χάστα αλά βικτώρια

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομματική παράταξη που συμμετέχει σε μια εκλογική διαδικασία επιδέχεται ανάλυσης που δε μπορεί να είναι πιο σημαντική από το ποσοστό του. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα και δεν θα ήταν δίκαιο να αναλυθεί το εκλογικό αποτέλεσμα για αυτόν όπως θα αναλυθεί για τα υπόλοιπα κόμματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως “πρωτοποριακό και αλλοπρόσαλο” συνοθύλευμα διαφορετικών φωνών και οπτικών που βγαίνουν από τη κοινωνία και απευθύνονται σε αυτή χρειάζεται μια περισσότερο ριζική ανάλυση των συνιστωσών του, των στόχων και των πρακτικών του. Όλων μαζί και κάθεμιας ξεχωριστά:

Γιατί, ενώ ήταν παντού παρούσες δεν απέκτησαν την ανάλογη αποδοχή; γιατί φόβησαν τόσο τους νοικοκυραίους; γιατί οι νεότερες ηλικίες παρέμειναν διστακτικές στο να κάνουν το βήμα μαζί τους; γιατί η διείσδυση δεν έγινε εφικτή στα πανεπιστήμια και στους εργασιακούς χώρους;

Ο επικοινωνιακός πόλεμος των τελευταίων μηνών δε θα μπορούσε να αποτελέσει άλλοθι, αν η ιδεολογική βάση του συνασπισμού (και οχι του ΣΥΝ) ήταν συμπαγής και με αυτοπεποίθηση. Η έλξη των ελλήνων από τις κομματικές ετικέτες δε αποτελεί δικαιολογία για το ότι δεν αποφασίζουν ακόμα να ακολουθήσουν οργανωμένα τη κινηματική προοπτική που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει.

Το να αλλάξεις μια συντηρητική κοινωνία από τη βάση της και να τη κάνεις περισσότερο έτοιμη να αποδεχτεί το διαφορετικό είναι μια διαδικασία επίπονη και αναποφευκτα μακροχρόνια. Απο την άλλη, το αντίπαλο στρατόπεδο δε χρειάζεται παρά 2-3 εικόνες καταστροφής και 1-2 μουσουλμάνους να διαμαρτύρονται σε μια άγνωστη γλώσσα.

Αναρωτιέμαι, να αρχίσουμε σπριντ ή να συνεχίσουμε τον μαραθώνιο;

και η κουβέντα συνεχίζεται προφανώς…