Απ' όλα τα τρομακτικά βίντεο που δημοσιεύτηκαν αυτές τις μέρες ένα θα μπορούσε να είναι πραγματικά ικανό να διεγείρει συζητήσεις και μετά τις μεσημεριανές ώρες. Αυτό στο οποίο ένα τσούρμο από μπάσταρδα, κάπου στη Σπάρτη, αποπειρώνται να κάψουν ένα χαμόσπιτο όπου μένουν μετανάστες. Το βίντεο είναι ωμό, κυνικό και σοκαριστικά αποκαλυπτικό όσον αφορά την αποφασιστικότητα των θυτών.
Οι δεκαεξάχρονοι φαίνεται ότι έχουν πια έμφυτη την ικανότητα να τα καίνε, από μετανάστες ως και αστυνομικά τμήματα. Η οργή τους το δεκέμβρη αμφιβάλλω βέβαια αν είχε τα ιδεολογικά κίνητρα που συνεπάγονταν οι πράξεις τους, όπως και τώρα αμφιβάλλω αν τα συγκεκριμένα μπάσταρδα είναι συνειδητά ρατσιστές και μισάνθρωποι. Μπορεί να γίνουν όμως. Η κοινωνία που ζουν και σχετίζονται μπορεί να τους μεταμορφώσει εύκολα σε ασπόνδυλα. Και τα στεγανά για να τους αποθαρρύνει από τη μισαλλοδοξία ολοένα και λιγοστεύουν.
Οι δεκαεξάχρονοι αποτελούν μάζα, μια ακατέργαστη, επίπλαστη μάζα ο προσανατολισμός της οποίας θα καθοριστεί από το κυρίαρχο πρότυπο της τηλεόρασης και του ίντερνετ. Και εκεί, το μίσος για το έτερο, οι χυδαίες διακρίσεις με βάση το φύλο, τη φυλή, το χρώμα και το θρήσκευμα συνεχίζουν να ακμάζουν. Απο τα κατακάθια της ενδοκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς και τα καθάρματα των νεοναζιστικών συμμοριών, από τα από άμβωνος κυρήγματα μίσους των υποκριτών ρασοφόρων και τις ελαφρά τη καρδία ξενοφοβικές επιθέσεις αμόρφωτων τηλεαστέρων και επηρμένων μπλόγκερ, ο δημόσιος λόγος έχει κατακλυστεί από το δηλητήριο, την αμορφωσιά τους και τη βλακεία τους. Με τη κοινωνία αποσυντιθεμένη και σε καθεστώς επικείμενης φτώχειας, με τους σχεδιαστές πολιτικών να προκαλούν με την ανεπάρκειά τους και τη δικαιοσύνη αλλοτριωμένη από το θεσμικό της ρόλο, οι ένρινες κραυγές μίσους των ασπόνδυλων είναι αυτές που τελικά θα επιπλεύσουν και αυτές που πιο εύκολα θα ακούσουν οι δεκαεξάχρονοι. Η δεξαμενή των ηθικών αυτουργών είναι -δόξα τω θεω- μεγάλη.
Το σύμπαν βέβαια σήμερα το καίει ένα άλλο βίντεο και κατά συνέπεια, ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας εναποθέτει αυτήν την ανάρτηση στους κόλπους της γραφικότητας. Βαθιά μέσα μου όμως διατηρώ ακόμα την ωραία πίστη στον ορθολογισμό.
ΥΓ. Ο τίτλος είναι προς χάριν αστειότητας -αναγνωρίζω ότι ίσως να είναι και άκομψος.
