, στον πιο ανάστροφο, στον πιο αρνητικό τους αντίποδα.
Μα, μήπως και όλα τα άλλα, στις συνθήκες που επιλέξαμε να ζούμε, στον ίδιο αντίποδα δε τα ζούμε;

και όμως, δεν είναι όλοι ίδιοι

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ "Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ"

Σύν-τροφοι -ισσες! Ο μαχητικός αγώνας διαρκείας, σε συμπόρευση με τα αγωνιζόμενα κομμάτια των μεσάζοντων και συνολικά του επιχειρηματικού υποκόσμου, υπέρ της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής είναι μονόδρομος για το βουλευτικό κίνημα. Σε αυτή τη μάχη δεν είμαστε μόνοι! Καλούμε όλους τους επιχειρηματίες, τους δικαστικούς, τον κλήρο, τους ακροδεξιούς σε κοινό αγώνα και παγκοινοβουλετικό μέτωπο ενάντια στην ασυδοσία της κοινωνικής δικαιοσύνης!

Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η προώθηση στους κοινοβουλευτικούς αστέρες της κατεύθυνσης της ΠΑΛΗΣ για ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ, για ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ η λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη και της αντιδραστικής καταιγίδας που την ακολουθεί. Είναι η μόνη πρόταση πάλης προς το βουλευτικό κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων της κοινοβουλευτικής γερουσίας. Είναι η μόνη πρόταση που βγάζει στο προσκήνιο τα δικαιώματα των βουλευτών σε ΜΙΖΕΣ- ΚΟΙΛΙΟΔΟΥΛΕΙΑ - ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ. Είναι η μόνη που οικοδομείται γύρω από έναν δίκαιο -για τον κοινοβουλευτισμό- στόχο και για αυτό η μόνη η οποία μπορεί να συσπειρώσει, να κινητοποιήσει σε σωστή κατεύθυνση και να επιφέρει νίκες.
Με βάση τα παραπάνω, καλούμε τους βουλευτές-μέλη του συλλόγου πανελλαδικά σε νέο γύρο συνταγματικής εκτροπής, και ουζοποσία την 16/05, 23μμ στα νέα γραφεία της βουλής, στο κοσμικό μπαρ "Αθωώθηκα". Το κοινοβουλευτικό κίνημα είναι εδώ για να ανατρέψει συνολικά το σύνταγμα, να ακυρώσει και να μπλοκάρει κάθε προσπάθεια εφαρμογής όλων των πτυχών του.

(Παρεπιπτόντως, ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ. ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ)

πάμε μωρή πανάθα!

Με ξεχωριστές τιμές και άκρατη ευδιαθεσία, ο Έλληνας πρωθυπουργός φιλοξένησε πρόσφατα στο κυβερνητικό μέγαρο την ομάδα των εκατομμυριούχων που κέρδισε το κύπελο. Αυτή η συμβολική πράξη επιβεβαίωσε ξανά πως το κράτος των ελλήνων δε ξεχνά τη συμβολή των μπασκετμπολιστών στη διεθνή καταξίωση της χώρας και αναγνωρίζει τη προσφορά τους στην εδραίωσή της ως δύναμη στο μπάσκετ.

Προηγήθηκε βέβαια η αποθεωτική υποδοχή των πρωταθλητών από το λαό, ο οποίος, με δόσεις λεπτής ειρωνίας προς τα υπόλοιπα τριτοκοσμικά κράτη που δεν έχουν μπάσκετ ικανοποιητικό να πληρώσει τους πολίτες τους με συναισθήματα (φώτο)- απαίτησε την αναγόρευσή τους σε πρέσβευτές μας στη Γερμανία.

Οι δε παραγωγικές τάξεις, σε μια ένδειξη ειλικρινούς ταπεινότητας, απέσυραν κάθε φτηνό αίτημα δικής τους συνάντησης με τον πρωθυπουργεύοντα τη χώρα, χορτασμένοι από τη δόξα και το χρήμα των λατρευτών τους ειδώλων.
Η κυβέρνηση, με βαθιά συγκίνηση για την νέα ευρωπαϊκή καταξίωση της χώρας, υποσχέθηκε επιπλεόν κίνητρα επιτυχίας για μπασκετμπολίστες και μοίρασε στα καμάρια του έθνους λαμπάδες με το εναπομείναν άγιο φως που -όπως όλοι θυμόμαστε- είχε υποδεχτεί με παρόμοιες τιμές το πάσχα. Η σεμνή τελετή έκλεισε με πανηγυρική κρατικορθόδοξη δέηση για το τελευταίο ευρωπαϊκό τρόπαιο της σεζόν, τη πολυπόθητη γιουροβίσιον.

Gandhi's Way Isn't the Western Way (περί επιδημίας το ανάγνωσμα)

Η αυτοκτονία μπορεί να θεωρείται (παράδοξη αλλά) κοινή μέθοδος αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου σε ατομικό επίπεδο, αλλά η συλλογική αυτοκτονία για τους ίδιους λόγους μοιάζει αδιανόητη.
Οι αγροτικές περιοχές της Ινδίας μαστίζονται από ένα τέτοιο μαζικό φαινόμενο: η συλλογική αυτοκτονία είναι για πολλούς εξαθλιωμένους ινδούς η απάντηση στα άλυτα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν από την εκμετάλλευση της εργασίας τους από τις μεγάλες εταιρίες διατροφής, τα αδιάθετα προϊόντα και τη λειψυδρία ως αποτέλεσμα των κλιματολογικών αλλαγών στις περιοχές τους. Πάνω από 1500 αγρότες, μαζί με τις οικογένειές τους, αυτοκτόνησαν μαζικά, συλλογικά, οργανωμένα αυτό το τελευταίο διάστημα.

Πρόκειται για μια ιδιότυπη επιδημία, από αυτές που δε καταγράφονται απο τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας και που δε επιδέχονται λήψης εκτάκτων μέτρων πρόληψης και καταστολής, ούτε αγωνιώδους ενασχόλησης από θορυβημένα μέσα ενημέρωσης.

Και όμως, φαίνεται πως ο αφανισμός ενός τέτοιου πληθυσμού είναι ο τρόπος με τον οποίο ο δυτικός καπιταλισμός οραματίζεται τη σωτηρία του κόσμου (όπως θα έγραφε και ο Hinkelammert). Η πείνα, η περιβαντολλογική καταστροφή και (τώρα πια) η συλλογική αυτοκτονία στο τρίτο κόσμο δεν είναι το αποτέλεσμα της καταστροφικής μανίας της ελεύθερης αγοράς αλλά της μη απόλυτης εφαρμογής της! Και αν οι βουτηγμένοι στα χρέη ινδοί αγρότες αυτοκτονούν μαζικά δε είναι επειδή κάποιες εταιρίες βάζουν πάνω απ' όλα τα κέρδη αλλά γιατί η απόλυτη οικονομική βία δεν έχει εξολοθρεύσει ακόμα πλήρως όσους εξακολουθούν να αντιστέκονται σε αυτές.