επιτέλους, δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους

Προς απάσας τας Αρχάς του Κράτους, Μητροπολίτας, Νομάρχας, Δημάρχας, και άπαντας τους προύχοντας,

αποφασιζομεν και διαττάσσομεν:

κατά την πανηγυρικήν εορτήν της Παρθένας Παναγιάς εις την δεκάτην πέμπτην Αυγούστου του τρέχοντος έτους και επί τη εσχάτη ευκαιρία της πανδημουμένης γρίππης των χοιρινών, πάντες και πάσαι ζώσειν εν Ελλάδι, κάτοικοι της δικαιοδοσίας μου ως πρωθυπουργεύων, καλούσισι εινα υποστούν την βάσανον του δια της διαταγής ταύτης εμβολιασμού.

Η ολακέραν διαδικασίαν θα έχειν ως παρακάτω:
1. Αρχίνημα με είσοδος αμφοτέρων των γενών και ουδετέρων εις θερμούς λουτήρας και παρ' έδρας καθαρισμός εν κλίσματι.
2. Ακολουθείν δέσωση υπό των οργάνων της τάξεως άπασων των πολιτών διά χονδρόν αλισίδεον και σχινίον προς αποφυγήν δυσαρέστων.
3. Κατέβασμα των ενδυμασιών και -μετά συγχωρήσεως- σωβράκων και κατόπιν τούτον
4. βιαίαν διείσδυσην βελόνης εν δεξιώ κολομέριον δια την διάχυσην του απαραιτήτου φαρμακοβότανου υγράς μορφής όστις όπως επιστημονικώς αποδεδειγμένων εστίν προλαμβάνει την τρισκατάρατον γρίππην.

Σημειωτέον, φωνασκίες άλγους, παρακάλιαν και λοιπάς γαϊδουροφωνάς απαγορεύονται αυστηρώς προς αποφυγήν καταπλήσεως του λαού και χάρις της τηρήσεως αναψυχής. Επιτρέπονται μόνο εις τον Κύριον και Αγγέλους δεήσεις κατα τα πρότυπα στα πανηγύρια.

Η ως άνω διαδικασία όπως τελεστεί εις άπασας τα ενορίας, εκκλησίας και λοιπά παρεκκλήσιαν της χώρας υπό την αυστηράν επίβλεψην αγίων ρασοφόρων και υπό των θεϊκών βοήθειά μας ομματίων. Ωσαύτως απαγορεύεται η διανυκτέρευσις και μεταβασις προς ρεμβασμόν εις συγκεκριμένους λατρευτικούς τόπους αμφοτέρων των γενών προς αποφυγήν εκουσίου απαγωγής των πολυτίμων βοτανιων. Ταυτάς τας γραφάς μου θέλετε δεν θέλετε να τας τηρίσετε ανυπερθέτως.

Επίσης, δια την ασφάλειαν πασών ημών, διατάσσονται αι περιπολούσες ομάδαι πατριωτών όπως θέσωσι φίμωτρα ανά τα στόματα των φωνασκούντων εμψήχων κτηνών διαφόρων καταγωγών (Αφγανέων, Σομαλέων, Πακιστανέων) έκαστου γένους και φύσεως κατά τον υπερτελουμένον ενταύθα μαζικόν εμβολιασμόν. Σημειωτέον, οι παρ' εμού οφθώσι και των οργάνων μου, ακαταλλήλας συμπεριφοράς υπό αντιδρώντων άνδρων και θηλέων της οργανώσεως ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΜΕ αλλά και μη εξαιρουμένων των γνωστών εν γένει αναρχικών φερόντων κουκούλας στοιχείων, θέλουσι ραβδισθεί ανελλιπώς εν των κρατηρίω. Οι συλληφθέντες μα τη παναγία θα ταραχθώση στο ξύλον.

Πάραφτα να εφαρμόσετε απάσας τα ως άνω διαταγάς μου καθώς η εκτέλεσις της παρούσης διατίθεται εις τα υπ’ εμέ όργανα.

