2.12.09

θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος πρώτο)


Ο δεκέμβρης ήταν η εξέγερση της νεολαίας. Οι κοινωνικές τάξεις και διαβαθμίσεις ή οι εργασιακές συντεχνείες (δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιώτες, αγρότες, εργάτες) στη πραγματικότητα απείχαν, περιοριζόμενες σε προφορικές δηλώσεις συμπαράστασης μέχρι να σιγήσουν οριστικά κάτω από τη τρομοκρατία των δελτίων.
Θεωρώ ότι η εξέγερση του δεκέμβρη ήταν μια σαφής (έστω και ασυνείδητη) εκδήλωση της απαίτησης επανακαθορισμού του ρόλου και των σχέσεων της νεολαίας μέσα στη κοινωνία.
Οι φοιτητές, με το μαζικό τους κίνημα των περασμένων ετών, έχουν ήδη επιχειρήσει  την έξοδο απ' το πανεπιστήμιο-νεκροταφείο που δεν αγαπούν, δεν υπερασπίζονται πραγματικά και στο οποίο από το δίπολο ελευθερία ιδεών και γνώσεων, η γνώση έχει ξεχαστεί και οι ιδέες λιμνάζουν στο όνομα του αυτονόητου δικαιώματος. Οι μαθητές πάλι έχοντας στο παρελθόν απορρίψει με τις δυναμικές τους καταλήψεις τη σχολική αγγαρεία και τη βίαιη κατάργηση του ελεύθερου χρόνου τους από τη παραπαιδεία, είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτό που τους περιμένει.
Αλλά η εκρηκτικότητα και η βιαιότητα των φοιτητών και των μαθητών τον δεκέμβρη ήταν κάτι παραπάνω από τη συνισταμένη των εκπαιδευτικών τους προβλημάτων που βρήκαν διέξοδο με τη δολοφονία του συμμαθητή τους. Γιατί στο άμεσο μέλλον, φοιτητές και μαθητές θα πάρουν και αυτοί τη θέση που τους έχει φυλαχτεί σε αυτό το ιδιότυπο "επιστημονικό προλεταριάτο" που αυτή η χώρα, μεθοδικά και συστηματικά, επιμένει να δημιουργεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δρόμοι του δεκέμβρη κατέλήφθησαν και από ανθρώπους ανώτερου και ανώτατου μορφωτικού επιπέδου, με κατάρτιση και τεχνογνωσία, καινοτόμα σκέψη και εμπειρία, χαρακτηριστικά που η κοινωνία τα έχει ανάγκη αλλά αρνείται ή αδυνατεί να τα αξιοποιήσει.
Αυτού του είδους οι προλετάριοι, επί χρόνια εισπράτουν το αντιφατικό μήνυμα της αναγκαιότητας της μέγιστης δυνατής εκπαίδευσης και της ταυτόχρονης απόρριψης της επένδυσης αυτής από τη κοινωνία που καλούνται να υπηρετήσουν. Και δεν είναι ούτε κανονικοί μισθωτοί ούτε πρόσβαση έχουν στα μέσα παραγωγής, αφού η γνώση, η τεχνολογία και η έρευνα (τα μέσα παραγωγής που τους αντιστοιχούν δηλαδή) σε αυτή τη χώρα παρασιτούν, υπολειτουργούν ή απλά δεν υπάρχουν. Έτσι, αυτοί οι προλετάριοι, στη πλειοψηφία τους παρασιτούν και οι ίδιοι και υπολειτουργούν, αναλαμβάνοντας παράταιρους και αντιπαραγωγικούς ρόλους στις κοινωνικές διαδικασίες. Η απώλεια του ρόλου τους στη κοινωνία τελικά θα τους αλλοτριώσει και θα τους κάνει να χάσουν τη ταξική τους συνείδηση, ευνοώντας τη κατάσταση που ήδη επικρατεί. Ίσως μάλιστα να μην είναι μακριά και ένα «λούμπεν επιστημονικό προλεταριάτο» που να προσπαθεί να επιβιώσει με ευκαιριακές εργασίες μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας!
Αυτή η εξέγερση έδειξε τις "επαναστατικές" δυνατότητες μιας καινούργιας κοινωνικής κατηγορίας ανθρώπων που στη πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και αν ακόμα αυτό δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, αυτή η κοινωνία και το κράτος που την αντιπροσωπεύει κάνουν τα πάντα ώστε σύντομα να γίνει συνειδητό. Ο αυθορμητισμός, η έκρηξη και η παρατεταμένη πολιτική ζύμωση έξω από κομματικές καθοδηγήσεις μιας ακόμα μεγαλύτερης μερίδας αυτής της νεολαίας  κρατάει τη σπίθα αναμμένη. Αυτό είναι το πολιτικό νόημα που αποδίδω στην εξέγερση του δεκεμβρίου και γι' αυτό θεωρώ ότι αυτή η εξέγερση ήταν μια ειδική, ξεχωριστή περίπτωση κοινωνικής ανταρσίας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis