Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν

Μπρος στην υποταγή μου στη αμφιθυμία ξεχνώ ορισμένες φορές πως μόχθησα να κουβαλήσω στις γεμάτες βαλιτσες, παρά τις αντιρρήσεις, το μόνο αντίδοτο για να μου λείψει λιγότερο ό,τι αφήνω πίσω. Τους ποιητές. Μόνο από μακριά συνειδητοποίησα πως αν όντως η μόνη πατρίδα είναι η γλώσσα τότε η ποίησή της γίνεται το παυσιλύπο για όταν η πατρίδα ταυτίζεται με τη χυδαιότητα.

Με μαγεύει όμως και η άλλη ιδιότητα της ποίησης: να με προσκαλεί στην εγγενή της εσωστρέφεια για να μου δείχνει μέσα από αυτή με ποιο τρόπο η ομορφιά μπορεί να επιβιώσει της μιζέριας τούτης της ζωής. Ίσως να είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε να παρηγορηθούμε καθώς ηττούμαστε από την έκθεση στη βία, το σκοτάδι, την εξαθλίωση, την ανελευθερία και διαβιούμε εξαναγκασμένοι στη μοναξιά, την εσωτερική, τη διαπροσωπική, την υπαρξιακή, μέχρι το τέλος της ζωής ή έστω μέχρι την εκκίνηση ενός νέου ποιήματος.

Και αυτός ο Αναγνωστάκης...

Είναι ακόμα εκεί να μας θυμίζει πως μια χώρα πεθαίνει μόνο όταν στ’ αλήθεια κηδεύει τους ποιητές της.

...Κι όχι αυταπάτες προπαντός