Στη κοινωνία είχε γίνει σαφές: Η ανυπακοή είναι προδοσία στο σύνταγμα και δεν είναι δυνατό να επιτραπεί. Και τώρα η νέα ανυπάκουη κοινωνία που γεννήθηκε πληρώνει την αλαζονία του να επιθυμεί την ανεξαρτησία της απ' τους δυνάστες με τη πιο συγκλονιστική τιμωρία από όλες. Το προπατορικό αμάρτημα.
Η δολοφονία των 3 εργαζομένων στην πρώτη μεγάλη, στην πρώτη μαζική και ουσιαστική εκδήλωση ανυπακοής αυτής της νέας εποχής, ο αργός, βασανιστικός, απάνθρωπος θάνατος 3 ανθρώπων ακριβώς με τη γέννηση αυτής της νέας κοινωνίας θα είναι το διακριτικό της σημάδι που θα τη καθορίζει πλέον για πάντα. Κάθε δράση, κάθε προσπάθεια αντίδρασης, κάθε δείγμα κοινωνικής ανυπακοής θα φέρει εγγενώς μέσα του την ενοχή. Δικαίως, κάθε κύμα αντίστασης θα χρήζει εκ των προτέρων ηθικής αμφισβήτησης. Το κίνημα έπαψε να είναι αθώο εν τη γενέσει του, και η αμαρτία του συνίσταται στην ανυπακοή που οδήγησε κάποτε και τους πρωτόπλαστους στη επίπονη ανεξαρτησία. Και έτσι, η αναζήτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης θα φαντάζει σαν ηθική εξιλέωση πλέον, αντί για πολιτικος στόχος, καθώς, εν αναμονή της τιμωρίας, στο συλλογικό ασυνείδητο θα επικυριαρχεί η εγγενής αναγκαιότητα για αυτομαστίγωση .
Α! τι ωραία! τι θαυμάσια, μεγαλοπρεπής μπούρδα!
Τρεις από εμάς υπήρξαν παγιδευμένοι στα εργασιακά τους κελιά, καταδικασμένοι στον τρόμο της απειλής μιας ζωής χωρίς εργασία και αξιοπρέπεια. Τιμωρία τους γι΄ αυτό η ασφυξία και τιμωρός τους το πλήθος, όχι η κοινωνία. Θύτης η μάζα που δεν έχει πρόσωπο, η τάξη που στερείται νοήματος, ο εξαναγκασμός που δεν είναι συνείδηση.
Η ωμή δολοφονία των τριών είναι βαριά αμαρτία για τη ψυχή μιας κοινωνίας που αναζητά τη λύτρωση. Η συντριβή της πρωτόπλαστης αθωότητάς της δείχνει όμως πως φάρμακο για την αιωνιότητα δεν υπάρχει. Όπως και δεν υπάρχει και εκείνη η αφηρημένη οντότητα που στο όνομα της ηθικής της τελειότητας η εξιλέωση για αυτή τη τραγική αμαρτία οφείλει να γίνει αυτοσκοπός. Γι' αυτό και ο επιθανατιος ρόγχος των τριών αθώων θα στοιχειώνει τα όνειρά μας, μα δε θα μπορεί να κληρονομείται στο αίμα μας. Το τραγικό αμάρτημά μας δεν είναι προπατορικό. Και ο μόνος τρόπος να αποκοπούμε από το βάρος μιας εγγενούς ενοχής είναι να ασκήσουμε με αποφασιστικότητα το δικαίωμα της ελευθερης επιλογής, να διεκδικήσουμε την ελευθερία, αφού πρώτα κατανοήσουμε πως ελευθερία δεν σημαίνει κατ' ανάγκη αποδοχή της αναγκαιότητας.
