για έναν απολογισμό του 2012

Τις τελευταίες στιγμές και τούτου του χρόνου, τα δελτία των ειδήσεων συντηρούν την απελπισία με αυτές τις μικρές μα αποτελεσματικές δοσολογίες των πέντε λεπτών, στα τακτικά διαστήματα των τριών-τεσσάρων φορών την ημέρα. Η υπολογιστική σκέψη διακόπτεται όταν στο ενδιάμεσο οι διαφημίσεις υπενθυμίζουν ότι μόνο αν αγοράσεις το προϊόν τους για να το δωρίσεις μπορείς να προσφέρεις στον άλλο την ευτυχία. Και έτσι αυτή την ώρα του απολογισμού συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να αγοράσεις και μαθαίνεις ότι αυτό σε κάνει ανίκανο του να προσφέρεις την ευτυχία στον άλλο. Αν η αλληλουχία των ειδήσεων απελπίζει, η επιμονή των διαφημίσεων οδηγεί στη παραλυσία. Και σαν δεδομένο που δεν μας απομένει παρά να το αποδεχτούμε, το τέλος της χρονιάς μάς βρίσκει δεμένους στις αλυσίδες μας, πιο φτωχούς, πιο ηττημένους, πιο βυθισμένους στην εκμαθημένη αβοηθησία μας, πιο μόνους από ποτέ. Και όσο αδυνατούμε να πάρουμε τα μάτια μας από τις αλυσίδες τόσο δε βλέπουμε ότι στη πραγματικότητα είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο.

Αν όντως χρειάζεται να κάνουμε ένα απολογισμό για το έτος που τελειώνει, ας ξαναδούμε τις νέες σχέσεις που κληθήκαμε να σχηματίσουμε. Και να της αποσαφηνίσουμε. Και να δούμε αν οι ιεραρχίες που σιγά σιγά απορρίπτουμε στις νέες μας σχέσεις, αν η άνευ όρων αλληλεγγύη σε αυτούς που μπορούν λιγότερο που επιδεικνύουμε σε αυτές και αν η από κοινού μας προσπάθεια σε αυτές τις νέες σχέσεις όχι για το μεγαλύτερο κέρδος αλλά για τη προκοπή, να δούμε λοιπόν αν όλα αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε ωραιότερα, μας κάνουν να θέλουμε να είμαστε καλύτεροι, καλύτεροι όχι για να παίρνουμε περισσότερο αλλά για να δίνουμε περισσότερο, με βάση αυτό που μπορούμε και αυτό που γνωρίζουμε, και με αυτό που νιώθουμε όταν καταλαβαίνουμε πώς είναι να δίνουμε. Και να δούμε ακόμα αν το πώς αντιλαμβανόμαστε το νέο τρόπο να σχετιζόμαστε διευρύνει έστω και λίγο το πώς βιώνουμε το να είμαστε ελεύθεροι, ακόμα και όταν αυτή η ελευθερία αλλοιώνεται από τη μπότα του φασίστα, το γκλομπ του αστυνόμου, το μικρόφωνο του δημοσιογράφου ακόμα και για τις στιγμές που αυτή η ελευθερία δε μπορεί να φανεί.

Αν όντως χρειάζεται να κάνουμε ένα απολογισμό για το έτος που τελειώνει, από το να μετρήσουμε το υπόλοιπο στη τράπεζα, από το να υπολογίσουμε το ποσοστό που μειώθηκε ο μισθός και ο βαθμός που προσαυξήθηκε ο φόρος, πιο σημαντικό ακόμα και από αυτά δεν είναι παρά να λογαριάσουμε ποιοι άνθρωποι εξακολουθούν δίπλα μας, σε ποιους ανθρώπους εμείς μπορούμε ακόμα να στέκουμε δίπλα. Πόσο νιώσαμε και πόσο ακούσαμε, πόσο συμπάσχαμε και πόσο στηρίξαμε.  Και σε αυτό όμως, κάποιοι θα μπόρεσαν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Και για αυτούς που το μπόρεσαν περισσότερο τι σήμαινε να προσφέρουν τη περίσσεια τους της εμ-πάθειας και της στήριξης; Και αυτοί που το μπόρεσαν λιγότερο τι τους έκανε να σταματήσουν από το να τη ζητήσουν; 

Αν όντως χρειάζεται να κάνουμε ένα απολογισμό για το έτος που τελειώνει, θα πρότεινα να εμπεδώσουμε πως η μεγαλύτερη περιουσία μας είναι η παρουσία μας, ο καλύτερος θησαυρός το να έχουμε τον άλλο. Κανείς σε όλο αυτό δεν αξίζει να είναι μόνος. Κανείς σε όλο αυτό δε χρειάζεται να είναι μόνος. 

Καλή αποκοπή.  

Μουκλιόμος

Τα "κλαρίνα", στο συλλογικό ασυνείδητο όσων υπήρξαν ανυπόμονοι στον να σκαρφαλώνουν την κοινωνική σκάλα, ήταν (και ενδεχομένως να παραμένουν) εξοβελισμένα στο να συμβολίζουν τον "βλάχο", αυτόν το γενικό χαρακτηρισμό που διαχωρίζει τον επιτέλους αστό από τον μερικώς αστικοποιημένο (ή απλά χωριάτη) των (ηπειρωτικών συνήθως) ορέων και που προφανώς χρησίμευε στο να κρατά σε ασφαλή απόσταση το αστικοποιημένο εγώ από το υπόλειμμα της ταπεινής καταγωγής του που το απειλούσε. Για μένα τα κλαρίνα ήταν για χρόνια αχαρτογράφητα ή ενταγμένα εντελώς ακαδημαϊκά στην υποκουλτούρα των καλοκαιρινών πανηγυριών των παιδικών μου χρόνων, πανηγύρια όπου στέναζαν και αναστέναζαν οι ηπειρώτες μετανάστες όταν για κανά δεκαπενθήμερο γυρνούσαν στα έρημα χωριά τους από τις φάμπρικες της Γερμανίας και της Σουηδίας. 

Στα Γιάννενα όμως, στη πόλη που επιστρέφω πού και πού στα διαλείμματα της δικής μου μοντέρνας μετανάστευσης, τα κλαρίνα συνεχίζουν να γητεύουν, αδιαφορώντας θαρραλέα για τους παρελκόμενους χαρακτηρισμούς. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια συμβαίνει και μια ιδιότυπη απενεχοποίηση που συνίσταται στη μαζική κλήση κλαριτζίδων και των συγκροτημάτων τους, παραμονή χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς, από μοντέρνες καφετέριες και μπαρ προκειμένου να διασκεδάσουν τους θαμώνες τους "παραδοσιακά" και προφανώς "εναλλακτικά", συνοδεία σουβλακίων, λουκάνικων και τσίπουρου. Η τάση αυτή είναι πια εξαιρετικά επιτυχημένη και οπωσδήποτε άκρως ψυχαγωγική, πέραν των λοιπών ψυχοκοινωνικών της ωφελειών. Και εξασφαλίζει και ένα καλό μεροκάματο για τα "κλαρίνα", των οποίων διαφορετικά η καριέρα θα περιοριζόταν στα καλοκαιρινά πανηγύρια και στις μερικώς αστικοποιημένες γαμήλιες δεξιώσεις. 

Κάτω από αυτό το πολιτισμικό πλαίσιο, σε ένα καπνισμένο απ' τα τσιγάρα και πνιγμένο απ' την οσμή του τσίπουρου καταγώγιο, ανήμερα τα χριστούγεννα στην αιθαλομίχλη των Ιωαννίνων, άκουσα για πρώτη φορά τον "Μουκλιόμος". 

Ο (ή μήπως οι) Μουκλιόμος είναι προφανώς γιαννιώτικα "κλαρίνα". Πρόκειται για την ορχήστρα του Γιάννη Χαλδούπη (φώτο), ο οποίος πλαισιώνεται από τα τρία αδέρφια Ζέγκιου στα βασικά όργανα (δεύτερο κλαρίνο δηλαδή, φλογέρα και ακορντεόν) και στη κιθάρα από τον Χαλιλόπουλο, έναν ακόμα αξεπέραστο οργανοπαίχτη της θρυλικής οικογένειας των Χαλιλοπουλαίων. Είναι υπέροχο να μαθαίνει κανείς πως "μουκλιόμος" σημαίνει "λεύτερος" στην γλώσσα των Ρομά και όπως έμαθα αργότερα αυτό ήταν το όνομα της μπάντας του Χαλδούπη όταν ήταν μετανάστης στην Ολλανδία όπου βιοποριζόταν μεταξύ άλλων επισκευάζοντας κλαρίνα. Ο ήχος τους είναι παραδοσιακός πωγωνίσιος με πολλά στοιχεία βαλκανικών χάλκινων και στα μεγάλα κέφια ξεφεύγουν με ακραίους, μακρόσυρτους τζαζ-like αυτοσχεδιασμούς. Οι χίψτερ θα αποκαλούσαν τον ήχο balkan ή gupsy folk τζαζ. Και χωρίς αμφιβολία, αν δεν κινδύνευε να χάσει εντελώς το νόημά του όπως κάθε έργο τέχνης που βιώνεται εκτός του πολιτισμικού του πλαισίου, ένα αξιοπρεπές management θα μπορούσε αυτή την ορχήστρα να την εκτόξευε. 

Το πολιτισμικό υπόβαθρο του Ρομά φαίνεται ότι αποτελεί βασικό στοιχείο του (των) Μουκλιόμου και αυτό είναι συνεπές στον ήχο αλλά και στα τραγούδια που λέει (λένε). Δεν είναι τυχαίο ότι όταν έκλεισα επιτέλους το στόμα μου που έχασκε στο πρώτο μισάωρο της επαφής με εκείνους και ρώτησα τελικά τους ανθρώπους γύρω μου, όρθιος και στριμωγμένος, για το ποιο είναι το συγκρότημα που έπαιζε, οι περισσότερες απαντήσεις που πήρα ήταν απλά "κάποιοι γύφτοι από τον Παρακάλαμο". Αυτού του είδους ο φυλετικός καθορισμός αν και ασαφής, καθώς οι Ρομά είναι διαφορετικοί από τους "γύφτους", αν και καίριος αναφορικά στη κοινωνική κατάταξη, αποδείχτηκε προς τιμήν τους και διεκδικιταίος και εντελώς μα εντελώς ζηλευτός. 

Σε αυτή την εμπειρία, στο καταγώγι, οι μουσικοί έπαιζαν στο όρθιο, αυτοσχεδιάζοντας, δίχως μικρόφωνα, δίχως ηχολήπτες ή ενισχυτές. Ήταν μόνο αυτοί, με τις φωνές τους, τις δεξιότητες και τις αδυναμίες τους, γυμνοί από φτιασιδώματα, αφημένοι στο πάθος της στιγμής και στην επικείμενη βραχνάδα. Η παρουσία τους είχε εκείνη την αμεσότητα που κάνει την αυτοσυγκράτηση περιττή και τη βραδιά αιτία αναμόχλευσης για το τι επιτέλους είναι σημαντικό σε αυτή την έρμη, τη μία και μοναδική μας ζωή. Και το κλαρίνο, αυτός ο παράξενος χάλκινος γητευτής, κοίμιζε με το γογγυσμό του την αναστολή, ώστε αν και κυκλωμένοι απ' την ορχήστρα, ελεύθεροι (μουκλιόμοι) να αφεθούμε στα παραγγέλματα του ασυνείδητου. 

Αν και ένα κομμάτι της εμφάνισής τους βιντεοσκοπήθηκε, δυστυχώς δεν έχει ανεβεί ακόμα στο δίκτυο. Εν αναμονή αυτού, βάζω εδώ ένα δείγμα του (των) Μουκλιόμος που βρήκα ψάχνοντας στο youtube, από προηγούμενο γλέντι στα Γιάννενα, λίγο καιρό πριν, πάλι σε πλαίσιο τσιπουροκατάνυξης, σε ένα κρεσέντο ρομά μουσικής. 

Σε όσους βρήκαν ενδιαφέροντα τα παραπάνω προειδοποιώ ότι υπάρχει και αυτό εδώ το βίντεο. Εδώ, παρά τις εμφανείς ατέλειες της λήψης,  ο μουσικός, σωστός "μουκλιόμος", παίζει το κλαρίνο του μέσα στο ποτάμι, παρασύροντας τους ακροατές τους σε μια έκσταση διονυσιακή . 

Το facebook του (των) Μουκλιόμος, εδώ. 

για να θυμάμαι την 6η Δεκέμβρη

Σαν να γίνεται τώρα. Ήμουν στους πρώτους μήνες της εγκατάστασής μου στο Λονδίνο. Η έκτη Δεκέμβρη του 08 ήταν η αφορμή που ζητούσε να αφεθεί στην αποτυχία της η διαρκής μου προσπάθεια να απαγκιστρωθεί η σκέψη από τα δεδομένα της πατρίδας που συνειδητά άφηνα πίσω. Η φωνή της στο τηλέφωνο ήταν διαφορετική απ' τη συνηθισμένη. Είχε κάτι από την απόγνωση του τετελεσμένου και μαζί την αγωνία για το επικείμενο παρανάλωμα. Τι συνέβη; τη ρώτησα. Μου εξήγησε. Νομίζω ότι πρέπει να κατέβεις στο κέντρο, της αποκρίθηκα, ίσως στη πιο ανθρώπινη των αντιδράσεων που θα μπορούσα να θυμηθώ από εκείνη τη περίοδο. Έχω ήδη κανονίσει, μου απάντησε, επιβεβαιώνοντας πως η ζωή επανέρχεται ασύνειδα μα δυναμικά μετά τη συντριπτική επιβολή ενός κορκονέα απέναντί της. Τέσσερα χρόνια μετά, διαβάζω παντού κείμενα με παρόμοιες αναμνήσεις από τις πρώτες στιγμές της διάδοσης της τραγικής είδησης. Σαν η ανασυγκρότηση της μνήμης να είναι η μόνη στήριξη στη δίνη της απελπισίας, σαν η θύμηση να αποτελεί το μόνο στέρεο έδαφος που μας έχει απομείνει. Μου είναι πλέον σαφές. Το πιο ανησυχητικό σε μια ημερομηνία είναι όταν αυτή γίνεται επέτειος.

