αυτό δεν είναι πλέον πίπα

τα μικρά μαγαζάκια του τρόμου

ταπεινά και αθόρυβα όπως πάντα, η πετυχημένη οικογενειακή επιχείρηση της πλατείας συντάγματος, μετά από ολιγοβδόμαδη αναγκαστική διακοπή για απολύμανση, άνοιξε επιτέλους και πάλι! το φωτεινό μαγαζάκι που όλοι αγαπήσαμε, τώρα πιο φτηνό από ποτέ, με υπερπροσφορές για όλα τα γούστα των επιχειρηματιών και το γνωστό γραφικό προσωπικό δίπλα μας για κάθε ανάγκη, και -αυτό είναι έκπληξη- με παιδική χαρά από αυτό το καλοκαίρι για τους μικρούς μας φίλους. Θα κλέψει στ' αλήθεια και πάλι τις καρδιές και όχι μόνο!

Οι νόμοι του καπιταλισμού βέβαια παραμένουν σκληροί και λειτουργούν καμιά φορά αδιάκριτα. Και σε αυτή τη χώρα (που ως γνωστό ακόμα και ο καπιταλισμός δουλεύει ρολόι) το μαγαζάκι -ίσως και για πρώτη φορά- θα κληθεί να ανταπεξέλθει σε ένα πρωτόγνωρο ανταγωνισμό. Ένα νέο κατάστημα, που πρόσφατα εγκαινιάστηκε και σκοπεύει δυναμικά να καλύψει ένα κενό στην αγορά, μπήκε γερά στο παιχνίδι των προσφορών διεκδικώντας μερίδιο στα κέρδη.
Οι δυο αυτές επιχειρήσεις έχουν το ίδιο τάργκετ γκρουπ, και αυτό βέβαια προκαλεί έκπληξη γιατί θα περιμέναμε πως το νέο μαγαζί, η "σέχτα", θα περιοριζόταν σε συγκεκριμένο κοινό. Με τη τελευταία της διαφημιστική εκστρατεία ωστόσο ανακοίνωσαν και αυτοί πως ξεκάθαρος στόχος τους είναι οι μικροαστοί.

Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για όλους εκείνους που τη βγάζουν με 1000 το μήνα! οι δυο επιχειρήσεις δε θα τους αφήσουν να πάρουν ανάσα. Γιατί ο ανταγωνισμός προβλέπεται σκληρός και μάλιστα, οικονομικοί κύκλοι του αγίου παντελεήμονα διαδίδουν χαριτολογώντας πως θα είναι τόσες οι προσφορές και οι επενδύσεις στη κοινωνία που μοναδική σωτηρία θα είναι οι μικροαστοί να γίνουν μεγαλοαστοί (ώστε να μη τους ενοχλεί κανένας) ή και επίσημα λούμπεν (ώστε να μην ασχολείται κανένας).

Ήδη το μαγαζί στο σύνταγμα ανακοίνωσε, ως απάντηση στις προσφορές της σέχτας, καινούργιες προτάσεις που μάλιστα διφημίζονται κιόλας στους δρόμους της πρωτεύουσας από μοντέρνες κάμερες και πλήθος νέων φανταχτερών δυνάμεων ασφαλείας. Οι τιμές όλων αυτών των νέων προϊόντων βέβαια θα είναι τσιμπημένες, οι καταναλωτές θα χρειαστεί να βάλουν το χέρι βαθιά στη τσέπη.
Αλλά δε πειράζει, θα είσαι πάντα ασφαλής στη γνώση ότι παίρνεις αυτό που αξίζεις!

