26.6.09

He Was More Like A Beauty Queen From A Movie Scene


Η διαφορά του από τους άλλους ήταν ότι η αποπομπή της παιδικής ηλικίας δεν στοίχειωνε μόνο τα όνειρά του. Κατα τ' άλλα, υπήρξε μοντέρνος, ολόιδιος με τους υπολοίπους. Με την ανεμελιά καταπιεσμένη βίαια σε ένα μπαλόνι ηλίου, την παιδικότητα εξαναγκασμένη βίαια σε ενηλικίωση, την ανωριμότητα μεταμορφωμένη σε μια νέα, βιαιότερη, που έζησε για πάντα καταδικασμένη στην αρρώστια της πρώιμης ήβης. Με ερωτήσεις που δεν μπόρεσαν να απαντηθούν. Με ζητήματα που δεν μπόρεσαν να λυθούν. Με απελπισίες που δεν μπόρεσαν να εξηγηθούν. Ένας μικρός που δε κατάλαβε ποτέ πότε έγινε ξαφνικά μεγάλος.

8 σχόλια:

  1. Για όλα αυτά που λες στεναχωρήθηκα που πέθανε. Αν και δεν πιστεύω ότι αν ζούσε θα άλλαζε κάτι, μάλλον θα βασανιζόταν παραπάνω χρόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. O αδερφός μιας φίλης, ετών 16 εξεπλάγη όταν έμαθε απ τη φίλη μου ότι μικρός ο Μάικλ ήταν μαύρος. Δεν την πίστευε με τίποτα μέχρι που του έδειξε φωτογραφίες στο internet και πάλι δυίσκολεύτηκε πολύ να το καταπιεί. Αστείο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΑΚΙ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ.
    ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΜΟΝΟ ΘΑ ΕΚΑΝΑ, ΜΙΑ ΛΕΞΟΥΛΑ ΘΑ ΠΡΟΣΕΘΕΤΑ

    ΑΛΛΟΣ Ένας μικρός που δε κατάλαβε ποτέ πότε έγινε ξαφνικά μεγάλος.

    ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...

    ΦΙΛΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ τσαούσα
    πιθανότατα έχεις δίκιο αλλά δε θα ζήσει να μας το αποδείξει!

    @κολληματία
    χαρμολυπηρό!

    @αθηνά
    η σκέψη μου είναι αν αυτός(γενικά) είναι τελικά ο μοντέρνος άνθρωπος ή είναι χαρακτηριστικός του μεταμοντέρνου ...

    @to whom it may concern
    αν και είχα συνειδητά να ακούσω MJ από το τελευταίο πάρτυ της προεφηβείας μου, ομολογώ πως η είδηση με σόκαρε. Χτες βράδυ σκεφτόμουν 3 άλλες αντίστοιχες προσωπικότητες που πέθαναν ξαφνικά: τον Έλβις, τον Λένον και τον Κομπέιν. Για τους 2 πρώτους δεν έχω προσωπική εμπειρία για το παγκόσμιο σοκ. Μα προσπάθησα να φανταστώ την αναλογία, αν βέβαια υπάρχει τέτοια. Για τον Κομπέιν λίγο λιγότερο βέβαια γιατί απευθυνόταν σε συγκεκριμένο ακροατήριο...έχεις κανείς καμιά σκέψη επ' αυτού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγώ θυμάμαι όταν πέθανε ο Elvis.
    Μικρούλα ήμουν, καλοκαίρι και καθόμασταν στην αυλή με κάτι φίλες της μάνας μου . Πίνανε καφέ, μιλούσαν και είχαν και ένα ραδιοφωνάκι ανοιχτό. Ήταν νωρίς το απόγευμα, ξαφνικά κάποια άκουσε την είδηση και δυνάμωσε το ραδιόφωνο. Πρώτη φορά άκουγα το όνομα του αλλά το συγκράτησα. Θυμάμαι ότι ακόμη και η φωνή του εκφωνητή ήταν συγκλονισμένη. Είδα και τις γυναίκες μετά πώς έκαναν και μου εντυπώθηκε γι απάντα αυτή η στιγμή.

    Με τον Lenon ;ήμουν λίγο μεγαλύτερη, πάλι αγνοούσα το μέγεθος του, μου είχε κάνει εντύπωση η φράση πως τον σκότωσε θαυμαστής του.

    Με τα χρόνια που τους γνώρισα κατάλαβα τι σήμαιναν αυτές οι στιγμές.

    Πιο έντονα πάντως θυμάμαι την αναγγελία θανάτου του Elvis αν και ήμουν μικρότερη.
    Με τον Michael Jackson σταναχωρήθηκα πολύ, δεν ξέρω γιατί. Τον λυπόμουν επειδή έβλεπα πώς καταντούσε, ή επειδή τα τραγούδια του μου θυμίζουν ττις εποχές που πραγματικά διασκέδαζα ξένοιαστα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξέχασα. Για τον Κομπέιν, αν και μου αρέσουν οι NIRVANA χμ.. δεν μάσησα και τόσο, ίσως επειδή πήγε από υπερβολική δόση, άρα είχε ευθύνη κατά κάποιον τρόπο. Το ίδιο που ένιωσα και για τον τραγουδιστή των INXS, που ξεχνάω τώρα το όνομα.

    Μέχρι και ο Σπύρος Καλογήρου πέθανε σήμερα.
    Πολύ θανατίλα.

    Ίσως αν δεν πεθαίναμε, τελικά, να ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis