βάπτισμα άνευ πυρός

Όπως τον δεκέμβρη (ένας είναι ο δεκεμβρης) έτσι και τον μάη (που φαίνεται πως αποκτά και αυτός ο μήνας τη ελληνική μοναδικότητα του) τα συναισθήματα εμμένουν στην αντιφατικότητα τους. Ο ενθουσιασμός από τη πρωτοφανή κινητικότητα, η έκπληξη για την επιμονή της, η ικανοποίηση που όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα της αυτόνομης δράσης, της αυτοοργάνωσης, της συνέλευσης, και μια ματαιόδοξα καλοδεχούμενη απογοήτευση που ξανά σε ένα ονοματισμένο από την ιστορία μήνα δεν βρίσκομαι εκεί.  Και από την άλλη απογοήτευση γιατί οι προσωπικές μου ελπίδες για τη πορεία αυτής της απρόσμενης κίνησης διαψεύδονται, θυμός καθώς ακούω τις χυδαίες φωνές τυχάρπαστων ή εγκάθετων παρουσιαστών και γραφιάδων να αλλοιώνουν ακόμα περισσότερο την ουσία της λαϊκής κινητοποίησης διαστρεβλώνοντας ταυτόχρονα και το περιεχόμενο ζωτικών για τη κοινωνία εννοιών, λύπη γιατί η οργή δεν απέκτησε στην πράξη τρόπο. Και προσπαθώ, από αυτή την άμοιρη απόσταση μου, να συναισθανθώ το συλλογικό αίσθημα και τότε αναρωτιέμαι: Αυτό το πάθος, αυτή η επιμονή, μην είναι η συγκεκαλυμμένη ενοχή που επιτέλους εκδηλώνεται; μια όμορφα αρνηθείσα παραδοχή ότι έχουμε υπάρξει κομμάτι της σαπίλας; και που τώρα αναζητά απεγνωσμένα την κολυμβήθρα της; Αλλά, να, μα τον Πάσχο Μανδραβελλη, ποιος στ' αλήθεια νοιάζεται; Συγχωροχάρτια πια δε μοιράζει κανένας σ' αυτό το τόπο και η παραγραφή των κριμάτων χρειαζεται ακόμα τη βουλευτική της υπογραφή.

απ' όπου και αν προέρχεται

Να θυμόμαστε μόνο πως στη προκειμένη, από τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, η μία πλευρά απουσιάζει, αλλά η άλλη είναι εκεί, πάνοπλη και ύπουλη όπως πάντα. Μας διασφαλίζει πρόσκαιρα το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε κλεισμένοι στο χώρο που μας αρμόζει, μα αν μας κλείσει το μάτι να ξέρουμε πως δεν είναι σημάδι συμπάθειας, είναι μόνο η άφατη απειλή πως για να κερδίσουμε κάτι περισσότερο από αυτό που μας ταΐζουν θα χρειαστεί να δώσουμε λίγο απ' το αίμα μας. 

αγανάκτηση - μέρα πρώτη

Τη παραμονή, οι διαδικτυακοί εμπνευστές αυτού του πρωτοφανούς καλέσματος έθεσαν σαφείς τους όρους συμμετοχής: τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, τα σωματεία, τα συνδικάτα, τα πολιτικά συνθήματα, η πολιτικοποίηση, η ιδεολογία δεν έχουν θέσει στη συγκέντρωση. Και πάνω απ' όλα δεν έχει θέση η βία. Αντιλαμβάνομαι τη ανάγκη μα δικαιούμαι να υπονοήσω ταυτόχρονα πως γίνεται ξεκάθαρο στο κάλεσμα ότι η ιδεολογία φέρνει τη βία. 

