το αφγανιστάν του νότου

Αν τώρα θρηνούμε που η Aθήνα έγινε στα ξαφνικά Kαμπούλ 

είναι γιατί ακόμα επιτρέπουμε στους ταλιμπάν να μας κυβερνούν

αποκάλυψη τώρα (πάλι απ' τα σύννεφα πέσαμε)

Στη πραγματικότητα το ζήτημα των ΟΥΚ είναι υπαρξιακό. Το να απαιτούμε ως κοινωνία από τα ΟΥΚ να μην είναι ρατσιστές, μισαλλόδοξοι και μισάνθρωποι είναι σαν να προσπαθούμε να αναιρέσουμε την πεμπτουσία, την ίδια τους την αιτία της ύπαρξης. 

Τα ΟΥΚ αποτελούν πολεμικές μηχανές και στο πλαίσιο της μεταροπής του σε αυτές, τα μέλη τους προσπαθούν πολύ σκληρά να απαλλαγούν από βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως ο Λόγος, η διακριτική ικανότητα, η ενσυναίσθηση, η συμπάθεια, η ανοχή, η κοινωνική συμμετοχή και προσαρμοστικότητα, ενώ αντίθετα αποκτούν μια διαστρεβλωμένη -για τα δεδομένα της μοντέρνας κοινωνίας- θεώρηση της αυτοθυσίας, της αλληλεγγύης, του πατριωτισμού και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Τα πρώτα τα αποβάλουν γιατί είναι άχρηστα στο λειτούργημά τους, ενώ τα δεύτερα τα υιοθετούν διότι χωρίς αυτά είναι αδύνατο να φέρουν εις πέρας ολόκληρη τη διαδικασία του αναγκαίου απανθρωπισμού τους. 

Επιπλέον, τα πολεμοχαρή ανθρωποειδή που προκύπτουν από τη στρατιωτική σχολή των ΟΥΚ θα χρειαστεί να επιβεβαιώσουν την αυθυπαρξία τους στην ιδέα ενός υπαρκτού εχθρού. Αυτός ο εχθρός απαιτείται να έχει πρόσωπο, να είναι απτός, να έχει λαιμό να στραγαλλίσουν και σώμα να μπήξουν μέσα του τη λόγχη. Και επειδή πια δεν υπάρχουν τέτοιοι εχθροί, κατασκευάζεται γι' αυτούς ο Αλβανός, ο Σκοπιανός και ο Τούρκος (αυτός ο προαιώνιος Τούρκος!). Ο καπιταλισμός, το παγκόσμιο εμπορικό και τραπεζικό σύστημα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο -οι μόνοι εχθροί από τους οποίους πραγματικά κινδυνεύει η ανεξαρτησία όσων τα ΟΥΚ νομίζουν ότι υπερασπίζονται- είναι κάποιες άυλες, αφηρημένες έννοιες που δε διδάσκονται στις στρατιωτικές σχολές και που η αντιμετώπισή τους (συνήθως) δεν προϋποθέτει μυς ή σφαίρες.

Και τώρα, ένα προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αγανακτεί που σε μια στρατιωτική παρέλαση, τα ΟΥΚ τολμούν να διαδηλώνουν το μίσος τους. Μα προς τι η φασαρία! Οι στρατιωτικές παρελάσεις δεν υπάρχουν παρά μόνο για να αναδεικνύουν το φρόνημα των στρατευμάτων, να καταδεικνύουν ποιοι είναι, σε τι πιστεύουν και τι είναι σε θέση να κάνουν. Στο φρόνημα των ΟΥΚ προεξάρχει το κατασκευασμένο μίσος για τον άλλο και αυτό ανέδειξαν. Ανοιχτά και ειλικρινά, ωμά και κυνικά. Η καταδίκη τους είναι τρύπα στο νερό. Η ΕΔΕ ένα μεγάλο αστείο. Η κατάργηση της παρέλασης κλείσιμο των αυτιών. Η κατάργηση του στρατού πάλι, μια καλή ιδέα!

ένα τεράστιο ευχαριστώ στον υπέροχο κόσμο μας

Την έντονη αντίδραση του αθλητικού και πολιτικού κόσμου της χώρας προκάλεσε για μια ακόμη φορά το εξώφυλλο του περιοδικού Focus που απεικονίζει και πάλι την Αφροδίτη της Μήλου, τυλιγμένη με μια πετσέτα θαλάσσης του παναθηναϊκού, να κάνει τη γνωστή χειρονομία. Αυτή τη φορά τα γερμανικά καθάρματα δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν το δάχτυλο της γυναίκας που ακρωτηρίασαν οι έλληνες χούλιγκαν στο πρόσφατο ντέρμπι.  Το φωτογραφικό μοντάζ συνοδεύεται από χυδαίο δημοσίευμα που αποκαλεί τους έλληνες χούλιγκαν "χούλιγκαν", ενώ βρίθει εμετικών αναφορών περί οπαδικού στρατού, παράνομου στοιχηματικού πλουτισμού και χαρακτηριστικής ατιμωρησίας. 

