τρεις λέξεις για το 2011

Προσπαθώντας να καταλάβω συνοπτικά όσα συνέβησαν στην Ελλάδα το 2011, κατέγραψα σκέψεις οι οποίες τελικά (αυτό)συγκροτήθηκαν σε 3 βασικές ενότητες: Αντίσταση, Βία και Δημοκρατία. Θα ήθελα να προσέθετα και Αριστερά αλλά η συγκεκριμένη δε συνέβη και πολύ στην Ελλάδα αυτη τη χρονιά. Υποψιάζομαι ότι την επόμενη ίσως και να προσθέσω και Πείνα. Oh well,

Αντίσταση

Κοιτώντας πίσω σε αυτή τη χρονιά, ο λαός έδειξε κάποια αντανακλαστικά απέναντι στην αδυσώπητη και οργανωμένη λεηλάτησή του από την ευρωπαϊκή ολιγαρχία. Τουλάχιστο περισσότερα και πιο λογικοφανή ως μέσο αντίδρασης από τα αντίστοιχα των Πορτογάλων και των Ιρλανδών που μοιρολατρικά οι μεν, ενθουσιωδώς οι δε επιβεβαίωσαν την απόλυτη αποτυχία της πολιτικής της τρόικας με «παράπλευρες απώλειες» τις ίδιες τις κοινωνίες.

Οι αντιδράσεις των Ελλήνων ήταν μαζικές, συκοφαντήθηκαν και υπονομέυτηκαν. Αλλά η μαζικότητα επισκιάστηκε από τη σπασμωδικότητα, της περιστασιακότητα, τη συντεχνιακή λογική και την αδυναμία συγκρότησης ομογενοποιημένου μετώπου με σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά για ανατροπή του υπάρχοντος και εφαρμογή εναλλακτικού προγράμματος. Η πλατεία συντάγματος, τον Μάη και τον Ιούνιο δε κατάφερε να αποτινάξει από πάνω της το ειδικό βάρος των αγανακτισμένων και στο μεγαλύτερο τμήμα της δε διαχώρισε με σαφήνεια τη (ταξική) της θέση και τη στάση της απέναντι σε συγκεκριμένους θεσμούς στυλοβάτες του υπάρχοντος καθεστώτος που εξακολουθούν να δυναστεύουν. Τελικά η εξελικτική της πορεία ακολούθησε τα χαρακτηριστικά όσων συνετέλεσαν σε αυτή κάτι που φαίνεται ότι αποτελεί νομοτέλεια και για τις κοινωνίες. Γι’ αυτό και όλοι όσοι συμμετείχαν (αλλά και όσοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν), από όποιο ιδεολογικό φάσμα και αν προέρχονται, αισθάνονται ότι έκαναν τελικά αυτό που έπρεπε να κάνουν.

Η 28η Οκτωβρίου ήταν η πλέον σημαντική εκδήλωση αντίστασης και η πιο συγκινητική αυτή τη χρονιά. Με βαρύ το συμβολικό και το συναισθηματικό φορτίο, το όχι, οι Έλληνες εναντιώθηκαν μαζικά και -το κυριότερο- ΠΑΝΤΟΥ, εκδιώχνοντας απρόσμενα τα σύμβολα της εξουσίας και αμφισβητώντας αναπάντεχα και για πολύ λίγο τις εξουσιαστικές σχέσεις που συντηρούν μαζί τους. Ο διωγμός του υπερασπιστή αυτής της δημοκρατίας, του ίδιου της του προέδρου, ίσως να όφειλε να σημάνει και το τέλος κάθε είδους παρόμοιας συμβολικής δράσης αλλά αυτό χρειάζεται δυστυχώς ακόμα να επιβεβαιωθεί.

Βία

Η ατομική, προσωποποιημένη βία κατά των πολιτικά υπεύθυνων για τη ραγδαία εξαθλίωση της κοινωνίας που εντάθηκε αυτή τη χρονιά δεν στάθηκε ακόμα ικανή για μια ουσιαστική αυτοκριτική τόσο όσων τη αποδέχονται όσων και αυτών που τη παράγουν. Ίσως ακόμη να είναι κάπως νωρίς βέβαια. Κάποιοι βουλευτές και υπουργοί, προς σαδιστική ευχαρίστηση των περισσοτέρων, ούτε για τσιγάρα δε μπορούν να πάνε πλέον μόνοι, αλλά παρόλα αυτά, στο βαθμό που μας αναλογεί στο καθένα, η εστίαση στην απόδοση ευθύνης εξακολουθεί να βρίσκεται έξω από τον ατομικό μας χώρο.

