Οι "24 ώρες χωρίς εμάς" μοιάζουν με απαραίτητο σημειωτόν, με μικρό ξεμούδιασμα στο μακρύ δρόμο για την είσοδο των μετανάστων εργαζομένων στη πολιτική ζωή. Τα επόμενα, τα πραγματικά βήματα θα χρειαστεί να γίνουν μες στο ναρκοπέδιο της άρχουσας τάξης και των ακροδεξιών παραφυάδων της "για όλες τις δουλειές". Αλλά και έτσι ακόμα, οι "24 ώρες" αποκτούν αξία γιατί έθεσαν στη πρακτική καθημερινότητα των μεταναστών το ζήτημα της εισόδου τους στη πολιτική ζωή.
Η είσοδος των μεταναστών στη πολιτική ζωή, βέβαια, προϋποθέτει πολιτική συνείδηση και ικανότητα. Πολιτική συνείδηση και ικανότητα, κατά τον παλιό καλό Προυντόν, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά συνείδηση του εαυτού ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, ορθολογική οριοθέτηση του εαυτού σχετικά με τις αρχές και τις συνέπειες του να ανήκεις στο σύνολο και πραγμάτωση όλων των παραπάνω μέσα στη κοινωνία. Όμως πρώτα απαιτείται η συνειδητοποίηση της ταξικής θέσης. Οι μετανάστες ζουν ανάμεσά μας αλλά είναι ανώνυμοι, απομονωμένοι. Ζουν με μας από φυσικής άποψης και ξεχωριστά από μας από κοινωνικής. Η εξίσωσή μας μ' εκείνους εξακολουθεί να γίνεται μόνο στο πλαίσιο του καθορισμού της κοινωνικής μας συνείδησης με όρους κατανάλωσης και αγοράς. Αποτελούν με λίγα λόγια οι μετανάστες τη μάζα, μια ξεχωριστή μάζα μέσα σε αυτή που αποτελούμε εμείς. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο από μάζα, να μετατραπούν σε τάξη (γι' αυτό και είναι απαραίτητο από μάζα, να μετατραπούμε και εμείς σε τάξη). Να οργανωθούν και -όπως και εμείς- να αποκτήσουν συνείδηση του κοινωνικού τους είναι.
Οπωσδήποτε χρειάζεται πιο ριζική δράση από μια κατά κύριο λόγο διαδικτυακή ακτιβιστική δραστηριότητα για τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της παρουσίας τους περισσότερο κεντρικά στη πολιτική τάξη και κοινωνική οικονομία. Οι "24 ώρες" μπορούν να παρομοιαστούν με ένα φωτεινό σημείο μέσα στο χάος που της ζωής των μεταναστών και της ιδιαίτερη μεταχείρισης που λαμβάνουν από τη μοντέρνα αστική τάξη. Αν μια μικρή λίθος μπήκε τη 1η μάρτη για μια αρχική έστω αποσαφήνιση των συσχετίσεών τους μέσα στη κοινωνία, η κίνηση αυτή αποκτά τότε την αντίστοιχή της σημασία.
Σε τέσσερις χώρες της ΕΕ (Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία), χθες 1η μάρτη, μετανάστες εργαζόμενοι συμμετείχαν σε μια 24ωρη δράση για να διαμαρτυρηθούν για τις ρατσιστικές επιθέσεις και τις δολοφονίες, τις παρενοχλήσεις από την αστυνομία, τον έλεγχο της μετανάστευσης, την ακραία εκμετάλλευση και τις απάνθρωπες συνθήκες στη εργασία. Η ημέρα είναι εμπνευσμένη από μια παρόμοια πρωτοβουλία στις ΗΠΑ το 2006 και επιλέχθηκε όχι τυχαία καθώς η 1η Μάρτη συμπίπτει με την ημερομηνία που τέθηκε σε ισχύ ο κώδικας εισόδου και παραμονής αλλοδαπών και ο νόμος περί ασύλου (CESEDA) το 2005.
