θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος τρίτο)

Ο δεκέμβρης κατέδειξε ότι ο συγχρονισμός με την εποχή και τον υπόλοιπο κόσμο βρίσκει την ελληνική νεολαία πολλά βήματα πιο μπροστά από αυτούς που τη κυβερνούν ή την αντιπροσωπεύουν.  Ειδικά η σχέση της αριστεράς με τη νεολαία, από το δεκέμβρη και μετά, έχει αποκτήσει τη σημειολογία του flαsh disc του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτό που για μερικούς αποτελεί  "πρωτοπορία" είναι στη πραγματικότητα μια ρουτίνα της καθημερινότητα ενός δωδεκάχρονου.
Η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν ασαφής, άτολμη και ετεροχρονισμένη, κατέδειξε ότι η πολιτική των καλών προθέσεων και της ηθικής συμπαράστασης  έχουν τεθεί οριστικά πλεόν στο περιθώριο από τη κοινωνία. Αν δε μπόρεσες  να δώσεις πολιτικό νόημα στο αδρό δεκεμβριανό ξέσπασμα, ακόμα και όταν οι φωτιές έπαψαν να καίνε, αν δε μπόρεσες να εγκολπώσεις ουσιαστικά την οργή και να θέσεις το πολιτικό πρόταγμα μιας τέτοιας εξέγερσης, πώς  επιμένεις ότι  εσύ θα είσαι αυτός που κάποια στιγμή θα το κάνει; Και δεν είναι  ούτε η ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον σου από  δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους, ούτε οι απανωτές ήττες στις εκλογές. Είναι η εκ νέου εσωστρέφεια, η παρατεταμένη αδυναμία έκφρασης ενός ολόκληρου χώρου, σε μια περίοδο που η κοινωνία άνοιξε πάλι και ζητά να εκφραστεί και να επικοινωνήσει.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, ήταν όπως πάντα σαφές: Εμείς δεν. Ζούμε σε μια δική μας, ξεχωριστή κοινωνία και σε ένα δικό μας ιδιόκτητο χώρο. Σαν το χώρο που με ζήλο περιφρουρούν όταν βρίσκονται στο δρόμο. Για να πάρουν τα εύσημα από την αυριανή γι' αυτό. Έχουν δικαίωμα να ζουν στο δικό τους κόσμο, αλλά το να στοχοποιούν ένα κίνημα εν τη γεννήσει του, αυτό  πάει πολύ. Αλλά αφού το παράσημο της αυριανής δεν τους κάθεται σα βάρος στη συλλογική τους συνείδηση, εμένα δε μου πέφτει λόγος.
Οι υπόλοιπες αριστερές, τυπικές και τίμιες απέναντι σε αυτό που εκφράζουν, και γι' αυτό ίσως τόσο απομακρυσμένες από τη συνείδηση του κοινωνικού κομματιού στο οποίο απευθύνθηκαν, τρέξανε και αυτές ασθμαίνουσες πίσω από τη λάβα που κύλαγε και έκαιγε, πιο πολύ ζητώντας να πάρουν παρά να δώσουν.
Και μένει ο αντιεξουσιαστικός χώρος, που είδε αυτή τη χρονιά τους φιλικά προσκείμενους προς αυτόν να πληθαίνουν. Καθόλου τυχαίο. Η αντισυστημική δράση (καταλήψεις σχολών, δημόσιων κτιρίων, πολιτιστικών κέντρων, δημαρχείων, με ανοιχτές συνελεύσεις, με συγγραφή πλήθους συνθημάτων και κειμένων, με παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και δελτία ειδήσεων, με ολιγόλεπτες διακοπές παραστάσεων σε θέατρα, με συνελεύσεις, συναυλίες και  γιορτές δρόμου) που είναι και η δράση του χώρου αυτού, από το δεκέμβρη και μετά υιοθετήθηκε από περισσότερο και "ανυποψίαστο" κόσμο. Καθόλου τυχαία έτσι, η ακραία στοχοποίησή του και η -επί της ουσίας- ποινικοποίησή του. Βέβαια, ένα κομμάτι του συνειδητά χρησιμοποιεί τη βία, που είναι τυφλή και κατ'  εμένα άσκοπη, και αυτό δίνει λαβές για περαιτέρω στόχευση. Κάτι που εν τέλει καταλήγει δυναμίτης για ολόκληρο το οικοδόμημα πολιτικής ζύμωσης, εξωστρέφειας και δράσης που ορθώθηκε ένα χρόνο πριν.