 Ο Δεκέμβρης σε αυτό το μπλογκ εδώ

αίμα τιμή χρυσό ταξί

Η οπτική των ταξιτζήδων θα μπορούσε να είναι και ένας μεγεθυντικός φακός στις αλήθειες των δρομολογίων μέσα στη ζωή, μιας και οι ίδιοι με ένα μοναχικό τρόπο συνδιαλέγονται με κάθε κοινωνικό στρώμα, σε κάθε γωνιά της πόλης, μέρες και νύχτες. Θα μπορούσαν οι ταξιτζήδες να είναι μόνιμοι αντιήρωες της ζωής, όταν οι ίδιοι δεν γίνονται οι ήρωες του δικού τους μικροαστικού μικρόκοσμου. Γι' αυτό η οπτική τους έχει χρησιμοποιηθεί τόσο συχνά (και επιτυχημένα) σε αυτή τη σπουδαία αναπαράσταση της ζωής, τον κινηματογράφο. 

Οι ταξιτζήδες εκείνοι που θα εμπλουτίσουν τις χειρότερες πλευρές του μικροαστισμού τους με τη βρωμιά του ελληνικού φασισμού, εμπνευσμένοι από την επιθετικότητα της "αντισυστημικής" τοποθέτησης των χρυσαυγιτών και βεβαίως την καλπάζουσα φασιστική επέλαση, μέσα από το σωματείο ταξιτζήδων της χρυσής αυγής ενδεχομένως να θεωρήσουν τους εαυτούς τους κάτι σαν κινηματογραφικούς αντιήρωες. Η εξαχρείωση της καθημερινότητας ίσως να επισημοποιηθεί ως η μεγαλύτερη εμμονή τους. Και η αϋπνία του νυχτερινού δρομολογίου να τους μετατρέψει σε υπερευαίσθητους δέκτες της μαύρης πραγματικότητας η οποία μέσα από το διαταραγμένο χρυσαυγίτικο ψυχισμό τους να πάρει μια αρρωστημένη διάσταση.

Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής όμως δε μπορεί να είναι ο διαταραγμένος Ντε Νίρο του Σκορσέζε. Ο Ντε Νίρο, παρανοϊκός και τραυματισμένος ψυχικά εξεγείρεται μόνος και χτυπά με τη άγρια βιαιότητα χωρίς να επιτυγχάνει και τελικά καταπέφτει. Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής αντίθετα είναι αυτό που προκύπτει όταν ο φασισμός έχει ήδη ποτίσει τη ζωή, τη καθημερινότητα, όταν έχει φωλιάσει στις μικροαστικές καταβολές του. Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής είναι αυτός που οδηγεί το "Ταξί" του Κάρλος Σάουρα.

Τη δεκαετία του '60, ο Κάρλος Σάουρα ήταν ένας από εκείνους τους ισπανούς σκηνοθέτες που κατάφερνε τη ζοφερή πραγματικότητα του φρανκικού φασισμού να τη απεικονίζει μέσα από τους διαθλαστικούς φακούς της αλληγορίας και της μεταφοράς, σκηνοθετώντας αριστουργήματα. Το '96, δε χρειαζόταν να καταφύγει στον υπαινιγμό, είχε τη δυνατότητα να παρουσιάζει ωμά τις ανησυχίες του για τα φρανκικά κατάλοιπα και τους νεοφασίστες απογόνους του. Έτσι έφτιαξε μια ταινία που διεισδύει χωρίς ωραιοποίηση ή υπερβολικές δραματουργίες στη ζωή μιας μικρής ομάδας ταξιτζήδων της Μαδρίτης δείχνοντας την φασιστική, εγκληματική τους δράση. Οι χαρακτήρες της ταινίας έχουν ήδη μετατρέψει το μικροαστισμό τους σε φασισμό. Το πως έφτασαν ως αυτόν δεν έχει σημασία. Και τον εκφράζουν ψύχραιμα και αποφασισμένα, μέσω αποτρόπαιων εγκλημάτων απέναντι σε άτομα του περιθωρίου, σε άτομα χωρίς φωνή και μέσα υπεράσπισης των εαυτών τους, δείχνοντας πως δεν είναι κάποια έμφυτη ψυχοπάθεια που μπορεί να σε κάνει απάνθρωπο τέρας, φτάνει μόνος του ο ασπασμός της χυδαιότητας της ναζιστικής ιδεολογίας.

Ολόκληρη η ταινία του Κάρλος Σάουρα, με ελληνικούς υπότιτλους, εδώ. 

Μια προηγούμενη ανάρτησή μου εμπνευσμένη πάλι από μια ταινία του Σάουρα, εδώ.

γιατί να είναι έτοιμος να κυβερνήσει;

Δεν γνωρίζω ποιες προϋποθέσεις οφείλουν να υπάρξουν προκειμένου ένα κόμμα να θεωρήσει εαυτόν έτοιμο να κυβερνήσει. Η σύγχρονη εμπειρία της δύσμοιρης Ελλάδας μάς λέει πως οι έτοιμοι να κυβερνήσουν ανήκουν σε δύο κατηγορίες. 

1. Στους επαγγελματίες του πασόκ και της νδ που επί τριάντα χρόνια βρίσκονται εγκατεστημένοι στη κυβέρνηση ή με ένα υπουργικό κοστούμι πάντα πρόχειρο στη ντουλάπα όταν βρίσκονται έξω από αυτή,  και
2.  Στους "τεχνοκράτες", τους διαφημισμένους μη πολιτικούς -και συνεπώς στο συλλογικό ασυνείδητο μη διεφθαρμένους και μη κλέφτες- τύπου Παπαδήμου και Στουρνάρα που απαλλαγμένοι και ηθικά από την εφαρμογή της θέλησης του ελληνικού λαού αφού ποτέ δεν εξελέγησαν εκτελούν τη διατεταγμένη υπηρεσία των αφεντικών τους αποφασίζοντας και πράττοντας προς όφελός τους.

Όλοι οι υπόλοιποι προφανώς και είναι ανέτοιμοι. 

Και χρειάζεται προσοχή γιατί κάποιοι από τους πολιτικούς απατεώνες του πασόκ, χρόνιοι χαμαιλέοντες που κατάφερναν όχι μόνο να αποφεύγουν να λογοδοτούν στους πολίτες για τη μετατροπή αυτών από πολίτες σε ξεφτιλισμένο κομματικό πελατολόγιο αλλά και να διατηρούνται σε θέσεις εξουσίας παρά την αποδεδειγμένη ζημιά που προκαλούσαν, αναζητούν τώρα με τον ύπουλο πασοκικό τρόπο την αναβάπτιση στη πολιτική κολυμπήθρα του αναβαθμισμένου ΣυΡιΖΑ, με διαπιστευτήριο προφανώς την αιώνια "ετοιμότητα να κυβερνήσουν". 

Αν για κάτι δεν είναι μετά βεβαιότητας έτοιμος ο ΣύΡιΖΑ να κάνει, δεν είναι το να κυβερνήσει. Είναι το να διαχειριστεί την ίδια τη χρεωκοπία που μαθηματικά χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε. Τη χρεωκοπία, την ευθύνη της οποίας δεν έχει μόνο το επί δεκαετίες πολιτικό σύστημα των απατεώνων αλλά και προσωπικά συγκεκριμένα πρόσωπα που εκλήθησαν να λάβουν πολιτικές αποφάσεις όλα τα τελευταία χρόνια: Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς και οι υπουργοί τους των οικονομικών. Προφανώς, τη πλέον κρίσιμη στιγμή, λίγο πριν την ώρα μηδέν, θα ήταν εξαιρετικά βολικό για όλους όσους τρέφονται από την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, τις τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού, τις πολιτικές μαριονέτες τους, τα συγκροτήματα των ΜΜΕ που τους σιγοντάρουν και τους φασίστες, να σκάσει η βόμβα που έχουν εκείνοι ανάψει στα χέρια μιας κυβέρνησης αριστεράς. Κάτι τέτοιο θα ήταν η τελευταία και η περισσότερο ύπουλη παγίδα που θα έχουν στήσει στους πολίτες. Και η δεύτερη πιο μεγάλη αλητεία που θα μπορούσα να φανταστώ στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία μετά της τρομερή εξαπάτηση και συκοφάντηση του ΕΑΜ στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.  

Αλλά επειδή ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ίσχυε σε τέτοιο βαθμό το "όποιος χάσει χάνεται" όσο σήμερα, η πολιτική αλητεία από αυτούς έχουν να χάσουν τα κέρδη τους και τα πλούτη τους δε μπορεί παρά να είναι αναμενόμενη. Συνεπώς ο χειρισμός της επερχόμενης χρεωκοπίας του λαού (και όχι βέβαια της άρχουσας τάξης) επαφίεται στην πολιτική ευφυΐα αυτών που σήμερα ηγούνται της αριστεράς.

Οι συνέπειες της χρεωκοπίας έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται ορατές, μιας και βρισκόμαστε στα πρόθυρά της. Φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, οριστική διάλυση της συνοχής του κοινωνικού ιστού, περιθώριο, μετανάστευση, βία, ανισότητα, αυτοκτονίες. Οι τίτλοι αρχής του έργου που θα παιχτεί ήδη προβάλλονται στη καθημερινότητά μας. 

Άρα το πραγματικό ερώτημα που χρειάζεται να τεθεί δεν είναι αν είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣύΡιΖΑ αλλά το πότε χρειάζεται να κυβερνήσει ο ΣύΡιΖΑ. Τη στιγμή που η Ελλάδα θα χρεωκοπεί ή όταν η Ελλάδα θα χρειάζεται μια κυβέρνηση για τη διαχείριση της επόμενης μέρας της χρεωκοπίας;

Με δεδομένη την χρεωκοπία εμπρός μας, προφανώς και δε είναι χρήσιμο να σκάσει η βόμβα της στα χέρια μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Γιατί ο λαός θα εκδιώξει τη κυβέρνηση της χρεωκοπίας με συνοπτικές διαδικασίες και τις συνέπειες της χρεωκοπίας θα κληθούν να διαχειριστούν οι αμέσως επόμενοι διαθέσιμοι. Που στη περίπτωση αυτή, με την αριστερά απ' έξω, δε μπορεί παρά να είναι το πλέον σκληροπυρηνικό εκτελεστικό χέρι της ολιγαρχίας ακόμα και οι ναζήδες φασίστες του λούμπεν θηριοτροφείου της. 

Εδώ που έχουμε φτάσει, και με το θεό να συνομιλεί μόνο με τον Σαμαρά και τους χρυσαυγίτες μητροπολίτες, χρειάζεται μόνο να αποφασίσουμε ποιος θέλει να διαχειριστεί τις παραπάνω συνέπειες και όχι απλά την είδηση της επίσημης χρεωκοπίας. Θα είναι η αριστερά ή οι χρυσαυγίτες; Η φτώχεια και η εξαθλίωση θα αντιμετωπιστεί με συμμετοχή μας στο πλούτο της παραγωγής ή ως δούλοι του κεφαλαίου; Η περιθωριοποίηση και η διάλυση της κοινωνίας θα αντιμετωπιστεί με αλληλεγγύη, συντροφικότητα και ανθρωπισμό ή με την ακροδεξιά βία; Η ανισότητα θα αντιμετωπιστεί με τη κοινωνική δικαιοσύνη ή τις διαχωριστικές γραμμές του μίσους;

Πολλοί θα διαφωνήσουν με τη διπολικότητα της παραπάνω παραγράφου και θα καγχάσουν με τον πρωτογονικό ρομαντισμό μου σχετικά με τις διαχειριστικές ικανότητες του ΣύΡιΖΑ στο πλαίσιο μιας χρεωκοπίας. Προφανώς και διατηρώ τις αυτονόητες επιφυλάξεις. Μα μέχρις ότου να πεισθώ για το εξαίρετο άλλο που δε βλέπω (και που δύσκολα προβλέπω στις εβδομάδες που απομένουν) θα συνεχίσω να εμπλέκομαι στα πλοκάμια αυτού του διπόλου, τρομαγμένος από την εναλλακτική του και τη καταστροφή που έρχεται.

για τον συμψηφισμό των άκρων

Τα δυο άκρα που εμφανίζονται σήμερα να συγκρούονται είναι η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά. Αμφισβητώ αυτή την άποψη και θεωρώ πως είναι ένα καλά οργανωμένο ψέμα που συντηρείται και ενισχύεται συστηματικά προκειμένου να αποδυναμώσει και να κρατήσει στην αφάνεια τη πραγματική μάχη που εξελίσσεται μεταξύ δύο άλλων άκρων. Γιατί όντως υπάρχουν σήμερα δυο άκρα που συγκρούονται αλλά η απόσταση μεταξύ τους δεν είναι οριζόντια, είναι κάθετη. Τα δύο πραγματικά άκρα της σύγκρουσης είναι οι φτωχοί αυτής της χώρας που πληθαίνουν και φτωχαίνουν περισσότερο και η ελίτ που λιγοστεύει και πλουτίζει περισσότερο. 

Το ψέμα της οριζόντιας σύγκρουσης μεταξύ άκρας δεξιάς και αριστεράς το οργανώνει και το συντηρεί ο ένας πόλος της κάθετης σύγκρουσης. Ποιος είναι αυτός; Οργανωτής είναι η μεγαλοαστική τάξη και ειδικά όσοι έχουν ελπίδες να παραμείνουν μεγαλοαστοί μέσα στο μαφιόζικου τύπου ξεκαθάρισμα που εξελίσσεται ανάμεσά τους μετά την μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της πανίσχυρης γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης. Δευτερευόντως κάποια μεμονωμένα πρόσωπα του πολιτικού χώρου που η πολιτική τους ύπαρξη οφείλεται στη προθυμία τους να εξυπηρετήσουν τη παραπάνω τάξη στους στόχους της και που είναι υπερβολικά εξαρτημένοι από την εξουσία για να σταματήσουν. Συντηρητές του οι γνωστοί σε όλους μας δημοσιογράφοι των τηλεοράσεων και των εφημερίδων καθώς και συγκεκριμένοι προβεβλημένοι βουλευτές, με την ανεκτικότητα δυστυχώς της δικαιοσύνης που θα χρειαστεί πολύ να προσπαθήσει να αποδείξει ότι δεν είναι καθαρά ταξική. Ο πόλος αυτός είναι πανίσχυρος. Διαθέτει το χρήμα, το μέσο προπαγάνδας, το γκλομπ της πειθούς και βεβαίως το τανκ όταν θα έρθει και εκείνη η στιγμή.

