catch her, bin her, kill her?

μια δευτερεύουσα παρενέργεια της εμμονής των Βρετανών για τα στατικά πλάνα ζωής μέσα από τη CCTV είναι και η αποκάλυψη των ατομικών τους νευρώσεων, οι οποίες, μέσα από τη διαδραστικότητα των ιστοσελίδων που με πάθος αφοσιώνουν τις ώρες που δεν είναι στο γραφείο, πυροδοτούν απίθανες συλλογικές υστερίες. Γιατί η κατανοητή αντίδραση της κοινωνίας στην ακατανόητη δράση μιας νευρωτικής κυρίας, που ο εθισμός στη καθημερινή κινηματοσκόπηση της ζωής της την έφερε προ μιας δυσάρεστης έκπληξης, εξελίχθηκε όντως σε μια εθνική υστερία.
Γνώρισα πρόσφατα μια άλλη κυρία, δημιούργημα της ίδιας κοινωνίας. Οι δικές της νευρώσεις είχαν υπερνικήσει τα λεπτά δεσμά της λειτουργικότητας και της είχαν επιβάλλει μια πραγματικότητα αποκρουστική. Η μοναξιά που απέπνεε μπορούσε να ηττηθεί μόνο από την απελπισία με την οποία έβλεπε το υπόλοιπο της ζωής της. Αυτή η γυναίκα έχασε τη γάτα της πρόσφατα, το μόνο έμψυχο που κατάφερε ποτέ να σταθεί κάτω απ' τον βαρύ της ίσκιο, και ζει τώρα με τη παράλογη βεβαιότητα πως το πνεύμα της στοιχειώνει το σπίτι που μένει. Εκτός από την αβάσταχτη διαπροσωπική της μοναξιά είναι αναγκασμένη πια να υπομείνει και τη συντριπτική αναμέτρηση με τη μοναχικότητα της ίδιας της της ύπαρξης. Το πνεύμα της νεκρής της γάτας είναι εκεί για να της το θυμίζει.