He Was More Like A Beauty Queen From A Movie Scene

Η διαφορά του από τους άλλους ήταν ότι η αποπομπή της παιδικής ηλικίας δεν στοίχειωνε μόνο τα όνειρά του. Κατα τ' άλλα, υπήρξε μοντέρνος, ολόιδιος με τους υπολοίπους. Με την ανεμελιά καταπιεσμένη βίαια σε ένα μπαλόνι ηλίου, την παιδικότητα εξαναγκασμένη βίαια σε ενηλικίωση, την ανωριμότητα μεταμορφωμένη σε μια νέα, βιαιότερη, που έζησε για πάντα καταδικασμένη στην αρρώστια της πρώιμης ήβης. Με ερωτήσεις που δεν μπόρεσαν να απαντηθούν. Με ζητήματα που δεν μπόρεσαν να λυθούν. Με απελπισίες που δεν μπόρεσαν να εξηγηθούν. Ένας μικρός που δε κατάλαβε ποτέ πότε έγινε ξαφνικά μεγάλος.

δε καθόμουν σπίτι μου καλύτερα...

παρασυρμένος από μια προφανή προτροπή, στάθηκα σήμερα ξανά μπρος στα μάρμαρα που φιλοξενούνται στο βρετανικό μουσείο και αθέλητα έγινα λαθρακούστης των σιωπηλών διαμαρτυριών των ελλήνων που τα ακουμπούσαν με τα δάκτυλά τους, παρασυρμένοι αυτοί από ένα ιδιότυπο κράμα θυμού και συγκίνησης. Και συλλογίστικα εκ νέου την ηθική νομιμότητα της παραμονής τους μακριά από τον φυσικό τους τόπο.
Μα αναζητώντας το αντεπιχείρημα, περνούσαν απ' το μυαλό μου μόνο γεμάτες οι κλούβες της αστυνομίας και οι μαζικές σκούπες ανθρώπων στις ξαναζωντανεμένες πλατείες∙ το ετήσιο δασικό μας ολοκαύτωμα και τα τροχαία το πάσχα∙ οι ανοιχτοί σκουπιδότοποι και οι αβίωτες πόλεις που αγαπούμε να μισούμε∙ η νεοπλουτίστικη κρεπάλη των μικροαστών και η μικροαστική κουτοπονηριά των νεόπλουτων∙ η χριστιανορθόδοξη μαυρίλα και η οξεία νεοσυντηρητική προγονοπληξία∙ η πολιτική παχυδερμία και η πάντα κραταιά κρατική και παρακρατική βία∙ η μυωπική απόδοση της δικαιοσύνης και ο σωφρονισμός των φυλακών∙ η βουβή φωνή της διανόησης και η θεοποίηση της ασημαντότητας και των ντοπαρισμένων ολυμπιονικών∙ το μόνιμα κλειστό πανεπιστήμιο και οι διώξεις ανοιχτόμυαλων εκπαιδευτικών∙ η ψυχορραγία του νεανικού πάθους και η απόρριψη της ορμής του∙ η καθημερινή τιμωρία των ΑμΕΑ, των ψυχικά ασθενών, των εξαρτημένων∙ ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα, ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα, ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα...

Και τότε πείστηκα πως ένα κτίριο από μόνο του δεν αρκεί να νομιμοποιήσει ηθικά την επιστροφή.

Μα καθώς προχωρούσα προς την έξοδο, ήρθε στο μυαλό μου ο Χαίντερλιν: "δύσκολα εγκαταλείπει το τόπο του ό,τι εδρεύει κοντά στη προέλευσή του" είχε κάποτε γράψει.

Στάθηκα για λίγο ακίνητος και αποφάσισα ξαφνικά ότι δε ήξερα αν ήθελα να φύγω ή όχι...

