αναρωτιόμουν πάντα τι σήμαινε η φράση "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα".
Γιατί καιρό τώρα γίνομαι μάρτυρας γεγονότων που τη προσβάλλουν και ζώ με την αφέλεια πως η δημοκρατία, με αυτή τη θρησκευτική μεταφυσικότητα που όλοι προσμένουν στο άκουσμά της, θα βρει τη λύση. Φαντάζομαι το ίδιο θα πίστευαν, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, και οι Θεόδωρος Τενέζος και Κωνσταντίνα Κούνεβα όταν αποφάσιζαν πως στον αγώνα ενάντια στη κοινωνική αδικία η δημοκρατία δε θα τους άφηνε μόνους. Για να αργοσβήνουν τώρα και οι τρεις τους μες στην αξιοπρεπή τους μοναξιά.
Ωστόσο, επειδή η σκέψη της δημοκρατίας δε σταματά ποτέ να μας τροφοδοτεί με την ελπίδα, συνέχισα να να αναρωτιέμαι "ποιες διεξόδους προσφέρει η δημοκρατία"; Για να μάθω πως πρόσφατα όσοι γνώριζαν καλύτερες μεθόδους συνδιαλλαγής με αυτή, βρήκαν και τη διέξοδο. Και τώρα πια δεν αναρωτιέμαι αν "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα". Τώρα ξέρω.
