Κωνσταντίνα Κούνεβα

Η άρνησή της να εκφράσει θυμό μοιάζει ξενική, αταίριαστη με αυτό που προτρέπει ο τρόπος που ζούμε. Διαθέτει ένα σκληρό, χωρίς ψευτιά και  φτηνούς συναισθηματισμούς περίβλημα, σαν τη συρρίτουσα ανάσα που διαπερνά τη τραχειοστομία της. Πού βρίσκεται συσσωρευμένη η οργή της, το μένος απέναντι στον τύρρανο, το συσφιγγκτικό συναίσθημα του αδικημένου; πού κρύβει τη βαθιά ανθρώπινη επιθυμία της ανταποδωτικής τιμωρίας; πώς συγκρατείται μέσα της η  ορμή απέναντι στην παραληρηματική βία;

Η στάση της φέρνει στο νου τη πιο άδολη έκφανση της χριστιανικής ιδεολογίας απέναντι στον άνθρωπο και τη κοινωνία. Η σθεναρή της παρουσία ξετυλίγεται σαν άτεγκτος μηχανισμός που εγκλωβίζει στα γρανάζια του τη ψυχή αυτής της κοινωνίας, αφήνοντας έκθετες την υποκρισία και τον μικροαστικό της εγωτισμό. Και η ιστορία της ξεδιαλύνει κάθε ιδεαλιστική ουτοπία: για το δίκαιο και την ελευθερία άλλος δρόμος δεν υπάρχει πέρα από την πάλη.