Οι "24 ώρες χωρίς εμάς" μοιάζουν με απαραίτητο σημειωτόν, με μικρό ξεμούδιασμα στο μακρύ δρόμο για την είσοδο των μετανάστων εργαζομένων στη πολιτική ζωή. Τα επόμενα, τα πραγματικά βήματα θα χρειαστεί να γίνουν μες στο ναρκοπέδιο της άρχουσας τάξης και των ακροδεξιών παραφυάδων της "για όλες τις δουλειές". Αλλά και έτσι ακόμα, οι "24 ώρες" αποκτούν αξία γιατί έθεσαν στη πρακτική καθημερινότητα των μεταναστών το ζήτημα της εισόδου τους στη πολιτική ζωή. 
Η είσοδος των μεταναστών στη πολιτική ζωή, βέβαια, προϋποθέτει πολιτική συνείδηση και ικανότητα. Πολιτική συνείδηση και ικανότητα, κατά τον παλιό καλό Προυντόν, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά συνείδηση του εαυτού ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, ορθολογική οριοθέτηση του εαυτού σχετικά με τις αρχές και τις συνέπειες του να ανήκεις στο σύνολο και πραγμάτωση όλων των παραπάνω μέσα στη κοινωνία. Όμως πρώτα απαιτείται η συνειδητοποίηση της ταξικής θέσης. Οι μετανάστες ζουν ανάμεσά μας αλλά είναι ανώνυμοι, απομονωμένοι. Ζουν με μας από φυσικής άποψης και ξεχωριστά από μας από κοινωνικής. Η εξίσωσή μας μ' εκείνους εξακολουθεί να γίνεται μόνο στο πλαίσιο του καθορισμού της κοινωνικής μας συνείδησης με όρους κατανάλωσης και αγοράς. Αποτελούν με λίγα λόγια οι μετανάστες τη μάζα, μια ξεχωριστή μάζα μέσα σε αυτή που αποτελούμε εμείς. Γι' αυτό και είναι απαραίτητο από μάζα, να μετατραπούν σε τάξη (γι' αυτό και είναι απαραίτητο από μάζα, να μετατραπούμε και εμείς σε τάξη). Να οργανωθούν και -όπως και εμείς- να αποκτήσουν συνείδηση του κοινωνικού τους είναι. 
Οπωσδήποτε χρειάζεται πιο ριζική δράση από μια κατά κύριο λόγο διαδικτυακή ακτιβιστική δραστηριότητα για τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της παρουσίας τους περισσότερο κεντρικά στη πολιτική τάξη και κοινωνική οικονομία. Οι "24 ώρες" μπορούν να παρομοιαστούν με ένα φωτεινό σημείο μέσα στο χάος που της ζωής των μεταναστών και της ιδιαίτερη μεταχείρισης που λαμβάνουν από τη μοντέρνα αστική τάξη. Αν μια μικρή λίθος μπήκε τη 1η μάρτη για μια αρχική έστω αποσαφήνιση των συσχετίσεών τους μέσα στη κοινωνία, η κίνηση αυτή αποκτά τότε την αντίστοιχή της σημασία. 
Σε τέσσερις χώρες της ΕΕ (Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία), χθες 1η μάρτη, μετανάστες εργαζόμενοι συμμετείχαν σε μια 24ωρη δράση για να διαμαρτυρηθούν για τις ρατσιστικές επιθέσεις και τις δολοφονίες, τις παρενοχλήσεις από την αστυνομία, τον έλεγχο της μετανάστευσης, την ακραία εκμετάλλευση και τις απάνθρωπες συνθήκες στη εργασία. Η ημέρα είναι εμπνευσμένη από μια παρόμοια πρωτοβουλία στις ΗΠΑ το 2006 και επιλέχθηκε όχι τυχαία καθώς η 1η Μάρτη συμπίπτει με την ημερομηνία που τέθηκε σε ισχύ ο κώδικας εισόδου και παραμονής αλλοδαπών και ο νόμος περί ασύλου (CESEDA) το 2005.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;