Η ραγδαία άνοδος της νεοναζιστικής συμμορίας της χρυσής αυγής είναι το τραγικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα η απόδειξη της ακραίας πόλωσης μεταξύ αυτών των δυο κάθετων άκρων. Η δράση της όμως χρησιμοποιείται για να ενισχύσει το ψέμα της σύγκρουσης των οριζόντιων. Οι ναζήδες ορίζουν ως εχθρούς τους τους "κουμουνιστές" κυρίως (συγχωρείστε μου τον κυνισμό αλλά οι εξαθλιωμένοι, πάμφτωχοι μετανάστες είναι προφανώς μόνο η άσκηση δύναμής τους) και μετά, το ίδιο ασαφώς και αορίστως, το σύστημα. Η ελίτ και τα τσιράκια τους παίρνουν αυτή την αοριστία, την μεταποιούν και την διοχετεύουν στη κοινωνία ως κάτι σαφές: η άκρα αριστερά. Βεβαίως την αντίφαση η άκρα αριστερά, δηλαδή ο άλλος πόλος της οριζόντιας σύγκρουσης, να είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ του 30% της κοινωνίας, ο αποτελούμενος και από μετανοημένους και αναβαπτισμένους πασόκους δεν έχουν καταφέρει ακόμα να την επιλύσουν. Προσπαθούν όμως, δε λέω. Έτσι δημιουργείται και συντηρείται το ψέμα της οριζόντιας σύγκρουσης και βεβαίως έτσι χρησιμεύει η χρυσή αυγή ως ύστατο δεκανίκι της ελίτ -γι΄ αυτό κανείς δε προθυμοποιείται να τη πατάξει (τώρα εξάλλου είναι πολύ αργά).

Η καταδίκη της βίας των άκρων και ο συμψηφισμός τους ως αμοιβαίους αποσταθεροποιητές της κοινωνίας και της πολιτικής ζωής, που συστηματικά καλλιεργείται τελευταία και που μάλιστα πλασάρεται από τους ίδιους που τη δημιουργούν ως Η ορθολογιστική άποψη, εξυπηρετεί την διάχυση στη κοινωνία ότι η σύγκρουση είναι οριζόντια και όχι κάθετη. Και επίσης τη σύγχυση όσων προσπαθούν να δουν την κάθετη πραγματική της διάσταση. 

Το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας (το 99% που λένε οι αμερικάνοι) δέχεται την ασύλληπτη βία της ελίτ του 1%. Την οικονομική, με την βίαιη αρπαγή της περιουσίας του, του πλούτου που δημιούργησε η εργασία του και των πηγών πλουτισμού του. Τη συναισθηματική με τον ασταμάτητο εκβιασμό του ώστε να διατηρήσει τους εκπροσώπους της ελίτ στην εξουσία. Τη φυσική βία των κατασταλτικών δυνάμεων, και τη ψυχολογική βία της έλλειψης κάθε μορφής θεσμικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σαν να μην έφταναν αυτά χρειάζεται τώρα να αντιμετωπίσει και τη βία που έρχεται από τα κάτω. Των περιθωριοποιημένων στοιχείων -υποπροϊόντων της παραπάνω βίας- που εμπλουτίζουν τις τάξεις των νεοναζί που δρουν υποβασταζόμενοι από την ελίτ και προστατευμένοι από τη δικαιοσύνη. 

Όταν η κοινωνία αντιδρά σε αυτό τον παραλογισμό της βίας απ' όπου και αν της προέρχεται (όντως αυτή η φράση τελικά έχει νόημα), κατηγορείται από την ελίτ και τα τσιράκια της ότι γίνεται ίδια με αυτούς που τη κακοποιούν και βέβαια με αυτό εννοούν την ακροδεξιά βία που οι ίδιοι επικροτούν. Αν η προσπάθεια κατανόησης αυτής της στάσης πονάει το μυαλό είναι γιατί όντως αυτό προσπαθεί να κάνει. 

Μόνη λύση είναι να κατανοήσουμε ότι η μάχη που δίνουμε δεν είναι στο οριζόντιο φάσμα. Είναι στο κάθετο. Είναι οι φτωχοί που δουλεύουν και οι πλούσιοι που αρπάζουν το πλούτο της εργασίας. Οι άνθρωποι που βίαια και οργανωμένα οδηγούνται στο περιθώριο και η ελίτ που θωρακίζεται και εξοπλίζεται. Είναι οι πολλοί και οι λίγοι (τι αντίφαση και αυτή!). Οι από πάνω με τους από κάτω. Και ότι ο επιπρόσθετος εχθρός, οι χρυσαυγίτες, και αυτός είναι κομμάτι της κάθετης σύγκρουσης. Είναι ό,τι κατασκευάστηκε από τους πάνω και τοποθετήθηκε κάτω από τους κάτω για να την οριστική συντριβή τους. 

κόψτε τις μαλακίες, όχι τα επιδόματα

 

To whom it may concern.

Πορεία διοργανώνεται για τις 20 του Οκτώβρη (αύριο) εδώ στο Λονδίνο ενάντια στο μέτρα λιτότητας που η κυβέρνηση Κάμερον όχι μόνο προτείνει αλλά εφαρμόζει με ψυχαναγκαστικούς ρυθμούς. Το κάλεσμα είναι του British Trades Union Congress, της αντίστοιχης ΓΣΕΕ και συμμετέχουν πολλά σωματεία και οργανώσεις. Το βασικό σύνθημα είναι A future that works και πηγή έμπνευσης το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ισπανίας. Ειδικά για τους προερχόμενους από τα PIIGS, καλή ώρα, υπάρχει έτοιμο και το μπλοκ.

Από τη μικρή εμπειρία μου στις πορείες σε αυτή τη πόλη, που εκτός από νικηφόρες ενάντια στους φασίστες, είναι μαζικές, εκπληκτικά οργανωμένες και εμμονικές ως προς την αποφυγή επεισοδίων, δε μπορώ παρά να υπογραμμίσω τη συμμετοχή κυρίως του κομματιού της μεσαίας τάξης με ένα καλό επίπεδο μόρφωσης και την ηχηρή απουσία της εργατικής τάξης -που θα σαρώσουν με αγριότητα τα μέτρα που ετοιμάζονται- αλλά και των μεταναστών. Δε θέλω να αναφερθώ στους λόγους που πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό, σε τούτη την ανάρτηση. Αυτή η ανάρτηση είναι για τη στοιχειώδη ενημέρωση της πρώτης παραγράφου και για αυτό που θέλω να πω στις αμέσως επόμενες. 

Περιμένοντας το αστικό που θα με πήγαινε απ' τη δουλειά στο σπίτι σήμερα αποπειράθηκα να διερευνήσω όποια πιθανή βλεμματική επαφή του ετερογενούς πλήθους που είχε στριμωχτεί κάτω από το υπόστεγο της στάσης λόγω της βροχής με τα πολυάριθμα αυτοκόλλητα (εικόνα) που κάλυπταν τις διαφημίσεις της στάσης. Ενδεχομένως οι περισσότεροι να έριξαν μια στιγμιαία ματιά αλλά αμφιβάλω αν υπέθεσαν πόσο τους αφορά ή αν τους περικλείει. 

Το αστικό που παίρνω ξεκινά από μια περιοχή του ΝΑ Λονδίνου γεμάτη μετανάστες 1ης και 2ης γενιάς από την Καραϊβική και την Αφρική, διασχίζει προσωρινά μια νησίδα μεσοαστικής τάξης για να ακολουθήσει στη συνέχεια ένα πέρασμα από περιοχές αμιγούς εργατικής τάξης και να καταλήξει σε μια γοργά υποβαθμιζόμενη περιοχή γεμάτη πάμφθηνα παλιά σπίτια, μπλοκ από εργατικές κατοικίες (τα περίφημα council estates) μαστιζόμενες από ναρκωτικά, πορνεία και ανεργία, συμμορίες και μαχαιρώματα. Προς χαράν των φασιστών του BNP, μιας πιο ήπιας παραλλαγής των χρυσαυγιτών, αυτή η περιοχή του τελικού προορισμού του αστικού κατοικείται κατεξοχήν από πάμφτωχους μετανάστες καθώς και από το εξαθλιωμένο κομμάτι της αγγλικής εργατικής τάξης που ζει κατά διαδοχικές γενιές με επιδόματα έχοντας πλέον ξεπεράσει τα όρια του λούμπεν. 

Μέσα στο λεωφορείο η ανθρωπογεωγραφία δε διέφερε σημαντικά από αυτή των προορισμών και των ενδιάμεσων στάσεων. Οι δικές μου ελληνικές μεσοαστικές καταβολές που συνδύαζαν την ιδιαίτερη για τον αντίστοιχο Άγγλο πρόσμιξη μετανάστευσης, υψηλής μόρφωσης και επαγγελματικής ειδίκευσης μου παρείχαν με ασφάλεια το ρόλο του παρατηρητή αυτού του πλήθους των επιβατών: Στη πλειοψηφία μετανάστες, κυρίως από την Αφρική, απασχολούμενοι σε χειρωνακτικές εργασίες παροχής υπηρεσιών, δυο τρεις λατινοαμερικάνοι και μερικοί λευκοί βρετανοί της εργατικής τάξης που δεν τελείωναν καμιά δουλειά και που σχεδόν όλοι τους σε αυτό το λεωφορείο απέπνεαν μια φοβερή αίσθηση αναξιοπάθειας. Όλοι οι επιβάτες σε ένα βαθμό παίρνουν ή θα χρειαστούν κάποια από τις παροχές που ραγδαία κόβονται και σε αυτή τη χώρα. Η απόστασή τους με την μεγαλοαστική τάξη γιγαντώνεται. Η ποιότητά της ζωής τους περιορίζεται στο chicken wings της μιάμισης λίρας και στη φθήνια του primark όταν δεν σαρώνεται από τον πρόσκαιρο πλουτισμό ενός της δικής τους τάξης χάρη στο X factor. Οι Αφρικανοί μετανάστες όμως λένε και ευχαριστώ που δε μένουν πια στη Σομαλία, το Σουδάν και τη Νιγηρία. Οι λατινοαμερικάνοι κλεισμένοι στις μικρές του κοινότητες βροντοφωνάζουν gracias por la visa και το όνειρο. Και οι λευκοί Βρετανοί τουλάχιστο κάποια στιγμή θα αναβαθμιστούν και αυτοί στο νέο iphone και την οθόνη LD, και όταν θα διοχετεύσουν τον κληρονομούμενο θυμό στους δρόμους αντί για το σπίτι -σαν πέρσι το καλοκαίρι- θα λεηλατήσουν τα καταστήματα φτηνών αθλητικών και τα £1 shops αντί για τις τράπεζες. Όλοι τους εξοικειωμένοι με μια νομοτέλεια που δεν επιτρέπει την αμφισβήτηση από μέρους τους. Αφημένοι στο "έτσι είναι τα πράγματα" μέχρις το λεωφορείο να τους αφήσει στη στάση τους. 

Δε χωρά αμφιβολία το πόσο αφορά η αυριανή πορεία αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το λεωφορείο. Αλλά και το πως γίνεται χωρίς αυτούς.

Παλαιότερες διαδηλώσεις στη πόλη που ενέπνευσε τον Μαρξ, εδώ και εδώ.

μια φορά μισάνθρωπος πάντα μισάνθρωπος

Η σύντομη ιστορία της επώασης

 

Μπρος στη γενικευμένη μετάσταση της χρυσής αυγής έχουμε αρχίσει να ξεχνούμε τα αρχικά καρκινικά κύτταρα που ογκώθηκαν και ακολουθώντας την ύπουλη εξελικτική δράση του καρκίνου ξέφυγαν του ελέγχου. 

Τα συμπτώματα τα βλέπαμε βέβαια. Ήταν ο ακραίος λαϊκισμός και ο περιστασιακός τραμπουκισμός, η πατροπαράδοτη λαμογιά και η απάτη στο όνομα των "φίλων" και των κουμπάρων, η μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο ελληνοκεντρικός παρανοϊκός ιδεασμός και η ελληνεμπορία στους αμόρφωτους, μεταξύ άλλων. 

Δε πονούσαν τούτα τα συμπτώματα όμως γιατί ακόμα τότε πασαλειβόμαστε με τη πανίσχυρη αναλγησία του χρήματος. Και γιατί συστηματικά ξεχνιόμαστε στην ετερόφωτη λάμψη των προσώπων αυτών και των υποπροϊόντων τους -γυναίκες, αδέρφια, κουμπάροι. Λάμψη που μας τύφλωνε από το να βλέπουμε την αρρωστημένη ιδεολογία τους που σάρωνε. Και σάρωνε χέρι χέρι με το κραταιό ελληνορθόδοξο σκότος και τον πολιτικό καθαγιασμό των μεγαλοαστών που πάντα χρειάζονται κάποιον για τη βρώμικη δουλειά τους. 

