Τη παραμονή, οι διαδικτυακοί εμπνευστές αυτού του πρωτοφανούς καλέσματος έθεσαν σαφείς τους όρους συμμετοχής: τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, τα σωματεία, τα συνδικάτα, τα πολιτικά συνθήματα, η πολιτικοποίηση, η ιδεολογία δεν έχουν θέσει στη συγκέντρωση. Και πάνω απ' όλα δεν έχει θέση η βία. Αντιλαμβάνομαι τη ανάγκη μα δικαιούμαι να υπονοήσω ταυτόχρονα πως γίνεται ξεκάθαρο στο κάλεσμα ότι η ιδεολογία φέρνει τη βία.
Τη πρώτη μέρα, οι (δίκαια) ενθουσιώδεις υπέρμαχοι -τηλεοπτικοί και διαδικτυακοί- μετέτρεψαν τους παραπάνω όρους σε σαφείς διαχωρισμούς. Και οι αντιμαχόμενοι άμεσα έγιναν τρεις. Το νεογέννητο κίνημα των Ελλήνων Αγανακτισμένων, η τρισκατάρατη κυβέρνηση και όλοι αυτοί που τα θαλάσσωναν τόσο καιρό στις αντικυβερνητικές πορείες και διαδηλώσεις. Οι τελευταίοι φέρουν το αμάρτημα της παρατεινόμενης πολιτικής ανεπάρκειας και κατατάσσονται ιδεολογικά σε ένα ευρύ φάσμα που ξεκινά από τους κουκουλοφόρους παρακρατικούς και καταλήγει στους κνίτες περιφρουρητές. Στο ενδιάμεσο συναντούνται οι νετσαγεφικοί που τα καίνε, οι χούλιγκαν που τα σπάνε, οι αναρχικοί που βαρούνε, οι συριζαίοι που μυρίζουν, οι συνδικαλιστές που τα παίρνουν, τα κομματόσκυλα που γλείφουν. Είναι σχεδόν δεδομένο δηλαδή πως δεν υπάρχει τομή ανάμεσα στους διαδηλωτές των δύο περασμένων Μαΐων και στους Αγανακτισμένους. Σαν κομμάτι της αγανάκτησής τους να είναι στραμμένο και σε κατεύθυνση μακριά από τους πραγματικούς καταπιεστές τους. Το θέμα των δύο διαφορετικών κόσμων που αντιπαρατέθηκαν με τη κυβέρνηση, δύο διακριτών λαών, φαίνεται να έχει τεθεί από το πρώτο κιόλας κλάμα του νεογέννητου.
Αναρωτιέμαι αν το παραπάνω είναι μια υποκείμενη αιτία για τη συγκρατημένη -στη πιο αισιόδοξη περιγραφή της- στάση όλων εκείνων που ταυτίστηκαν ασυναίσθητα με τις παραπάνω συνιστώσες του απορριπτέου ιδεολογικού φάσματος. Αν η ανυπομονησία της ένδυσης των Αγανακτισμένων με τον μανδύα της απεχθούς αποπολιτικοποίησης είναι μόνο μια αντίδραση άμυνας όσων αγωνίζονται πάντα κάτω από μια σημαία απέναντι σε κάτι σίγουρα πρωτόγνωρο και ενδεχομένως ανεξήγητο. Και αν τελικά, η αποχή εκ μέρους των φορέων μιας μαχόμενης ιδεολογίας είναι το άλλοθι της παρατεταμένης εσωστρέφειάς τους ή η παραδοχή της ανημποριάς να αναμειγνύονται ανθρώπινα με τους περαστικούς.
Κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλοί ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα καθένας παρίστανε πως ποτέ δε είδε.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον αυτό που έχουμε υπάρξει δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;