θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος δεύτερο)

Ο δεκέμβρης αφήνει πίσω του τρεις τουλάχιστο "μύθους" που προσφέρουν στηρίγματα στις σκέψεις όσων πραγματικά επιθυμούν ουσιαστική, κοινωνική αλλαγή στο τρόπο που ζούμε και σχετιζόμαστε.

Πρώτος είναι ο ο μύθος της επιτυχημένης εξέγερσης:

Άλλο η εξέγερση και άλλο η διαχείριση των αποτελεσμάτων αυτής. Η εξέγερση συνέβη, είναι γεγονός, "γιορτάζουμε" ήδη ένα χρόνο από όταν αυτή πραγματοποιήθηκε. Ένα σημαντικό κομμάτι όσων εισπράττουν τη βία στη καθημερινότητά τους, όσων η φωνή τους θάβεται απ' τον κυρίαρχο γενικευμένο συντηρητισμό και καταπιέζεται απ' τη κοινωνική αδικία κατάφερε και ύψωσε το ανάστημά του, φανέρωσε τη δύναμη που κρύβει μέσα του.  Αυθόρμητα, άμεσα, μαζικά. Και βέβαια, η εξέγερση δεν περιλαμβάνει απαραίτητα στο νόημά της τη χρονική διάρκεια. Μοιάζει περισσότερο με ένα ισχυρό φυσικό φαινόμενο, ένα μεγάλο σεισμό ή ένα ηφαίστειο, μια απρόσμενη και ακαριαία παροχεύτεση καταπιεσμένης ενέργειας που μετά από αυτή τα πράγματα δε μπορεί να είναι ίδια.

Δεύτερος είναι ο μύθος του πού γίνεται η εξέγερση:

Σε αυτή τη χώρα, η εξέγερση δε γίνεται μόνο στα σπουδαστήρια των φιλοσόφων, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, στα πληκτρολόγια των μπλόγκερ, στα επετειακά αφιερώματα του πολυτεχνείου από τη τηλεόραση. Γίνεται πια και στους δρόμους.

Τρίτος είναι ο μύθος της υπονόμευσής της από "σκοτεινούς και συνομώτες επαναστάτες":

Η εξέγερση χρειαστηκε μόνο μια πιστολιά για να πυροδοτηθεί, πιστολιά όχι όμως της 17Ν ούτε του Επαναστατικού αγώνα ούτε της Σέχτας ούτε κανενός άλλου χρόνιου αυτόκλητου υπερασπιστή των αδικημένων. Όλα οργανώθηκαν στα φανερά και όλα συνέβησαν δημόσια. Οι κουκούλες δεν φορέθηκαν από όσους πραγματικά εξεγέρθηκαν. Γιατί η ατομική συνείδηση  εξακολουθεί να ενυπάρχει μέσα μας, το κοινωνικό ένστικτο του εδώ και τώρα μπορεί ακόμα να διεγείρεται όταν προκληθεί, η αίσθηση της κατάλληλης στιγμής είναι όντως φύση του ανθρώπου. Και η χειραφέτηση αποδεικνύεται τελικά μια προσωπική διαδικασία.