Έτσι οι γραφικοί των περιθωριακών καναλιών από μικροί ήρωες στις σχιζότυπες σέκτες των υποστηρικτών τους έγιναν αξιότιμοι καλεσμένοι εκπομπών. Συνομιλητές σε πανεθνικό δίκτυο. Οι νεολογισμοί τους έγιναν κοινοτυπίες. Η ελληνεμπορία τους επικερδής επιχείρηση. Τα τσεκούρια τους γραβάτες. Και θορυβωδώς όπως αρμόζει στους τενεκέδες μπήκαν στη βουλή. Η μισή κοινωνία είχε πειστεί εξάλλου πως την ψεκάζουν, πώς να απορήσει λοιπόν όταν μπήκαν και στη κυβέρνηση;

Η σύντομη ιστορία της επώασης τελειώνει κάπου εκεί. Στη κυβέρνηση. Όπου τούτα τα κύτταρα έκλεισαν το βιολογικό τους κύκλο και σαρώθηκαν αυτοστιγμεί με τη χορήγηση του γιατρικού της τρόικας. Τα πιο πονηρά βέβαια γλύτωσαν την επιστροφή στο περιθώριο. Προλάβανε και αναβαπτίστηκαν, μετακινούμενα απ' το κόμμα μικροκαρκίνωμα που τους ανέδειξε στο κόμμα εκφραστή της διανοητικής καθυστέρησης της κοινωνίας. Και με πιο σφιχτές τις γραβάτες επιβιώνουν ακόμα. 

Ας το θυμούνται όμως. Παρά τη γενικευμένη μετάσταση της χρυσής αυγής δε θα πάψουμε ποτέ να θυμόμαστε τα αρχικά καρκινικά κύτταρα που ογκώθηκαν και ξέφυγαν του ελέγχου. 

μια ιστορία για τον Hobsbawm

Τον Hobsbawm τον γνώρισα, μεταξύ άλλων, πρώτη φορά ακριβώς πάνω στην ώρα. Στις αρχές της φοιτητικής ζωής, τότε που η προσωπικότητα αναζητούσε τις κατευθυντήριες γραμμές της ώστε να γνωρίζεις τι θα είναι αυτό για το οποίο στο τέλος της ζωής σου δεν θα είσαι σίγουρος αν μετανιώνεις ή όχι που γνώρισες. Τη κρίσιμη στιγμή που κατανοείς ότι θα αποφάσιζες σε ποια τροχιά η ζωή σου θα αποκτούσε το νόημα που θα ξεκινούσες να έψαχνες. Αγαπημένος φίλος μού άφησε στα χέρια έναν ευμεγέθη τόμο πληροφορώντας με ότι εκείνου του είχε πάρει μόλις 3 μέρες να το ολοκληρώσει. Τον ξεφύλλισα και σκέφτηκα ότι κατά πάσα πιθανότητα και εμένα δε θα μου έπαιρνε περισσότερο. Ήταν "η εποχή των άκρων". Το βιβλίο του που ανέλυε την ιστορία του 20στού αιώνα. Ήταν η πρώτη μου συνάντηση μαζί του.

Θυμάμαι σαν τώρα και τη τελευταία φορά που συνάντησα τον Hobsbawm -μέχρι να μάθω σήμερα την είδηση του θανάτου του. 

Βρισκόμουν στο Λιβάδι της Φολέγανδρου, μια μέρα αυτού του καλοκαιριού τόσο καυτή όσο και τα χερούλια της κόλασης. Κάτω από τη σκιά ενός βράχου και με τους αστραγάλους μόνο να απαρνούνται τον καύσωνα έτσι βουτηγμένοι στη θάλασσα που ήταν, απολάμβανα τη χαρά να είχα τοποθετήσει στο kindle μου ανάμεσα στα άλλα και την "εποχή των άκρων". Την άνοιξα και θέλοντας να φρεσκάρω τη μνήμη και τη γνώση μου προσπάθησα να βρω κάποια αναφορά του Hobsbawm στους Έλληνες αντάρτες στην κατοχή και αν ο εμφύλιος είχε κάποιον αντίκτυπο στην εξελικτική πορεία της Ευρώπης. Αναγνωρίζω πως δεν ήταν ακριβώς το θέμα να ασχοληθεί κανείς στους σαράντα υπό σκιά σε μια έρημη παραλία αλλά θα μνημονεύω για πάντα εκείνη την έμπνευση. Γυρνώντας με προσήλωση τις ηλεκτρονικές σελίδες και εξερευνώντας τα αποτελέσματα της αναζήτησης του λήμματος "αντάρτες" ούτε που πρόσεξα πως για λίγη ώρα στο οπτικό μου πεδίο είχαν εισβάλει 10 υγρά, καλοσχηματισμένα δακτυλάκια, κάποια από τα οποία μάλιστα κινούνταν και με μια μερική ανυπομονησία. Δε στάθηκα περισσότερο σε αυτά μιας και σύντομα αφέθηκα στη περιήγηση της προς τα πάνω συνέχειάς τους. Και πολύ καλά έκανα. Γιατί τα καλοσχηματισμένα δάκτυλα των ποδιών που στάθηκαν δίπλα μου αποδείχτηκαν ότι ανήκαν σε μια εξωτική ομορφιά που έστεκε ολόγυμνη από πάνω μου. Ναι, τη κοίταξα πολύ προσεκτικά. Ήταν ολόγυμνη. "Salut" είπε. Ήταν όντως ολόγυμνη. Και ηλιοκαμμένη. Είχε το μαύρισμα που μουσικό του ανάλογο θα ήταν κάτι λίγο πιο σπουδαίο από την ενάτη συμφωνία. Και χωρίς το ίχνος λευκών γραμμών σε ολόκληρο το θείο της κορμί, που μου έδειχνε αναστατώνοντάς με πόσο πολύ απολάμβανε την ελευθερία του σε τέτοιες ερημικές παραλίες. "Τι διαβάζεις;" με ρώτησε με μια ακαταμάχητη γαλλική προφορά. Την κοίταξα, είδα λίγο μετά το βιβλίο και σαν να κατάλαβα το λάθος την κοίταξα ξανά. "Να, για κάτι Έλληνες αντάρτες", αποκρίθηκα χωρίς να μπορέσει να καταλάβει το παραμικρό μιας και σχεδόν παραλλήλισα καθώς εκστόμιζα τις λέξεις. "Partisans" συνέχισα με μια φωνή ρημαγμένη. "De qui?" ρώτησε μετά εκείνη και λυγίζοντας τα γυμνά της γόνατα κάθισε δίπλα μου. Ήταν ακόμα βρεγμένη από τη θάλασσα και όλη της η δροσιά ξεχύθηκε πάνω μου με την αγριότητα του αντάρτη. Μερικές παραπανίσιες σταλίδες έπεσαν απεγνωσμένες στις ηλεκτρονικές σελίδες και τις έκαναν μούσκεμα. Δεν κατάλαβα αν ήταν οι δικές της ή απλά ο ιδρώτας μου δραπέτευσε άγαρμπα. "Hobsbawm" απάντησα. Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα την εκλεκτή μου συντροφιά να απολαμβάνει ξέγνοιαστη τη δροσιά της θάλασσας κάπου στα πολύ βαθιά και ήταν σαν όνειρο έτσι τόσο μακριά που βρισκόταν. "L'Âge des extrêmes?" συνέχισε κοιτάζοντάς με με την αυτοπεποίθηση εκείνης που γνώριζε πως αν και γυμνή μπροστά σε έναν άντρα εκείνος δε θα μπορούσε να την απομονώσει από τη γύμνια της. "Ναι" αποκρίθηκα υπακούοντας. "Les partisans" είπε τότε σχεδόν ακαταμάχητα. Και σηκώθηκε. Στάθηκα για λίγο και θαύμασα την άγρια, γυμνή ομορφιά της. Εκείνη το κατάλαβε και έμεινε ακίνητη για δυο λεπτά, και σιωπηλή. "Salut" είπε τότε και απομακρύνθηκε πάλι πίσω από τους βράχους... 

«Τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος, κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι. Εάν ο κόσμος καταφέρει να μην αυτοκαταστραφεί, έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι καλύτερος.».

Eric Hobsbawm  - Η εποχή των άκρων 

            

κοίτα μαμά! χωρίς ελπίδα

Παντού σκοτάδι, χυδαιότητα, εξαχρείωση, βία. Και τούτο το κορίτσι, ένας μικρός, παθητικός μάρτυράς τους μέσα απ' την απείραχτη απ' τη βρωμιά των γονιών του ψυχή. Η ελπίδα για το μέλλον, το χαμόγελο ενός παιδιού, πιο αχνή από ποτέ. Χρειαζόμαστε πολλούς ποιητές για να θρηνήσουν το χαμό τόσων αθώων πλασμάτων.  

γιατί δεν της έδωσε φαγητό;

Κοιτάζω το καραφλό ανθρωποειδές με το μπλε σκούρο πουκάμισο και σπάω το κεφάλι μου. Γιατί δεν της έδωσε φαγητό; Γιατί της αρνήθηκε τα τρόφιμα που μοιράζονταν δωρεάν και που μοιράστηκαν σε τόσους μέχρι τότε; Γιατί την έδιωξε από αυτή τη διανομή; Γιατί όχι φαγητό σε αυτή;

Θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω τη λογική μήπως και καταλήξω σε μία απάντηση που να εξηγεί τη συμπεριφορά του χρυσαυγίτικου ερπετού. Θα το κάνω επιτρέποντάς μου το μεθοδολογικό σφάλμα του να αποφύγω να συμπεριλάβω στην επεξήγηση τη προφανή κοινωνική ψυχοπάθεια (*) που διακρίνει αυτόν και τους υπόλοιπους της συμμορίας του. Αρχίζω λοιπόν:

Στις διάφορες διανομές τροφίμων που οργανώνει η νεοναζιστική οργάνωση της χρυσής αυγής τίθεται ένα σαφές κριτήριο αποκλεισμού: η εθνικότητα. Πας μη Έλληνας αποκλείεται. Η εθνικότητα πιστοποιείται από την επίδειξη της ταυτότητας των προσερχομένων και έχω μερικούς καλούς λόγους να πιστεύω πως η αιμοδοσία που διεξήχθη στη προκειμένη έγινε για να βεβαιώσουν τα γουρούνια την ελληνικότητα του αίματος όσων είχαν ξεχάσει να φέρουν τη ταυτότητά μαζί τους. Βέβαια η ταυτότητα αποδεικνύει την υπηκοότητα και αφήνει μόνο μερικές ενδείξεις για την εθνική προέλευση αλλά προφανώς οι σιχαμερές χρυσαυγίτισσες στη γραμματειακή υποστήριξη της διοργάνωσης δε θα είχαν την όρεξη για τέτοια γραφειοκρατικά χασομέρια μπρος στο κοινωνικό έργο. Εξάλλου, όπως θα περίμενε κανείς από ρατσιστές στους οποίους περισσεύει η ακατανίκητη βλακεία, το χρώμα και το παρουσιαστικό είναι και θα είναι το μόνο κριτήριο. Όντως λοιπόν, πέραν του ρατσιστικού/φυλετικού, η συμμορία της χρυσής αυγής δεν είχε προειδοποιήσει για κάποιο άλλο κριτήριο.

Επιστρέφω τώρα στην ηλικιωμένη κυριούλα. Αναρωτιέμαι αν πληροί το μοναδικό κριτήριο αποκλεισμού που τέθηκε. Είναι άραγε μια μη Ελληνίς ώστε να της απαρνηθούν τα προσφερόμενα; Είχε ξεχάσει τη ταυτότητά της; Αρνήθηκε την αιμοδοσία για την απόδειξη της εξ' αίματος ελληνικότητας; Η χρήση της ελληνικής γλώσσας φαίνεται φτωχή μέσα από το βίντεο (φτωχή στον αριθμό των λέξεων αλλά το περιεχόμενο συμπεριέλαβε τη "συγγνώμη" κάνοντάς την αυτομάτως πλούσια, ευγενή και με αξιοπρέπεια) αλλά είναι χωρίς αμφιβολία ελληνική και με μια χαρακτηριστική ελληνικότατη προφορά. Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της κυριούλας επίσης συνηγορούν υπέρ μιας ελληνικής προέλευσης. Η ηλικία της εξάλλου μειώνει σημαντικά τη πιθανότητα να είναι μετανάστρια μιας και δημογραφικά οι μετανάστες στην Ελλάδα, ακόμα και της πρώτης γενιάς, είναι κατά πλειοψηφία νεαροί ή μεσήλικοι άντρες με ή χωρίς σύντροφο και παιδί(ά). Η λογική λοιπόν σχεδόν με βεβαιώνει πως η ηλικιωμένη κυριούλα είναι Ελληνίδα. Συνεπώς το ρατσιστικό κριτήριο αποκλεισμού που θέτει η νεοναζιστική συμμορία η κυριούλα το έχει ακυρώσει. 

Άρα η νεοναζιστική συμμορία λειτουργεί με κρυφά κριτήρια αποκλεισμού πέρα από τα φανερά. 

 Ακόμα όμως δε καταλαβαίνω. Γιατί όχι σε αυτή τη κυρία; Ποια από τα κρυφά κριτήρια πληρούσε; 

Από τον διάλογο του βίντεο, αντιλαμβάνομαι ότι το καραφλό ανθρωποειδές χρησιμοποιεί την ειρωνεία καθώς και λέξεις όπως "αστακός, γαριδομακαρονάδα, χαβιάρι". Μήπως η κυριούλα είναι μια ξιπασμένη, συνηθισμένη στη πολυτέλεια μεγαλοαστή που ειρωνεύτηκε πρώτη η ίδια τη λαϊκή πρωτοβουλία των νεοναζιστών και ήρθε η ώρα για εκδίκηση; Προφανώς και όχι. Η ένδυση και η στοματική της υγιεινή καταδεικνύει τη ταπεινή κοινωνική της προέλευση και τη φτώχεια. Άρα πάει και το κρυφό κριτήριο της "ταξικής πάλης" όπως ακαθόριστα, ανιστόρητα και διαστρεβλωμένα την αντιλαμβάνονται οι γελοίοι εθνικοσοσιαλιστές που μας έλαχαν. 