"Ανάξιο σχολιασμού, γιατί πραγματικά εκθέτει την αθλητική κυριακή, τους οπαδικούς δημοσιογράφους και τους υπόλοιπους έλληνες χούλιγκαν", χαρακτήρισε το εξώφυλλο ο πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, ενώ μήνυση κατέθεσε ο τηλεοπτικός σύνδεσμος  βετεράνων "οι παντογνώστες παλαίμαχοι", απαιτώντας τη τιμωρία των υπευθύνων του περιοδικού που "όχι απλώς εξετράπησαν σε πληθώρα συκοφαντικών χαρακτηρισμών συλλήβδην των αμόλυντων ποδοσφαιρικών παραγόντων  και του οπαδικού τύπου που συντηρεί αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα, αλλά τόλμησαν και τη παρέμβαση στα εσωτερικά του ποδοσφαίρου μας ζητώντας -άκουσον άκουσον- τον εντοπισμό και τη τιμωρία εκείνων που ακρωτηρίασαν την άτυχη κυρία". Το ΔΣ του συνδέσμου φιλάθλων που καταλαμβάνει τη θύρα από όπου εκτοξεύτηκε η μοιραία κροτίδα σε ανακοίνωσε που εξέδωσε δήλωσε: "Κυρία Μέρκελ, εσείς  κάποτε κόβατε τα δάκτυλα των πατριωτών στη κατοχή, εσείς κάποτε μας στείλατε τον Μινχ για αμυντικό χαφ και εσείς κάποτε μας πήρατε τον Γκέγκα. Ως απόλυτοι κουμανταδόροι  της ιστορικής ομάδας της πόλεως των Αθηνών, της πόλεως του Παρθενώνα και του Μουσείου της Ακρόπολης, σας απαγορεύουμε να αναζητάτε ευθύνες και σας ενημερώνουμε ότι δυνάμεθα να ακρωτηριάσουμε όποιο δάκτυλο επιθυμούμε, ακόμα και το δικό σας".

Σημείωση: το παρόν ιστολόγιο αγαπάει τον παναθηναϊκό και την άρσεναλ και σιχαίνεται καθέναν, που στο όνομα του αυτονόητου δικαιώματος μιας τέτοιας αγάπης, στερεί από μια εργαζόμενη το δικαίωμα στην αρτιμέλεια, σώματος και προσωπικότητας.

κάτω απ' το ά-λογο

"Είναι εικοστός πρώτος αιώνας... θα σας καταγγείλω", λέει ο κρατούμενος Κοροβέσης στον βασανιστή, αστυνόμο Σπανό.

Απάντηση: "θα μου κλάσεις τ' αρχίδια".*

Η στάση της δικαιοσύνης και της κρατικής εξουσίας απέναντι στη κοινωνία που διαμαρτύρεται -στάση που το τελευταίο διάστημα είναι ταυτόσημη και σε στενή συνεργασία και αλληλεξάρτηση, λες και το Σύνταγμα που υπηρετούν είναι το κουρέλι τους- υπηρετεί έναν προφανή στόχο. Τον σωφρονισμό της κοινωνίας. Και η πρακτική που ακολουθούν η δικαστική και η κρατική εξουσία, όπως θα σκεφτόταν και ο Φουκώ, πρόκειται στην ουσία της για πρακτική τιμωρίας και όχι ποινής. Η τιμωρία της κοινωνίας δεν προκύπτει από το παράπτωμά της, αλλά από τη ζημιά που προκαλεί η αντίδρασή της στην εξουσία που τη κυβερνά ή από τον κίνδυνο στον οποίο την εκθέτει. Οπωσδήποτε, υπάρχουν ακόμα υπολλείματα λογικής για να διακρίνουν τον ένοχο από τον αθώο, ειδικά όταν συνηγορούν για τη διάκριση αυτή δεκάδες μάρτυρες και  φωτογραφίες. Αλλά έτσι όπως έχουν δομηθεί οι σχέσεις κοινωνίας-κράτους οφείλουμε να καταλάβουμε πως η λογική που  επικαλείται η κοινωνία και η λογική που εφαρμόζει το κράτος δεν εδράζονται στον κοινό τόπο που απαιτεί η αναγκαιότητα της ειρήνης.

Συμπονώ τον Μάριο Ζ. και την οικογένειά του γιατί καλούνται να αντιπαλέψουν τη λογική που εξ' αρχής εξευτελίζει τη δική τους. Το ότι καταφέρνω να τον συμπονώ είναι γιατί καταλαβαίνω ότι θα μπορούσα να  βρίσκομαι εγώ στη θέση του.

Χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη...

*απόσπασμα από το βιβλίο του Π.  Κοροβέση "Ανθρωποφύλακες", εκδ. Ηλέκτρα, 2007, με μια μικρή παράφραση στον αιώνα.

do not feed the troll

Στην πρωτόγνωρη επίθεση απαιτείται πρωτόγνωρη αντίσταση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Σύντροφοι! παρά την καταιγιστική προπαγάνδα από τα δελτία των καναλιών μας και τα τρομοκρατικά κηρύγματα των επιτελείων που ελέγχουμε, παρά τους καθημερινούς εκβιασμούς για αδιαμαρτύρητη αποδοχή των νέων εξοντωτικών μέτρων και όσων ακόμη απαιτήσουμε από τους πολιτικούς που δωροδοκούμε, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα έδωσαν απεργιακό «παρών», υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματά τους, αρνούμενοι να υποταχτούν στο νέο μεσαίωνα που με τόσο κόπο ετοιμάζουμε.  

Τεράστια ευθύνη σ' αυτό έχουν οι συνδικαλιστές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που σε αντίθεση με τους πληρωμένους κονδυλοφόρους μας, αποδείχτηκαν ανίκανες να συγκαλύψουν όλες τις αντεργατικές επιλογές που συναποφασίσαμε με τη κυβέρνηση. Ήταν συμφωνημένο από την πρώτη στιγμή ότι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα έκαναν τα πάντα προκειμένου να κρατήσουν τους εργαζόμενους στη γωνία και όμως οι ηγεσίες τους μας πούλησαν. Ενώ τα φιλικά προς εμάς τους επιχειρηματίες σενάρια ανακοινώνονταν σε καθημερινή βάση, ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε επιτέλους τον πιο γαμάτο προϋπολογισμό των τελευταίων δεκαετιών και ενώ τα αγαπημένα μας ιμπεριαλιστικά επιτελεία της ΕΕ πίεζαν συνεχώς διψώντας για «αίμα», ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ  δεν έκαναν τίποτε για να αποδιοργανώσουν την πάλη των εργαζομένων. Τα δε ακροδεξιά ασπόνδυλα που πάντα δούλευαν για τα συμφέροντά μας με προθυμία, υπέκυψαν στην ρεφορμιστική υπονόμευση μιας πορνοταινίας που προβοκατόρικα κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με τα μέτρα και συνέχισαν ακάθεκτα το μαζικό τους αυνανισμό. 

Έτσι, ο επιχειρηματικός και τραπεζικός κόσμος δέχτηκε με τις απανωτές απεργίες των τελευταίων ημερών μια πρωτόγνωρη επίθεση, που θα έχει ραγδαία επίπτωση στις συνθήκες πολυτελούς διαβίωσής μας. Η επίθεση στην εργοδοσία εξελίσσεται ταχύτατα και καθημερινά ανακοινώνονται νέες και σκληρότερες διαδηλώσεις που κάνουν τις προοπτικές παράδοσης των σκαφών που παραγγείλαμε εφιαλτικές. Στην ουσία, επιχειρείται η ματαίωση όλων των σχεδίων μας για τις διακοπές στα Μπαρμπέιντος και στη θέση αυτών μπαίνει η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα του παραθερισμού σε βουνό! Ταυτόχρονα, κινδυνεύει να παυθεί η δυνατότητα στο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο, να χρησιμοποιούμε την εργατική δύναμη και τη ζωή του εργαζόμενου όπως γουστάρουμε, όπως κάνουν όλοι οι φίλοι μας οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και των ΗΠΑ μέσω των οργανισμών και μηχανισμών που ελέγχουν και χρησιμοποιούν, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Τουλάχιστο, απέναντι στο διογκούμενο κύμα κατά των συμφερόντων μας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντέδρασε επιτέλους με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει καλά: την καταστολή και την τρομοκρατία. Η πορεία των ταξικών μας εχθρών στην Αθήνα ευτυχώς πνίγηκε από τα χημικά όπλα της αστυνομίας και απειλήθηκε με μερική -καταγγέλουμε- επιτυχία από τη βία των ΜΑΤ.