Εν Αθήναις τη 31 Ιουλίου 2009
ο εν τη εικόνα ζωντανός πρωθυπουργεύοντας χωρίς όνομα αλλά με πυγμήν και σθένος.
(Εν τη πληρη διαρκεία της διαδικασίος θα παρίσταται ο υποφαινόμενος εν μεγάλη στολή και παρασημοφορία).

(η ως άνω διαταγήν ακολούθησε πρότυπας διαταγάς προγενεστέρων παρομοίων με εμού ηγετών της πατρίδος και εθνοπατέρων, επι παραδείγματος σχάρην ενταύθα και εντάυθα)

τζάμπα καίει η λάμπα

Αυτό το οίκημα είναι πολύ γνώριμο. Στο σκοτάδι, που το περιβάλλει ακόμα και τη μέρα, μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να συνηθίζουμε. Στο δώμα του χρόνια τώρα οι ακαδημαϊκοί γερνούν σιωπηλοί και στις αποθήκες του η αριστερά συνεδριάζει ακόμα. Στο κελάρι, η ηγεσία ανοίγει αθόρυβα και νέο μπουκάλι και όλοι οι υπόλοιποι χαζεύουμε τον έξω κόσμο χάρης στην ιερή, ορθόδοξη λάμψη που εκπέμπει η τηλεοπτική μας συσκευή. Και η δημοκρατία κλειδωμένη στο πατάρι, στο κήπο θαμμένη η δικαιοσύνη, κάτω από τις σκάλες ό,τι έχει απομείνει από την ελευθερία της έκφρασης. Μόλις πριν λίγο, ένας πολιτικός νάνος, ο υπουργός πολιτισμού, ξεπρόβαλλε δειλά και ξεφορτώθηκε στο κατώφλι ένα ακόμα αχρείαστο πόνημα. Για να επιστρέψει βιαστικά στο κελάρι, αφού σε λίγο θα περάσει απ' έξω η επιτροπή αγανακτισμένων ακροδεξιών που αυτόκλητα διασφαλίζει πλεόν την απομόνωση. Μέχρι ένας νέος εξοστρακισμός να απαλλάξει τους πάντες οριστικά από το τελευταίο ίχνος φωτός, και όλοι τότε ανενόχλητοι να αφεθούν στην απόλαυση του κανιβαλισμού.

σσσσ... δεν θέλουμε να μας πάρουν χαμπάρι... ούτε και να καταλάβουν πως αν και ακόμα βλέπουμε τη μέρα, φοβόμαστε να γευτούμε το φως.

φώτο: ο πίνακας L'Empire des Lumières του Ρ. Μαγκρίτ (1954)

