Η αυτοκτονία μπορεί να θεωρείται (παράδοξη αλλά) κοινή μέθοδος αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου σε ατομικό επίπεδο, αλλά η συλλογική αυτοκτονία για τους ίδιους λόγους μοιάζει αδιανόητη.Οι αγροτικές περιοχές της Ινδίας μαστίζονται από ένα τέτοιο μαζικό φαινόμενο: η συλλογική αυτοκτονία είναι για πολλούς εξαθλιωμένους ινδούς η απάντηση στα άλυτα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν από την εκμετάλλευση της εργασίας τους από τις μεγάλες εταιρίες διατροφής, τα αδιάθετα προϊόντα και τη λειψυδρία ως αποτέλεσμα των κλιματολογικών αλλαγών στις περιοχές τους. Πάνω από 1500 αγρότες, μαζί με τις οικογένειές τους, αυτοκτόνησαν μαζικά, συλλογικά, οργανωμένα αυτό το τελευταίο διάστημα.
Πρόκειται για μια ιδιότυπη επιδημία, από αυτές που δε καταγράφονται απο τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας και που δε επιδέχονται λήψης εκτάκτων μέτρων πρόληψης και καταστολής, ούτε αγωνιώδους ενασχόλησης από θορυβημένα μέσα ενημέρωσης.
Και όμως, φαίνεται πως ο αφανισμός ενός τέτοιου πληθυσμού είναι ο τρόπος με τον οποίο ο δυτικός καπιταλισμός οραματίζεται τη σωτηρία του κόσμου (όπως θα έγραφε και ο Hinkelammert). Η πείνα, η περιβαντολλογική καταστροφή και (τώρα πια) η συλλογική αυτοκτονία στο τρίτο κόσμο δεν είναι το αποτέλεσμα της καταστροφικής μανίας της ελεύθερης αγοράς αλλά της μη απόλυτης εφαρμογής της! Και αν οι βουτηγμένοι στα χρέη ινδοί αγρότες αυτοκτονούν μαζικά δε είναι επειδή κάποιες εταιρίες βάζουν πάνω απ' όλα τα κέρδη αλλά γιατί η απόλυτη οικονομική βία δεν έχει εξολοθρεύσει ακόμα πλήρως όσους εξακολουθούν να αντιστέκονται σε αυτές.