Εμείς που υπογράφουμε την ανακοίνωση αυτή τασσόμαστε υπέρ της ανάπτυξης ενός γνήσιου αγωνιστικού ρεύματος μέσα στο καπιταλιστικό κίνημα, με στόχο την πολυδιάσπαση των δυνάμεων της εργατικής τάξης μέσα από τον  γραφειοκρατικό, κυβερνητικό συνδικαλισμό και την γενική αποχαύνωση μέσα απ' τη προώθηση της εθνικής υποψηφιότητας για τη γιουροβίζιον. Καλούμε όλα τα Δ.Σ., όλους τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους μεγαλοδημοσιογράφους, και τις κοινοβουλετικές δυνάμεις σε ένα αποφασιστικό αγώνα υπέρ των αντεργατικών μέτρων και κατά της λαϊκής τρομοκρατίας. Ήρθε η ώρα να τους ξεσκίσουμε.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΩΤ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΑΡΜΠΕΪΝΤΟΣ

ΜΠΟΝΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΝΑΤΖΕΡ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΤΗ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΕΡΓΑΤΙΑ

και δε χρειάζεται καν να ξεσκονίσεις

Με λύπη διαπιστώνω πως η μεγάλη οικονομική κρίση πλήττει φέτος βάναυσα και το homeless chic. Στο ετήσιο φιλανθρωπικό γκαλά "sleep out" που εξελίσσεται πια σε urban θεσμό, τα ντεφιλέ θα είναι αναγκαστικά μειωμένα. Ωστόσο,  για τους τολμηρούς που θα σπεύσουν υπό τα κελεύσματα των free press στο πλευρό των αστέγων, έχουμε και για φέτος εξαιρετικές προτάσεις για πιο κομψή συναστροφή με τον athenian homeless.

Η εποχή απαιτεί περιορισμό στο γκλάμουρ γι' αυτό και ο out-sleeper οφείλει να ακολουθήσει τον μινιμαλισμό και το fashion recession. Ο άστεγος σχιζοφρενής μπορεί εξάλλου να εντυπωσιαστεί και με ένα απλό πορφυρό μπροκάρ ραβδωτό κοστούμι με τυπώματα από λαχούρια και περιλαίμια και μανσέτες από γούνα. Στο ενδεχόμενο χαμηλής θερμοκρασίας προτείνουμε τεράστιες κουβέρτες που τυλίγονται γύρω από το σώμα, συνδυασμένες με αλά Vivienne Westwood ψηλοτάκουνες μπότες μέχρι τους αστραγάλους και λαμέ σύνολα με ατημέλητα χτενίσματα. Και θα ζεσταθείτε  και θα αντιπροτείνετε μια πιο σικ αρχιτεκτονική στη αντισυμβατική εκδοχή του «do it yourself» attitude των αστέγων. Για το κεφάλι προτιμήστε σκούφους ή καπέλα με flashy υλικά, όπως λαμπερές πέτρες και φανταχτερά φτερά για να φαίνεστε από απόσταση και να εξασφαλίσετε ότι σε καμιά περίπτωση δε θα υποστείτε την άκομψη σκούπα της αστυνομίας. Για πιο extreme περιπτώσεις, ένα σκούρο πράσινο μάλλινο παλτό βγαλμένο κατευθείαν από την γκαρνταρόμπα της γιαγιάς σας συνδυασμένο με μάλλινα γάντια μέχρι τους αγκωνές θα έρθει να ικανοποιήσει όλα αυτά τα πρεζόνια των διπλανών χαρτονιών που έχουν βαρεθεί την junkie εκδοχή των φθαρμένων τουίντ και των ψηλόμεσων παντελόνιων σε στιλ ιπασσίας.  

Εξάλλου, για κάποιους άστεγους μετανάστες τα μάξι φλόραλ χαρτόνια με boho τουνίκ αποτελούν φετίχ, οπότε γι' αυτή τη βραδιά άφησε τις δικές σου εκκεντρικές προτιμήσεις στο σπίτι. Αν πάρεις το περσινό sleeping bag, ο άστεγος θα σε κατανοήσει, γνωρίζει και αυτός πως το κρυοπάγημα από παλιομοδίτικο σάκο είναι φέτος πολύ homeless chic, άλλωστε who cares, ένα γαμοβράδυ θα είναι. Θυμήσου μόνο ν' αφήσεις λίγο χώρο και γι' αυτόν που του πήρες τη θέση. 

 Η χαρτοσακούλα για το αλκοόλ θεωρείται must have ειδικά αν περιλαμβάνει  κρυστάλινο ποτήρι με marasca fizz το cocktail που κάνει θραύση στις άλλες κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες. Στους διπλανούς κάδους σίγουρα θα έχει πεταχτεί λίγο σούσι ή έστω bento gohan, ψάξε μαζί με τον άστεγο και μοιράσου τα ευρήματά σου. Ως μεταμοντέρνος άστεγος, θα χρειαστείς βέβαια να κάνεις και το πιπί σου στην αστική φύση. Κάν'το με στυλ: σκουπίσου με lifo, τον εναλλακτικό lifestyle οδηγό της πόλης που έχει ήδη γράψει για σένα.

Και θυμήσου: όπου και να κοιμήθηκες το βράδυ, ο άστεγος θα το έχει ήδη ξεχάσει, έχει και αυτός τα δικά του προβλήματα, βλέπεις...

