θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος τέταρτο)

παραθέτω παραφρασμένο ένα απόσπασμα του Χένρυ Τζέημς που συνοψίζει, θεωρώ, την μετά το δεκέμβρη εποχή: "Είμαστε μερικοί από τους χιλιάδες νεαρούς κάθε κοινωνικής τάξης, που μέσα στο μυαλό τους ζυμώνονται ιδέες.... Τίποτε απ' όλα αυτά που μας αφορούν δεν είναι πρωτόφαντο. Είμαστε πολύ νέοι και ξέρουμε ελάχιστα  πράγματα... Έχουν περάσει ελάχιστοι μήνες από τότε που αρχίσαμε να συζητούμε τις δυνατότητες της κοινωνικής επανάστασης... Είμαστε απλές σταγόνες μέσα στη σκοτεινή απεραντοσύνη του λαού. Το μόνο που ισχυριζόμαστε είναι πως έχουμε καλή πίστη και τεράστια επιθυμία για την εφαρμογή της δικαιοσύνης...".
Ο μύθος που δε προστέθηκε στην εξέγερση του δεκέμβρη είναι αυτός του τι είδους κοινωνία απαιτούμε. Η εξέγερση χωρίς συγκεκριμένους στόχους και οργάνωση, χωρίς στρατηγική, αυθόρμητη αλλά ασυνάρτητη, και υπέρμετρα συκοφαντημένη ήταν επόμενο να μη συνεχιστεί. Έστω και έτσι όμως, έριξε τους σπόρους της. Και ο καινούργιος κόσμος που άνοιξε είναι αβέβαιος, αδιερεύνητος και ανησυχητικός. Μα και ταυτόχρονα ανοιχτός, εξωστρεφής, γνώστης ότι ο φόβος εδώ δεν βρίσκεται από τη πλευρά όσων απαιτούν.

Σ' αυτό το κόσμο μπορεί πλέον να συμβεί οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε από οποιονδήποτε.

βιβλίο: Χένρυ Τζέημς, Πριγκίπισσα Καζαμάσιμα, εκδ. ενάλιος, Αθήνα