Δεδομένου του ότι η συμμετοχή μου στο Occupy London κινήθηκε ανάμεσα στο ανύπαρκτο και το προσβλητικά απών αποφάσισα το προηγούμενο μήνα να ρεφάρω με κάτι πιο υπερατλαντικό και να δοκιμάσω τη τύχη μου με το Occupy Wall Street στη Νέα Υόρκη.
Όταν έφτασα στον περιβόητο δρόμο εκείνο το κρύο απόγευμα, με την εκλεκτή συντροφιά μου Α, η συνεδρία του χρηματιστηρίου είχε τελειώσει. Η περιοχή άδειαζε σιγά-σιγά από κόσμο, κάποια λευκά κολάρα που εξέρχονταν του χρηματιστηρίου φαίνονταν παράδοξα ήρεμα, οι τουρίστες αναζητούσαν τη διέξοδο προς τη γέφυρα του Brooklyn, τα διπλανά starbucks αναποδογύριζαν τις καρέκλες τους σημαίνοντας το τέλος της ημέρας, ενώ στο χώρο περιμετρικά, ένοπλοι του πολυδιαφημισμένου από τηλεοπτικές σειρές NYPD περιπολούσαν διεγερμένοι. Το χρηματιστήριο έστεκε με το νεοκλασσικό του προσωπείο σε μια πάροδο της Wall Street φωτισμένο σε μια γελοία ροζ απόχρωση.
Σύντροφοι όμως πουθενά.
Γνώριζα για τη βαριά φυσική καταστολή που δέχθηκε ο αρχικός ενθουσιασμός και η μαζικότητα του κινήματος στη Νέα Υόρκη και σε άλλες αμερικάνικες πόλεις και το ότι οι καταληψίες είχαν εκδιωχθεί και κατασκηνώσει αλλού, σε διάφορες βάσεις στο Μανχάταν, οπότε η φαινομενικά ολοκληρωτική απουσία κινηματικού ίχνους μου φάνηκε λογική.
Αλλά όχι και έτσι.
Ευτυχώς η φύση και τα επιτακτικά της καλέσματα διαμόρφωσαν διαφορετικά τη σχέση μου με το νεοϋορκέζικο κίνημα.
Όταν έφτασα στον περιβόητο δρόμο εκείνο το κρύο απόγευμα, με την εκλεκτή συντροφιά μου Α, η συνεδρία του χρηματιστηρίου είχε τελειώσει. Η περιοχή άδειαζε σιγά-σιγά από κόσμο, κάποια λευκά κολάρα που εξέρχονταν του χρηματιστηρίου φαίνονταν παράδοξα ήρεμα, οι τουρίστες αναζητούσαν τη διέξοδο προς τη γέφυρα του Brooklyn, τα διπλανά starbucks αναποδογύριζαν τις καρέκλες τους σημαίνοντας το τέλος της ημέρας, ενώ στο χώρο περιμετρικά, ένοπλοι του πολυδιαφημισμένου από τηλεοπτικές σειρές NYPD περιπολούσαν διεγερμένοι. Το χρηματιστήριο έστεκε με το νεοκλασσικό του προσωπείο σε μια πάροδο της Wall Street φωτισμένο σε μια γελοία ροζ απόχρωση.
Σύντροφοι όμως πουθενά.
Γνώριζα για τη βαριά φυσική καταστολή που δέχθηκε ο αρχικός ενθουσιασμός και η μαζικότητα του κινήματος στη Νέα Υόρκη και σε άλλες αμερικάνικες πόλεις και το ότι οι καταληψίες είχαν εκδιωχθεί και κατασκηνώσει αλλού, σε διάφορες βάσεις στο Μανχάταν, οπότε η φαινομενικά ολοκληρωτική απουσία κινηματικού ίχνους μου φάνηκε λογική.
Αλλά όχι και έτσι.
Ευτυχώς η φύση και τα επιτακτικά της καλέσματα διαμόρφωσαν διαφορετικά τη σχέση μου με το νεοϋορκέζικο κίνημα.