οι περσινές μας προτάσεις για το sleep out, εδώ

το γυναικείο σώμα είναι γυναικείο δικαίωμα

Το περίφημο βίντεο είναι το απόλυτο δώρο του Sex Positive Feminism για τη σημερινή ημέρα της γυναίκας. Το πλέον προβεβλημένο δημόσιο πρόσωπο αποφάσισε συνειδητά να θέσει τον γυμνό της εαυτό στην υπηρεσία  του  ρεαλιστικού κινηματογράφου και τη μοντέρνα ελληνίδα, με τριάντα χρόνια καθυστέρηση, μπρος στη πρόκληση της ελεύθερης επιλογής της συμμετοχής και της κατανάλωσης της πορνογραφίας. Η σημαία υψώθηκε οριστικά και γράφει "το γυναικείο σώμα είναι γυναικείο δικαίωμα" και πλέον κάθε μη  εξαναγκασμένη απόφαση για το πώς μια γυναίκα θα χειριστεί το σώμα της χρήζει σεβασμού και -προφανώς- νομικής ασφάλειας. Μέσα σε μια μέρα.
Στη χώρα όπου κυριαρχεί ακόμα το ορθόδοξο σκότος και ο πουριτανισμός, μια γυναίκα κατέδειξε πως η πορνογραφία μπορεί να είναι η ελευθερία του λόγου στο ερωτικό βασίλειο. Και πως η ελεύθερη γυναικεία σεξουαλικότητα απαιτείται να χρήζει της προστασίας, ως ένα απ' τα τελευταία ζητήματα που υπέμειναν τη λογοκρισία όλα αυτά τα χρόνια. 

Ωστόσο, για τον βαρύ, τον πολύ, τον βαλκάνιο αρσενικό αναγνώστη μας, που ο πολύς ο positive feminism τον πειράζει όσο και τα φασόλια, και που το εν λόγω βίντεο αποτέλεσε άλλη μια  αφορμή  για την τόσο αγαπημένη  μοναχική λιβιαδιακή έγχυση,  αφήσαμε για το τέλος μια ακόμα μοναδική σκηνή από το αριστούργημα του Όμηρου Ευστρατιάδη, "Ο τελευταίος άνδρας". Και πώς να μην το κάναμε άλλωστε μετά τη διαολεμένη επιτυχία που είχε η περσινή μας ανάρτηση για την ίδια ημέρα.

Ο πίνακας είναι της Πολωνής Tamara De Lempicka (1890-1980) και λέγεται "The Green Turban" (1929)

για τη Τζούλια

Αυτός ο πίνακας τιτλοφορείται "ο βιασμός" (1947) και ανήκει στον Ρενέ Μαγκρίτ. Απεικονίζει το πρόσωπο μιας γυναίκας το οποίο έχει "προικιστεί" με θηλές στη θέση των ματιών, έναν αφαλό στη θέση της μύτης και με αιδοίο αντί για στόμα. Ο κορμός της γυναίκας βρίσκεται εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται κανονικά το πρόσωπο, σαν ο Μαγκρίτ να επιμένει ότι η μοίρα της γυναίκας είναι η ίδια η ανατομία της. Στη πραγματικότητα, παρόλο που η γυναικεία σεξουαλικότητα γίνεται φετίχ, ο "βιασμός" αρνείται την ύπαρξη γυναικείων γεννητικών οργάνων, καθώς το αιδοίο-στόμα απεικονίζεται μόνο ως ένα τριχωτό κοίλωμα.

1. Έτσι, αυτή η φιγούρα, στερημένη υποκειμενικότητας και με μια εμφάνιση γελοία, αξίζει να βιασθεί. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος προσπέλασης όσων τη περιτυλίγουν και ο μόνος που της αξίζει. Αυτή η θεώρηση του πίνακα, που μετατρέπει τα μέρη του γυναικείου σώματος σε αντικείμενα και εν τέλει στερεί την ίδια την ανθρώπινη διάσταση, προκαλεί ένα αίσθημα βιασμού και στη γυναίκα που τον αντικρίζει.

2. Ο Μαγκρίτ είχε δει τη μητέρα του νεκρή να επιπλέει στο νερό του ποταμού που αυτοκτόνησε. Ο "βιασμός" είναι μόνο η απεικόνιση του προσώπου της μητέρας του, η εκδίκηση του Μαγκρίτ για αυτό που δεν έπρεπε ποτέ να δει, είναι μια γυναίκα στερημένη όχι μόνο από την ερωτική της διάσταση αλλα εξαφανισμένη και από τις ίδιες του τις αισθήσεις: την όραση, τη γεύση και τη όσφρηση. Εγκαταλειλημένος και κακοποιημένος, για να λυτρωθεί όφειλε να βιάσει το πιο οικείο από όλα τα αντικείμενα, το αντικειμένο του ίδιου του πόθου.