Η προσωποποιημένη βία βέβαια ούτε καν μπορεί να συγκριθεί με τη κρατική βία, είτε φυσική είτε συγκεκαλυμμένη. Η αρπαγή της περιουσίας, η εξαθλίωση, η φτώχεια, η ανεργία, η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης, η ανισότητα, η κατάθλιψη, η αυτοκτονία η μετανάστευση αλλά και πλέον -νέες είσοδοι για το 2011- η πείνα, η έλλειψη στέγης και η έλλειψη ασφάλειας και περίθαλψης, όλα αυτά είναι η μη φυσική βία που χρησιμοποιεί το κράτος για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των ολιγαρχών. Και όσοι αγανακτισμένοι, τσακισμένοι από τη συγκεκαλυμμένη βία που λέγαμε, ευδαιμονίστηκαν στην ψευδαίσθηση ότι τα σώματα ασφαλείας είναι φίλοι τους κατάλαβαν πολύ καλά φέτος τίνος τα συμφέροντα αυτά υπερασπίζουν.

Η τρίτη μορφή της πολιτικής βίας που άκμασε αυτή τη χρονιά, η παρακρατική, βγήκε και επίσημα στο προσκήνιο. Η ιδεολογική της ταυτότητα, η μισαλλόδοξη δηλαδή σκοταδιστική ακροδεξιά, επί χρόνια νόμιμη στις τηλεοράσεις, νομιμοποιήθηκε ξανά μετά τη χούντα από το ελληνικό κράτος με μερικές υπουργικές καρέκλες και την ακάθεκτη προέλαση του παπαδαριού. Τα εκτελεστικά της όργανα, τα χρυσαυγίτικα ανθρωποειδή, που με την ανθρωπιστικά -έστω- αδιανόητη ασυλεία που η κυβερνώσα συγκατοίκηση επιτρέπει, στόχευσαν δημόσια και ανοιχτά φέτος ανθρώπους ευάλωτους, εξαθλιωμένους και απάτριδες κατατέμνοντας στη πραγματικότητα με την παθητικότητα που η κοινωνία τους αντιστάθηκε το τελευταίο απομεινάρι ανθρωπιάς σε αυτή.

Δημοκρατία

Η επιβολή μη εκλεγμένου πρωθυπουργού και η δαιμονοποίηση των εκλογών ως τη πλέον πολιτικά ορθή μέθοδος να αποφασίσει ο λαός για την ίδια του τη τύχη φανέρωσε ότι η προσφιλής των δυναστών μας φράση «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» σημαίνει στη πραγματικότητα την αυτοκατάργησή της ως την αποτελεσματικότερη διέξοδο όταν απαιτηθεί. Δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό, βέβαια, συνέβη και στη Ιταλία και (εμμέσως) στην Ισπανία, και είχε προηγηθεί και στην ίδια τη δομή της ΕΕ νωρίτερα ο καπιταλισμός και το συμφέρον των ολίγων να υπερισχύει έναντι του σημαντικότερου λόγου υπερηφάνειας της δυτικής Ευρώπης, της δημοκρατικής της πολιτείας. Πριν από την πρακτική κατάργηση της δημοκρατίας βέβαια, όχι ότι οι Έλληνες βίωναν και καμιά σπουδαία δημοκρατία. Απλά φέτος είδαν πιο καθαρά ότι η πλειοψηφεία των εκπροσώπων τους χρησιμοποίησαν το σύνταγμα για να σκουπίσουν τις ακαθαρσίες που παρήχθησαν μετά το παρατεταμένο φαγοπότι των ιδίων και των αφεντικών τους. Α, και ότι αν η δεξιά ήταν πάντα η διανοητική καθυστέρηση στην οραματική ενσάρκωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το πασόκ υπήρξε πάντα ο καρκίνος που κατασπάρασσε τις σάρκες της.

