ακόμα και τώρα, 4 χρόνια μετά την 7/7/05, η αίσθηση της αιφνίδιας επίθεσης στο διαδαλώδες μετρό του Λονδίνου, φαντάζει ως κάτι πιο μεγάλο από την ανθρώπινη σκέψη και μάταια προσπαθώ να μετατρέψω τα συναισθήματά μου σε λόγια.Και αυτή η επίθεση που δέχτηκε ο δικός μας πολιτισμός, ο πιο ισχυρός, ο πιο προοδευμένος, ο ανώτερος και πιο ασφαλής όλων, αποδεικνύεται τελικά πιο μικρή από το σοκ του ότι μπορεί στη πραγματικότητα να αμφισβητηθεί τόσο θορυβωδώς.
Μα είναι αλήθεια πως όσες αλήθειες βλέπουμε πριν από τις άλλες, μόνο αυτές νομίζουμε πως είναι οι αρχικές.
52 άνθρωποι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ γιατί τυχαία βρέθηκαν στο ίδιο βαγόνι. Μα πίσω από αυτούς, 52 κάθε μέρα δολοφονούνται εν ψυχρώ και εκεί που ο πολιτισμός μας, με το αυτονόητο δικαίωμα που η ανωτερότητά του του προσδίδει, παρεμβαίνει το ίδιο ύπουλα και το ίδιο καταστροφικά. Και δε μιλάω μόνο για το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Παλαιστίνη, όπου η ωμότητα του πολιτισμού μας μετατρέπει τα θύματα σε μονόστηλα αφιερώματα στις εφημερίδες και ο κυνισμός της δικής μας ζωής μεταμορφώνει τη δική τους σε κολυμπήθρα για όλα τα κρίματά μας. Μιλάω για το Λονδίνο και πάλι, το Παρίσι, την Αθήνα, παντού όπου επιμένουμε να ζούμε τη ζωή σαν εκούσια εγκλωβισμένοι σε συρμό του μετρό και παντού όπου το ευτύχημα θα εξακολουθεί να παραμένει ότι είναι πάντοτε πολύ αργά.η πρώτη φώτο είναι από το κινητό μου, στον Russel station της Piccadilly line, στα βάθη της οποίας έσκασε η τρίτη βόμβα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;