Την είσοδο στο πολυτελές κτίριο της παραπάνω φωτογραφίας κοσμούσε μια μεγάλη περιστρεφόμενη πύλη, η μεγαλοπρέπεια της οποία συντηρούσε ζωντανές τις ελπίδες για ανεύρεση αξιοπρεπούς μέρους για να ρυθμίσω την ομοιοστασία υγρών στο σώμα μου λίγο πιο ανθρώπινα από ότι στα Μακ Ντόναλντς. Χωρίς δισταγμό και με την αποφασιστικότητα αυτού που χρειάζεται οπωσδήποτε να κατουρήσει κατεπειγόντως, διαπερνώ τη πύλη. Η εκλεκτή συντροφιά Α ακολουθεί. Με θράσος διακόπτω κάποιον που έμοιαζε με διανοούμενο και που έδειχνε να έχει μια ιδιαίτερα σοβαρή συζήτηση με έναν εξίσου διανοούμενο, ρωτώντας για το κοντινότερο WC. Με πληροφόρησε αδιάφορα. Μου αρκούσε. "Δε θα αργήσω" είπα στην εκλεκτή συντροφιά Α μη μπορώντας να φανταστώ μπρος στην αγωνία της έπειξης ότι την άφηνα μόνη στο στόμα του λύκου. Ή καλύτερα στο σώμα του αχόρταγου για γυναίκα αντικαπιταλιστή καταληψία.
Η κατάληψη
Συνηθισμένος από το φορτισμένο πολιτικά χώρο μιας ελληνικής κατάληψης, με τις αφίσες, τις μικροφωνικές, το χαρτομάνι, τα αποτσίγαρα και τα άδεια μπουκάλια μπύρας, αυτή ήταν μια ξενική εικόνα για μένα. Σαν μια μικρή κατασκήνωση διάσπαρτη εντός ενός ευμεγέθους κενού στο εσωτερικό ενός κτιρίου, ψυχρή σαν εκείνη τη νύχτα, μικρή μπρος στα πελώρια μεγέθη που χαρακτηρίζουν τη πόλη. Την αποτελούσαν λίγοι και αυτοί βρίσκονταν διασκορπισμένοι σε μικρές παρέες: Οι δυο διανοούμενοι που πριν αποφασίσουν να μας φάνε τη γυναίκα έδειχναν να συζητούν ιδιαίτερα σοβαρά, κανά δυό ακόμα φορούσαν το χακί παλτό του γερμανικού στρατού και οι υπόλοιποι που έμοιαζαν με αποπροσανατολισμένους στο χρόνο χίππυς. Άλλοι κουβεντιάζανε, μερικοί μαγειρεύανε, κάποιοι έτρωγαν κάτι που έμοιαζε προϊόν ινδικής κουζίνας άγαρμπα τοποθετημένο σε χάρτινα πιάτα. Δυο τρεις στην άλλη άκρη γρατσούναγαν μια κιθάρα. Περιμετρικά, η όμορφη συμμετρία του εντυπωσιακού αίθριου διαστρεβλωνόταν από μερικούς κάδους ανακύκλωσης και μερικές σκηνές που φαινόταν ότι είχαν πρόσφατα ξεστηθεί.
Αν και πεπεισμένοι ότι η τύχη (και οι καταναγκασμοί της φύσης) μας οδήγησε στο σωστό μέρος, πλησιάσαμε τον πρώτο από τους ανθρώπους εκεί μέσα που μας φαινόταν οικείος για να το επιβεβαιώσουμε. Όχι τον διανοούμενο. Η οικειότητα ήταν σχεδόν προϋπόθεση της προσέγγισης μιας και προσωπικά δυσκολευόμουν να προσπεράσω τόσο τη μεγαλοπρέπεια του χώρου όσο και τον απόλυτο σεβασμό στα εσωτερικά αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά. Σε αντίθεση με τη συντρόφισσα Α, που πολύ αποφασιστικά προσέγγισε τον πιο "Ευρωπαίο" από τους παρόντες ρωτώντας τον το πιο απλό. Εκείνος, ο μόνος από την ομήγυρη, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη περίεργη συντρόφισσα που εμφανίστηκε ξαφνικά, αλλά υποψιάζομαι ότι αυτό έγινε λόγω της ιδιαίτερης ομορφιάς που τη χαρακτηρίζει. Ας είναι.