Και ο "Τσίπρας"; η "Παπαρήγα"; Τα ονόματα στα οποία παραπέμπει το ανθρωποειδές τη κυριούλα για την φιλανθρωπία που αυτός της αρνήθηκε, μήπως παραπέμπουν στην ιδεολογική της τοποθέτηση και αποκαλύπτουν έτσι το πραγματικό κριτήριο αποκλεισμού της; Θα ήταν πράγματι εξαίρετο αν η κυριούλα του βίντεο όντως είχε αναπτυγμένη μια ταξική συνείδηση που θα της επέτρεπε να διακρίνει ιδεολογικές διαφορές στη σύγχρονη ελληνική αριστερά και τη θέση της στη πάλη των τάξεων (και τη στάση της απέναντι στα νεοναζιστικά ανθρωποειδή), αλλά το να βρίσκεται σε θέση να διαπραγματεύεται με αυτό το γουρούνι για ένα κιλό πατάτες μάλλον την κοινωνική της περιθωριοποίηση δείχνει και την εκκωφαντική της μοναξιά ως πολίτης και την ανεπίστρεπτη ανυπαρξία της ως πολιτικό υποκείμενο. Με λίγα λόγια, ούτε πολιτικά τα κριτήρια είναι. 

Σε μια κάπως τραβηγμένη απόπειρα και αναρωτώμενος τι άλλο μισούν οι νεοναζί χρυσαυγίτες μου πέρασε από το μυαλό αν το καραφλό ανθρωποειδές μπορεί να φαντάστηκε πως η ηλικιωμένη κυριούλα είναι λεσβία ή τρανς ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της κοινωνικής μειονότητας των ομοφυλόφιλων που είναι ίσως η μόνη που μπορεί να απειλήσει σε "καιρό ειρήνης" και εκ των έσω τη συμπαγή συγκρότηση του διαταραγμένου Εγώ της χρυσής αυγής (**). Ναι όντως, ακόμα και για τους καθυστερημένους της χρυσής αυγής αυτή η σκέψη είναι όντως τραβηγμένη.

Τότε γιατί στο διάολο δεν της έδωσε φαγητό; 

Και φτάνω έτσι στα ύστερα των υποθέσεων, τη τελειωτική μου απόπειρα ερμηνείας, την "τελική λύση". Και βέβαια δε χρησιμοποιώ "τη τελική λύση" έτσι για να γράψω και καμιά λέξη παραπάνω. Το Final Solution ήταν το βιοιατρικό όραμα των ιδεολογικών προγόνων των χρυσαυγιτών για μια εθνική και φυλετική καθαρότητα στην οποία προφανώς δε συμπεριλαμβάνονταν οι ξένοι, οι αριστεροί, οι ομοφυλόφιλοι (κριτήρια αποκλεισμού;) αλλά και όσοι είχαν κάποια μορφή αναπηρίας, ειδική ανάγκη, διανοητική υστέρηση, ψυχική νόσο.

Μου επιτρέπω αυτό τον ελεύθερο συνειρμό, και αυτό το λογικό άλμα διότι στα λίγα δευτερόλεπτα επαφής μου με την ηλικιωμένη κυριούλα αισθάνθηκα και διαισθάνθηκα κάτι. Και ανίχνευσα τη γέφυρα που επιτέλους νοηματοδότησε όλα τα παραπάνω. Ότι μπορεί η κυριούλα και να ανήκει σε μια άλλη ευπαθή κοινωνική ομάδα από αυτές που οι νεοναζί θα φαντασιώνονται ως υποκείμενα της τελική λύσης. Της διανοητικής υστέρησης ή της ψυχικής νόσου. Οι συνάνθρωποί μας με τέτοιου είδους προβλήματα προφανώς και συναναστρέφονται και συνδιαλέγονται (και οφείλουν να το κάνουν) χωρίς να διαφέρουν σε τίποτα από τους υπολοίπους που υποφέρουμε από άλλα προβλήματα. Γι' αυτό και μπορεί να βρίσκονται παντού, να μιλούν με το καθένα, να αφήνονται και να αντιδρούν στα ερεθίσματα που δέχονται, ελεύθερα και με αξιοπρέπεια. Μα ούτε μια απόδειξη δεν έχω γι΄αυτό ως προς αυτή τη κυριούλα. Γι' αυτό και έπαιξα και ξανάπαιξα το βίντεο για να παρατηρήσω: Το είδος της συναναστροφής, τη μορφή της απόκρισης, την αντίδραση στην ειρωνία και την υπόγεια επιθετικότητα, τη βλεμματική επαφή, τη πιθανή περιστοματική της δυστονία, τα δείγματα ατημέλειας και φτωχής υγιεινής, την αίσθηση ελαφρότητας που εξέπεμψε, την εκφορά του λόγου, τη δομή, το περιεχόμενό του. Μα πάνω απ' όλα είδα το θράσος του καραφλού ανθρωποειδούς απέναντί της, τη χυδαία του ειρωνεία, τη συγκεκαλυμμένη άσκηση της βρωμερής εξουσίας της μυικής του μάζας και της υποστήριξης απ' την αγέλη. Μια ειρωνεία, μια εξουσία, μια αίσθηση υπεροχής που ήταν τόσο συγκρατημένα αποφασιστική ώστε να καταφέρει να σηκώσει τα μάτια του στο Έτερο χωρίς να φοβηθεί και τόσο δειλή ώστε να την αφήσει να του φύγει με ένα "Συγγνώμη" που όλοι μας καταλάβαμε ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να του την κατατροπώσει. 

Η κυριούλα, μέσα από αυτό που η ίδια στη πραγματικότητα είναι - γυναίκα, φτωχή, ξένη, κομουνίστρια, λεσβία, διανοητικά καθυστερημένη, ψυχικά ασθενής-  έβγαλε απ' το Παναγιώταρο αυτό που και εκείνος στη πραγματικότητα είναι. Ένα κτήνος.

(*) - η κοινωνική ψυχοπάθεια των χρυσαυγιτών όπως την αντιλαμβάνομαι, εδώ: μια ψυχολογική ερμηνεία της αντίδρασης Κασιδιάρη
(**) - πώς η ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα απειλεί την ακεραιότητα του Εγώ του χρυσαυγίτη; εδώ: για έναν απελευθερωμένο ακροδεξιό σαδομαζοχισμό

ένα μεγάλο σκοτεινό καλοκαίρι

Η ημερομηνιακή λήξη του καλοκαιριού βρίσκει το ιστολόγιό μου να έχει επιδείξει μια απροθυμία να ανανεώνεται τακτικά, σε ένα καλοκαίρι που τα αγαπημένα του θέματα προς ανάπτυξη έτρεχαν με ρυθμούς γρηγορότερους και από την αίσθηση του χρόνου όσο μεγαλώνεις. Ήταν ο δισταγμός, η σιωπή, ο εαυτός μου και οι αυταπάτες του, αυτό το "τίποτα δε περνά απ' το μυαλό μου" όταν ερχόταν η στιγμή να θέλω να πω κάτι. Μια εσωτερική αντίσταση που εμπόδιζε τις άτακτες ή τακτικές μου σκέψεις να οργανωθούν σε λόγο γραπτό.

Το τέλος αυτού του σκοτεινού καλοκαιριού με βρίσκει να νιώθω την απόστασή μου από τη πτωχένουσα χώρα προέλευσης να έχει μεγαλώσει. Πριν αφεθώ στην αποδοχή της απελπισίας που έχω ενδοβάλει, της απώλειας της ελπίδας που κάθε αγαπημένος μου άνθρωπος αφήνει να απελευθερωθεί μέσα από το γέλιο ή το δάκρυ του για να τη χειριστώ όπως νομίζω, επικαλούμαι για την συναισθηματική μου απόσταση την άρση της παντοδυναμίας που πρόσφερε μέχρι τώρα η απόσταση. Η κατάρρευση της αυταπάτης δε μου προκαλεί την εσωστρέφεια, απλά με κάνει να στρέφω αλλού το βλέμμα.  Άλλωστε ζώντας και δουλεύοντας στα ξένα καλούμαι και 'γω διαρκώς να τα βάζω με τις δικές μου ανασφάλειες, αβεβαιότητες και διακυμαίνουσες διαθέσεις, καθώς και εκείνες τις "αδικαιολόγητες απελπισίες που όλους μας καταθλίβουν".

η αυτοοργάνωση μας έπεσε απ' τα χέρια

Συμπιεσμένη ανάμεσα στην εκ των άνωθεν ολομέτωπη και συντριπτική επίθεση στα κεκτημένα και την αξιοπρέπειά της και στην εκ της βάσης διάχυση του νεοφασισμού από τη προελαύνουσα νεοναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής, η κοινωνία αυτή δε μπορεί να σταθεί από μόνη της. Δε μπορεί να ανταπεξέλθει στις συνθήκες που επέτρεψε να τις επιβληθούν. Στερείται της δύναμης, στερείται της αντοχής και πλέον έχει αποποιηθεί και την επιθυμία.

Η τραγωδία της κοινωνίας είναι πως εκείνοι που υποτίθεται θα μεριμνούσαν για τη προστασία της αυτή τη στιγμή είναι εκείνοι που με την ανοχή της ίδιας την έφεραν ως εδώ. Μόνο που εκείνοι πλέον είναι ευθείς και ειλικρινείς. Και πιο άγριοι και πιο αδίστακτοι. Και απελευθερωμένα δείχνουν χωρίς να νοιάζονται το αληθινό τους πρόσωπο και δρουν κάνοντας χρήση της πλήρους ισχύος του οπλοστασίου τους.

Η κοινωνία είναι μόνη της, απροστάτευτη και αστήρικτη, προδομένη και ξεγραμμένη από τους θεσμικούς της προστάτες, λεηλατημένη από το κομμάτι της που ξεκάθαρα τώρα καταδείχνει τις διαχωριστικές του γραμμές, και βαθιά πληγωμένη από τους μαχαιροβγάλτες χρυσαυγίτες που ξεβράστηκαν απ' το παχύ της έντερο. Το μόνο της στήριγμα φαντάζει πλέον το ένστικτο της επιβίωσης που με τους παραπάνω όρους δε μπορεί παρά να πάρει μόνο μία μορφή. Της αυτοοργάνωσης. Της αναπροσαρμογής των κοινωνικών σχέσεων με ένα νέο τρόπο και σε μια καινούργια μορφή που δε θα περιλαμβάνει τις συνήθεις δομές εξουσίας. 

Μα, για κακή τύχη όσων θεωρούν πως μια τέτοια αναπροσαρμογή θα μπορούσε να περιλαμβάνει ανθρωπιστικά, οικουμενικά χαρακτηριστικά στοιχειώδους διαφωτισμού, ελευθερίας, ισότητας, αμοιβαιότητας, αλληλεγγύης, κοινοκτημοσύνης, στη πραγματικότητα η αυτοοργάνωση που επιχειρείται από ένα ενεργό κομμάτι της κοινωνίας γίνεται προς τη κατεύθυνση του μίσους, των διακρίσεων, του αίματος και του θανάτου. Του νεοφασισμού. Η ειρωνεία είναι πως προς το παρόν οι νεκροζώντανοι θεσμοί της κατεστραμμένης χώρας στηρίζουν αυτού του είδους την αυτοοργάνωση. Είτε ευθέως μέσω των κρατικών αλλά ομογάλακτων δυνάμεων καταστολής (φαντάζομαι το 50% των ΜΑΤ που ψήφισαν τη νεοναζιστική συμμορία θα συμφωνήσουν με αυτό) και των δημοσιογράφων μαριονετών, είτε εμμέσως μέσα από την απροκάλυπτη αποχή της δικαιοσύνης και της αγρών αγοράζουσης ελληνικής βουλής. Προφανώς αυτός είναι ο δικός τους ύστατος δρόμος προς την επιβίωση. Με την ευλογία βεβαίως βεβαίως της ελληνορθόδοξης εκκλησίας και τη γαλαντόμο μακρά χείρα της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης που και οι δυο ξέρουν ότι με τη γενίκευση του νεοφασισμού θα (επαν)εδραιώσουν τα δικά τους συμφέροντα.  

ποιους Έλληνες χρειάζονται στη πραγματικότητα οι Άγγλοι;

Διάβασα τις πρόσφατες δηλώσεις του Ντέιβιντ Κάμερον για την πιθανή απαγόρευση της μετανάστευσης απ' την Ελλάδα στην Μ. Βρετανία και παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις διάφορες συζητήσεις στους ιστοτόπους. Ιδού οι δικές μου σκέψεις για το θέμα, φιλτραρισμένες από την ελάχιστη εμπειρία του εργασιακού ξεπατώματός μου στο Λονδίνο τη τελευταία τετραετία. 

Παραδέχομαι ότι ως "εργάτες" οι Έλληνες προσαρμόζονται στην εργασία ταχύτατα, ανταποκρίνονται εύκολα στις συνθήκες πίεσης, μπορούν να ασχοληθούν ταυτόχρονα με πολλές εργασίες, είναι ευέλικτοι, δημιουργικοί και με φαντασία. Και αυτό, όχι γιατί έχουν κάτι εξαιρετικό στα γονίδιά τους αλλά γιατί καταφέρνανε επί χρόνια να τα βγάζουν πέρα σε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, χωρίς σύστηματικοποίηση και μεθοδολογία, χωρίς ομαδική εργασία, χωρίς υποστηρικτικό πλαίσιο, χωρίς ειδική εκπαίδευση, χωρίς επιβράβευση ηθική, ψυχική και οικονομική, χωρίς αυτό που χρειάζεται για να ασχοληθείς τέλος πάντων αποκλειστικά με ό,τι γνωρίζεις να κάνεις και για ό,τι σε χρειάζονται. Και όταν τέτοιοι εργάτες καλούνται να ανταποκριθούν σε μια εργασία με τις παραπάνω προϋποθέσεις και που συνήθως αυτές οι προϋποθέσεις υπάρχουν στους εργασιακούς χώρους της Αγγλίας, είναι προφανές ότι θα είναι και δημιουργικοί, και παραγωγικοί και με επιβράβευση. 