ευλογητός ει κύριε και καλά σαράντα

Συμπληρώθηκε σήμερα ένας ακόμα χρόνος από τήν ημέρα της κοιμήσεως καί της πρός Κύριον εκδημίας της μακαριστής ελληνικής δημοκρατίας. Το ετήσιο μνημόσυνο τελέστηκε το πρωί, με μια σεμνή τελετή στο προεδρικό μέγαρο, παρουσία του προέδρου της και πολλών πρώην εραστών της που δακρυσμένοι μνημόνευσαν τις εποχές της κατά συρροής ασέλεγειας πάνω της.
Η τελετή στο μέγαρο τα είχε όλα: Ένα τυπικό αλλά ουσιαστικό τελετουργικό, κόλλυβα και κονιάκ, πυροβολισμούς διαδηλωτών, απόδοση τιμών στις ομάδες περιπολίας πλατειών και φυσικά την ομαδική διαπόμπευση προσφύγων που ήταν και το χάιλάιτ αυτής της βαριά φορτισμένης εκδήλωσης. Εκλεκτές παρουσίες έκλεψαν τη παράσταση: μαυροφορεμένες συζύγοι υπουργών που παρά την απαγόρευση έσπευσαν για τις ανάγκες της φωτογράφισης, ακροδεξιοί βουλευτές με πρόσωπα αλλοιωμένα από τον πόνο, επιχειρηματίες με μάτια δακρυσμένα, δημοσιογράφοι υποβασταζόμενοι από χρυσαυγίτες και απλός κόσμος, τίμιοι αγανακτισμένοι πολίτες που κρατούσαν στα χέρια τους ελληνικές σημαίες και κεριά.
Λόγια παρηγοριάς προς τους οπαδούς της εκλιπούσης απηύθυνε προβεβλημένο στέλεχος της κυβέρνησης που υπογράμμισε χαριτολογώντας, ανάμεσα στα άλλα, ότι ο αιφνίδιος θάνατος της δημοκρατίας σκόρπισε και καλά ανείπωτη θλίψη και πόνο και my ass συγκλόνισε την κοινωνία. Στην σημαντικότητα εξάλλου της εκδήλωσης στάθηκε με δηλώσεις του και ο εκπρόσωπος της εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, ο οποίος υπογράμμισε: «Προχωρούμε αγωνιζόμενοι κατά και άλλων εχθρών της πατρίδας», και με τη χείραν του τεντωμένη, συνέχισε: «θα μείνουμε μόνο οι υπέρμαχοι των ιδανικών της φυλής και της ορθοδοξίας».
Όλοι οι παρευρισκόμενοι στη συνέχεια άναψαν ένα κεράκι στη μνήμη της δημοκρατίας στο εκκλησάκι που υπάρχει στο χώρο του μεγάρου, εψάλλη ο εθνικός ύμνος και ακολούθως κατέθεσαν στεφάνια ο σύνδεσμος ταγμάτων περιπολίας πλατειών "ο ωραίος Φύρερ", ο σύνδεσμος προβοκατόρων εξαρχείων, το αγρονομικό τμήμα Νέας Μανωλάδας και ο σύλλογος απόστρατων αξιωματικών Αγίου Παντελεήμωνα.

αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστη και αείμνηστη αδελφή ημών. Αιωνία η μνήμη, αιωνία η μνήμη, αιωνία αυτης η μνήμη.

ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης

Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κ' επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή εχόρευαν γύρω δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων. Κ' ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.


απόσπασμα από το πεζό κείμενο "Φυγή".
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέα Εστία", Γ', 62, 15 Ιουλίου 1929.
ο Κώστας Καρυωτάκης αυτοκτόνησε σαν σήμερα το 1928

Dilegua, o notte! Tramontate, stelle! nessun dorma!

μπροστά σε αυτή την παρατεινόμενη, ανεξέλεγκτη κτηνωδία της εξουσίας απέναντι σε απελπισμένους, ανυπεράσπιστους, μόνους ανθρώπους, αισθάνομαι ένα κομμάτι της αξιοπρέπειάς μου, της συνείδησής μου, της ιδιότητάς μου ως πολίτη και μέλους αυτής της κοινωνίας να έχει βιαστεί παράφορα. Ως άνθρωπος, δε τολμώ καν να συναισθανθώ τη τραγωδία τους. Ποιος θα ακούσει τη συγγνώμη μου για την απαθή μου συμμετοχή στη φρίκη;

Από αυτές τις στάχτες δε θα γεννηθεί η ελπίδα, μόνο το μίσος και η οργή!

παραθέτω το παρακάτω ανατριχιαστικό απόσπασμα από την όπερα Tourandot. Παρόλο που κατα βάση είναι μια ερωτική άρια, ο πλούτος των συναισθημάτων που προκαλεί ο Λουτσιάνο στην παρουσίασή της και το εγερτήριο μήνυμα στο φινάλε αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα και τα δικά μου συναισθήματα για τα γεγονότα της πάτρας.