και μερικοί κουραμπιέδες

Κατά τ' άλλα που λες, η Ταμάρα Έκκλστόουν, το πλέον ανερχόμενο τίποτα στη βρετανική βιομηχανία διασημοτήτων, δήλωσε συγκλονισμένη από το γεγονός ότι είναι τόσο πλούσια ώστε δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί κάποιος να της δωρίσει αυτά τα Χριστούγεννα.
Και με αυτή τη ταπεινοφροσύνη που διακρίνει τη μεγαλοφροσύνη της αλλά και με την απαράμιλλη γενναιοδωρία που μετατρέπει όποια μεγαλοαστική ξετσιπωσιά σε κοριτσίστικη χαριτωμενιά, κατέληξε πως αυτό που τελικά θα την ευχαριστούσε για τα Χριστούγεννα θα ήταν ένα θηλυκό τσιουάουα να συντροφέψει το αρσενικό της τσιουάουα στις ορμές του. 

[Ψιλά γράμματα: H Ταμάρα έχει ιδρύσει charity για σκύλους το οποίο πρόσφατα μάζεψε ενάμισι εκατομμύριο αγγλικές λίρες οι οποίες δωρίστηκαν σε παιδιατρικό νοσοκομείο του Λονδίνου].

Πολλές ευχές σε όλους

ολίγα χριστουγενιάτικα εμέσματα

Η βρετανική χριστουγεννιάτικη παράδοση του "ευγενούς" ανταγωνισμού και άκρατου στοιχηματισμού για το Νο1 στα μουσικά charts συνεχίστηκε και φέτος. Μόνο που αυτή τη χρονιά, ο ανταγωνισμός είναι άνισος γιατί ο συνήθης θριαμβευτής, ο νικητής δηλαδή του βρετανικού x factor -που σατανικά ολοκληρώνεται λίγο πριν τα Χριστούγεννα- έχει ήδη παραδεχτεί την ήττα του, μέσω της άρνησης των στοιχηματικών πρακτορείων να δεχτούν περαιτέρω στοιχήματα, μπρος τον τυφώνα των military wives.

Οι military wives είναι μια χορωδία που έφτιαξαν γυναίκες στρατιωτικών που υπηρετούν στα Αφγανιστάν. Μία από αυτές έγραψε ένα ποίημα με τίτλο "wherever you are" με θέμα το μεγαλείο της καρδιάς των γυναικών που μένουν πίσω περιμένοντας τους ήρωες να ολοκληρώσουν τον ερχομό της ειρήνης στο Αφγανιστάν, με στίχους ένα συνονθύλευμα από γράμματα των γυναικών της χορωδίας προς τους συζύγους τους. Αυτό το τσάκωσε ο επίσημος συνθέτης του βασιλικού γάμου του περασμένου Απριλίου και το μελοποίησε σε μια δακρύβρεχτη, μελό σύνθεση που είναι τόσο αποκρουστική ώστε το άκουσμά της να κάνει τα ηχητικά κατασκευάσματα της Lady Gaga να μοιάζουν με το καθαρτήριο πριν τη κόλαση της αιωνιότητας. Ακολούθησε ένα ασύλληπτο μάρκετινγκ, με μια πρώτη δημόσια εκτέλεση παρουσία της ίδιας της βασίλισσας στο μεγαλειώδες Royal Albert Hall και στη συνέχεια με εμφανίσεις σε κάθε είδους τηλεοπτικά σόου τύπου dancing with stars και άλλα τέτοια που αποβλακώνουν τα εκατομμύρια με την απύθμενη ανοησία που τους πετάνε στα μούτρα, καθώς και με μια cameo επίσκεψη στη πρωθυπουργική κατοικία, έτσι για τη τελική του κυριάρχηση. Η ώθηση που λαμβάνει αυτό το κατασκεύασμα, καθώς και η παραλυτική, μαζική αποδοχή του συμβολισμού του, είναι τόσο πρωτοφανής, που ήδη αισθάνομαι ενοχές για τη παράγραφο που θα ακολουθήσει. 