Τέτοιοι εργάτες όμως δεν είναι μόνο οι Έλληνες στην Αγγλία. Είναι και οι Σομαλοί, και οι Πακιστανοί και οι Τζαμαϊκανοί και οι Πολωνοί και οι Αλβανοί και οι Κολομβιανοί και οι Μεξικάνοι. Είναι όσοι καταφτάνουν από τριτοκοσμικές χώρες όσον αφορά την εργασία. Και οι λόγοι ευνόητοι. Σε τι διαφέρουν συνεπώς οι Έλληνες της Αγγλίας από τους υπόλοιπους των τριτοκοσμικών εργασιακά χωρών ώστε να καθιστούν τις δηλώσεις του άγγλου πρωθυπουργού για το κλείσιμο των συνόρων τουλάχιστον ατυχείς; 

Προφανώς η υψηλή μόρφωση, η κατοχή της τεχνογνωσίας, η εξειδίκευση, η εμπειρία του βρετανικού πανεπιστημίου που τους κάνουν εργατικό δυναμικό πολύ υψηλής ποιότητας. Οι Έλληνες που εργάζονται στην Αγγλία δεν είναι χειρωνάκτες. Δεν είναι η εργατική τάξη των white british που μαστίζεται από τη βία, τη χρήση ουσιών, την έλλειψη υψηλής εκπαίδευσης, την μεταφερόμενη από γενιά σε γενιά ανεργία και κουλτούρα των επιδομάτων. Και επίσης δεν είναι οι μετανάστες που θα περιοριστούν στη μικρή τους κοινότητα και στις θρησκευτικές τους σέχτες ανοίγοντας μαγαζάκια και μεταφέροντας τις λιγοστές τους λίρες κάθε τόσο στις φτωχές τους πατρίδες. [Όταν κάποτε μια συνεργάτης μου από τη Ζιμπάμπουε με ρώτησε σε ποια περιοχή του Λονδίνου βρίσκεται η ελληνική κοινότητα δυσκολεύτηκα να τις εξηγήσω για την ελληνική μεγαλοαστική τάξη που εκκλησιάζεται στο Bayswater, τους χιλιάδες φοιτητές, τους γιατρούς, τους μηχανικούς, του αρχιτέκτονες, τους οικονομολόγους που δεν έχουν και ιδιαίτερο λόγο να γκετοποιηθούν στα council estates και στις εξαθλιωμένες γειτονίες του νοτιοανατολικού Λονδίνου].

Η αγγλική οικονομία επί χρόνια έχει πάψει να στηρίζεται στα λερωμένα χέρια της εργατικής της τάξης. Ο πλούτος της τις τελευταίες δεκαετίες παράγεται από τις επιχειρήσεις στο Σίτυ και την έρευνα των ινστιτούτων και των πανεπιστημίων της γι΄ αυτό και χρειάζεται τέτοιου είδους εξειδικευμένους εργάτες. Το Λονδίνο, πρωτεύουσα ενός απάνθρωπου και χωρίς έλεος καπιταλιστικού της συστήματος, δε δίνει δεκάρα για τη χώρα προέλευσης αυτών που θα παράγουν τον πλούτο. Χρειάζεται μόνο τη γνώση, τη τεχνογνωσία, τη φιλοδοξία και την άνευ όρων παράδοση στην εργασία από αυτόν που θα αποφασίσει να συνεισφέρει. Χρειάζεται τον υψηλής εκπαίδευσης εξειδικευμένο εργάτη. Τον Έλληνα και κάθε Έλληνα αυτού του κόσμου που η ταυτότητά του θα έχει πρώτα κατατεθεί στα αζήτητα. Και θα τον ξεζουμίσει και αφού πάρει από αυτόν και τη ψυχή του, θα του καταδείξει πόσο αναλώσιμος είναι και πόσο αντικαταστάσιμος και πόσο ένα και μόνο καλολαδωμένο γρανάζι στην οικονομική αλυσίδα του είναι. 

Ο Κάμερον, πρωθυπουργός των συντηρητικών, μεγαλοαστός και αδιαμφισβήτητος υπερασπιστής της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, προφανώς και δεν είναι τόσο ανόητος να στερέψει ηλιθιωδώς τη πηγή τέτοιου είδους πολύτιμων παραγωγών πλούτου για τη τάξη που εκπροσωπεί. Κάτι άλλο ενδεχομένως να θέλει να υποσημειώσει. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ τι, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Αλλά δε μπορώ πλέον να παραβλέψω πως πολλοί Έλληνες καταφτάνουν στην Αγγλία όχι ως φιλόδοξοι επιστήμονες έτοιμοι να συνεισφέρουν τη τεχνογνωσία και τη δημιουργικότητά τους στη παραγωγή αλλά ως φτηνά εργατικά χέρια και με το πανεπιστημιακό πτυχίο αφημένο σκοπίμως στη κορνίζα του δίπλα στο εικόνισμα της παναγίας. Σαν τους παππούδες τους που πήγαιναν στη Γερμανία και την Αυστραλία, για να βρουν "ό,τι υπήρχε... δουλειά να είναι και ό,τι να είναι" στις φάμπρικες και τα εστιατόρια. Τέτοιους όμως ο Κάμερον έχει πολλούς, πιο φτηνούς, σε μεγαλύτερη ανάγκη, που θα του δουλέψουν περισσότερο και θα του καταναλώσουν περισσότερο. Δε χρειάζεται και Έλληνες. Και ιδιαίτερα Έλληνες νταβραντισμένους, θυμωμένους, άναρχους, απελπισμένους, και προοδευτικά πτωχευμένους, με τα ευρωπαϊκά τους δικαιώματα, τις συνθήκες του Σένγκεν και τα λοιπά αστειάκια που τα ακούνε οι bankers του City και ξεκαρδίζονται.

ασφυξία

Οι διαβόητοι τετρακόσιες χιλιάδες Έλληνες σφιχταγκαλιάζουν επίσημα από σήμερα το φασισμό.

Μπορώ πια να αποδεχτώ αυτή την ομολογία χωρίς να ανησυχώ πως αδικώ αυτό το μέρος της κοινωνίας. Γιατί αυτοί που δεν ήξεραν την 6η του Μάη, έμαθαν. Και το αποδέχτηκαν στηρίζοντάς το και πάλι, κερδίζοντας επάξια τον βρωμερό τίτλο του χρυσαυγίτη. 

Δεν είναι πια μια εγκληματική συμμορία οι χρυσαυγίτες, με μικρούς πυρήνες δράσης, πρόθυμους μπάτσους και μπράβους της νύχτας. Είναι ένας στρατός πολλαπλών χιλιάδων. Γιατί κάθε ένας από αυτούς που τους ξαναψήφισαν, από ψηφοφόρος, από πολίτης, από μέλος της κοινωνίας, έγινε χρυσαυγίτης. 

Κανένας από αυτούς τους τετρακόσιους χιλιάδες δε μετέχει της θλίψης μου. Δεν έχει το σεβασμό μου. 

Αυτοί θα είναι οι νέοι εχθροί στο αγώνα για αξιοπρέπεια. Και θα έρχονται από τα κάτω. Από κει όπου θα έπρεπε μόνο να καταφτάνουν οι σύμμαχοι. 

Δε ξέρω αν μπορείς να νιώσεις από τώρα τη σύνθλιψη. 

μια ψυχολογική ερμηνεία της αντίδρασης Κασιδιάρη

Τίποτα δεν είδαμε από τον Κασιδιάρη που δε γνωρίζαμε ή δε περιμέναμε. Η δράση του, η σκέψη του και ο χαρακτήρας του χαρακτηρίζεται από βαθιά αντικοινωνικά χαρακτηριστικά και η διαβόητη τηλεοπτική του εμφάνιση ανέδειξε περίλαμπρα στην ολότητά της μια χαρακτηριστικά διαταραγμένη προσωπικότητα. Ο Κασιδιάρης κατέδειξε μια φτωχή αντίληψη της προσωπικής ευθύνης, πλήρη απαξίωση των κοινωνικών κανόνων και νορμών, ανύπαρκτη ανοχή στην προσωπική δυσαρέσκεια και εξαιρετικά χαμηλή ουδό έκφρασης οργής και βίας. Επιπλέον αυτός και οι όμοιοι του αδυνατούν να αντιληφθούν την έννοια του οίκτου, των τύψεων ή του "σωφρονισμού" από μια τιμωρία, και οπωσδήποτε η αποδεδειγμένα αντικοινωνική δράση του χαρακτηρίζεται διαχρονικά από παντελή έλλειψη εμ-πάθειας και ενσυναίσθησης απέναντι στο άλλο και ειδικά στο Έτερο, το Ξένο. 

Κάποτε η συμπεριφορά αυτή ονομαζόταν "ψυχοπαθητικότητα, psychopathy ή sociopathy", οι όροι αυτός όμως έχουν εγκαταλειφθεί. Συνήθως άνθρωποι με τέτοια προσωπικότητα καταλήγουν σε σωφρονιστικά ή άλλα ιδρύματα. Το 40% των κρατούμενων στις αγγλικές φυλακές φέρει στοιχεία τέτοιου είδους προσωπικότητας. Απροσδιόριστο είναι το ποσοστό της στους bankers του λονδρέζικου City ή στους δεσμοφύλακες των φυλακών. (Να θυμίσω μια άλλη χαρακτηριστική περσόνα με παρόμοια δομή προσωπικότητας που επίσης είχε σοκάρει την ελληνική κοινωνία, τον Πάσαρη).

Αυτό που όμως, πέρα από το προφανές του παλιοχαρακτήρα του Κασιδιάρη, τσακίζει κόκαλα σε αυτόν και στους υπόλοιπους νεοναζί συμμορίτες της χρυσής αυγής (καθώς και σε άλλα ακροδεξιά παλιοτόμαρα, αναβαπτυσμένα τώρα στη κολυμπήθρα του αστισμού) είναι το ιδιαίτερα κοινό ψυχολογικό φαινόμενο που ονομάζεται Cognitive dissonance. Σύμφωνα με αυτό το άτομο αισθάνεται μια πραγματική ψυχική δυσανεξία στο να συντηρεί ταυτόχρονα δύο αντικρουόμενες γνωσίες (αξίες, ιδέες, πεποιθήσεις) ή συναισθηματικές αντιδράσεις. Για παράδειγμα, ο Κασιδιάρης να μισεί παράφορα τους αριστερούς και να καλείται να συζητήσει μαζί τους στη τηλεόραση ή -άλλο παράδειγμα- ο Κασιδιάρης με γραβάτα τη στιγμή που ο Κασιδιάρης αγαπά τον εαυτό του με το μπλουζάκι με τα ναζιστικά σύμβολα. Ο Κασιδιάρης και στα δυο αυτά παραδείγματα δίχως αμφιβολία θα ασφυκτιά. Πώς εξομαλύνει λοιπόν τούτη τη δυσανεξία; Με το να χρησιμοποιεί την ανώριμη εκλογίκευση όταν αναγκαστικά θα κληθεί να υποκύψει στη μία από τις δύο γνωσίες: Ο Κασιδιάρης θα διακηρύξει το μίσος του για την αριστερά και θα γρονθοκοπήσει τη Κανέλη. Η ανώριμη εκλογίκευση έγκειται στο ότι, ενώ όλοι αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα της πράξης του, ο ίδιος τη θεωρεί ως μια πραγματική γροθιά στο κατεστημένο με το βραχύχρονο όφελος της παροδικής υποστήριξης από μερικούς ακόμα καθυστερημένους. Μια ακόμα ανώριμη εκλογίκευση που ενδεχομένως να προκύψει θα είναι και η αυτοανάδειξή του σε "μάρτυρα του καθεστώτος" όταν η αστυνομία θα τον συλλάβει, κάνοντας τη καρδιά της πέτρα. 

Ό,τι συμβαίνει στο Κασιδιάρη είναι παραπλήσιο με αυτό που λαϊκά κάποιοι θα λέγανε "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δε την αφήνει" το οποίο ανώριμα θα εκλογικευτεί με το "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια". 

ΩΣΤΟΣΟ

Κάθε απόπειρα ψυχιατρικοποίησης αυτού του διαταραγμένου νεοναζί είναι παγίδα. Του προσκολλά μια διάγνωση και του αποστερεί την προσωπική ευθύνη. Η αντικοινωνική του προσωπικότητα δεν είναι διάγνωση και δεν είναι αρρώστια. Ο Κασιδιάρης έχει πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και ποιο ρόλο αναλαμβάνει, και φέρει την απόλυτη προσωπική ευθύνη γι' αυτό. Και σαν καλός χρυσαυγίτης που του φόρεσαν γραβάτα θα είναι καταδικασμένος στη cognitive dissonance. Η ιδεολογία του δεν είναι αρρώστια, όσο αρρωστημένη και αν είναι. Ο Κασιδιάρης είναι ένας Έλληνας Μπρέιβικ που δεν έχει ακόμα δολοφονήσει μαζικά. Ακόμα και αν του φορτώσουν μια νόσο, αυτός θα την αποτινάξει. 

Και για όσους ενδιαφέρονται, μια παλιότερη ψυχαναλυτική ερμηνεία από αυτό το μπλογκ του ελληνικού χρυσαυγίτικου μίσους απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Εδώ: για έναν απελευθερωμένο ακροδεξιό σαδομαζοχισμό

τοτέμ και ταμπού

Το Τοτέμ 

 

(ποιος απ' τους δυο;)

Το ταμπού

 Θα μπορούσε μια οικειοθελής έξοδος απ' το ευρώ, για κάποια χρόνια, συμφωνημένη και οργανωμένη αμφοτερόπλευρα, χωρίς αιφνιδιασμούς ή πισώπλατα μαχαιρώματα, με τη κοινωνία πληροφορημένη και με σχέδιο προστασίας της συντονισμένο, δουλεμένο και προετοιμαζόμενο για ένα διάστημα, να ήταν μια κάποια λύση που θα έλεγε και ο Αναγνωστάκης και μαζί μια σταγόνα αξιοπρέπειας για τη κοινωνία που βουλιάζει στο τρόμο, το μίσος και την ανυποληψία.  