Nessun dorma! Nessun dorma! /μη κοιμηθεί κανείς!
Tu pure, o, Principessa / ακόμα και συ, πριγκήπισσα
nella tua fredda stanza /μες στη ζεσή σου κάμαρα
guardi le stelle /παρατήρησε τ' αστέρια
che fremono d'amore /που λαμπυρίζουν από αγάπη
e di speranza. /και ελπίδα
Ma il mio mistero e chiuso in me / αλλά το μυστικό είναι κρυμμένο μέσα μου
il nome mio nessun sapra! /το όνομά μου κανείς δε θα το μάθει
No, no, sulla tua bocca lo diro /όχι, στο στόμα σου θα το πω
quando la luce splendera! /όταν το φως λάμψει!
Ed il mio bacio sciogliera il silenzio / και το φιλί θα αποκαλύψει τη σιωπή
che ti fa mia! /που σε κάνει δική μου!
(Il nome suo nessun sapra!... /κανείς δε θα γνωρίσει το όνομά του
e noi dovrem, ahime, morir! / και πρέπει -αλόιμονο- να πεθάνουμε)
Dilegua, o notte! / εξαφανίσου, νύχτα
Tramontate, stelle! /δείστε, άστρα
Tramontate, stelle! /δείστε, άστρα
All'alba vincero! στην αυγή θα νικήσω!
vincero, vincero! /θα νικήσω

down in the tube station at midnight

ακόμα και τώρα, 4 χρόνια μετά την 7/7/05, η αίσθηση της αιφνίδιας επίθεσης στο διαδαλώδες μετρό του Λονδίνου, φαντάζει ως κάτι πιο μεγάλο από την ανθρώπινη σκέψη και μάταια προσπαθώ να μετατρέψω τα συναισθήματά μου σε λόγια.

η επίθεση στο Λονδίνο ήταν μια παράσταση μεταφυσικού κυνισμού από την ίδια τη ζωή, που μεταμόρφωσε την συνηθισμένη ανταπόκριση των τρένων, τη μικρή καθυστέρηση στη κυλιόμενη σκάλα ή μια τυχαία συνάντηση πριν την επιβίβαση στο συρμό, στην τελική κρίση της μπρος στην αιωνιότητα.

η επίθεση στο Λονδίνο ήταν μια ακόμα επίδειξη ωμότητας από την ίδια τη ζωή, μια άλλη στιγμή περιφρόνησης της μάζας των σωμάτων, η κατάρρευση της προσπάθειας να μη βάζουμε ποτέ σε κίνδυνο τη ζωή μας.

Και αυτή η επίθεση που δέχτηκε ο δικός μας πολιτισμός, ο πιο ισχυρός, ο πιο προοδευμένος, ο ανώτερος και πιο ασφαλής όλων, αποδεικνύεται τελικά πιο μικρή από το σοκ του ότι μπορεί στη πραγματικότητα να αμφισβητηθεί τόσο θορυβωδώς.

Μα είναι αλήθεια πως όσες αλήθειες βλέπουμε πριν από τις άλλες, μόνο αυτές νομίζουμε πως είναι οι αρχικές.

52 άνθρωποι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ γιατί τυχαία βρέθηκαν στο ίδιο βαγόνι. Μα πίσω από αυτούς, 52 κάθε μέρα δολοφονούνται εν ψυχρώ και εκεί που ο πολιτισμός μας, με το αυτονόητο δικαίωμα που η ανωτερότητά του του προσδίδει, παρεμβαίνει το ίδιο ύπουλα και το ίδιο καταστροφικά. Και δε μιλάω μόνο για το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Παλαιστίνη, όπου η ωμότητα του πολιτισμού μας μετατρέπει τα θύματα σε μονόστηλα αφιερώματα στις εφημερίδες και ο κυνισμός της δικής μας ζωής μεταμορφώνει τη δική τους σε κολυμπήθρα για όλα τα κρίματά μας. Μιλάω για το Λονδίνο και πάλι, το Παρίσι, την Αθήνα, παντού όπου επιμένουμε να ζούμε τη ζωή σαν εκούσια εγκλωβισμένοι σε συρμό του μετρό και παντού όπου το ευτύχημα θα εξακολουθεί να παραμένει ότι είναι πάντοτε πολύ αργά.