Τη πρώτη μέρα, οι (δίκαια) ενθουσιώδεις υπέρμαχοι -τηλεοπτικοί και διαδικτυακοί- μετέτρεψαν τους παραπάνω όρους σε σαφείς διαχωρισμούς. Και οι αντιμαχόμενοι άμεσα έγιναν τρεις. Το νεογέννητο κίνημα των Ελλήνων Αγανακτισμένων, η τρισκατάρατη κυβέρνηση και όλοι αυτοί που τα θαλάσσωναν τόσο καιρό στις αντικυβερνητικές πορείες και διαδηλώσεις. Οι τελευταίοι φέρουν το αμάρτημα της παρατεινόμενης πολιτικής ανεπάρκειας και κατατάσσονται ιδεολογικά σε ένα ευρύ φάσμα που ξεκινά από τους κουκουλοφόρους παρακρατικούς και καταλήγει στους κνίτες περιφρουρητές. Στο ενδιάμεσο συναντούνται οι νετσαγεφικοί που τα καίνε, οι χούλιγκαν που τα σπάνε, οι αναρχικοί που βαρούνε, οι συριζαίοι που μυρίζουν, οι συνδικαλιστές που τα παίρνουν, τα κομματόσκυλα που γλείφουν. Είναι σχεδόν δεδομένο δηλαδή πως δεν υπάρχει τομή ανάμεσα στους διαδηλωτές των δύο περασμένων Μαΐων και στους Αγανακτισμένους. Σαν κομμάτι της αγανάκτησής τους να είναι στραμμένο και σε κατεύθυνση μακριά από τους πραγματικούς καταπιεστές τους. Το θέμα των δύο διαφορετικών κόσμων που αντιπαρατέθηκαν με τη κυβέρνηση, δύο διακριτών λαών, φαίνεται να έχει τεθεί από το πρώτο κιόλας κλάμα του νεογέννητου.

Αναρωτιέμαι αν το παραπάνω είναι μια υποκείμενη αιτία για τη συγκρατημένη -στη πιο αισιόδοξη περιγραφή της- στάση όλων εκείνων που ταυτίστηκαν ασυναίσθητα με τις παραπάνω συνιστώσες του απορριπτέου ιδεολογικού φάσματος. Αν η ανυπομονησία της ένδυσης των Αγανακτισμένων με τον μανδύα της απεχθούς αποπολιτικοποίησης είναι μόνο μια αντίδραση άμυνας όσων αγωνίζονται πάντα κάτω από μια σημαία απέναντι σε κάτι σίγουρα πρωτόγνωρο και ενδεχομένως ανεξήγητο. Και αν τελικά, η αποχή εκ μέρους των φορέων μιας μαχόμενης ιδεολογίας είναι το άλλοθι της παρατεταμένης εσωστρέφειάς τους ή η παραδοχή της ανημποριάς να αναμειγνύονται ανθρώπινα με τους περαστικούς. 

Κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλοί ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα καθένας παρίστανε πως ποτέ δε είδε. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον αυτό που έχουμε υπάρξει δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. 

κριτική θεατρικής παράστασης

Πέρυσι και φέτος σε επανάληψη ο Θεατρικός Οργανισµός «η Ελληνική Κυβέρνηση» στο θέατρο «Μαξίμου» ανέβασε σε θαυµάσια µετάφραση Κώστα Σημίτη ένα από τα τελευταία έργα της Τρόικας: «Μνημόνιο, πατριωτισμός, συναίνεση». 

Το έργο είναι ένα θαυμάσια δοκίµιο πάνω στην καπιταλιστική πολιτική ως κρεατοµηχανή. Ένα πόνημα που εμβολίζει βάναυσα την κάθε επιδίωξη για αξιοπρέπεια, για ενδυνάμωση της λαϊκής βούλησης, ένα ευρηματικό κείμενο ύμνος των μηχανισμών που που δεν μπορούμε ούτε να μεταβάλλουμε, ούτε να αποφύγουμε.

Δύο σπουδαίοι κύριοι και μια σπουδαία κυρία του ελληνικού πολιτικού θεάτρου καταθέτουν την πείρα τους και υποστηρίζουν σθεναρά τους ήρωες αφήνοντας ο καθένας το προσωπικό υποκριτικό στίγμα. Ο Αντώνης Σαμαράς ενσάρκωσε την αντιπολίτευση με αληθοφάνεια, ενδυναμώνοντας έντεχνα με ξεχωριστό διάγγελμα τις προεκτάσεις του χαρακτήρα και εναρμονίζοντας τις δυναμικές του ρόλου με τις αντιθέσεις του. Τον θλιβερό µικροαστό ακροδεξιό πολιτικάντη που ξεπουλιέται με προθυμία για μια θέση εξουσίας σχεδίασε µε µέτρο και εσωτερική µειονεξία ο Γιώργος ο Καρατζαφέρης. Είναι όπως πάντα γραφικά επαρκής στον ρόλο του άξεστου, γελοίου, ψευτοσπουδαίου µικροτυράννου. Την ανικανοποίητη, προδοµένη πολιτικά και τραυµατικά υποδουλωµένη στην ανάγκη οπορτουνίστρια, η βετεράνος της συναίνεσης Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, µε µια αξιομνημόνευτη νέα κόμμωση, την έπλασε µε γνήσια υποκρισία και συναισθηµατική αληθοφάνεια. Η παλαίμαχη πολιτικός βρίσκεται στο στοιχείο της και ενσαρκώνει τον ρόλο της με τέτοια πιστότητα και ήθος ώστε η ερμηνεία της να αποτελεί μια συναρπαστική εμπειρία για το κοινό. 

