"Είναι εικοστός πρώτος αιώνας... θα σας καταγγείλω", λέει ο κρατούμενος Κοροβέσης στον βασανιστή, αστυνόμο Σπανό.
Απάντηση: "θα μου κλάσεις τ' αρχίδια".*
Η στάση της δικαιοσύνης και της κρατικής εξουσίας απέναντι στη κοινωνία που διαμαρτύρεται -στάση που το τελευταίο διάστημα είναι ταυτόσημη και σε στενή συνεργασία και αλληλεξάρτηση, λες και το Σύνταγμα που υπηρετούν είναι το κουρέλι τους- υπηρετεί έναν προφανή στόχο. Τον σωφρονισμό της κοινωνίας. Και η πρακτική που ακολουθούν η δικαστική και η κρατική εξουσία, όπως θα σκεφτόταν και ο Φουκώ, πρόκειται στην ουσία της για πρακτική τιμωρίας και όχι ποινής. Η τιμωρία της κοινωνίας δεν προκύπτει από το παράπτωμά της, αλλά από τη ζημιά που προκαλεί η αντίδρασή της στην εξουσία που τη κυβερνά ή από τον κίνδυνο στον οποίο την εκθέτει. Οπωσδήποτε, υπάρχουν ακόμα υπολλείματα λογικής για να διακρίνουν τον ένοχο από τον αθώο, ειδικά όταν συνηγορούν για τη διάκριση αυτή δεκάδες μάρτυρες και φωτογραφίες. Αλλά έτσι όπως έχουν δομηθεί οι σχέσεις κοινωνίας-κράτους οφείλουμε να καταλάβουμε πως η λογική που επικαλείται η κοινωνία και η λογική που εφαρμόζει το κράτος δεν εδράζονται στον κοινό τόπο που απαιτεί η αναγκαιότητα της ειρήνης.
Συμπονώ τον Μάριο Ζ. και την οικογένειά του γιατί καλούνται να αντιπαλέψουν τη λογική που εξ' αρχής εξευτελίζει τη δική τους. Το ότι καταφέρνω να τον συμπονώ είναι γιατί καταλαβαίνω ότι θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ στη θέση του.
Χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη...
*απόσπασμα από το βιβλίο του Π. Κοροβέση "Ανθρωποφύλακες", εκδ. Ηλέκτρα, 2007, με μια μικρή παράφραση στον αιώνα.