πονάει πάντα η πρώτη φορά

η ρημαγμένη αισθητικά αθήνα απέκτησε επιτέλους ένα νέο αρχιτεκτονικό προορισμό και -ω τι χαρά!- μέσα σε αυτόν βρέθηκαν μαζεμένες και αγαλμάτινες οι οδηγίες για ένα καλύτερο κόσμο.
Στη πρώτη του φορά όμως, άπειρο και απροστάτευτο ακόμα, σαν βρέφος, το μουσείο προσβλήθηκε απο μια -προσωρινή ευτυχώς- λοιμώδη νόσο: εκατοντάδες άσχημοι άνθρωποι -και κάποια παράσιτα- κατέλαβαν τις αίθουσές του, σέρνοντας πίσω τους την ανείπωτη μιζέρια τους. Εκείνοι που προσωποποιούν τη χειρότερη έκφραση της κοινωνίας αυτοπροσκλήθηκαν για να θαυμάσουν πρώτοι ό,τι χρόνια τώρα αδίστακτα πολεμούν: τη γνώση, τη λιτότητα, την αισθητική, τη δημοκρατία.
Το ευχάριστο είναι, βεβαια, ότι όλοι αυτοί δε θα ξαναπατήσουν το πόδι τους εκεί μέσα, γιατί στη πραγματικότητα μισούν τον πολιτισμό. Έτσι, ο νέος χώρος, ξαλαφρωμένος μια για πάντα από την ακατάσχετη εσωστρέφεια της πρώτης φοράς, θα υποδέχεται τους πολίτες του κόσμου ανοιχτός, δημόσιος και (είθε στο μέλλον) ελεύθερος.

appetite for destruction

παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να με πείσω πως υποκινητής του είναι μόνο η ασυγκράτητη ορμή της θέλησης για ελευθερία. Μα και αν ακόμα δεν είναι, πώς μπορώ και τα κρατώ ακόμα κλειστά όταν στους δρόμους τόσοι ζητούν επιτέλους το φως τους πίσω; Ο πολιτισμός που διεκδικεί απρόσμενα και μαζικά ο λαός του Ιράν, ακριβώς στα τριαντάχρονα εκείνης της επανάστασης που τους γύρισε κάποτε στο σκοτάδι, μπορεί να μοιάζει λίγο στο δικό μου πολιτισμό: αυτόν δηλαδή που μου επιτρέπει να διαλέγω αλλά μου δίνει μόνο μια επιλογή, που στοχάζεται την ευτυχία μου για να μπορεί να τη συνταγογραφεί σε χάπι, που παράγει τονωτικά αναψυκτικά αλλά που κανένα δεν μου δίνει τη δύναμη να τον κάνω καλύτερο. Μα, καθώς ο λαός του Ιράν επιμένει να ζητά ένα κομμάτι απ' τον δικό μου πολιτισμό, κάτι μέσα μου λέει πως ίσως έχω πάψει να προσπαθώ γι' αυτόν όσο χρειάζεται.


φώτο: από τη βιτρίνα της Eleven Howland gallery, στη Φιτζρόβια του Λονδίνου

χάστα αλά βικτώρια

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομματική παράταξη που συμμετέχει σε μια εκλογική διαδικασία επιδέχεται ανάλυσης που δε μπορεί να είναι πιο σημαντική από το ποσοστό του. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα και δεν θα ήταν δίκαιο να αναλυθεί το εκλογικό αποτέλεσμα για αυτόν όπως θα αναλυθεί για τα υπόλοιπα κόμματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως “πρωτοποριακό και αλλοπρόσαλο” συνοθύλευμα διαφορετικών φωνών και οπτικών που βγαίνουν από τη κοινωνία και απευθύνονται σε αυτή χρειάζεται μια περισσότερο ριζική ανάλυση των συνιστωσών του, των στόχων και των πρακτικών του. Όλων μαζί και κάθεμιας ξεχωριστά:

Γιατί, ενώ ήταν παντού παρούσες δεν απέκτησαν την ανάλογη αποδοχή; γιατί φόβησαν τόσο τους νοικοκυραίους; γιατί οι νεότερες ηλικίες παρέμειναν διστακτικές στο να κάνουν το βήμα μαζί τους; γιατί η διείσδυση δεν έγινε εφικτή στα πανεπιστήμια και στους εργασιακούς χώρους;

Ο επικοινωνιακός πόλεμος των τελευταίων μηνών δε θα μπορούσε να αποτελέσει άλλοθι, αν η ιδεολογική βάση του συνασπισμού (και οχι του ΣΥΝ) ήταν συμπαγής και με αυτοπεποίθηση. Η έλξη των ελλήνων από τις κομματικές ετικέτες δε αποτελεί δικαιολογία για το ότι δεν αποφασίζουν ακόμα να ακολουθήσουν οργανωμένα τη κινηματική προοπτική που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει.