η πρώτη φώτο είναι από το κινητό μου, στον Russel station της Piccadilly line, στα βάθη της οποίας έσκασε η τρίτη βόμβα

What does it mean to be a revolutionary today?

έγραψα στη προηγούμενη ανάρτηση για τον Ζίζεκ και τον Καλλίνικο και τις ομιλίες τους στο marxism 2009. Με ενθουσιασμό διαπιστώνω πως μπορώ να τις μοιραστώ ξανά με όποιον ενδιαφέρεται! Οι διαλέξεις και των δυο, ολόκληρες!

Ο Σλαβόι εδώ δίνει με απλή και βαθιά πολιτική γλώσσα απαντήσεις για τη διαλεκτική του νέου και του παλιού, της νέας κοινωνίας με αυτή που κάποτε ήταν, για το ποια οφείλει να είναι η στάση μας απέναντι σε "ιδεώδη" που ενέπνευσαν ή απογοήτευσαν (κίνα, κούβα, λατινική αμερική), γιατί ο "καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο" δεν έχει νόημα, τι σημαίνει να πράττεις "τίποτα", τι στάση οφείλει να έχει η επαναστατική αριστερά σήμερα. Σκέτη απόλαυση!

Και τώρα, ο Καλλίνικος. (Μόλις τελειώσει την αποθέωση του Ζίζεκ) δίνει συμβουλές για το χτίσιμο επαναστατικής συνείδησης και αποδιοργάνωσης του αντίπαλου, μιλάει για τους ανένταχτους και τους "διανοούμενους" αριστερούς, και τη σημασία της συμμετοχής των μεταναστών στον αγώνα της εργατικής τάξης. Ρουφιέται ολόκληρο!

Τροφή για το μυαλό.

Ευχαριστώ το κόκκινο μπαλόνι για τα ταχύτατα αντανακλαστικά!

απαντήσεις, απαντήσεις, απαντήσεις

παρά την ροκ στάρ υποδοχή που τους επιφυλάχθηκε και τη απαραίτητη επιφυλακτικότητα στην ευρεία και άνευ όρων αποδοχή τους, αρχίζω να πείθομαι πως ό,τι ήταν για τη γενιά του μάη του '68 ο Σαρτρ, ο Αλτουσέρ και ο Φουκώ, είναι για τη δική μου γενιά ο Σλαβόι Ζίζεκ και ο Άλεξ Καλλίνικος.

(Ωστόσο, ένας από εκείνη τη γενιά θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για το πώς στο συνταρακτικό Μάη ο Φουκώ κυνηγούσε τους δαίμονές του στην Αλγερία, ο Αλτουσέρ ζούσε στον υπέροχο δικό του κόσμο και ο Σαρτρ επέμενε απλά να είναι ο εαυτός του...)

Τους παρακολούθησα και τους δυο στο marxism 2009 που διοργανώθηκε από το βρετανικό Socialist Workers Party αυτό το σαββατοκύριακο στο Λονδίνο, σ' ένα πολιτικό φεστιβάλ πλημμυρισμένο από ανθρώπους που βιώνουν την αριστερά της ευρώπης πιο μικρή και πιο ηττημένη από ποτέ, να παραπέει στο χάσμα που προκάλεσε η απόλυτη επιβεβαίωση των ανησυχιών της και η αδυναμία της να πράξει το παραμικρό. Και αν ακόμα οι δυο τους απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν μεσσίες της (όποιας) επανάστασης, ωστόσο για πρώτη φορά μπορώ να αισθάνομαι τη χαρά ότι πήρα απαντήσεις για το τι πρέπει να γίνει, απαντήσεις που μπορούν να είναι απτές στο συγκεκριμένο χωροχρόνο, απαντήσεις που (επιτέλους) αφορούν τη δράση και καθέναν από μας που καλείται να επιλέξει με ποιον τρόπο θα εξαναγκαστεί να περάσει κάποια στιγμή το κατώφλι του σπιτιού του.