Αυτό το κατασκεύασμα, που είναι στη πραγματικότητα μια ερωτική μπαλάντα πασπαλισμένη με χορωδιακά μέρη, στοχεύει στην ανάδειξη του μεγαλείου της αγάπης (συγκεχυμένη βέβαια και με λίγα Χριστούγεννα) αλλά στη πραγματικότητα προσβάλλει ασύστολα όποια αγάπη είναι δυνατό να γίνει ακόμη αισθητή στα διαλείμματα για διαφημίσεις στο dancing with the stars ή στα μεσοδιαστήματα του online shopping. Πρόκειται μια αρρωστημένη μορφή αγάπης καθώς φιλτράρεται από την αποθέωση του μιλιταρισμού. Μια αγάπη που "θα κρατά" τον στρατιώτη "στα όνειρα ... μέχρι το έργο του να ολοκληρωθεί", μια αγάπη στην οποία ο οπλισμένος κατακτητής μετατρέπεται σε "πρίγκηπα της ειρήνης". Το κίνητρο που κάνει αυτή την αγάπη να τραγουδιέται (και να ξεπουλάει στις αγορές) δεν είναι παρά η κατακτητική ασυγκρατησία, η ολοκλήρωση της εξόντωσης, ο πόλεμος. Οι στίχοι είναι τόσο αλλοτριωμένοι από την αγνή, άνευ προϋποθέσεων ελκτική δύναμη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους και τόσο συνδεδεμένοι με το μεγαλειώδες καθήκον της στρατιωτικής εκστρατείας, ώστε η διάκριση αυτού του τραγουδιού από τα πολεμοχαρή εμβατήρια κατακτητικών στρατών να οφείλεται αποκλειστικά στη χορωδιακή του φόρμα που αντί για τη κινητοποίηση των επιθετικών ενστίκτων ακουμπά τρυφερά στα ακατέργαστα συναισθήματα ακαθόριστης αγάπης (σε συνεργική δράση με τα Χριστούγεννα βεβαίως) και τις εγγενείς ανάγκες για εστία και συντροφικότητα. Και γίνεται τόσο όμορφα αυτή η αλλοτρίωση, τόσο μεθοδικά αυτή η διάκριση! Ενσωματωμένη στη χυδαιότητα της απερίσκεπτης και καταναγκαστικής χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης, απενοχοποιημένη μέσα από τη φθήνια των τεχνητών χριστουγεννιάτικων συναισθημάτων, εκθειασμένη στους προβολείς των φτηνών τηλεοπτικών θεαμάτων.

Το αγκάλιασμα, η ηθική νομιμοποίηση όλου αυτού του συμβολισμού από τη βασίλισσα ή τον πρωθυπουργό ενός κράτους που ποτέ δεν απεμπόλησε τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Αλλά στη κοινωνία που μόλις πρόσφατα είδε το πιο περιθωριοποιημένο κομμάτι της να τα σπάει και να τα καίει, που το μέγεθος της ανισότητάς της έχει πλέον ξεπεράσει και εκείνο της βικτοριανής περιόδου, και που η καταπίεση αγγίζει ακόμα και αυτούς που δε φανταζόταν ότι θα τους συνέβαινε, η άνευ όρων, άνευ σκέψης ή αμφισβήτησης αποδοχή αυτού του τερατουργήματος, με τους συμβολισμούς του και τις επεκτάσεις του είναι το χειρότερο προμήνυμα για το μέλλον της.

Είναι κρίμα που η διαπροσωπική επαφή μια γυναίκας με τον αγαπημένο της, θύματα και οι δυο μιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής, αλλά και έμμεσοι υποστηρικτές της, να παίρνει τέτοιου είδους μαζικές και διαστρεβλωμένες διαστάσεις. Είναι κρίμα που ο πόνος της βουβής περιφοράς φέρετρων στις εργατικές συνοικίες μικρών αγγλικών πόλεων μετουσιώνεται σε τέτοια θριαμβευτική αποδοχή του μιλιταρισμού.


με δική σου ευθύνη άκουσε το τραγούδι εδώ.
οι στίχοι του εδώ.

Μια παρόμοια (και πιο αισιόδοξη) ιστορία για το βρετανικό χριστουγεννιάτικο Νο 1 του 2009, εδώ. 