Δυο αντιθετικές προσεγγίσεις για το ίδιο θέμα. Ό,τι μπορεί να φαίνεται πορνογραφικό και υποτιμητικό για τη γυναικεία φύση, μπορεί να αποτελεί τη πεμπτουσία της ατομικής απελευθέρωσης. Και το αντίθετο βέβαια.

για επιπλεόν και βαθύτερη ανάλυση: "for adult users only: the dilemma of violent pornography", Susan Gubar & Joan Hoff, 1989, Indiana University Press

κάπου εκεί δεν είναι και ο Καιάδας;

Απ' όλα τα τρομακτικά βίντεο που δημοσιεύτηκαν αυτές τις μέρες ένα θα μπορούσε να είναι πραγματικά ικανό να διεγείρει συζητήσεις και μετά τις μεσημεριανές ώρες. Αυτό στο οποίο ένα τσούρμο από μπάσταρδα, κάπου στη Σπάρτη, αποπειρώνται να κάψουν ένα χαμόσπιτο όπου μένουν μετανάστες. Το βίντεο είναι ωμό, κυνικό και σοκαριστικά αποκαλυπτικό όσον αφορά την αποφασιστικότητα των θυτών.

Οι δεκαεξάχρονοι φαίνεται ότι έχουν πια έμφυτη την ικανότητα να τα καίνε, από μετανάστες ως και αστυνομικά τμήματα. Η οργή τους το δεκέμβρη αμφιβάλλω βέβαια αν είχε τα ιδεολογικά κίνητρα που συνεπάγονταν οι πράξεις τους, όπως και τώρα αμφιβάλλω αν τα συγκεκριμένα μπάσταρδα είναι συνειδητά ρατσιστές και μισάνθρωποι. Μπορεί να γίνουν όμως. Η κοινωνία που ζουν και σχετίζονται μπορεί να τους μεταμορφώσει εύκολα σε ασπόνδυλα. Και τα στεγανά για να τους αποθαρρύνει από τη μισαλλοδοξία ολοένα και λιγοστεύουν. 

Οι δεκαεξάχρονοι αποτελούν μάζα, μια ακατέργαστη, επίπλαστη μάζα ο προσανατολισμός της οποίας θα καθοριστεί  από το κυρίαρχο πρότυπο της τηλεόρασης και του ίντερνετ. Και εκεί, το μίσος για το έτερο, οι χυδαίες διακρίσεις με βάση το φύλο, τη φυλή, το χρώμα και το θρήσκευμα συνεχίζουν να ακμάζουν. Απο τα κατακάθια της ενδοκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς και τα καθάρματα των νεοναζιστικών συμμοριών, από τα από άμβωνος κυρήγματα μίσους των υποκριτών ρασοφόρων και τις ελαφρά τη καρδία ξενοφοβικές επιθέσεις αμόρφωτων τηλεαστέρων και επηρμένων μπλόγκερ, ο δημόσιος λόγος έχει κατακλυστεί από το δηλητήριο, την αμορφωσιά τους και τη βλακεία τους. Με τη κοινωνία αποσυντιθεμένη και σε καθεστώς επικείμενης φτώχειας, με τους σχεδιαστές πολιτικών να προκαλούν με την ανεπάρκειά τους και τη δικαιοσύνη αλλοτριωμένη από το θεσμικό της ρόλο, οι ένρινες κραυγές μίσους των ασπόνδυλων είναι αυτές που τελικά θα επιπλεύσουν και αυτές που πιο εύκολα θα ακούσουν οι δεκαεξάχρονοι.  Η δεξαμενή των ηθικών αυτουργών είναι -δόξα τω θεω- μεγάλη.

Το σύμπαν βέβαια σήμερα το καίει ένα άλλο βίντεο και κατά συνέπεια, ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας εναποθέτει αυτήν την ανάρτηση στους κόλπους της γραφικότητας. Βαθιά μέσα μου όμως διατηρώ ακόμα την ωραία πίστη στον ορθολογισμό.

ΥΓ. Ο τίτλος είναι προς χάριν αστειότητας -αναγνωρίζω ότι ίσως να είναι και άκομψος.

