όταν το δάκτυλο δείχνει την ηλιθιότητα, ο ηλίθιος θα κοιτάξει το δάκτυλο

Ο Μπωντλαίρ στο Le spleen de Paris (η μελαγχολία του Παρισιού) προτρέπει  -αντί για το έλεος- μια γερή γροθιά σε εκείνο το ζητιάνο που θα αποτολμήσει μπροστά μας την επαιτεία, και  κατόπιν εκλιπαρεί να αποδεχτούμε στωικά απ' αυτόν την ανταπόδοση. Μόνο έτσι, γράφει, υπάρχει ελπίδα να ανακτήσει ξανά ο ζητιάνος τη χαμένη του αξιοπρέπεια. 

Η Αφροδίτη της Μήλου λειτουργεί με το τρόπο της ως τον μαζικό ασυνείδητο της κοινωνίας, αποτελεί εκείνον τον συλλογικό υποβολέα που υποδεικνύει το πώς θα όφειλε να είναι αυτή η κοινωνία, όχι για τους άλλους αλλά για την ίδια της την συλλογική αξιοπρέπεια. Το μεσαίο δάκτυλο της Αφροδίτης διέγειρε τους έλληνες διότι τους έδειξε αυτό που ο υπόλοιπος κόσμος είναι σε θέση να δει. Τη παρατεταμένη τους παρακμή, την αλλοτρίωσή τους από τις ίδιες τους τις θεσμίσεις, τη διαιωνίζουσα ανεπάρκειά τους να κατανοήσουν τις συλλογικές τους ευθύνες. Και το έκανε άμεσα, έντιμα, με τον ίδιο κώδικα που η κοινωνία χρησιμοποιεί όταν κληθεί να εγκαταλείψει προσωρινά το αυτιστικό της εγώ και να συνδιαλλαγεί.  Και όμως, αυτή η διέγερση της κοινωνίας δεν είναι δείγμα ανάκτησης της χαμένης της αξιοπρέπειας. Είναι μια ακόμα έκφραση της παρακμής της, μια αντιδραστική επιστροφή στον βαθύ εαυτό. Και τέτοια θα παραμένει όσο ο κώδικας επαφής της με την Αφροδίτη (δηλαδή με τον ίδιο τον φαντασιακό της αντίποδα) θα συνεχίσει να έχει το σχήμα του μεσαίου της δακτύλου.