παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να με πείσω πως υποκινητής του είναι μόνο η ασυγκράτητη ορμή της θέλησης για ελευθερία. Μα και αν ακόμα δεν είναι, πώς μπορώ και τα κρατώ ακόμα κλειστά όταν στους δρόμους τόσοι ζητούν επιτέλους το φως τους πίσω; Ο πολιτισμός που διεκδικεί απρόσμενα και μαζικά ο λαός του Ιράν, ακριβώς στα τριαντάχρονα εκείνης της επανάστασης που τους γύρισε κάποτε στο σκοτάδι, μπορεί να μοιάζει λίγο στο δικό μου πολιτισμό: αυτόν δηλαδή που μου επιτρέπει να διαλέγω αλλά μου δίνει μόνο μια επιλογή, που στοχάζεται την ευτυχία μου για να μπορεί να τη συνταγογραφεί σε χάπι, που παράγει τονωτικά αναψυκτικά αλλά που κανένα δεν μου δίνει τη δύναμη να τον κάνω καλύτερο. Μα, καθώς ο λαός του Ιράν επιμένει να ζητά ένα κομμάτι απ' τον δικό μου πολιτισμό, κάτι μέσα μου λέει πως ίσως έχω πάψει να προσπαθώ γι' αυτόν όσο χρειάζεται.
φώτο: από τη βιτρίνα της Eleven Howland gallery, στη Φιτζρόβια του Λονδίνου
φώτο: από τη βιτρίνα της Eleven Howland gallery, στη Φιτζρόβια του Λονδίνου