Πολιτικοί, νομπελίστες, οικονομολόγοι, αναλυτές, χρηματιστές, τραπεζίτες, αναρχικοί, κομμουνιστές, πράσινοι, αγανακτισμένοι, χριστιανοί, γέροι, παιδιά, εγώ, ακόμα και οι γνωστοί άγνωστοι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων θεωρούν πως υπάρχει μια εξαιρετική πιθανότητα να φύγει το ευρώ απ' την Ελλάδα. Για όσους, δε, ζουν εκτός Ελλάδας αυτό τείνει να θεωρείται ως και βεβαιότητα. Ωστόσο, εντός της ελληνικής επικράτειας, λες και τα ελληνικά γεωγραφικά σύνορα αλλοιώνουν κάπως τη νοητική διαύγεια, τούτο το ενδεχόμενο συζητείται μόνο στο πλαίσιο της μετά βεβαιότητος απόρριψής του. Η πεποίθηση της παραμονής είναι τόσο ισχυρή που κανείς δε βλέπει το λόγο να προετοιμάσει τη κοινωνία για τη μη παραμονή. Η βεβαιότητα στο δημόσιο διάλογο είναι τόσο ακλόνητη σαν η συνεπαγωγή ευρώ => Έλληνας να αποτελεί φυσικό νόμο. Τι και αν η παγκόσμια οικονομία και κάθε μια εθνική οικονομία ξεχωριστά προετοιμάζεται γ' αυτό, τι και αν κάθε οργανισμός, από τη παγκόσμια τράπεζα μέχρι το περίπτερο στη γωνία καταστρώνει ένα πλάνο έκτακτης ανάγκης, εμείς δε χρειάζεται καν να ανοίξουμε το θέμα γιατί για μας τέτοιο θέμα δεν υπάρχει. Ούτε καν ως θέμα ψιλοκουβέντας, πόσο μάλλον ως ζήτημα χάραξης πολιτικής. Το κόμμα του Σαμαρά, του Ψωμιάδη και του Βελόπουλου καθησυχάζει τους Έλληνες λόγω αυτής της νομοτελειακής, σχεδόν μεταφυσικής συσχέτισης του ευρώ με την ελληνική δεξιά (ψήφο στη νδ = παραμονή στο ευρώ, έτσι ρε μαλάκα, γιατί το λέει ο Σαμαράς) και βέβαια χάρη στη παναγία -παρόλο που την υπεραγία χρήση της τη διεκδικεί και ο Καμμένος. Ο Σύριζα από την άλλη διαβεβαιώνει τους Έλληνες, του διαβεβαιώνει, τους διαβεβαιώνει, τους διαβεβαιώνει όποτε δε χρειάζεται να μιλήσουμε άλλο γι' αυτό.

Τα μηνύματα που δέχονται οι Έλληνες όμως είναι τόσο αντιφατικά ώστε δικαίως οι περισσότεροι από αυτούς έχουν υποκύψει στη παράνοια. Είμαστε που είμαστε ένας λαός χωρίς παιδεία, χωρίς διαφοροδιακριτική ικανότητα, χωρίς διάθεση και ικανότητα αυτοκριτικής, χωρίς αυτή την εγγενή ανάγκη να αλλάζουμε, έχουμε γίνει που έχουμε γίνει θύματα συντεταγμένης τρομοκρατίας και συνεχούς παραπληροφόρησης από τους χρόνιους σωτήρες και τους ξεπουλημένους δημοσιογράφους αντίστοιχα, δεχόμαστε τώρα και τούτη τη σφοδρή επίθεση αμφισημίας, ε, είναι τόσο αναμενόμενο να καταλήγει τούτος ο λαός στις αγκάλες ενός οργανωμένου παρανοϊκού παραληρήματος, με βάθος, έκταση και περιεχόμενο. Και καθετί πια, μια δήλωση ενός πολιτικού αξιωματούχου, το πονηρό γέλιο ενός τροϊκανού αντιπροσώπου, το στενογραφικό σημείωμα ενός ξένου δημοσιογράφου, το θορυβώδες εξώφυλλο ενός περιοδικού, η υποσημείωση στις ροζ σελίδες μια εφημερίδας, μέχρι και η δοκιμή λειτουργίας ενός μηχανήματος αυτόματης ανάληψης να αποτελεί την απόδειξη αυτού του συνωμοτικού παιχνιδιού εναντίον ενός σπουδαίου λαού, το κομμάτι που έλειπε στη θεωρία της συρρίκνωσης του έθνους, της εξαφάνισης του ελληνισμού. 

Και μένει έτσι τούτος ο πραγματικά παρηκμασμένος λαός μόνος, αστήρικτος, μετέωρος, απροστάτευτος στο έλεος της βεβαιότητας, του απόλυτου, της άρνησης, της παράνοιας. Να πέσει από τα σύννεφα και πάλι αν ...

avant Lagarde

 Greek parents have to take responsibility if their children are being affected by spending cuts. "Parents have to pay their tax,"
Christine Lagarde, International Monetary Fund chief

Το κυρίαρχο στην ιδεολογία αυτής της γυναίκας, και του κάθε οικονομικά νεοφιλελεύθερου αυτού του κόσμου, είναι ότι αυτό το πράγμα που ονομάζουμε φτώχεια στη πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αν υπάρχουν φτωχοί οφείλεται στα προσωπικά σφάλματα αυτών. Όποιος φτωχαίνει, όποιος εξαθλιώνεται είναι υπεύθυνος για τη φτώχεια του, υπεύθυνος για την εξαθλίωσή του. Φταίει. Τα συμπτώματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής μετατρέπονται σε ενδογενή μειονεκτήματα των θυμάτων της, σε κάποιο σφάλμα στους χαρακτήρες τους, στην τεμπελιά τους, την αδιαφορία τους, την ανευθυνότητά τους. Η βία, η πορνεία, η μετανάστευση, οι εθισμοί, η αυτοκτονία, κάθε είδους κοινωνική παθογένεια σε αυτή τη νέα της μορφή, συνεπακόλουθο της φτώχειας, της ανέχειας και της εξαθλίωσης από αυτή τη πολιτική, θα οφείλεται συνεπώς στις προβληματικές προσωπικότητες της κοινωνίας, στην ανευθυνότητά αυτών των προσωπικοτήτων και σε άλλα κακά, αλλά όχι στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Και βεβαίως οι ενδογενώς ανεύθυνοι φοροδιαφεύγοντες δικαίως βλέπουν τη επόμενη γενιά, τα παιδιά τους, να εξαθλιώνεται. 

Ο Θατσερισμός θα αποθέωνε τουλάχιστο και λίγο το κεφάλαιο, τον κάτοχο του πλούτου, πριν δαιμονοποιήσει τον εξαθλιώμενο και τον εξαθλιωμένο. Ο Λαγκαρντισμός πάλι, στ' αρχίδια του. 

μυστήρια στο ναό της δημοκρατίας

Αγία μέρα η σημερινή για τη δημοκρατία. Με την επενέργεια της επίκλησης του αγίου πνεύματος διά των ιερών καθαγιαστικών ευχών μέσα στο ναό της δημοκρατίας ο αστικός μας κοινοβουλευτισμός έλαβε μετά από δεκαήμερη καθυστέρηση τη μεταφυσική διάσταση που του αρμόζει.

Προς τιμήν τους, πριν την ιερή ακολουθία της δημοκρατίας, προηγήθηκε η μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και πολιτικά κεκοιμημένων «ων ουκ έστιν αριθμός» που η κοινωνία ύστερα από χρόνιο βασανισμό της ξεφορτώθηκε: Παπανδρέου, Πάγκαλος, Διαμαντοπούλου, Αλευράς, Γερουλάνος, Παπουτσής, Σηφουνάκης, Ραγκούσης, Ευθυμίου, Μιλένα, Ρέππας, Νταλάρα, Πρωτόπαπας, Μαριλίζα, Χυτήρης, Γκερέκου, Πετσάλνικος, Καρατζαφύρερ και λοιπός συρφετός, και οπωσδήποτε η αξιομακάριστη Μπακογιάννη.

 - Άγιε πνευματικέ, πολύ κουράζεσαι με τόσα ονόματα, του έλεγαν από αγάπη μερικοί πατέρες του έθνους.
- Δεν κουράζομαι απαντούσε εκείνος. Αντίθετα αισθάνομαι μεγάλη χαρά. Ωφελούνται πολύ οι μνημονευόμενοι. Η ωφέλεια τους είναι η χαρά μου.

Με τη βοήθεια της Παναγίας μερικά από τα πιο καμμένα χαρτιά της πατροπαράδοτης δεξιάς αναγεννήθηκαν, προφανώς υπό την επήρεια της λάμψης του αγίου φωτός που η πολιτεία είχε υποδεχτεί πριν κανά μήνα ως τον αρχηγό του κράτους των υπερπέραν. Η δε αγαπημένη σκοταδιστική δεξιά της δεκαετίας του 70, που αναβιώνει στο πρόσωπο του Σαμαρά και του Μιχελάκη αυτές τις μέρες, κάνει ό,τι μπορεί η κακομοίρα να πείσει ότι προσήλθε κοντά στον πνευματικό λαό έχοντας σκεφθεί τὶς ἁμαρτίες της, έχοντας μετανοιώσει και φυσικά εξαγορεύοντας καθαρά και χωρίς εντροπές τα όποια αμαρτήματά της σαν να τα εξομολογείται ἐνώπιον τοῦ ἴδιου του χριστεπώνυμου λαού μας. Δε ξέρει ακόμα όμως ότι θα χρειαστεί να επιβιώσει με το κόλλυβο.

Σφοδρή επιθυμία του επικεφαλής της εκκλησίας θα ήταν να τελούσε επί τόπου, μετά τον αγιασμό, και το μυστήριο του γάμου μεταξύ όλων των παραπάνω δούλων του θεού, ενώνοντας την ελληνική δεξιά εις σάρκαν μίαν, αλλά αντιστάθηκε ἐκ πνεύματος οἰκονομίας καθώς έλαμπε δια της απουσίας του ο ιδανικός κουμπάρος κ. Παπαδήμος, που έχει κιόλας επιστρέψει στα πραγματικά ενδότερα αυτού του ναού της δημοκρατίας, την Αγία Τράπεζα διαμέσω του Άγιου Βήματος. 

Η συμμορία των χρυσαυγιτών, αναβαπτισμένη στην εκλογική κολυμπήθρα του Μαΐου και καθαγιασμένη από την αγαστή λειτουργία των ξεπουλημένων δημοσιογράφων, πήρε επιτέλους τη θεϊκή ευλογία της εντός του ναού αστικής δημοκρατίας που σε ένα μεταφυσικό προφανώς παράδοξο, στην νεοναζιστική τους ιδεολογία επί χρόνια αποτελούσε το μοναδικό μπουρδέλο που όφειλε κάποια στιγμή να καεί.

 

Ο ραντισμός του αγιασμού, σε αυτή τη βουλή ακυρώθηκε, μιας και οι περισσότεροι από τους νέους βουλευτές είχαν ήδη ραντιστεί από τα χημικά των αεροπλάνων που μας ψεκάζουν. 

Μετά τον αγιασμό των πιστών βουλευτών ακολούθησαν δύο ακόμα ιερά μυστήρια της εκκλησίας μας εντός του ναού της δημοκρατίας: Ευχέλαιο και εξορκισμός.

Ο Βενιζέλος, ο αρχηγός του ετοιμοθάνατου πασόκ, ζήτησε μυστικά από τον αρχιεπίσκοπο να δώσει στο σερνάμενο πτώμα που ηγείται το εφόδιον της ζωής που είναι η θεία Ευχαριστία. Όμως κατά την παράδοση της εκκλησίας υπάρχουν περιπτώσεις πολιτικών χώρων στους οποίους δεν είναι δυνατή η θεία μετάληψη. Ειδικά δε για το πασόκ που αποτελούταν ανέκαθεν από αδίστακτους, αμοραλιστές ψυχοπαθητικούς απατεώνες που κατασπάραζαν ό,τι κινούταν και μόλυναν ό,τι ανέπνεε επί χρόνια, ώστε ακόμα και η μαφιόζικη εκκλησία, της εξαπάτησης, της κομπίνας και της ομερτά, να μη δύναται να προσφέρει συγχώρεση. Για την περίπτωση αυτών των πολιτικών χώρων τελείται στη βουλή ένα ευχέλαιο ανάγκης, αντίστοιχο μ' εκείνο το κλείσιμο της βουλής επί Κωστάκη Καραμανλή.

Ο αρχιεπίσκοπος, έχοντας κουραστεί είναι η αλήθεια να ευλογεί τόση ακροδεξιά στη βουλή, προσέγγισε τη κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ και διάβασε μια σειρά εξορκιστικών ευχών που φέρουν τον τίτλο «Εὐχαὶ ἤτοι Ἐξορκισμοὶ ἐπὶ πασχόντων ὑπὸ κουμμουνισμόν καὶ ἐπὶ πᾶσαν ἀσθένειαν». Είναι γνωστό άλλωστε πως οι κουμμουνιστές έχουν συμμαχήσει με τον μισόκαλλο διάολο και πως γενικά οι δαιμονισμένοι ζουν εκτός τόπου και χρόνου.

 

Και αν μάλιστα έκαμε ο θεός να είχαμε την ανεπανάληπτη τύχη να έμπαινε στη βουλή και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τότε ο εξορκισμός προς τον επικεφαλής του συνδυασμού αυτού θα έφτανε σε άλλα επίπεδα με την ανάγνωση απ' τον αρχιεπίσκοπο της κλασσικής ευχής εξορκισμού του Αγίου Βασιλείου (μεγάλη η χάρη του): Ἐξορκίζω σε τὸν ἀρχέκακον τῆς βλασφημίας, τὸν ἀρχηγὸν τῆς ἀνταρσίας…».

 

Μεγάλο μυστήριο η ελληνική αστική δημοκρατία! Ο θεός της Ελλάδας μαζί σας παλικάρια μου...