Το να αλλάξεις μια συντηρητική κοινωνία από τη βάση της και να τη κάνεις περισσότερο έτοιμη να αποδεχτεί το διαφορετικό είναι μια διαδικασία επίπονη και αναποφευκτα μακροχρόνια. Απο την άλλη, το αντίπαλο στρατόπεδο δε χρειάζεται παρά 2-3 εικόνες καταστροφής και 1-2 μουσουλμάνους να διαμαρτύρονται σε μια άγνωστη γλώσσα.

Αναρωτιέμαι, να αρχίσουμε σπριντ ή να συνεχίσουμε τον μαραθώνιο;

και η κουβέντα συνεχίζεται προφανώς…

έπαιξα κ' έχασα

Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ είναι στενόχωρο και ψυχρό. Και όταν αθροίζεται με το ποσοστό της υπόλοιπης αριστεράς γίνεται καταθλιπτικό. Καταθλιπτική και η αναγκαιότητα της αποδοχής του.

Η λαοπρόβλητη "ριζοσπαστικό- τητα" του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει επιπόλαια. Φαίνεται να αδυνατεί στη πράξη να καθοδηγήσει με ασφάλεια τη κοινωνία προς τα εμπρος. Και επιπλέον, ένα ριζοσπαστικοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας, χωρίς την απαιτούμενη ιδεολογική καλλιέργεια, ωθείται αθόρυβα προς τις λαϊκίζουσες αγκάλες της ακροδεξιάς.

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ναρκισσευόμενη και αυτή ανώδυνα στο καθρέφτη της, εξακολουθεί να απλώνει τον ίσκιο της, αλλά στο τέλος μπερδεύει τη σκιά της για μπόι. Με ποσοστά κάτω του 0,5 συνολικά, η διεύσδυσή της στη κοινωνία δε μπορεί να αποτυπωθεί πουθενά, ούτε στις κάλπες ούτε και στους δρόμους, τα καφενεία και τους εργασιακούς χώρους όπως θα ήθελε να οραματίζεται.

Και αυτό το εξοργιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας! Ανύπαρκτο από τις κοινωνικές ζυμώσεις, βαθιά συντηρητικό και πιο εσωστρεφές από ποτέ, συνεχίζει να μπλοκάρει ιδεολογικά ένα δυναμικό κομμάτι και εν μέσω της μεγαλύτερης κοινωνικής αναταραχής της μεταπολίτευσης δηλώνει ευχαριστημένο για την αιώνια εκλογική του συντήρηση στο 9%!

Εξάλλου, η επίκληση της αποχής, του μεγαλύτερου επικοινωνιακού τρικ για όλες τις παρατάξεις σε αυτές τις εκλογές, μοιάζει με στρουθοκαμηλισμό, Γιατί, τι ποσοστό όσων απείχαν μπορεί να κατανεμηθεί στη μαχητική αριστερά; πόσο περισσότερο από το ελάχιστο μπορεί αυτό να είναι; Πόσοι συνειδητοποιημένοι αριστεροί απείχαν; Ακόμα και αυτοί που στήριξαν την αποχή ως πολιτική στάση (δεν αναφέρομαι σε αυτούς που η πολιτική τους σκέψη περιορίστηκε στο ότι "όλοι ίδιοι είναι") αυτοί δηλαδή που αρνούνται τις εκλογές ως το μέσο της ταξικής πάλης, αυτοί πόσοι είναι; και πόσο θα διαμόρφωναν διαφορετικά το αποτέλεσμα για την αριστερά, αν συμπεριλαμβάναμε με κάποιο τρόπο το ποσοστό τους; Είναι αστείο να χρησιμοποιήσουμε την αποχή ως άλλοθι.

