αίμα, δάκρυα και ιδρώτας

δεν μπορεί να χωρέσει πια περισσότερη επισημότητα σε αυτό: ο πολιτισμικός εκπρόσωπος του έθνους έχει οριστεί για αυτή τη δεκαετία. Οποιαδήποτε φωνή ισχυριζόμενη το αντίθετο- από διανοούμενους, πνευματικούς και λοιπούς πεφωτισμένους- με τη δημόσια ανυπαρξία της αποτελεί νεφέλωμα γέλιου που σκιάζει τη μόνη ξεκάθαρη έκφραση της κατα τ' άλλα ολοκληρωτικά θολής πραγματικότητας. Το κριτήριο της επιλογής το επικυρώνει η απουσία αντι-κριτιρίου, σημείο της εποχής και αυτό.

Τα τραγούδια του δε θα χρειαστεί να θυμηθούμε ποτέ ποια ήταν και τι έλεγαν. Θα υπάρχουν για να μη επαναφέρουν σε κανενός τη μνήμη την εποχή που τα δημιούργησε. Δε θα θυμίσουν ποτέ τη μαζική βία που υπομένει φοβισμένα και σχεδόν πρόθυμα πια η κοινωνία που τα συνέθεσε. Δε θα θυμίσουν τη σήψη της συλλογικής συνείδησης του λαού που τα παρακολούθησε ένα βράδυ στη τηλεόραση ούτε και των εκπροσώπων του που επιμένουν να την επικαλούνται
ανατροφοδοτώντας την. Ούτε τη συλλογική φαντασίωση της ευμερίας θα θυμίσουν, μια φαντασίωση που όταν τολμά να μην είναι ο γρήγορος πλούτος γίνεται η μαζική φυγή. Ούτε τη ζωή χωρίς ελπίδα, το κίνημα δίχως σκοπό, ούτε καν τη τηλεόραση χωρίς μπάλα.
Και την αποστροφή της κοινωνίας προς το πιο λειτουργικό κομμάτι της- που τι ειρωνία είναι ξενόφερτο- δε θα τη θυμίσουν και αυτή ποτέ. Και αυτοί που έφυγαν γιατί δε χωρούσαν, δε θα μνημονευθούν ποτέ από εκείνα, και αυτοί που έμειναν και δέχτηκαν τις σφαίρες που περίσσεψαν, το ίδιο.

Τα τραγούδια του ανήκουν πια σε εκείνα που καταγράφουν τη μοίρα του λαού που τα κυοφόρησε. Με μια ιδιαιτερότητα: η προσφυγιά, η ξενιτιά, η χούντα, η αλλαγή, η ελπίδα, η ζωή τραγουδιούνται και εδώ, αλλά στον αντίθετο, στον πιο ανάστροφο, στον πιο αρνητικό τους αντίποδα.
Μα, μήπως και όλα τα άλλα, στις συνθήκες που επιλέξαμε να ζούμε, στον ίδιο αντίποδα δε τα ζούμε;