Γυναίκα-Μπικίνι-Τραγικό

Ως έφηβος διατηρούσα μια παράλογη επιθυμία που σχετιζόταν με δύο σημαντικούς για μένα ανθρώπους: Τον Αντώνη Σαμαράκη και τον Θανάση Βέγγο. Ήθελα να βρεθώ στο κατώφλι της εξώπορτάς τους, κρατώντας ένα κουτί σοκολατάκια, να κτυπήσω το κουδούνι και να πω καλησπέρα, ήρθα να σας επισκεφτώ, μπορώ να κουβεντιάσω για καμιά ώρα μαζί σας; Αυτή η επιθυμία στηριζόταν προφανώς στην φαντασιωσική θεώρηση αυτών των ανθρώπων ως ηρώων και δυστυχώς δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Κοιτώντας πίσω τώρα και αναπολώντας συγκεκριμένα τους νοερούς μου δεσμούς με το Θανάση Βέγγο, καταλαβαίνω ότι η εικόνα του ως ήρωας ήταν εντελώς πλαστή και δε θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη παραπάνω επιθυμία. Προσπαθώ παρακάτω να καταλάβω το γιατί: 

Ο Θανάσης Βέγγος αμφιβάλλω αν είχε λόγο ύπαρξης για τους Έλληνες τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Η βιοπάλη και η επιβίωση ως φτωχοδιάβολος, η ταξική καταπίεση και αλληλεγγύη, η ρομαντική ευελιξία του "πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη", ο άκρατος σουρεαλισμός που η σύγχρονή του κοινωνία μπορούσε να τον κατανοήσει μόνο ως "τρέλα", ο ύστερος συντηρητικός μικροαστισμός του, όλα αυτά που κυρίως ενσάρκωσε στις περισσότερες από τις 107 ταινίες που έπαιξε αποτελούσαν για χρόνια πια κατάλοιπα ασπρόμαυρου κινηματογραφικού δράματος που είχαν πάψει να αφορούν τους Έλληνες. Οι τελευταίοι ζούσαν αυτά τα χρόνια κοιμισμένοι στο όνειρο του απότομου πλουτισμού τους, η επιβίωση είχε μετατραπεί για αυτούς σε κατανάλωση, ο φτωχοδιάβολος σε αξιοσέβαστο  μεγαλοαστικό λαμόγιο, η αλληλεγγύη σε μποτιλιάρισμα στην Αττική οδό. Μόνο ο μικροαστισμός παρέμεινε ο ίδιος απλά είχε αποκτήσει ένα καινούργιο περιτύλιγμα, διάβαζε nitro ή lifo και ενίοτε έκανε διακοπές δίπλα σε κοσμικές προσωπικότητες. Βέβαια το όνειρο τελείωσε και μάλιστα όχι τόσο λυτρωτικά όσο οι ονειροπολήσεις του Βέγγου σε μερικές απ' τις ταινίες του. Τώρα βρισκόμαστε πια μόνοι μας μη γνωρίζοντας πώς θα αντιπαλέψουμε τη μίζερη ζωή που το κοντινό μέλλον επιφυλάσσει για μας. Τώρα μπορούμε να πανικοβληθούμε ελεύθερα σαν διαπιστώνουμε με τρόμο πως ο Θανάσης Βέγγος ήταν ήδη νεκρός, για  πολλά χρόνια και δεν το είχαμε καθόλου πάρει χαμπάρι. 

Αν βρισκόμουν στην Ελλάδα, θα υπάκουα επιτέλους σε εκείνο το φαντασιακό των εφηβικών μου χρόνων και θα τον συνόδευα στη κατοικία του, έστω και σε αυτή που τώρα είναι η τελευταία. Νιώθω ότι θα ήθελα να φωνάξω στη κηδεία του, παρέα με όσους αισθάνονται αυτή τη γενικευμένη κατάφωρη καταπίεση. Όχι για να τον αποχαιρετήσω σαν ήρωα/ενσαρκωτή αξιών που δε γνώρισα ποτέ αλλά γιατί τόσα χρόνια το μόνο που έκανα ήταν να γελάω μαζί του. 

ΥΓ.1 Ο τίτλος είναι ο γρίφος που προσπαθεί να λύσει ο Πράκτωρ Θ-Β με το σύντροφό του ΜΑΠ-31 (Αντώνη Παπαδόπουλο) στη σουρεαλιστική ταινία "Θου Βου φαλακρός πράκτωρ Επιχείρησις Γης Μαδιάμ" (σκην. Θ. Βέγγος, 1969)

ΥΓ.2 Από τις αμέτρητες αξιομνημόνευτες στιγμές του στον λαϊκό κινηματογράφο, οι 5+1 παρακάτω είναι αυτές στις οποίες δε μπορώ ακόμα να αντισταθώ:

1. Το ξενοδοχείο με το ακραίο όνομα "Χρυσή Αυγή" στον Πόρο που είχε την ατυχία να επιλέξει για το μοναχικό του παραθερισμό στο "Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο" (1963)
2. Το κυνήγι της μικρής αδερφής στο όνομα της αξιοπρέπειας στο σκοτεινό και γεμάτο καπνούς nightclub  που διακοπτόταν από το ξέφρενο χορό των θαμώνων, στον "Παπατρέχα" (1966)
3. Η ωμή βία απέναντι στο φτωχό σκυλάκι της μεσήλικης παχύσαρκης κυρίας, από την ίδια ταινία. Σφουγγάριζε το πάτωμα του θυρωρείου της πολυκατοικίας και αυτό τόλμησε να κατουρήσει. Εκείνος, χωρίς να το σκεφτεί, το αρπάζει και το βουτάει με οργή και αγανάκτηση στο κουβά. Τα ουρλιαχτά του σκύλου στη ταινία είναι αληθινά. 
4. Η φανταστική αντίδραση του παραγωγού της ΚΛΑΚ ΦΙΛΜΣ όταν πληροφορείται από το σκηνοθέτη ότι για την ταινία που γυρίζουν μυστικά κινηματογραφώντας τις αποτυχίες του Θ-Β δεν υπάρχει σενάριο: "α, nouvelle vague δηλαδή!", από την ταινία "Θου Βου φαλακρός πράκτωρ Επιχείρησις Γης Μαδιάμ" (1969)
5. Το ασήκωτο, καταθλιπτικό βλέμμα του ως Θωμάς στον "Ηλία του 16ου" (1959). Μόνο αυτό έφτανε για να νομιμοποιήσει ηθικά τη ροπή προς το μικροέγκλημα κάθε λογής φτωχοδιάβολων που πάλευαν για μια μίζερη ζωή στη ρημαγμένη κοινωνία της εποχής του. 
6. τούτη η αριστουργηματική σεκάνς