Αυτό το οίκημα είναι πολύ γνώριμο. Στο σκοτάδι, που το περιβάλλει ακόμα και τη μέρα, μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να συνηθίζουμε. Στο δώμα του χρόνια τώρα οι ακαδημαϊκοί γερνούν σιωπηλοί και στις αποθήκες του η αριστερά συνεδριάζει ακόμα. Στο κελάρι, η ηγεσία ανοίγει αθόρυβα και νέο μπουκάλι και όλοι οι υπόλοιποι χαζεύουμε τον έξω κόσμο χάρης στην ιερή, ορθόδοξη λάμψη που εκπέμπει η τηλεοπτική μας συσκευή. Και η δημοκρατία κλειδωμένη στο πατάρι, στο κήπο θαμμένη η δικαιοσύνη, κάτω από τις σκάλες ό,τι έχει απομείνει από την ελευθερία της έκφρασης. Μόλις πριν λίγο, ένας πολιτικός νάνος, ο υπουργός πολιτισμού, ξεπρόβαλλε δειλά και ξεφορτώθηκε στο κατώφλι ένα ακόμα αχρείαστο πόνημα. Για να επιστρέψει βιαστικά στο κελάρι, αφού σε λίγο θα περάσει απ' έξω η επιτροπή αγανακτισμένων ακροδεξιών που αυτόκλητα διασφαλίζει πλεόν την απομόνωση. Μέχρι ένας νέος εξοστρακισμός να απαλλάξει τους πάντες οριστικά από το τελευταίο ίχνος φωτός, και όλοι τότε ανενόχλητοι να αφεθούν στην απόλαυση του κανιβαλισμού.σσσσ... δεν θέλουμε να μας πάρουν χαμπάρι... ούτε και να καταλάβουν πως αν και ακόμα βλέπουμε τη μέρα, φοβόμαστε να γευτούμε το φως.
φώτο: ο πίνακας L'Empire des Lumières του Ρ. Μαγκρίτ (1954)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;