περισσότερα για τον Ζίζεκ και τη βιβλιογραφία του εδώ
περισσότερα για τον Καλλίνικο και τη βιβλιογραφία του εδώ
μια χαρακτηριστική διάλεξη του Ζίζεκ για τη ταυτότητα, το περιβάλλον και τη πολυπολιτισμικότητα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας εδώ

η φώτο τραβηγμένη από το κινητό μου τηλέφωνο

αυτό δεν είναι πλέον πίπα (η επεξήγηση)

Δέχτηκα μερικά email, 2 σχόλια και κάμποσα προφορικά ξυσίματα της κεφαλής για την ανάρτηση ¨αυτό δεν είναι πλέον πίπα¨. Το ερώτημα παραμένει "τι στο διάολο είναι" και αυτό σε τελική ανάλυση είναι ένα κεντρικό ερώτημα.

Η εικόνα αυτή είναι ο γνωστός πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ "La trahison des images" δηλαδή "η προδοσία των εικόνων". Σε αυτήν βλέπουμε τη φράση "ceci n'est pas une pipe" που έγραψε ο ίδιος ο Μαγκρίτ στον πίνακά του. "Αυτό δεν είναι μια πίπα", δηλαδή. Τότε τι είναι; Μην είναι η αντίληψή μας που αποφάσισε να μας κοροϊδέψει; ή μήπως οι ίδιες οι εμπειρίες μας κατάντησαν αρκετά προβληματικές για να μπορέσουμε να απαντήσουμε με ασφάλεια; και ναι και όχι θα απαντούσε ο Μαγκρίτ.
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια πίπα, είναι η απεικονιστική αναπαράσταση μιας πίπας και για την ακρίβεια η ανάρτηση ενός ψηφιακού αντίγραφου μιας απεικονιστικής αναπαράστασης μιας πίπας γιατί η αυθεντική απεικονιστική αναπαράσταση της συγκεκριμένης πίπας βρίσκεται σε ένα μουσείο του Λος Άντζελες.
Υπάρχει κατά τον Μαγκρίτ μια βασική διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται. Και αυτή τη διαφορά θέλησε να καταδείξει με την απεικονιστική αναπαράσταση της πίπας. Και σα να μην φτάνει αυτό, είναι ακόμα πιο σημαντικό το ότι η κατανόησή της διαφοράς αυτής δεν έχει να κάνει μόνο με την αισθητηριακή αντίληψη αλλά και με τον ορισμό της δεδομένης έννοιας (της πίπας δηλαδή), ο οποίος αντλεί τη προέλευσή του από την ίδια την κοινωνία. Αυτή είναι όσο πιο απλοϊκά γίνεται η ερμηνεία του πίνακα.
Η ερμηνεία της ανάρτησης τώρα (γιατί ως γνωστό, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση μιας ανάρτησης και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται): Με αφορμή την εφαρμογή του νέου αντικαπνιστικού νόμου, κάθε φορά που ένας σερβιτόρος ή το αφεντικό διαμαρτυρηθεί, υπενθυμίστε του αυτή τη διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση της έννοιας στην οποία απευθύνεται η απαγόρευση και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται και που μόλις την ανάψατε και ανυπομονείτε να ρουφήξετε. Η ώρα που θα κάνει το αφεντικό να ξύσει το κεφάλι του αναζητώντας το καλά κρυμμένο στην υλικότητα του αντικειμένου που του προβάλλετε κοινωνικό πλαίσιο θα είναι αρκετή για μερικές διασκεδαστικές ρουφηξιές ή για να προλάβετε να απομακρυνθείτε πριν διεγείρετε για τα καλά τα απολίτιστα πρωτογονικά του ένστικτα. Τόσο απλό.

vivre sa vie

Η κοσμικότητα του γαλλικού κράτους και η Άννα Καρίνα μοιράζονται μέσα μου ένα κοινό. Τις αγαπώ. Μα ανησυχώ πως σ' αυτή την ανάρτηση θα χρειαστεί να περιορίσω τη σκέψη μου στη γαλλική κοσμικότητα, μόνο. Ωστόσο και η κοσμικότητα έχει τα χαρακτηριστικά αυτής που ονειρεύομαι για την ευρώπη που θέλω να ζω.