Γιατί η εκλογική αποτυχία είναι μια πτυχή ακόμα της γενικευμένης αποτυχίας της ελληνικής αριστεράς να εκφράσει την ελπίδα μιας κοινωνίας που ασθμαίνει. Η εκλογική αποτυχία καταδεικνύει τη δραματική της θέση που είναι χρόνια τώρα ένα βήμα πίσω από τη κοινωνία.

υπεύθυνα για τον τόπο

Οι εκλογές αυτές σημαίνουν στη πραγματικότητα ελάχιστα για τη ζωή μας. Αποφασίζουμε μερικώς (είμαστε μόνο μια μικρή χώρα από τις 27) για μια γραφειοκρατία που επιβάλλεται ολοκληρωτικά. Αποφασίζουμε νοθευμένα για μια Ευρώπη που αποφασίζει πρώτα για τους επιχειρηματίες της και μετά για τους πολίτες της, για μια Ευρώπη που οι θεσμοί της στέκουν ξένοι και εκφοβιστικοί μπρος σ' αυτούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν, που οι κοινωνίες της αλλοτριομένες αναρωτιούνται γιατί δε ζουν όπως θέλουν παρόλο τον πλούτο και την αφθονία. Αποφασίζουμε αόριστα για μια Ευρώπη που αντί να γκρεμίζει επιμένει να χτίζει τα τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους που χρησιμοποιεί για το πλουτισμό της και τους ανθρώπους που θρέφει από αυτόν, που θαυμάζει την ελεύθερη μετακίνηση των κεφαλαίων της αλλά παραμένει αλλεργική στην ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων.

Και στο μικρό μας 1/27, ο πολιτικός αυτισμός μετέτρεψε -με τον θαυμαστό τρόπο των αμόρφωτων- ένα τμήμα της πανευρωπαϊκής εκλογικής διαδικάσιας σε απόλυτο ζήτημα ευρωπαϊκής επιβίωσης. Ολόκληρη η Ευρώπη αγωνιά για τη διαφόρα των δύο πρώτων κομμάτων στην Ελλάδα, για το αν οι Έλληνες θα πρωτοπορήσουν επιτέλους στην πράσινη ανάπτυξη ή αν θα ανανεώσουν την προτίμησή τους στην υπευθυνότητα. Η κομματική γραφικότητα που μας ταλαιπωρεί επέβαλε και πάλι το διαστρεβλωμένο εγώ των επιβεβαιωμένα ανίκανων ανθρώπων της και ο σκληρός πυρήνας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αναμένει με κομμένη την ανάσα (και το διαβατήριο στο χέρι).
Τα πιάσανε πάλι τα λεφτά τους.

δημοκρατία ή μοναξιά

αναρωτιόμουν πάντα τι σήμαινε η φράση "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα".

Γιατί καιρό τώρα γίνομαι μάρτυρας γεγονότων που τη προσβάλλουν και ζώ με την αφέλεια πως η δημοκρατία, με αυτή τη θρησκευτική μεταφυσικότητα που όλοι προσμένουν στο άκουσμά της, θα βρει τη λύση. Φαντάζομαι το ίδιο θα πίστευαν, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, και οι Θεόδωρος Τενέζος και Κωνσταντίνα Κούνεβα όταν αποφάσιζαν πως στον αγώνα ενάντια στη κοινωνική αδικία η δημοκρατία δε θα τους άφηνε μόνους. Για να αργοσβήνουν τώρα και οι τρεις τους μες στην αξιοπρεπή τους μοναξιά.

Ωστόσο, επειδή η σκέψη της δημοκρατίας δε σταματά ποτέ να μας τροφοδοτεί με την ελπίδα, συνέχισα να να αναρωτιέμαι "ποιες διεξόδους προσφέρει η δημοκρατία"; Για να μάθω πως πρόσφατα όσοι γνώριζαν καλύτερες μεθόδους συνδιαλλαγής με αυτή, βρήκαν και τη διέξοδο. Και τώρα πια δεν αναρωτιέμαι αν "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα". Τώρα ξέρω.