Μας εξήγησε ο τύπος αυτός ότι η κατάληψη είχε μεταφερθεί σε ένα παρκάκι δυο δρόμους πιο κει, το Liberty Παρκ, και ότι στο κτίριο αυτό, που ήταν το πρώτο που είχε καταληφθεί το περασμένο Σεπτέμβρη, παραμένει μια μικρή βάση ακτιβιστών που συνήθως κάνουν συζητήσεις ή μοιράζουν το φαγητό. Στη συνέχεια ρώτησε για τη καταγωγή μας, αλλά φαίνεται πως το γεγονός ότι ερχόμαστε από μια Ελλάδα βγαλμένη από τις φλόγες λίγο του κίνησε το ενδιαφέρον, πυροδοτώντας πιο πολύ την υποψία μου ότι η όμορφη Α. είχε για εκείνον μεγαλύτερη σημασία εκείνη τη στιγμή από μια πυρακτωμένη συζήτηση για το ελληνικό πρόβλημα και την επανάσταση. Ας είναι, και πάλι.
Μας εξήγησε ο τύπος αυτός ότι η κατάληψη είχε μεταφερθεί σε ένα παρκάκι δυο δρόμους πιο κει, το Liberty Παρκ, και ότι στο κτίριο αυτό, που ήταν το πρώτο που είχε καταληφθεί το περασμένο Σεπτέμβρη, παραμένει μια μικρή βάση ακτιβιστών που συνήθως κάνουν συζητήσεις ή μοιράζουν το φαγητό. Στη συνέχεια ρώτησε για τη καταγωγή μας, αλλά φαίνεται πως το γεγονός ότι ερχόμαστε από μια Ελλάδα βγαλμένη από τις φλόγες λίγο του κίνησε το ενδιαφέρον, πυροδοτώντας πιο πολύ την υποψία μου ότι η όμορφη Α. είχε για εκείνον μεγαλύτερη σημασία εκείνη τη στιγμή από μια πυρακτωμένη συζήτηση για το ελληνικό πρόβλημα και την επανάσταση. Ας είναι, και πάλι.
Τον χαιρετίσαμε, δοκιμάσαμε λίγο από την ινδική ακτιβιστική wall street κουζίνα -που ήταν ομολογουμένως νοστιμότατη- και κατευθυνθήκαμε προς το πάρκο που μας είχε υποδείξει με την ελπίδα ότι οι σύντροφοι εκεί θα είχαν το νου τους περισσότερο στο θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα της ρήξης με τον καπιταλισμό και λιγότερο στις γυναίκες. Ο κόσμος στο Liberty park ήταν ακόμα λιγότερος, ενώ περιμετρικά βρίσκονταν άριστα παραταγμένοι οι κέρβεροι της νεοϋορκέζικης αστυνομίας λιγοστεύοντας τα περιθώρια για οποιαδήποτε χαρούμενη σκέψη.
Αλίμονο. Η αναζήτηση αντικαπιταλιστών ακτιβιστών απαιτούσε στη κυριολεξία να περπατήσουμε κατά μήκος μιας διαδρομής που διέσχιζε τον πιο βαθύ πυρήνα του ίδιου του καπιταλισμού, από το χρηματιστήριο της Wall Street στο Liberty park ακριβώς μπροστά από το οικόπεδο του World Trade Center. Η προοπτική βρισκόταν βαθιά βυθισμένη στο βαρύ συμβολισμό και η μάχη, εκείνη τη νύχτα, μπορούσε μόνο να θεωρηθεί μια καλοστημένη φάρσα. Και έτσι, απότομα και καθ' οδόν και καθόλου μυθιστορηματικά, στον κλοιό των κέρβερων, τέλειωσε, τόσο άδοξα για την εκλεκτή συντροφιά Α και 'μένα, η εμπειρία του Occupy Wαll Street.
(συνεχίζεται)
Αλίμονο. Η αναζήτηση αντικαπιταλιστών ακτιβιστών απαιτούσε στη κυριολεξία να περπατήσουμε κατά μήκος μιας διαδρομής που διέσχιζε τον πιο βαθύ πυρήνα του ίδιου του καπιταλισμού, από το χρηματιστήριο της Wall Street στο Liberty park ακριβώς μπροστά από το οικόπεδο του World Trade Center. Η προοπτική βρισκόταν βαθιά βυθισμένη στο βαρύ συμβολισμό και η μάχη, εκείνη τη νύχτα, μπορούσε μόνο να θεωρηθεί μια καλοστημένη φάρσα. Και έτσι, απότομα και καθ' οδόν και καθόλου μυθιστορηματικά, στον κλοιό των κέρβερων, τέλειωσε, τόσο άδοξα για την εκλεκτή συντροφιά Α και 'μένα, η εμπειρία του Occupy Wαll Street.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;