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Παπανδρέου είναι πιστή στο κείμενο και ακολουθεί τις ανάγκες του με τις απαιτούμενες υπερβολές αλλά και χωρίς διαφυγές. Οι ρυθμοί της είναι σφιγμένοι και αναδεικνύουν  μέσα από κάποιες σκηνικά τρικ, τις δήθεν σκηνές έντασης. Έχοντας ως σταθερή προίκα τα λιτά σκηνικά των εκπομπών του Σκάι, τη διεισδυτική προπαγάνδα του δελτίου του Μέγκα, τα ωραία κοστούµια των διμοιριών ΔΙΑΣ και ΜΑΤ και τους ευαίσθητους χειρισμούς της Χρυσής Αυγής, ο πρωθυπουργός έχει κατευθύνει στιβαρά τους πολιτικούς θεατρίνους του και κατορθώνει ν’ αναδείξει το συγκινησιακό φορτίο των χαρακτήρων. Ο Γιώργος Παπανδρέου έστησε μια υποδειγματική παράσταση αντιμετωπίζοντας με μια νέα οπτική την παλιά του επιτυχία από το Καστελόριζο και αποδεικνύοντας πόσο έχει εξελιχθεί η απατεωνίστική του ματιά όλα αυτά τα χρόνια. 

Συγχαρητήρια. 

τι να χάσουμε περισσότερο;

Σήμερα η κυβέρνηση μας έδωσε τη σκυτάλη.

Όρισε με σαφήνεια ποιοι θα είμαστε και τι θα μας ανήκει. 

Και μας προέτρεψε να συνειδητοποιήσουμε αυτό τον απλό διαχωρισμό. Εμείς και αυτοί. ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ. Ή μας εξαθλιώνουν οριστικά ή τους ξεφορτωνόμαστε. Δεν υπάρχει μέση λύση. Ή γίνεται άμεσα ή ποτέ.

Μας έδειξε το πώς και το πότε μπορούμε -αν θέλουμε- να τη ρίξουμε.

Ι] άμεση έναρξη μαζικής γενικής απεργίας διαρκείας κάθε εργασιακού κλάδου (εκτός από τη μεταφορά και την ενημέρωση για προφανείς λόγους) με συγκεκριμένα, σαφή θεμελιώδη αιτήματα: 

1. Πτώση της κυβέρνησης 
2. έξοδος από την ευρωζώνη
3. άρνηση του χρέους
4. άνοιγμα των φακέλων δανεισμού της χώρας
5. εθνικοποίηση τραπεζών και πλουτοπαραγωγικών πηγών
6. ταυτοποίηση των ενόχων της χρεωκοπίας και τιμωρία τους

ΙΙ] Μαζική και διαρκής συγκέντρωση και κατάληψη του Συντάγματος -με αυστηρή, οργανωμένη περιφρούρηση- τη νύχτα που θα ψηφίζονται τα νέα μέτρα. Όλοι, εντός και εκτός βουλής, εκείνη τη νύχτα, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Η επιλογή του Συντάγματος δεν είναι συμβολική, η συγκέντρωση οφείλει να γίνει αποκλειστικά στην Αθήνα. 

ΙΙΙ] Τα πρωτοβάθμια σωματεία να οργανώσουν μαζική κάθοδο διαδηλωτών στη πρωτεύουσα από ολόκληρη την Ελλάδα. 

ΙV] Η μαζική γενική απεργία και κατάληψη να συνεχισθεί μέχρις ότου η κυβέρνηση-διαπραγματευτής αναγκαστεί να παραιτηθεί.

Ας απαντήσουμε τώρα στο μοναδικό δίλημμα που μας έχει απομείνει.

