Η ρατσιστική, ακροδεξιά εφημερίδα "στόχος", με αφορμή την αφίσα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας που διαφήμιζε την ετήσια παρέλασή της με την απεικόνιση των ποδιών ενός τσολιά, δημοσίευσε σε ιστοσελίδα την παρακάτω απεχθή, ωμή απειλή:
Οι προθέσεις του συντάκτη αυτού του κειμένου έχουν πολύ ενδιαφέρον και είναι άδικο να γίνουν απλώς ο στόχος μιας αυτονόητης καταδίκης. Είναι σαφές ότι στη σκέψη του συντάκτη η ωμή απειλή βίας στρέφεται όχι κατά κατά του ειδικού περιεχομένου της αφίσας, δηλαδή της παρέλασης, αλλά κατά της δεδηλωμένης έκφρασης της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητας, μιας σεξουαλικής διαστροφής κατά τη γνώμη των ομοϊδεατών του και των πνευματικών τους χριστεπώνυμων πατέρων. Το ερώτημα όμως είναι: "κατά της έκφρασης της σεξουαλικής διαστροφής τίνος;"
Η απειλή της βίας όπως εκδηλώνεται από τον συντάκτη -ασχέτως αν αυτή θα πραγματοποιηθεί ή όχι- φαίνεται να εκκρεμεί μεταξύ μια υποκείμενης εν δυνάμει δολοφονικότητας και της απελπισίας της αναγκαιότητας αυτοσυγκράτησης. Τόσο η συναισθηματική αντίδραση του θύματος όσο και το νόημα αυτής της ίδιας της επικείμενης πράξης βίας δε φαίνεται να παίζουν ρόλο στη ψυχολογία του συντάκτη. Τα παραπάνω μου δίνουν το δικαίωμα να υποθέσω ότι η επικείμενη απειλή είναι στη πραγματικότητα μια επιθετική πράξη αυτοσυντήρησης. Στο φαντασιακό του συντάκτη, μια τέτοια βιαιότητα είναι απόπειρα διατήρησης του εαυτού και αποσκοπεί στην αναζήτηση της ψυχικής ισορροπίας. Η ουσία της επιθετικής πράξης αυτοσυντήρησης είναι η καταστροφή του αντικειμένου και ο σκοπός της επιτυγχάνεται μέσω εξάλειψης του Έτερου (ο ομοφυλόφιλος) το οποίο εκλαμβάνεται ως το απειλητικό για τη ζωή αντικείμενο. Διαφοροποιείται δε από τη σαδιστική πράξη στο ότι σε αυτή αναζητείται η συναισθηματική αντίδραση του αντικειμένου, δηλαδή η σωματική ή ψυχική βάσανος υπό καθεστώς τυραννίας και απόλυτου ελέγχου, και από τη μαζοχιστική στο ότι στη τελευταία η κυριαρχία επί του αντικειμένου προϋποθέτει έστω και πρωτόγονης μορφής ικανότητα εμπαθητικής συσχέτισης.
Η εγγενής και η τόσο βαθιά ώστε να επιδέχεται κανονικής ανάλυσης βιαιότητα του ακροδεξιού συντάκτη, παρατηρώ ότι στερείται αυτής της τόσο αναγκαίας για την εξομάλυνση του κατακλυσμιαίου πρωτογονικού άγχους ερωτικοποίησης. Στερείται με άλλα λόγια τη μετατροπή της ακραίας επιθετικότητας σε σαδισμό/μαζοχισμό, που θα μπορούσε με ένα τρόπο να τον ανακουφίσει από τη πρωτογενή αποδόμηση του ναρκισσιστικού του εγώ, τη τρομερή απώλεια της παντοδυναμίας του, και τη ανικανότητας του ψυχισμού του να εμπεδώσει την εγκατεστημένη αμφιθυμία.
Από τα παραπάνω, προκύπτει συνεπώς το καίριο ερώτημα: γιατί το μίσος και η βιαιότητα του συντάκτη δεν έχει μετουσιωθεί σε μια σεξουαλική διαστροφή; γιατί παρόλα αυτά στοχοποιείται απροκάλυπτα η ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα; πού κρύβεται η ερωτικοποίηση της επιθετικότητας του συντάκτη και των ομοίων του;
Η απάντηση, όπως αναμενόταν, βρίσκεται κρυμμένη στην ίδια την αφίσα. Ξεδιπλώνεται περήφανα μεταξύ των πτυχών της εικονιζόμενης φουστανέλας. Ξεκάθαρα. Η φουστα-νέλα είναι το σύμβολο της ερωτικοποιημένης βιαιότητας της ελληνικής ακροδεξιάς. Και αυτή η οικειοποίηση του συμβόλου από την ομοφυλοφιλική κοινότητα, το έναυσμα μιας ακραίας έκφρασης ανάκτησής της.
