Yo soy el quiebra ley

(5 φωτογραφίες, 5 απαντήσεις στο "γιατί;")

Οι μετανάστες δε διεκδικούν γιατί δεν έχουν φωνή. Είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ρισκάρουν τη ζωή τους δουλεύοντας για ένα αφεντικό, με την υπόστασή τους να καθορίζεται από τη γραφειοκρατία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς πρόβαση στη γνώση, χωρίς επίγνωση. Ζουν τη καχυποψία, υπομένουν τις διακρίσεις, αποδέχονται την απομόνωση, ανέχονται τον στιγματισμό, σκύβουν το κεφάλι στην αδικία. Από μια κοινωνία που στο αίμα της κυλά ακόμα η προσφυγιά, η ξενιτιά και η μετανάστευση, και στη τηλεόρασή της τραγουδιούνται ακόμα οι πόνοι αυτών που λείπουν. Από ένα κράτος που αρνείται τις πολιτικές για την ομαλή ενσωμάτωσή τους αλλά οργανώνει εξαιρετικά τις φριχτές επιχειρήσεις του (με τη βαθιά υποτιμητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ονομασία "σκούπα") κλείνοντας το μάτι στις εκφράσεις μίσους των ακροδεξιών ανθρωποειδών -κρατικών και παρακρατικών.
Και όταν ακόμα οι δυστυχείς φιλοξενούμενοι των ελλήνων βρεθούν για λίγο σε επαφή με τον εαυτό τους, η αγωνία τους για το εδώ ενώνεται με την αγωνία τους για αυτό που άφησαν πίσω: μια γυναίκα, ένα παιδί, τη πατρίδα ρημαγμένη από θλιβερά καθεστώτα και πολέμους οργανωμένους από τα ίδια τα κράτη που τώρα αρνούνται την ύπαρξή τους, ολόκληρη τη ζωή.
Καταπιεσμένοι εργασιακά, κοινωνικά, σεξουαλικά και πάνω από όλα υπαρξιακά, δε μπορούν να απαιτήσουν τη δικαιοσύνη και δεν τολμούν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια. Έχουν μόνο μια επιλογή: να δουλεύουν στην υπηρεσία των αφεντικών τους.
Η συμμετοχή τους (όσων τόλμησαν να υπερνικήσουν το φόβο του ρίσκου της) στην εξέγερση του δεκέμβρη υποβαθμίστηκε από τη κοινή γνώμη, αφού επισημάνθηκε η συμμετοχή κάποιων στο πλιάτσικο και όχι η αυθόρμητη στάση τους στο πλευρό όσων βίαια ανέκτησαν τη χαμένη φωνή τους.
Μα, και αν δεν ακούστηκαν τότε, αργά ή γρήγορα θα ακουστούν. Το πώς έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να το καθορίσουμε εμείς με τη δική μας στάση.