Ή τώρα ή ποτέ

"Δε συγχωρείται η λιγοψυχία"

los indignados y los olvidados

Καταλαβαίνω ότι μπορώ απλά να περιοριστώ στο υπέροχα εύηχο democracia reάl και να βάλω τα δυνατά μου, απ' όπου και αν βρίσκομαι, να συμβάλλω, με όποιο τρόπο μπορώ, στη διεκδίκηση μια αληθινής αμεσο(δηλαδή;)δημοκρατίας για τη ρημαγμένη Ελλάδα. Μα διατηρώ ακόμα μια στοιχειώδη δυνατότητα επαλήθευσης της πραγματικότητας ώστε να αντιλαμβάνομαι ότι όσο εξακολουθεί το πολιτικό πρόταγμα να είναι τόσο ασαφές όσο και το πραγματικό αίτημα μιας κατά τ' άλλα μεγαλειώδους πορείας διαμαρτυρίας, τόσο η πιο ακατάρριπτη δικαιολογία μας θα εξακολουθεί η αιμοβόρα πρακτική των μπάτσων και η προβοκατόρικη τακτική κρατικών και μη κουκουλοφόρων. 

Μπρος στο αναπάντεχο κίνημα των Ισπανών και στα συνακόλουθα συναισθήματα ενοχής της αδράνειας των (πολλαπλώς πιο καταπιεσμένων) Ελλήνων, δικαιολογούμαι να κλειστώ περισσότερο στον εαυτό μου και να συνεχίσω τη παλινδρόμηση στα πρώιμα στάδια της συλλογικής πολιτικής μας ανάπτυξης. Και λέω για σήμερα να παίξω με τις λέξεις:

Η φράση los indignados -που αποτελεί ταμπέλα του ισπανικού κινήματος (αλλά και του αργεντίνικου παλιότερα)- έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ως "οι αγανακτισμένοι". Από την λατινοαμερικάνικη αντίληψη της "αγανάκτησης" με χώριζε πάντα ένας ωκεανός. Από την ισπανική όμως, τι με χωρίζει; 

Στη νεοελληνική γλωσσική σημειολογία, η όμορφη λέξη "αγανάκτηση" περιγράφει το ανήμπορο και κατατρεγμένο θύμα της κρατικής αναλγησίας ή προσφάτως της "ξενόφερτης εγκληματικότητας". Η κρατική αναλγησία ήταν η τέλεια λέξη για να καλύπτει για χρόνια τη συστηματική αλλοτρίωση των πολιτών από τους θεσμούς που αυτοί κατασκεύασαν και η αγανάκτηση το αποκορύφωμα των συναισθημάτων τους απέναντι στη καταπίεση που συνειδητά αποδέχονταν. Η τηλεοπτική κάμερα και η φτωχή φαντασία των ρεπόρτερ εγκατέστησε την αγανάκτηση στο γλωσσικό οπλοστάσιο της κοινωνίας στερώντας της ταυτόχρονα και το νόημα. Ώσπου ήρθαν οι μετανάστες, οι οποίοι πριν μας κλέψουν τις δουλειές, πριν μας βιάσουν τις γυναίκες, και πριν μας δολοφονήσουν, είχαν καταδείξει πως η εναλλακτική της αγανάκτησης μπορεί να είναι και η αξιοπρέπεια. Εμείς όμως προτιμήσαμε την εναλλακτική του αποκλεισμού της πλατείας. Τελικά η αγανάκτηση μετουσιώθηκε σε μια παροδική κραυγή λουσμένη απ' τη τηλεοπτική φωταψία ή στη διεκδίκηση ενός παράλογα αυτονόητου δικαιώματος αυτοδικίας με κριτήρια ρατσιστικά και αντικοινωνικά. Η μίζερη παθητικότητα, σχεδόν μοιρολατρία,  της αιώνια μικροαστικής αντίληψης της ευθύνης της κοινωνικής συμμετοχής και μαζί η βίαιη αντεπίθεση πατριωτών του αθηναϊκού κέντρου που ανακάλυψαν επιτέλους την αιτία της αδυναμίας τους να οικειοποιούνται τον δημόσιο χώρο. Να τι σημαίνει αγανάκτηση για την Ελλάδα. Ο "αγανακτισμένος" είναι ο μπάτσος που κρύβουμε μέσα μας, ο εαυτός που οφείλουμε να εξοντώσουμε. Και να πού ακριβώς υποφέρω στη ταύτισή μου με το ισπανικό κίνημα. 

Και να η πολλή η παλινδρόμηση τι μπορεί να προκαλέσει. Την αποστέρηση της ομορφιάς (που εξακολουθεί πάντα να βρίσκεται στο δρόμο) και τον καταναγκασμό σε ασήμαντα γλωσσικά παίγνια. 