όχι άλλο κάρβουνο, η πραγματική ιστορία

Συμπληρώνονται σήμερα 25 χρόνια από την επίσημη λήξη της πιο σπουδαίας  αντίστασης που έχει προβάλλει η εργατική τάξη στο δυτικό κόσμο μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αναφέρομαι στη μεγάλη απεργία 165.000 ανθρακορύχων της Αγγλίας ή αλλιώς the coal miners' Strike, που σταμάτησε στις 3 μάρτη του 1985 ύστερα από ακριβώς ένα χρόνο (5 μάρτη 1984). Η απεργία ξεκίνησε μετά την απόφαση της θατσερικής κυβέρνησης να κλείσει 20 ανθρακορυχεία κάτι που σήμαινε την απώλεια 20.000 θέσεων εργασίας και του μοναδικού εισοδήματος για δεκάδες μικρές πόλεις στη βόρεια αγγλία. Είχε προηγηθεί περίοδος οικονομικής ύφεσης για την οικονομία της χώρας.

Σε όλη τη διάρκεια της απεργίας, συνολικά 11.291 άνθρωποι συνελήφθησαν και σε 8.392 απαγγέλθηκαν κατηγορίες, ενώ 10 συνολικά θάνατοι σχετίζονται με αυτή: 6 διαδηλωτές, 3 ανήλικοι που έψαχναν στα εγκατελημένα ορυχεία και ένας οδηγός ταξί που μετέφερε απεργοσπάστες στη δουλειά. Το πλέον αξιομνημόνευτο γεγονός αυτής της απεργίας ήταν η ιστορική πια "μάχη της Orgreave" τον Ιούνιο του 1984, κατά την οποία 10.000 (!) απεργοί και άλλοι τόσοι (!) αστυνομικοί (πεζοί,  μηχανοκίνητοι, έφιπποι και με σκυλιά) συγκρούστηκαν στη κυριολεξία σώμα με σώμα (όπως επίσης και σώμα με άλογο και σώμα με σκύλο).  Βίντεο του BBC από το γεγονός αυτό εδώ. [Παρεπιπτόντως, το 1991 η βρετανική αστυνομία υποχρεώθηκε να πληρώσει μισό εκατομμύριο λίρες αποζημείωση για κακοποίηση στους ανθρακορύχους που έιχε συλλάβει σε αυτή τη μάχη].

Η απεργία έληξε τελικά με τη συντριβή των απεργών και τη σαρωτική νίκη της Θάτσερ. Οι απεργοί δεν κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους, ούτε καν να αποκομήσουν κάποια οφέλη. Εξαντλημένοι ψυχικά και σωματικά, εξαθλιωμένοι οικονομικά και αντιμέτωποι πλέον με σοβαρά οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, είχαν αρχίσει να επιστρέφουν δειλά στις δουλειές τους, όποιες από αυτές είχαν επιβιώσει. Η νίκη της Θάτσερ, όπως γράφει ο Montague στο ενδιαφέρον του μπλογκ, κατατρόπωσε κάθε μαχητική δραστηριότητα της εργατικής τάξης της βρετανίας και καθιέρωσε ως παντοδύναμες τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες, με ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση της αγοράς και καιροσκοπισμό μαζικής κλίμακας. Όλα αυτά βέβαια, στο όνομα του ανταγωνισμού και της εξ' αυτού πτώσης των τιμών και γενικής ευημερίας (που βλέπουμε καθημερινά είναι η αλήθεια).

Ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες για την μεγάλη αυτή απεργία, εδώ και εδώ. Εξαιρετικές φωτογραφίες από την απεργία εδώ.

24 χωρίς εσάς αλλά όλες τις άλλες με εσάς!

Οι "24 ώρες χωρίς εμάς" μοιάζουν με απαραίτητο σημειωτόν, με μικρό ξεμούδιασμα στο μακρύ δρόμο για την είσοδο των μετανάστων εργαζομένων στη πολιτική ζωή. Τα επόμενα, τα πραγματικά βήματα θα χρειαστεί να γίνουν μες στο ναρκοπέδιο της άρχουσας τάξης και των ακροδεξιών παραφυάδων της "για όλες τις δουλειές". Αλλά και έτσι ακόμα, οι "24 ώρες" αποκτούν αξία γιατί έθεσαν στη πρακτική καθημερινότητα των μεταναστών το ζήτημα της εισόδου τους στη πολιτική ζωή. 

Η είσοδος των μεταναστών στη πολιτική ζωή, βέβαια, προϋποθέτει πολιτική συνείδηση και ικανότητα. Πολιτική συνείδηση και ικανότητα, κατά τον παλιό καλό Προυντόν, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά συνείδηση του εαυτού ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, ορθολογική οριοθέτηση του εαυτού σχετικά με τις αρχές και τις συνέπειες του να ανήκεις στο σύνολο και πραγμάτωση όλων των παραπάνω μέσα στη κοινωνία. Όμως πρώτα απαιτείται η συνειδητοποίηση της ταξικής  θέσης. Οι μετανάστες ζουν ανάμεσά μας αλλά είναι ανώνυμοι, απομονωμένοι. Ζουν με μας από φυσικής άποψης και ξεχωριστά από μας από κοινωνικής. Η εξίσωσή μας μ' εκείνους εξακολουθεί να γίνεται μόνο στο πλαίσιο του καθορισμού της κοινωνικής μας συνείδησης με όρους κατανάλωσης και αγοράς. Αποτελούν με λίγα λόγια  οι μετανάστες τη μάζα, μια ξεχωριστή μάζα μέσα σε αυτή που αποτελούμε εμείς. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο από μάζα, να μετατραπούν σε τάξη (γι' αυτό και  είναι απαραίτητο από μάζα, να μετατραπούμε και εμείς σε τάξη). Να οργανωθούν και -όπως και εμείς- να αποκτήσουν συνείδηση του κοινωνικού τους είναι.

