χάβρα αντί χάβρης ΙΙ

 Στο τηλεοπτικό πογκρόμ εθνικισμού, μίσους και αναξιοπρέπειας, που σιγανά μα αποφασιστικά εκκολάπτεται επιτυχώς και στους ελληνικούς δρόμους, συμπάσχω για την νεκρική σιγή της Αριστεράς.

Είναι πρώτη φορά που δε μιλάει όταν δεν έχει τίποτα να πει. 

Όση  αλληλεγγύη επιχειρήθηκε κατά καιρούς, συκοφαντήθηκε με το χυδαιότερο τρόπο. Αυτοί που την επιχείρησαν στη πράξη και όσοι τους συμπαραστάθηκαν με οποιοδήποτε τρόπο ή από οποιαδήποτε θέση, βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να αναλώνονται στην επεξήγηση της ανθρωπιστικής διάστασης του ζητήματος που από αυτονόητη είχε μετατραπεί από ένα σημείο και μετά σε αναγκαία. Και δε κατάφεραν έτσι το σπουδαιότερο, το πλέον πρωταρχικό: να ζυμώσουν τη μάζα και να τη κάνουν τάξη. Να πείσουν πως οι μικροαστοί και οι μετανάστες ανήκουν στη πραγματικότητα στο ίδιο στρατόπεδο που μάχεται για την απελευθέρωση από τη σκλαβιά ενός τρόπου ζωής που τους θέλει αντικείμενα εκμετάλλευσης και υπό διαχωριστικές γραμμές. Στον αγώνα αυτό οι αλληλέγγυοι των μεταναστών και όσοι πιστεύουν στο ιδανικό ενός τέτοιου αγώνα ηττήθηκαν. Όχι μόνο γιατί οι εχθροί ήταν πιο δυνατοί, είχαν την εξουσία, το τρόπο και τα μέσα, αλλά γιατί δε καταφέρανε το υποκείμενο του αγώνα τους να μη στραφεί το ίδιο εναντίον τους.

Πόσο αργά είναι τώρα για όλους; Και περισσότερο για ποιους;

Η συνέχεια έχει ήδη γραφτεί. Βρίσκεται εύκολα στα βιβλία της ιστορίας.