Ελπίζω πως στη ορκωμοσία της επόμενης βουλής, οι πατέρες του έθνους και της ορθοδοξίας θα απαντήσουν επιτέλους στο ερώτημα: Τι σημαίνει το φτύσιμο για την αποτροπή της βασκανίας; καθώς επίσης και Ποια λειτουργικά έκτροπα συνδέονται με τα μνημόσυνα της δημοκρατίας;

Εκλεκτή βοήθεια έλαβα για αυτή τη κατανόηση από αυτό εδώ το αριστούργημα.

Και ενώ γελούσα ανάλαφρα με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στο Ιράν του Νότου, είδα αυτό. 

Το θέαμα του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ριζοσπαστικής αριστεράς να υποκλίνεται με σταυρωμένα τα χέρια στον επικεφαλής του πιο σκοταδιστικού, αναχρονιστικού και μαφιόζικου θεσμού αυτής της χώρας, δε μου κάνει πια καμιά σκέψη πλέον, δε μου προκαλεί καμιά επιθυμία. Θλίψη, μόνο θλίψη.

φανταστική συνέντευξη στο BBC

Πρόκειται για τη φανταστική ραδιοφωνική συνέντευξη του Mervyn King, διοικητή της τράπεζας της Αγγλίας και μέγιστη επιρροή για την αγγλική οικονομία, στην Sarah Montague, προβεβλημένη δημοσιογράφο του BBC4.

(Η έντονη γραφή δική μου)

Sarah Montague (SM): The Greek economy is on the precipice. Will a common sense coalition be formed between the mainstream parties and a return to the sanity of austerity or will Greece go completely crazy and vote for a bunch of left wing terrorists at a second election?  We have in the studio to discuss the Greek Crisis the independent governor of the Bank of England.
Lord, I mean Sir King, Sir Melvyn um Mervyn, umm its so good of you to come and speak to us again.

Mervyn King (MK): My pleasure Sarah.

SM: As you pointed out in this studio on local elections day, Labour were responsible for everything which went wrong with the economy including the international financial crash. And you also said, and everyone in the studio agreed, that all the evidence showed that we are about to emerge from recession... well not the evidence in a conventional sense but a kind of political gut instinct which goes against the evidence but cant be ignored well ... The election result in Greece was of course terrible, but what do you think is going to happen?

MK: Well I'm not an expert on Greece but I feel completely confident to talk about it.
I agree with the independent governor of the Austrian central bank who you quite rightly devoted much of your news items yesterday to quoting. Although I was available you know ... Anyhow, like he said, if Greece rejects the memorandum, Greece will be drummed out of the Eurozone and the Eurozone will collapse and Europe will be plunged into economic ruin well umm more ruin.

SM: But if Greece is thrown out to save the Eurozone why would the Eurozone collapse... Umm never mind. Ummm so a left wing terrorist government would be the worst possible outcome for Greece?

MK: Exactly.

SM: Thank you Sir Mervyn. Perhaps you could come and talk to us again on the day of the forthcoming by-election in Snagglesfourth, where I suspect voters will be relieved to hear that the economy is picking up ... not picking up in a conventional sense but in a very real sense all the same ... ummm ... Rob with the sport.

Το παραπάνω το άντλησα από ένα σχόλιο αναγνώστη του guardian σε ένα άρθρο που περιγράφει με απλά λόγια τη πορεία της ελληνικής χρεωκοπίας που καταφτάνει (75% το ποσοστό της σύμφωνα με τη citigroup για τους επόμενους 18 μήνες). Το άρθρο καλό είναι να διαβαστεί με ψυχραιμία και βρίσκεται εδώ. 

Περιμένοντας πλέον τα πάντα από τους πάντες, ψάρωσα είναι αλήθεια, θεωρώντας τη αυθεντική, ειδικά όταν με μια έρευνα για να βρω το σχετικό λινκ, έπεσα πάνω σε όλες τις συνεντεύξεις της εν λόγω δημοσιογράφου, απομαγνητοφωνημένες, και ειδικά σε τρεις με τον συγκεκριμένο τραπεζίτη. 

Όταν κατάλαβα ότι ήταν φάρσα, χαμογέλασα, αλλά ποιος μπορεί να μου απαγορέψει να πιστεύω ότι είναι και εν δυνάμει υπαρκτή;

ή εκείνοι ή εμείς

Απ’ όλα τα εκλογικά αποτελέσματα αυτό που με έκανε να αφιερώσω περισσότερο σκέψη είναι της β’ Πειραιώς. Στη περιφέρεια αυτή, νδ και πασόκ καταποντίστηκαν, ενώ σάρωσαν σύριζα, κκε και οι χρυσαυγίτες (κατά σειρά ψήφων). Δε το βρίσκω καθόλου τυχαίο. Η β’ Πειραιώς αποτελείται από δήμους όπως η Νίκαια, το Κερατσίνι, το Πέραμα, ο Κορυδαλλός, η Δραπετσώνα. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών είναι κατεξοχήν μέλη της εργατικής τάξης και ανήκουν στα «χαμηλότερα» κοινωνικά στρώματα, τα λαϊκά. Και είναι αυτοί που επλήγησαν πρώτοι από την οικονομική κρίση και ειδικά αυτοί που καταπιέστηκαν περισσότερο από τις πολιτικές του μνημονίου. Είναι άδικο να θεωρούμε πως με τη ψήφο απλά και μόνο τιμώρησαν τους δυνάστες τους, γιατί θα είναι σαν να παραβλέπουμε την ανάγκη αυτών των στρωμάτων για στήριξη και κοινωνική δικαιοσύνη. Με τη ψήφο έδειξαν ακριβώς και αυτό που απαιτούν. Γι’ αυτό στήριξαν το κκε, το οποίο ούτως ή άλλως αυτοπροβάλλεται ως το κόμμα του λαού και της εργατικής τάξης, γι' αυτό και προσέφεραν θρίαμβο στον σύριζα που απαλλαγμένος από το ελιτίστικο βαρίδι της δημάρ μπόρεσε να προσεγγίσει πιο καθαρά και για πρώτη φορά τα χαμηλότερα εργατικά στρώματα πέρα από το κλασσικό πεδίο απήχησής του, τη νεολαία και τα άτομα υψηλής μόρφωσης. Για παρόμοιους λόγους όμως σήκωσαν στα ύψη και τα ποσοστά των χρυσαυγιτών.

Οι χρυσαυγίτες από ό,τι φάνηκε από τη συντριπτική παρουσία τους στις εκλογές, δουλεύουν μεθοδευμένα και πολύ συστηματικά, από τα κάτω, και με τη μορφή μικρών και σκληρών πυρήνων μέσα στις κατά τόπους κοινωνίες. Χρησιμοποιούν τη τρομοκρατία για να παραλύσουν τους ήδη φοβισμένους από τη φτώχεια και από την επερχόμενη εξαθλίωση ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων και κατόπιν προσφέρουν την υποτιθέμενη υποστήριξη και αλληλεγγύη λειτουργώντας ως το ασφαλές υπόστρωμα εντός της κρίσης για τη διατήρηση των στοιχειωδών. Στη πραγματικότητα, εκτός από το τρόμο, εγκαθιστούν το μίσος και το διχασμό στις συνειδήσεις των ανθρώπων που προσεγγίζουν, ενισχύοντας τις διαχωριστικές γραμμές εντός των κοινωνιών και αλλοιώνοντας τα κοινά χαρακτηριστικά όσων αποτελούν την εργατική τάξη δημιουργώντας τους γνωστούς αλλά ανύπαρκτους στην ουσία τους εσωτερικούς εχθρούς.

Η δράση των χρυσαυγιτών πρέπει να ληφθεί ιδιαίτερα στα σοβαρά, ιδιαίτερα τώρα που η χρεωκοπία –και η επισημοποίηση της εξαθλίωσης των μικρομεσαίων και κατώτερων στρωμάτων- είναι προ των πυλών. Οι καταγγελίες ασήμαντων γελοιοτήτων τύπου «εγέρθητι» και η ύστερη τηλεοπτική «αμαύρωση» του προφίλ αυτής της συμμορίας από τα κατάπληκτα μέσα ενημέρωσης που μέχρι τώρα προπαγάνδιζαν αυτό που τώρα καταδικάζουν εκτός από το να απλά εγείρει επίγνωση δε χρησιμεύει σε τίποτα άλλο. Στο Δίστομο, στο Κομμένο, στις Λιγγιάδες, στα Καλάβρυτα, οι φυσικοί απόγονοι των σφαγιασθέντων δε δίστασαν να στηρίξουν –ανεξάρτητα των λόγων- τους πολιτικούς απογόνους των σφαγιαστών. Η νεοναζιστική ιδεολογία των χρυσαυγιτών, που και γνωστή είναι και δεν μπορεί να κρατηθεί κρυφή, δεν αποτέλεσε εμπόδιο στη πράξη, γιατί μπρος στην απελπισία και την εξαθλίωση η ιδεολογική ακεραιότητα εύκολα μπορεί να θολώσει, πόσο μάλλον η μνήμη.

Μπρος στην εξαθλίωση, οι μάζες των πολιτών, από τους μικρομεσαίους που φτωχαίνουν ραγδαία, μέχρι και τους ήδη εξαθλιωμένους, όλοι θα στραφούν σε αυτούς που στα μάτια τους θα φανούν ως οι περισσότερο έμπρακτα υποστηρικτικοί. Και αυτή τη στιγμή οι δυο διέξοδοι είναι προφανείς: ή αριστερά ή φασισμός. Γι' αυτό και ο αγώνας της αριστεράς είναι σαφώς πιο δύσκολος. Γιατί εκτός από την έμπρακτη στήριξη και την άρση της κοινωνικής μοναξιάς και ανασφάλειας των στρωμάτων αυτών, απαιτείται από εκείνη να επανεγκαταστήσει και εντός της κοινωνίας τα ανθρωπιστικά ιδανικά της αλληλεγγύης, της ισότητας, της ισονομίας και της δικαιοσύνης που στο όνομα της ακραίας ατομικότητας, της φτώχειας και της προπαγάνδας έχουν παραμεριστεί. Και ταυτόχρονα να τσακίσει όταν χρειάζεται και τους τραμπούκους πιθηκάνθρωπους που θα παρεμβαίνουν συντονισμένα με το δικό τους έργο. Πολύ σκληρή δουλειά για να γίνει από λίγους, και πολύ σκληρή δουλειά για να γίνει μερικώς.

Αλλά αν δε γίνει τώρα, τόσο η μάχη, όσο και ο πόλεμος θα έχουν χαθεί οριστικά. 

η αποσαφήνιση στην εξουσία

Η εξουσία της αριστεράς, πιθανή και επιβεβλημένη όσο ποτέ, αναγκαστικά θα περιλαμβάνει και τη διαχείριση της χρεωκοπίας, που είναι πλέον δεδομένη. Χρειαζόμαστε με σαφήνεια, βήμα προς βήμα, το σχέδιο για την οικονομία. Πλάνο Α και πλάνο Β αν αποτύχει το Α. Να ξέρουμε ότι υπάρχουν και ποια είναι. 

Είναι επιτακτική ανάγκη, οικονομολόγοι να σταθούν δίπλα στους πολιτικούς της αριστεράς και να εξηγήσουν τι σημαίνει χρεωκοπία. Και πώς είναι αναγκαίο να γίνει η διαχείρισή της. Και τι σημαίνει δραχμή ή ευρώ στη μορφή που θα προκύψει. Και οι πολιτικοί της αριστεράς, όσοι το αντέχουν και όσοι το μπορούν, ήρεμα και αποφασιστικά να εξηγήσουν με ποια πολιτική θα ανακουφίσουν τους πολίτες. Και πώς θα καταλαγιάσουν τον πανικό τους. Και πώς θα γιατρέψουν τη τεράστια πληγή που έχει ανοίξει. 

Δημόσια και ανοικτά: Διαδικτυακά, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά. Να μην υπάρχει Έλληνας που να μη γνωρίζει, να μην υπάρχει Έλληνας που να μείνει με απορία, να μην υπάρχει Έλληνας που να έχει δικαιολογία. 

Δε μπορεί κανένας βουλευτής της αριστεράς, όσο έμπειρος, όσο διαβασμένος, όσο τηλεοπτικός και να είναι να αναλαμβάνει την ευθύνη να μουρμουρίζει ξεκομμένα κάποια ίχνη οικονομικού προγράμματος, βορά στα αρπακτικά της δημοσιογραφίας και τις ύαινες του τελειωμένου δικομματισμού. 

Το οικονομικό πρόγραμμα της αριστεράς δε πρέπει να ανακοινώνεται στο μέγκα, οφείλουμε να τελειώσουμε με το μέγκα, να το τσακίσουμε. 

Είναι επιτακτική ανάγκη τα σωματεία στη δουλειά, οι σύλλογοι στα πανεπιστήμια, οι συνελεύσεις στις γειτονιές, κάθε ένας από μας, με τις δυνατότητες και τις ικανότητες που διαθέτει, να οργανώσουμε την αλληλεγγύη, να αναμορφώσουμε τη κοινωνική συνοχή και να μην αφήσουμε κανένα μόνο, απροστάτευτο, χωρίς κοινωνικό στήριγμα, τροφή ή στέγη.

Όλοι έχουμε ενηλικιωθεί απότομα πλέον, όποια και να είναι η ηλικία μας, όπου και να βρίσκεται το επίπεδο ωριμότητάς μας ως πολίτες. Και χρειάζεται να αποφασίσουμε ως τέτοιοι. Όντας όχι μόνοι όμως. Και όχι απροστάτευτοι. Και όχι ανενημέρωτοι. 

Τα ψέμματα έχουν ολοκληρωτικά τελειώσει και για την αριστερά. Οι πολίτες όντως τη φόρτωσαν μια τεράστια ευθύνη. Και αυτή δεν είναι η δυνατότητα να κυβερνήσει, μόνο. Είναι πάνω απ' όλα να είναι ειλικρινής και να πει την αλήθεια. Με τους πολιτικούς της και τους ειδικούς της. Και να σταθεί στο ύψος αυτών των επιλογών και δίπλα σε καθένα μας ξεχωριστά, με ρεαλισμό, ανθρωπιά και αλληλεγγύη.