αγαπημένε μου Κιμ

Ο οδυρμός των βοριοκορεατών για τη ξαφνικό θάνατο του δυνάστη τους αποπνέει έντονα ένα βαθύ αίσθημα χαμού της ελπίδας και μια αμετάκλητης αβοηθησίας και αποκαλύπτει το τρόμο της  απώλειας του μόνου λόγου που σου έχει δοθεί ως αρκετός για να υπάρχεις. Μου θύμισε μια σκηνή από μια από τις πιο σπουδαίες ταινίες του ουγγρικού σινεμά, της "Angi Vera" ("Αγαπημένη μου Βέρα" στα ελληνικά) του Pal Gabor που είχε γυριστεί το 1978. Έχω πολλά χρόνια να δω το φιλμ, αλλά η συγκεκριμένη σκηνή έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ακριβώς γιατί απεικόνισε με αψεγάδιαστο και καλλιτεχνικό τρόπο την έκταση και το βάθος των συναισθημάτων των τεθλιμμένων βοριοκορεατών. Δυστυχώς πουθενά στο διαδίκτυο δε κατάφερα να βρω τη σκηνή γι' αυτό και θα προσπαθήσω να τη περιγράψω ελπίζοντας να καταγράψω έστω και ένα ποσοστό της ατμόσφαιράς της. 

Στα μπάνια και τα ντους της σχολής για τη "μόρφωση των διοικητικών στελεχών" του ουγγρικού ΚΚ οι επιλεγμένες φοιτήτριες, ανάμεσά τους και η Βέρα, πλένονται ανέμελα, όταν ξαφνικά από τα μεγάφωνα τούς ανακοινώνεται ο θάνατος του Στάλιν. Μπρος σε αυτό το αποτρόπαιο άκουσμα, η καθεμιά στέκει ακίνητη, βουβή, ξαφνιασμένη, σταματώντας και ξεχνώντας ίσως ό,τι έκανε. Ο σκηνοθέτης επιλέγει το γενικό πλάνο για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα της απότομης πτώσης στο κενό, της απώλειας, όχι μόνο της ζωής ενός ανθρώπου αλλά σχεδόν και του λόγου ύπαρξης όλων των άλλων. Και γυρίζει τη σκηνή από ψηλά υποβιβάζοντας τους χαρακτήρες του σε έρμαια της ιστορίας. Όλα έδειχναν ότι τελειώνανε με αυτή τη τραγική, απότομη είδηση, η ιδέα, το σύστημα, η ίδια η ζωή. Μα όχι όμως ο χρόνος, όχι η ιστορία. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να αφήσει τη σκηνή να εξελιχθεί αποφεύγοντας τα κατ και τις κινήσεις της κάμερας και δίνει στον θεατή τη δυνατότητα να ακούει και να βλέπει το νερό που συνεχίζει να τρέχει από τις βρύσες των μπάνιων, το μόνο ίχνος κίνησης στη παρατεταμένη βουβή ακινησία, η μόνη αίσθηση του χρόνου τη στιγμή που όλα δείχνουν πως και αυτός ακόμα μπορεί και να τελειώνει. Η σκηνή, λιτή, ακριβόλογη, μέσα από την αντίστιξη των ακινητοποιημένων, αμίλητων προσώπων και του διαρκώς τρεχούμενου νερού απελευθερώνει μια απίστευτη δύναμη. 

Στα πλάνα πένθους και οδύνης από τη βόρια Κορέα, οι τεθλιμμένοι, δεκαετίες απομονωμένοι και στερημένοι από την ανταλλαγή εικόνων και εμπειριών με τον υπόλοιπο κόσμο, αμόρφωτοι, και εξαθλιωμένοι, μου βγάζουν κάτι έμφυτα τίμιο και ενσυνείδητο, έτσι αποκομμένο όπως είναι από το πλαίσιο στο οποίο εγώ το παρατηρώ. Σαν την Βέρα της ταινίας, μου φαίνονται άνθρωποι αμόλυντοι από την αστική ιδεολογία οι οποίοι πλάστηκαν μέσα από μια καθοδήγηση και μια πειθαρχία εξωφρενικού τύπου και οι οποίοι υπακούν τυφλά στη μοναδική πίστη που γνωρίζουν. Η θεοποίηση του δυνάστη τους, όπως φαίνεται από τις εικόνες, δείχνει ακριβώς γιατί ο αγώνας για το κομμουνισμό δίχως τον αγώνα για ελευθερία και διεθνισμό βάζει το θεμέλιο για τη χειρότερη τυραννία.