Η αποδοκιμασία της μπούργκας από τους γάλλους (γιατί θέλω να πιστεύω πως ο κατά τ' άλλα αποκρουστικός Σαρκοζύ τη γαλλική κοινή γνώμη ερμήνευσε) και η ανάδειξη της πραγματικής ιδιότητας που ο ευρωπαϊκός πολιτισμός επιφυλλάσει γι' αυτή, της στέρησης της ελευθερίας και της ατομικής αξιοπρέπειας, έφερε και πάλι στο μυαλό μου την σημασία του να ζει κανείς σε μια άθεη πολιτεία. Όχι ανεξίθρησκη, όχι άθρησκη, ούτε καν αγνωστικιστική. Άθεη. Η πνευματικότητα, υποτιμημένη σήμερα και πιο υποταγμένη από ποτέ στη γεροντική ασθένεια της εκλαϊκευμένης παραδοξολογίας, χρειάζεται μόνο μία πατρόνα: μια πολιτεία που δε θα αναγνωρίζει θρησκευτικά πάθη και συμβολισμούς. Και όταν αυτή η πνευματικότητα, μέσα από την άθεη πολιτεία, ελεύθερη ξαναβρεί την επαφή με την ανθρωποκεντρική της φύση, ίσως να καταφέρει να απαλλαγεί και από την ίδια της τη πατρόνα και να επιστρέψει και πάλι στη πηγή της, την κοινωνία.
Το 2005, όταν οι Δανοί αρνήθηκαν να ζητήσουν συγγνώμη στις λυσαλέες αντιδράσεις μουσουλμάνων επείδη εφημερίδα δημοσίευσε σκίτσο του μωάμεθ (την εικονοποίηση του οποίου απαγορεύει αυστηρά αυτή η θρησκεία), στο δίλημμα θεμελειώδες δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου ή υποταγή σε μια εκκοσμικευμένη πνευματικότητα, δεν άφησαν καμιά αμφιβολία ότι θα μάτωναν για το πρώτο. Γαλλικές εφημερίδες λίγο αργότερα, αναδημοσιεύουν τα σκίτσα, σε μια ξεκάθαρη δήλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας (που στο 10% είναι μουσουλμανική).
Και αυτό είναι κάτι που με παθιάζει: η άνευ όρων υπεράσπιση αυτού του θεμελειώδους κεκτημένου. Και βέβαια, δε πρόκειται για πόλεμο πολιτισμών αλλά για το σθένος της διατήρησης όσων ένα κομμάτι του παγκόσμιου πολιτισμού κατάφερε να κατακτήσει.
Και όσο και να θέλω να επιστρέψω στην ακατανίκητη σαγήνη της Άννας Καρίνα (που γεννήθηκε στη Δανία και ζει στη Γαλλία), θα τελειώσω με τη κοσμικότητα του γαλλικού κράτους. Ο Albert Camus έγραψε κάποτε για τους γάλλους συμπατριώτες του ότι οι μελλοντικοί ιστορικοί θα τους ορίζουν ως "αυτοί που κάνανε παιδιά και που διαβάζανε εφημερίδες" και αυτό θα 'ταν όλο. Παραμερίζοντας όλες τις μοντέρνες ανελευθερίες που ο δυτικός πολιτισμός μου επιφυλάσσει με τον γνωστό κεκαλυμμένο του τρόπο, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως η ευχέρια του να κάνω έρωτα όποτε και όπως θέλω, του να διαβάζω και να σκέφτομαι όπως θέλω, του να γράφω αυτό που θέλω αυτή τη στιγμή, αποτελεί μια ασύλληπτη πνευματικη κατάκτησή του. Και μετά έγινα Γάλλος...