παρά την ροκ στάρ υποδοχή που τους επιφυλάχθηκε και τη απαραίτητη επιφυλακτικότητα στην ευρεία και άνευ όρων αποδοχή τους, αρχίζω να πείθομαι πως ό,τι ήταν για τη γενιά του μάη του '68 ο Σαρτρ, ο Αλτουσέρ και ο Φουκώ, είναι για τη δική μου γενιά ο Σλαβόι Ζίζεκ και ο Άλεξ Καλλίνικος.(Ωστόσο, ένας από εκείνη τη γενιά θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για το πώς στο συνταρακτικό Μάη ο Φουκώ κυνηγούσε τους δαίμονές του στην Αλγερία, ο Αλτουσέρ ζούσε στον υπέροχο δικό του κόσμο και ο Σαρτρ επέμενε απλά να είναι ο εαυτός του...)
Τους παρακολούθησα και τους δυο στο marxism 2009 που διοργανώθηκε από το βρετανικό Socialist Workers Party αυτό το σαββατοκύριακο στο Λονδίνο, σ' ένα πολιτικό φεστιβάλ πλημμυρισμένο από ανθρώπους που βιώνουν την αριστερά της ευρώπης πιο μικρή και πιο ηττημένη από ποτέ, να παραπέει στο χάσμα που προκάλεσε η απόλυτη επιβεβαίωση των ανησυχιών της και η αδυναμία της να πράξει το παραμικρό. Και αν ακόμα οι δυο τους απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν μεσσίες της (όποιας) επανάστασης, ωστόσο για πρώτη φορά μπορώ να αισθάνομαι τη χαρά ότι πήρα απαντήσεις για το τι πρέπει να γίνει, απαντήσεις που μπορούν να είναι απτές στο συγκεκριμένο χωροχρόνο, απαντήσεις που (επιτέλους) αφορούν τη δράση και καθέναν από μας που καλείται να επιλέξει με ποιον τρόπο θα εξαναγκαστεί να περάσει κάποια στιγμή το κατώφλι του σπιτιού του.
περισσότερα για τον Ζίζεκ και τη βιβλιογραφία του εδώ
περισσότερα για τον Καλλίνικο και τη βιβλιογραφία του εδώ
μια χαρακτηριστική διάλεξη του Ζίζεκ για τη ταυτότητα, το περιβάλλον και τη πολυπολιτισμικότητα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας εδώ
η φώτο τραβηγμένη από το κινητό μου τηλέφωνο