Στο Λονδίνο ένας μικρός αριθμός Ισπανών συγκεντρώθηκε τη περασμένη Πέμπτη έξω από την ισπανική πρεσβεία. Δεν ήμουν εκεί αλλά έκτοτε γκουγκλάρω συστηματικά αναζητώντας την επόμενη συνάντηση. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες απ' το κινητό μου από τη χθεσινή διαμαρτυρία των Σύριων μεταναστών του Λονδίνου κατά της συνεχιζόμενης κρατικής βίας και τρομοκρατίας στη πατρίδα τους. Οι Σύριοι, χωρίς πετρέλαια και χωρίς γεωπολιτική σημασία παραμένουν αφημένοι στη λήθη (los olvidados) της δημοκρατικής δύσης. 

Πιάνω τον εαυτό μου να αναζητά εστίες επαναστατικής άσκησης. Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνω και εξετάσεις επαναστατικής χοληστερίνης;

δίχως τέλος

Μεγάλη μέρα η σημερινή. Θα μου θυμίζει για πάντα τη πολιτική αδράνεια των Ελλήνων, την αδυναμία έκφρασης της συλλογικής τους επιθυμίας, την ανημποριά τους να παρέμβουν ουσιαστικά στο εδώ και το τώρα. 

Όλος ο περασμένος χρόνος, το συνεχές δράμα, η ανεπίστρεπτη πορεία μιας κοινωνίας προς την εξαθλίωση ήταν όλα μια απάτη, ένα φριχτό ψέμα μιας κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με την ακροδεξιά και τα μέσα ενημέρωσης. 

Προχωρά από σήμερα ένα όμορφα σχεδιασμένο σχέδιο κρίσης, το σχέδιο β. Πριν ένα χρόνο, το μνημόνιο προβαλλόταν ως η μια και μοναδική οδός προς τη σωτηρία, προς τη λύτρωση. Τώρα, ένα νέο μονόδρομο χρειάζεται να ακολουθήσουμε όλοι βγάζοντας το σκασμό και ευχαριστώντας θερμά τους σωτήρες. Αυτόν της συναίνεσης. Η συναίνεση είναι το νέο μνημόνιο. 

Τούτη η συναίνεση θα έχει πρόταγμα εθνικό, πιο εθνικό και από του ίδιου του μνημονίου. Θα είναι υπόθεση των Ελλήνων και όχι των τραπεζιτών, των πατριωτών και όχι των επιχειρηματιών. Ο εκβιασμός θα διαπερνά σαν σφαίρα το μεδούλι του θυμικού όσων μπρος στην εξαθλίωση δεν έχουν τίποτα περισσότερο από τη ψευδαίσθηση της ελληνικότητας. Ολοένα και περισσότερων. 

Και η συναίνεση θα επέλθει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Αν δε πειστούν τώρα να συνεργαστούν τα υπέροχα τίποτα που διαχειρίζονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών, θα το κάνουν απενεχοποιημένα τη Κυριακή των εκλογών, τότε που όσοι πέσουν στη παγίδα της κάλπικης δημοκρατίας και της ευτέλειας της ψήφου, θα τους προσφέρουν την ύστατη ευκαιρία της οριστικής, ηδονιστικής λεηλάτησης. 

Αφού σήμερα η κυβέρνηση δεν έβαλε μπρος τις μηχανές των ελικοπτέρων, ας χαρούμε την ελευθερία που μας έλαχε να ποτίζουμε απρόσκοπτα το χώμα που γεμίζει τον μαζικό μας τάφο. 

να λέμε και τα καλά

Θα επισημάνω πρώτα μερικά σημεία για να με πείσω ότι η ορθή λογική είναι ακόμα ζωντανή:

1. Όταν μια διμοιρία εκπαιδευμένων πάνοπλων χτυπά κάποιον αριθμητικά έναν - αδύναμο - ακινητοποιημένο - άοπλο - όχι πια απειλητικό, όταν τον χτυπά επαναλαμβανόμενα, οργισμένα, με τη μέγιστη δύναμη και με τη χρήση οργάνων, όταν τον χτυπά στοχευμένα στο κεφάλι και όχι στον μηρό ή στη κνήμη όπως είναι η συνήθης πρακτική ασφαλείας των κατασταλτικών δυνάμεων, τότε δικαιολογούμαι να πιστεύω ότι η πράξη αυτή είχε ως σκοπό τη δολοφονία. 

2. Παρόμοια, υποθέτω, σκέφτηκαν και οι προϊστάμενοι αυτής της διμοιρίας και έθεσαν τους παραπάνω δράστες σε διαθεσιμότητα, ενεργοποιώντας και πειθαρχικές διαδικασίες, υπονοώντας προφανώς ότι οι υφιστάμενοί τους ενήργησαν έκνομα και πέρα από το "λειτούργημα". 

