πάμε μαζί για το χρυσό

το χαρακτηριστικό της ελληνικής καταγωγής μου το τελευταίο διάστημα συνοδεύεται από ανησυχητικής χροιάς ερωτήσεις από φίλους και συνεργάτες βρετανούς, ιρλανδούς, ισπανούς και ιταλούς σχετικά με το τι γίνεται εκεί πέρα (στην ελλάδα δηλαδή) και για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Πριν προλάβω όμως να δώσω απάντηση (και να ξαλαφρώσω λιγάκι απ' τη μαυρίλα της οπτικής της) γίνομαι δέκτης μιας απόκρισης της οποίας τον αντιφατικο χαρακτήρα αδυνατώ να μη παρατηρήσω: "We are next" λένε οι αγγλόφωνοι, "We are next" λένε και οι λοιποί (παρά τις συνεχείς υπενθυμήσεις ότι κατέχω λίγο απ' τη γλώσσα τους) και στέκονται σιωπηλοί, με το βλέμμα τους να αποστασιοποιείται λες και προσπαθεί να ανακτήσει οπτική επαφή με κάποια αφηρημένα τεκταινόμενα στη πατρίδα τους. Προς μεγάλη μου λύπη καταλαβαίνω τότε πως το έδαφος δεν είναι πρόσφορο για την εξωτερίκευση του δικού μου καημού και πως λειτουργώ περισσότερο ως κάτοπτρο πάνω στο οποίο ανακλώνται η αβεβαιότητα και η αμηχανία τους, αλλά και μια κρυφή ελπίδα πως εκείνοι θα τη γλυτώσουν.

Σε μια ύστατη προσπάθεια να ελέγξω τα αντιμεταβιβαστικά στοιχεία της επικοινωνίας μας, επαναλαμβάνω τις τελευταίες λέξεις "We are next" τονίζοντάς τους πως μπορούν να αντιστρέψουν το αρνητικό φορτίο που αυτές εμπεριέχουν απλά με το να θεωρήσουν πως αν σε κάτι πρέπει να είναι πραγματικά οι επόμενοι αυτό οφείλει να είναι "οι επόμενοι που θα αντισταθούν" και όχι οι "επόμενοι που θα πονέσουν". Και τότε η μοναξιά μου γίνεται μεγαλύτερη, αφού κατανοώ πως η οπτική που προτείνω λειτουργεί καταπραϋντικά όχι σε αυτούς αλλά σε μένα.  
Δε σταματώ να επιμένω όμως. Εκτός από το να είμαι κομμάτι του σημαντικότερου εξαγώγιμου προϊόντος της ελλάδας -του επιστημονικού προλεταριάτου, δηλαδή- μπορώ να είμαι και έμψυχο δυναμικό (και όχι ξανά κομμάτι) αυτού που η ελλάδα έχει πια την υποχρέωση απέναντι στο παγκόσμιο χωριό να εξάγει. Της αντίστασης. Το ελληνικό πρόβλημα είναι στη πραγματικότητα διεθνές πρόβλημα, αλλά η αντίσταση σε αυτό δεν είναι το ίδιο διεθνοποιημένη. Και η διεθνοποίηση της αντίστασης φαντάζει ίσως ο μόνος προφανής τρόπος να απαλλαγεί η ανθρωπότητα τόσο από το πρόβλημα, όσο κυρίως και από τους δημιουργούς του (αυτούς που προσπαθούν τώρα να πείσουν ότι θα είναι και η λύση του).

Τα πρώτα σημάδια διασποράς της (ελληνικής καταγωγής) αντίστασης αρχίζουν να γίνονται ορατά, τουλάχιστον εδώ στη Μεγ. Βρετανία. Στα πανεπιστήμια, τα οποία βράζουν από τις συνεχείς περικοπές πόρων, ανθρώπινου δυναμικού και επιστημονικών αντικειμένων, ήδη ο ελληνικός λαός είναι κομμάτι των συζητήσεων. Και όχι τα δεινά του, αλλά η διαφαινόμενη αντίστασή του! Οι μαζικές διαδηλώσεις, οι απεργίες, οι καταλήψεις, η δυναμική παρουσία στην ακρόπολη, όλα αυτά  δεν αποτελούν μόνο πηγή αίσθησης αλλά και έμπνευσης. Και μέσα σε μικρές κοινότητες δράσης  αρχίζουν και να προτάσσονται ως αναγκαιότητες (εντάξει, εκτός από το να καταλαβουν την ακρόπολη!) [Δες δεκάδες βρετανικά μπλογκ και ιστοσελίδες (όπως αυτές που προτείνω στη στήλη "εισαγωγαί-εξαγωγαί", δεξιά)]

6 χρόνια μετά το έπος της ολυμπιάδας, μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε ξανά: "The whole world is watching". Αυτή τη φορά ας του δείξουμε αυτό που θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος.