Καταλαβαίνω ότι μπορώ απλά να περιοριστώ στο υπέροχα εύηχο democracia reάl και να βάλω τα δυνατά μου, απ' όπου και αν βρίσκομαι, να συμβάλλω, με όποιο τρόπο μπορώ, στη διεκδίκηση μια αληθινής αμεσο(δηλαδή;)δημοκρατίας για τη ρημαγμένη Ελλάδα. Μα διατηρώ ακόμα μια στοιχειώδη δυνατότητα επαλήθευσης της πραγματικότητας ώστε να αντιλαμβάνομαι ότι όσο εξακολουθεί το πολιτικό πρόταγμα να είναι τόσο ασαφές όσο και το πραγματικό αίτημα μιας κατά τ' άλλα μεγαλειώδους πορείας διαμαρτυρίας, τόσο η πιο ακατάρριπτη δικαιολογία μας θα εξακολουθεί η αιμοβόρα πρακτική των μπάτσων και η προβοκατόρικη τακτική κρατικών και μη κουκουλοφόρων.
Μπρος στο αναπάντεχο κίνημα των Ισπανών και στα συνακόλουθα συναισθήματα ενοχής της αδράνειας των (πολλαπλώς πιο καταπιεσμένων) Ελλήνων, δικαιολογούμαι να κλειστώ περισσότερο στον εαυτό μου και να συνεχίσω τη παλινδρόμηση στα πρώιμα στάδια της συλλογικής πολιτικής μας ανάπτυξης. Και λέω για σήμερα να παίξω με τις λέξεις:
Η φράση los indignados -που αποτελεί ταμπέλα του ισπανικού κινήματος (αλλά και του αργεντίνικου παλιότερα)- έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ως "οι αγανακτισμένοι". Από την λατινοαμερικάνικη αντίληψη της "αγανάκτησης" με χώριζε πάντα ένας ωκεανός. Από την ισπανική όμως, τι με χωρίζει;
Στη νεοελληνική γλωσσική σημειολογία, η όμορφη λέξη "αγανάκτηση" περιγράφει το ανήμπορο και κατατρεγμένο θύμα της κρατικής αναλγησίας ή προσφάτως της "ξενόφερτης εγκληματικότητας". Η κρατική αναλγησία ήταν η τέλεια λέξη για να καλύπτει για χρόνια τη συστηματική αλλοτρίωση των πολιτών από τους θεσμούς που αυτοί κατασκεύασαν και η αγανάκτηση το αποκορύφωμα των συναισθημάτων τους απέναντι στη καταπίεση που συνειδητά αποδέχονταν. Η τηλεοπτική κάμερα και η φτωχή φαντασία των ρεπόρτερ εγκατέστησε την αγανάκτηση στο γλωσσικό οπλοστάσιο της κοινωνίας στερώντας της ταυτόχρονα και το νόημα. Ώσπου ήρθαν οι μετανάστες, οι οποίοι πριν μας κλέψουν τις δουλειές, πριν μας βιάσουν τις γυναίκες, και πριν μας δολοφονήσουν, είχαν καταδείξει πως η εναλλακτική της αγανάκτησης μπορεί να είναι και η αξιοπρέπεια. Εμείς όμως προτιμήσαμε την εναλλακτική του αποκλεισμού της πλατείας. Τελικά η αγανάκτηση μετουσιώθηκε σε μια παροδική κραυγή λουσμένη απ' τη τηλεοπτική φωταψία ή στη διεκδίκηση ενός παράλογα αυτονόητου δικαιώματος αυτοδικίας με κριτήρια ρατσιστικά και αντικοινωνικά. Η μίζερη παθητικότητα, σχεδόν μοιρολατρία, της αιώνια μικροαστικής αντίληψης της ευθύνης της κοινωνικής συμμετοχής και μαζί η βίαιη αντεπίθεση πατριωτών του αθηναϊκού κέντρου που ανακάλυψαν επιτέλους την αιτία της αδυναμίας τους να οικειοποιούνται τον δημόσιο χώρο. Να τι σημαίνει αγανάκτηση για την Ελλάδα. Ο "αγανακτισμένος" είναι ο μπάτσος που κρύβουμε μέσα μας, ο εαυτός που οφείλουμε να εξοντώσουμε. Και να πού ακριβώς υποφέρω στη ταύτισή μου με το ισπανικό κίνημα.
Και να η πολλή η παλινδρόμηση τι μπορεί να προκαλέσει. Την αποστέρηση της ομορφιάς (που εξακολουθεί πάντα να βρίσκεται στο δρόμο) και τον καταναγκασμό σε ασήμαντα γλωσσικά παίγνια.
Στο Λονδίνο ένας μικρός αριθμός Ισπανών συγκεντρώθηκε τη περασμένη Πέμπτη έξω από την ισπανική πρεσβεία. Δεν ήμουν εκεί αλλά έκτοτε γκουγκλάρω συστηματικά αναζητώντας την επόμενη συνάντηση. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες απ' το κινητό μου από τη χθεσινή διαμαρτυρία των Σύριων μεταναστών του Λονδίνου κατά της συνεχιζόμενης κρατικής βίας και τρομοκρατίας στη πατρίδα τους. Οι Σύριοι, χωρίς πετρέλαια και χωρίς γεωπολιτική σημασία παραμένουν αφημένοι στη λήθη (los olvidados) της δημοκρατικής δύσης.
Πιάνω τον εαυτό μου να αναζητά εστίες επαναστατικής άσκησης. Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνω και εξετάσεις επαναστατικής χοληστερίνης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;