3. κάτι που σημαίνει ότι οι δράστες της δολοφονικής απόπειρας θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί επί τόπου από συναδέλφους τους, να είχαν περάσει από αυτόφωρο ή να ήταν ίσως προφυλακισμένοι,

4. Ή έστω, η δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντας την ανάγκη για δικαιοσύνη, να είχε αυτεπάγγελτα κινηθεί, προς όφελος της κοινωνίας και τώρα να αφήναμε δικαστές, δικηγόρους (και γιατρούς) να ασχοληθούν περαιτέρω με το ζήτημα, ασφαλείς στη γνώση πως από τους φασίστες μπορεί να κινδυνεύουμε αλλά από τη πολιτεία όχι. 

Η ορθή λογική καταλαβαίνω ότι μπορεί να προκαλέσει και χάχανα ώρες ώρες. 

Και αποπειρώμαι τώρα να διαβώ τους σκοτεινούς λαβυρίνθους πέραν των ορίων της ορθής λογικής:

Ο υπουργός υπεύθυνος των σωμάτων ασφαλείας των πολιτών αναγνωρίζει πως υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα στην αστυνομία. Αυτό δείχνει πως ο υπουργός είναι και ήταν διακοσμητικό στοιχείο -τουλάχιστο- στη διαδικασία παραγωγής πολιτικής προς όφελος της δημοκρατίας και του πολίτη. Αν είχε παραμείνει η ελάχιστη πίστη στο οτιδήποτε θα ήλπιζα, όταν ο πρωθυπουργεύοντας συνερχόταν από τη μαστούρα του σκανδιναβικού του παραδείσου, να τον ξαπόστελνε ως διαχρονικά ανίκανο και να ξανακούγαμε για δαύτον μόνο όταν τον καλούσε η δικαιοσύνη για περισσότερες εξηγήσεις. Στ' αλήθεια όμως αυτό δεν έχει τη παραμικρή σημασία. Στο μεταξύ, θα αρκεστώ στη παραδοχή από τα χείλη του υπουργού ότι το παρακράτος -που λέγεται παρακράτος γιατί νόμιμα λειτουργεί πέρα από το νόμο ή τη δημοκρατία- υπάρχει. Και στην επιβεβαίωση αυτού που η κοινωνία γνωρίζει από καιρό, ότι σημαντικό κομμάτι του παρακράτους αγκαλιάζεται με ασφάλεια από την αστυνομία. Άραγε πόσο ξεπερνώ τα αδιάκριτα όρια της παράνοιας αν υπονοήσω από τα παραπάνω πως στη τριτοκοσμική δημοκρατία μας κράτος και παρακράτος περπατούσαν μέχρι τώρα χέρι χέρι; Και συνεπικουρώντας στον τρόμο, αν θεωρήσω πως το οργανωμένο παρακράτος έχει ξεφύγει πλέον από τα φιλόξενα χέρια του κράτους, πόσο φίλο θα με κάνει με τους μαχόμενους αγωνιστές κατά των αεροψεκασμών;

θα περάσει ο φασισμός

Όσοι ακόμα θεωρούν ότι οι πολιτικοί απόγονοι του χιτλερισμού είναι απειλή για τη κοινωνία βρίσκονται στην εξαιρετικά δύσκολη θέση κάθε τους δράση να αποτελεί το επιπλέον κίνητρο για τα ασπόνδυλα της ακροδεξιάς να μεθοδεύουν περισσότερο το μίσος τους απέναντι σε ό,τι ανθρώπινο. 

1. Η αυτοοργάνωση και πολιτική παρουσία των εξαθλιωμένων στα γκέτο του Αθηναϊκού κέντρου δε αποτελεί πια πολιτική φιλοδοξία των αναρχικών ή των αριστερών αλλά μια πράξη επιβίωσης για εκείνους. Και επειδή, η αναγκαιότητα της αυτοοργάνωσης έχει τόσο χαρακτηριστικά υποβιβαστεί στο ζήτημα της επιβίωσης, η παρουσία των μεταναστών ως συνειδητοποιημένες πολιτικές οντότητες μπορεί από τώρα να εκληφθεί ως ένα καλόγουστο αστείο. Ο εξοπλισμός τους και η συντονισμένη αντεπίθεση απέναντι όχι μόνο στα ακροδεξιά τομάρια που τους δολοφονούν αλλά και σε οτιδήποτε τα υπερδιεγερμένα αισθητήριά τους αντιληφθούν ως απειλή δε μπορεί παρά να είναι το ζοφερό επόμενο βήμα. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