Οπωσδήποτε χρειάζεται πιο ριζική δράση από μια κατά κύριο λόγο διαδικτυακή ακτιβιστική δραστηριότητα για τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της παρουσίας τους περισσότερο κεντρικά στη πολιτική τάξη και κοινωνική οικονομία. Οι "24 ώρες" μπορούν να παρομοιαστούν με ένα φωτεινό σημείο μέσα στο χάος που της ζωής των μεταναστών και της ιδιαίτερη μεταχείρισης που λαμβάνουν από τη μοντέρνα αστική τάξη. Αν μια μικρή λίθος μπήκε τη 1η μάρτη για μια αρχική έστω αποσαφήνιση των συσχετίσεών τους μέσα στη κοινωνία, η κίνηση αυτή αποκτά τότε την αντίστοιχή της σημασία. 

Σε τέσσερις χώρες της ΕΕ (Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία), χθες 1η μάρτη, μετανάστες εργαζόμενοι συμμετείχαν σε μια 24ωρη δράση για να διαμαρτυρηθούν για τις ρατσιστικές επιθέσεις και τις δολοφονίες, τις παρενοχλήσεις από την αστυνομία, τον έλεγχο της μετανάστευσης, την ακραία εκμετάλλευση και τις απάνθρωπες συνθήκες στη εργασία. Η ημέρα είναι εμπνευσμένη από μια παρόμοια πρωτοβουλία στις ΗΠΑ το 2006 και επιλέχθηκε όχι τυχαία καθώς η 1η Μάρτη συμπίπτει με την ημερομηνία που τέθηκε σε ισχύ ο κώδικας εισόδου και παραμονής αλλοδαπών και ο νόμος περί ασύλου (CESEDA) το 2005.

όταν το δάκτυλο δείχνει την ηλιθιότητα, ο ηλίθιος θα κοιτάξει το δάκτυλο

Ο Μπωντλαίρ στο Le spleen de Paris (η μελαγχολία του Παρισιού) προτρέπει  -αντί για το έλεος- μια γερή γροθιά σε εκείνο το ζητιάνο που θα αποτολμήσει μπροστά μας την επαιτεία, και  κατόπιν εκλιπαρεί να αποδεχτούμε στωικά απ' αυτόν την ανταπόδοση. Μόνο έτσι, γράφει, υπάρχει ελπίδα να ανακτήσει ξανά ο ζητιάνος τη χαμένη του αξιοπρέπεια. 

Η Αφροδίτη της Μήλου λειτουργεί με το τρόπο της ως τον μαζικό ασυνείδητο της κοινωνίας, αποτελεί εκείνον τον συλλογικό υποβολέα που υποδεικνύει το πώς θα όφειλε να είναι αυτή η κοινωνία, όχι για τους άλλους αλλά για την ίδια της την συλλογική αξιοπρέπεια. Το μεσαίο δάκτυλο της Αφροδίτης διέγειρε τους έλληνες διότι τους έδειξε αυτό που ο υπόλοιπος κόσμος είναι σε θέση να δει. Τη παρατεταμένη τους παρακμή, την αλλοτρίωσή τους από τις ίδιες τους τις θεσμίσεις, τη διαιωνίζουσα ανεπάρκειά τους να κατανοήσουν τις συλλογικές τους ευθύνες. Και το έκανε άμεσα, έντιμα, με τον ίδιο κώδικα που η κοινωνία χρησιμοποιεί όταν κληθεί να εγκαταλείψει προσωρινά το αυτιστικό της εγώ και να συνδιαλλαγεί.  Και όμως, αυτή η διέγερση της κοινωνίας δεν είναι δείγμα ανάκτησης της χαμένης της αξιοπρέπειας. Είναι μια ακόμα έκφραση της παρακμής της, μια αντιδραστική επιστροφή στον βαθύ εαυτό. Και τέτοια θα παραμένει όσο ο κώδικας επαφής της με την Αφροδίτη (δηλαδή με τον ίδιο τον φαντασιακό της αντίποδα) θα συνεχίσει να έχει το σχήμα του μεσαίου της δακτύλου.