να λέμε και τα καλά

Θα επισημάνω πρώτα μερικά σημεία για να με πείσω ότι η ορθή λογική είναι ακόμα ζωντανή:

1. Όταν μια διμοιρία εκπαιδευμένων πάνοπλων χτυπά κάποιον αριθμητικά έναν - αδύναμο - ακινητοποιημένο - άοπλο - όχι πια απειλητικό, όταν τον χτυπά επαναλαμβανόμενα, οργισμένα, με τη μέγιστη δύναμη και με τη χρήση οργάνων, όταν τον χτυπά στοχευμένα στο κεφάλι και όχι στον μηρό ή στη κνήμη όπως είναι η συνήθης πρακτική ασφαλείας των κατασταλτικών δυνάμεων, τότε δικαιολογούμαι να πιστεύω ότι η πράξη αυτή είχε ως σκοπό τη δολοφονία. 

2. Παρόμοια, υποθέτω, σκέφτηκαν και οι προϊστάμενοι αυτής της διμοιρίας και έθεσαν τους παραπάνω δράστες σε διαθεσιμότητα, ενεργοποιώντας και πειθαρχικές διαδικασίες, υπονοώντας προφανώς ότι οι υφιστάμενοί τους ενήργησαν έκνομα και πέρα από το "λειτούργημα". 

3. κάτι που σημαίνει ότι οι δράστες της δολοφονικής απόπειρας θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί επί τόπου από συναδέλφους τους, να είχαν περάσει από αυτόφωρο ή να ήταν ίσως προφυλακισμένοι,

4. Ή έστω, η δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντας την ανάγκη για δικαιοσύνη, να είχε αυτεπάγγελτα κινηθεί, προς όφελος της κοινωνίας και τώρα να αφήναμε δικαστές, δικηγόρους (και γιατρούς) να ασχοληθούν περαιτέρω με το ζήτημα, ασφαλείς στη γνώση πως από τους φασίστες μπορεί να κινδυνεύουμε αλλά από τη πολιτεία όχι. 

Η ορθή λογική καταλαβαίνω ότι μπορεί να προκαλέσει και χάχανα ώρες ώρες. 

Και αποπειρώμαι τώρα να διαβώ τους σκοτεινούς λαβυρίνθους πέραν των ορίων της ορθής λογικής:

Ο υπουργός υπεύθυνος των σωμάτων ασφαλείας των πολιτών αναγνωρίζει πως υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα στην αστυνομία. Αυτό δείχνει πως ο υπουργός είναι και ήταν διακοσμητικό στοιχείο -τουλάχιστο- στη διαδικασία παραγωγής πολιτικής προς όφελος της δημοκρατίας και του πολίτη. Αν είχε παραμείνει η ελάχιστη πίστη στο οτιδήποτε θα ήλπιζα, όταν ο πρωθυπουργεύοντας συνερχόταν από τη μαστούρα του σκανδιναβικού του παραδείσου, να τον ξαπόστελνε ως διαχρονικά ανίκανο και να ξανακούγαμε για δαύτον μόνο όταν τον καλούσε η δικαιοσύνη για περισσότερες εξηγήσεις. Στ' αλήθεια όμως αυτό δεν έχει τη παραμικρή σημασία. Στο μεταξύ, θα αρκεστώ στη παραδοχή από τα χείλη του υπουργού ότι το παρακράτος -που λέγεται παρακράτος γιατί νόμιμα λειτουργεί πέρα από το νόμο ή τη δημοκρατία- υπάρχει. Και στην επιβεβαίωση αυτού που η κοινωνία γνωρίζει από καιρό, ότι σημαντικό κομμάτι του παρακράτους αγκαλιάζεται με ασφάλεια από την αστυνομία. Άραγε πόσο ξεπερνώ τα αδιάκριτα όρια της παράνοιας αν υπονοήσω από τα παραπάνω πως στη τριτοκοσμική δημοκρατία μας κράτος και παρακράτος περπατούσαν μέχρι τώρα χέρι χέρι; Και συνεπικουρώντας στον τρόμο, αν θεωρήσω πως το οργανωμένο παρακράτος έχει ξεφύγει πλέον από τα φιλόξενα χέρια του κράτους, πόσο φίλο θα με κάνει με τους μαχόμενους αγωνιστές κατά των αεροψεκασμών;