2. Η μαζική οργανωμένη αριστερά, συντεταγμένη προφανώς για λόγους που ξεπερνούν τη νεοναζιστική απειλή, θα μπορούσε σε ένα απόγευμα να τσακίσει τα ακροδεξιά κατακάθια. Αλλά επειδή διαδοχικά μνημόνια εξαθλίωσης δεν στάθηκαν αρκετά για μια ενιαία αριστερά, μεμονωμένες οργανώσεις- πρωτοβάθμιες, αυτόνομες, κόκκινες, μαύρες, οτιδήποτε- οπλισμένες με σφεντόνες και μολότοφ αποπειρώνται να υπερασπίσουν μια απροσδιόριστη, χαμένη τιμή, με ένα αποτέλεσμα που επιμένει τραγικά στο συμβολικό. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

3. Αν στόχος της ήταν η δημοκρατική κοινωνία, θα είχε αποκοπεί προ πολλού ο βρωμερός λώρος που τρέφει την αστυνομία με τη νεοναζιστική ιδεολογία. Αν σκοπός της ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη οι τρεις μπάτσοι που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον διαδηλωτή θα είχαν ήδη συλληφθεί και κλειστεί στη φυλακή, όπως συμβαίνει άλλωστε με τα θύματα των εν ψυχρώ ενεργειών τους. Και ο πιο συντηρητικός, με κάποια παρακίνηση, καταλαβαίνει πια πως η δράση της αστυνομίας νομιμοποιεί τα πιο βρώμικα ένστικτα της κοινωνίας, από τα οποία εκείνη ζητά να προστατευτεί. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

4. Στη Καθημερινή (και όχι στον στόχο), ο Έλληνας διαβάζει από τον κ. Μιχάλη Κατσιγέρα για τον ακτιβιστή της Χρυσής Αυγής. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

1+2+3+4 μαζί

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι καπιταλιστές για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

Από όπου και να τω δω, το βλέπω μαύρο

Γυναίκα-Μπικίνι-Τραγικό

Ως έφηβος διατηρούσα μια παράλογη επιθυμία που σχετιζόταν με δύο σημαντικούς για μένα ανθρώπους: Τον Αντώνη Σαμαράκη και τον Θανάση Βέγγο. Ήθελα να βρεθώ στο κατώφλι της εξώπορτάς τους, κρατώντας ένα κουτί σοκολατάκια, να κτυπήσω το κουδούνι και να πω καλησπέρα, ήρθα να σας επισκεφτώ, μπορώ να κουβεντιάσω για καμιά ώρα μαζί σας; Αυτή η επιθυμία στηριζόταν προφανώς στην φαντασιωσική θεώρηση αυτών των ανθρώπων ως ηρώων και δυστυχώς δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Κοιτώντας πίσω τώρα και αναπολώντας συγκεκριμένα τους νοερούς μου δεσμούς με το Θανάση Βέγγο, καταλαβαίνω ότι η εικόνα του ως ήρωας ήταν εντελώς πλαστή και δε θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη παραπάνω επιθυμία. Προσπαθώ παρακάτω να καταλάβω το γιατί: 

Ο Θανάσης Βέγγος αμφιβάλλω αν είχε λόγο ύπαρξης για τους Έλληνες τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Η βιοπάλη και η επιβίωση ως φτωχοδιάβολος, η ταξική καταπίεση και αλληλεγγύη, η ρομαντική ευελιξία του "πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη", ο άκρατος σουρεαλισμός που η σύγχρονή του κοινωνία μπορούσε να τον κατανοήσει μόνο ως "τρέλα", ο ύστερος συντηρητικός μικροαστισμός του, όλα αυτά που κυρίως ενσάρκωσε στις περισσότερες από τις 107 ταινίες που έπαιξε αποτελούσαν για χρόνια πια κατάλοιπα ασπρόμαυρου κινηματογραφικού δράματος που είχαν πάψει να αφορούν τους Έλληνες. Οι τελευταίοι ζούσαν αυτά τα χρόνια κοιμισμένοι στο όνειρο του απότομου πλουτισμού τους, η επιβίωση είχε μετατραπεί για αυτούς σε κατανάλωση, ο φτωχοδιάβολος σε αξιοσέβαστο  μεγαλοαστικό λαμόγιο, η αλληλεγγύη σε μποτιλιάρισμα στην Αττική οδό. Μόνο ο μικροαστισμός παρέμεινε ο ίδιος απλά είχε αποκτήσει ένα καινούργιο περιτύλιγμα, διάβαζε nitro ή lifo και ενίοτε έκανε διακοπές δίπλα σε κοσμικές προσωπικότητες. Βέβαια το όνειρο τελείωσε και μάλιστα όχι τόσο λυτρωτικά όσο οι ονειροπολήσεις του Βέγγου σε μερικές απ' τις ταινίες του. Τώρα βρισκόμαστε πια μόνοι μας μη γνωρίζοντας πώς θα αντιπαλέψουμε τη μίζερη ζωή που το κοντινό μέλλον επιφυλάσσει για μας. Τώρα μπορούμε να πανικοβληθούμε ελεύθερα σαν διαπιστώνουμε με τρόμο πως ο Θανάσης Βέγγος ήταν ήδη νεκρός, για  πολλά χρόνια και δεν το είχαμε καθόλου πάρει χαμπάρι. 

