οι ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων και οι τίτλοι των τηλεοράσεων και των διαδικτυακών σελίδων αναφέρουν ότι ο "πιστολέρο" με το μαύρο τζιπ είναι δολοφόνος και σπέρνει τον τρόμο και τον πανικό, συνεπώς δεν χωρά αμφιβολία ότι ο πιστολέρο δεν μπορεί παρά να είναι μανιακός, ψυχοπαθής ή σχιζοφρενής. Αυτές οι ιδαίτερες περιπτώσεις επαγωγικών (ή μήπως άλλων;) λογισμών από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προφανώς δεν προέρχονται από τη συνειδητή προσπάθεια απόδοσης συσχετισμών εκ μέρους των δημοσιογράφων, αλλά από την ευκολία αναπαραγωγής ενός στερεότυπου που βρίσκεται καλά εγκατεστημένο στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Ότι δηλαδή ο μανιακός και ο ψυχικά ασθενής είναι και εν δυνάμει δολοφόνος, σπέρνει τον πανικό και είναι επικίνδυνος για την κοινωνία.
Αυτή η πεποίθηση βέβαια είναι στη καλύτερη περίπτωση ψέμα και στη χειρότερη συκοφαντία. Και σε ένα κοινωνικό επίπεδο αποτελεί τυπικότατο δείγμα κοινωνικής διάκρισης και βαρύτατης στιγματοποίησης.
Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι με ψυχική ασθένεια ανήκουν σε εκείνη τη ομάδα ατόμων με χρόνιες νόσους που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν και να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη εργασία, να κάνουν μια σταθερή και μακρόχρονη σχέση, να βρουν μια μακρόχρονη και αξιοπρεπή στέγη και να ενσωματωθούν στις καθημερινές κοινωνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δε αποτελεί καθεαυτό προϊόν της αρρώστειας αλλά όλα αποτελούν παρενέργειες της στιγματοποίησης και της κοινωνικής διάκρισης.
Οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας, οι μανιακοί, οι σχιζοφρενείς, οι "ψυχοπαθείς", ήδη στιγματισμένοι και κοινωνικά απομονωμένοι, κατανοούν βλέποντας τηλεόραση ότι υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να αντιπαλέψουν, εκτός από το αβάσταχτο βάρος της αρρώστειάς τους. Και αν η ασθένεια παλεύεται ως ένα βαθμό από τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους, το στίγμα από τα μέσα ενημέρωσης βρίσκεται πέρα από τις δικές τους δυνάμεις.
