Συμπληρώνονται σήμερα 25 χρόνια από την επίσημη λήξη της πιο σπουδαίας αντίστασης που έχει προβάλλει η εργατική τάξη στο δυτικό κόσμο μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αναφέρομαι στη μεγάλη απεργία 165.000 ανθρακορύχων της Αγγλίας ή αλλιώς the coal miners' Strike, που σταμάτησε στις 3 μάρτη του 1985 ύστερα από ακριβώς ένα χρόνο (5 μάρτη 1984). Η απεργία ξεκίνησε μετά την απόφαση της θατσερικής κυβέρνησης να κλείσει 20 ανθρακορυχεία κάτι που σήμαινε την απώλεια 20.000 θέσεων εργασίας και του μοναδικού εισοδήματος για δεκάδες μικρές πόλεις στη βόρεια αγγλία. Είχε προηγηθεί περίοδος οικονομικής ύφεσης για την οικονομία της χώρας.
Σε όλη τη διάρκεια της απεργίας, συνολικά 11.291 άνθρωποι συνελήφθησαν και σε 8.392 απαγγέλθηκαν κατηγορίες, ενώ 10 συνολικά θάνατοι σχετίζονται με αυτή: 6 διαδηλωτές, 3 ανήλικοι που έψαχναν στα εγκατελημένα ορυχεία και ένας οδηγός ταξί που μετέφερε απεργοσπάστες στη δουλειά. Το πλέον αξιομνημόνευτο γεγονός αυτής της απεργίας ήταν η ιστορική πια "μάχη της Orgreave" τον Ιούνιο του 1984, κατά την οποία 10.000 (!) απεργοί και άλλοι τόσοι (!) αστυνομικοί (πεζοί, μηχανοκίνητοι, έφιπποι και με σκυλιά) συγκρούστηκαν στη κυριολεξία σώμα με σώμα (όπως επίσης και σώμα με άλογο και σώμα με σκύλο). Βίντεο του BBC από το γεγονός αυτό εδώ. [Παρεπιπτόντως, το 1991 η βρετανική αστυνομία υποχρεώθηκε να πληρώσει μισό εκατομμύριο λίρες αποζημείωση για κακοποίηση στους ανθρακορύχους που έιχε συλλάβει σε αυτή τη μάχη].
Η απεργία έληξε τελικά με τη συντριβή των απεργών και τη σαρωτική νίκη της Θάτσερ. Οι απεργοί δεν κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους, ούτε καν να αποκομήσουν κάποια οφέλη. Εξαντλημένοι ψυχικά και σωματικά, εξαθλιωμένοι οικονομικά και αντιμέτωποι πλέον με σοβαρά οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, είχαν αρχίσει να επιστρέφουν δειλά στις δουλειές τους, όποιες από αυτές είχαν επιβιώσει. Η νίκη της Θάτσερ, όπως γράφει ο Montague στο ενδιαφέρον του μπλογκ, κατατρόπωσε κάθε μαχητική δραστηριότητα της εργατικής τάξης της βρετανίας και καθιέρωσε ως παντοδύναμες τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες, με ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση της αγοράς και καιροσκοπισμό μαζικής κλίμακας. Όλα αυτά βέβαια, στο όνομα του ανταγωνισμού και της εξ' αυτού πτώσης των τιμών και γενικής ευημερίας (που βλέπουμε καθημερινά είναι η αλήθεια).
Ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες για την μεγάλη αυτή απεργία, εδώ και εδώ. Εξαιρετικές φωτογραφίες από την απεργία εδώ.
και μιας και έκανα εγγραφή, ας πω πως αυτή η φωτό, η πρώτη, είναι συγκλονιστική.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν μπεις στο λινκ που δίνω, υπάρχουν και άλλες ακόμα καλύτερες. Ειδικά εκείνη με τη γυναίκα που πάει να προσφέρει τη βοήθεια σε ένα απεργό και δέχτει το γκλομπ από ένα έφιππο μπάτσο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σημαντική και συγκινητική σελίδα στην ιστορία του εργατικού, παρά την ήττα. Θα μπορούσαμε να την αφιερώσουμε στους συναδέρφους που δεμ αντέχουν... ούτε μια μέρα απεργία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤσαλ...το ίδιο ακριβώς σκέφτηκα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτσαλαπετεινέ, δυστυχώς η αποτυχία τους άλλαξε και το τρόπο που ορίζονται πλεόν και οι εργασιακές σχέσεις στη χώρα. Η ολιγόχρονη παρουσία μου στην ανγκλετέρρα με κάνει να κοιτάζω με δέος τη μοναχική παρουσία του εργαζόμενου εντός της εργασιακής του σχέσης! Επίσης, είναι τρομερό πώς η αυτή κοινωνία πια αντιμετωπίζει τους απεργούς (μέσω των ΜΜΕ). Όταν τόλμησαν πχ οι σιδηροδρομικοί να δηλώσουν ότι σκέφτονται μια μελλοντική απεργία, απειλήθηκαν με το πιο άμεσο τρόπο ότι θα αντιμετωπίσουν την οργή των angry commuters που θα χάσουν το δικαίωμα να πηγαίνουν ήσυχα στη δουλειά τους...
ΑπάντησηΔιαγραφή