Αν βρισκόμουν στην Ελλάδα, θα υπάκουα επιτέλους σε εκείνο το φαντασιακό των εφηβικών μου χρόνων και θα τον συνόδευα στη κατοικία του, έστω και σε αυτή που τώρα είναι η τελευταία. Νιώθω ότι θα ήθελα να φωνάξω στη κηδεία του, παρέα με όσους αισθάνονται αυτή τη γενικευμένη κατάφωρη καταπίεση. Όχι για να τον αποχαιρετήσω σαν ήρωα/ενσαρκωτή αξιών που δε γνώρισα ποτέ αλλά γιατί τόσα χρόνια το μόνο που έκανα ήταν να γελάω μαζί του. 

ΥΓ.1 Ο τίτλος είναι ο γρίφος που προσπαθεί να λύσει ο Πράκτωρ Θ-Β με το σύντροφό του ΜΑΠ-31 (Αντώνη Παπαδόπουλο) στη σουρεαλιστική ταινία "Θου Βου φαλακρός πράκτωρ Επιχείρησις Γης Μαδιάμ" (σκην. Θ. Βέγγος, 1969)

ΥΓ.2 Από τις αμέτρητες αξιομνημόνευτες στιγμές του στον λαϊκό κινηματογράφο, οι 5+1 παρακάτω είναι αυτές στις οποίες δε μπορώ ακόμα να αντισταθώ:

1. Το ξενοδοχείο με το ακραίο όνομα "Χρυσή Αυγή" στον Πόρο που είχε την ατυχία να επιλέξει για το μοναχικό του παραθερισμό στο "Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο" (1963)
2. Το κυνήγι της μικρής αδερφής στο όνομα της αξιοπρέπειας στο σκοτεινό και γεμάτο καπνούς nightclub  που διακοπτόταν από το ξέφρενο χορό των θαμώνων, στον "Παπατρέχα" (1966)
3. Η ωμή βία απέναντι στο φτωχό σκυλάκι της μεσήλικης παχύσαρκης κυρίας, από την ίδια ταινία. Σφουγγάριζε το πάτωμα του θυρωρείου της πολυκατοικίας και αυτό τόλμησε να κατουρήσει. Εκείνος, χωρίς να το σκεφτεί, το αρπάζει και το βουτάει με οργή και αγανάκτηση στο κουβά. Τα ουρλιαχτά του σκύλου στη ταινία είναι αληθινά. 
4. Η φανταστική αντίδραση του παραγωγού της ΚΛΑΚ ΦΙΛΜΣ όταν πληροφορείται από το σκηνοθέτη ότι για την ταινία που γυρίζουν μυστικά κινηματογραφώντας τις αποτυχίες του Θ-Β δεν υπάρχει σενάριο: "α, nouvelle vague δηλαδή!", από την ταινία "Θου Βου φαλακρός πράκτωρ Επιχείρησις Γης Μαδιάμ" (1969)
5. Το ασήκωτο, καταθλιπτικό βλέμμα του ως Θωμάς στον "Ηλία του 16ου" (1959). Μόνο αυτό έφτανε για να νομιμοποιήσει ηθικά τη ροπή προς το μικροέγκλημα κάθε λογής φτωχοδιάβολων που πάλευαν για μια μίζερη ζωή στη ρημαγμένη κοινωνία της εποχής του. 
6. τούτη η αριστουργηματική σεκάνς