χίψτερ νεκρολογία

Γράφτηκε για τη ΓLifo

Ο Κιμ Γιονγκ Ιλ έφερνε όλα τα σπουδαία χαρακτηριστικά για γίνει η νέα φιγούρα στο t-shirt του σύγχρονου χίψτερ. Τα πάντα στο μύθο του εκλιπόντα λειτούργησαν συνεργικά για να γίνει απόλυτο cult στη δύση αυτό που στην διαιρεμένη χερσόνησο της άπω ανατολής υπήρξε ο επί γης θεός. Τα κατορθώματα αυτού του σπουδαίου εθνεγέρτη, της "μεγίστης ενσάρκωσης της επαναστατικής-συντροφικής αγάπης", του περήφανου κινητοποιητή των μαζών αποτελούν τα σοσιαλιστικά ανάλογα των μυθικών ικανοτήτων του Καρατζαφέρη όπως διαφημίζονται απ' το περιθωριακό κανάλι του και τους δικούς του υπηκόους. Μόνο που χρειάζεται και το εκ γενετής μεγαλείο για να διαιωνιστεί η καλτιά και ο Κιμ το είχε. Άλλωστε και η κυβερνητική ιστοσελίδα της Λαικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κορέας κάποτε το είχε δηλώσει: ο Κιμ δε χρειάστηκε ποτέ του να κατουρήσει και προφανώς δεν ένιωσε καν την ανάγκη να χέσει. Αλλά εντάξει, και εκείνοι το παράκαναν πια με το μεγαλείο. Και οι χίψτερ άλλωστε το αντέχουν το χέσιμο. 

Com' on funky peopal get down wit da boogie

Αν πιστεύεις στο hip, τα δέκα πράγματα που θες να μάθεις για τον Κιμ Γιονγκ Ιλ εδώ. 

γυμνοί στη Λυών

Λίγο λιγότερο από τη λιτή, μεστή, ουσιαστική και γεμάτη γαλλική φινέτσα παρέμβαση του Έλληνα φοιτητή που καταγράφηκε από το γνωστό βίντεο χαιρετίζω την ιδιοφυή έμπνευση του εικονολήπτη να εστιάσει στους εκλεκτούς καλεσμένους της Λiberation και αποδέκτες ταυτόχρονα της κριτικής την ώρα της παρέμβασης, στο μέρος του προβλήματος δηλαδή Μπακογιάννη και τον αλαζόνα προπαγανδιστή της Πρετεντέρη. 

Και δε μπορώ έτσι παρά να περιγράψω, με μερικά επιλεγμένα στιγμιότυπα, αυτά που βλέπω στα λίγα λεπτά της ραφινάτης, εκλεπτυσμένης αποδόμησής τους σαν στέκουν βουβοί, αμήχανοι και μόνοι, βορά στη νοημοσύνη ανθρώπων τους οποίους -αλίμονο!- αδυνατούν να ελέγξουν, να εξουσιάσουν ή να τρομοκρατήσουν. 

Και ξεκινώ από τη Μπακογιάννη, που η στάση της είναι όντως η κυρίαρχη εκ των δυο, υπό τις παρούσες απρόβλεπτες συνθήκες. Σύντομα αμέσως μετά τη συνειδητοποίηση της απώλειας του επίκεντρου της προσοχής επιστρέφει στη ψυχρή εικόνα του ανθρώπου από μάρμαρο που όλοι νιώθουμε πως είναι και τη ρηχή, ξύλινη έκφραση του συναισθήματος. Η άμεση απομάκρυνση από τη συνειδητή ενημερότητα, που απ' ότι φαίνεται βγαίνει αυτόματα μέσα από το μητσοτακικό της γονιδίωμα, αρχικά επιβάλλεται. Μα η αυτοπεποίθηση που φαίνεται να διατηρεί, η ψυχραιμία και η ανεκτική στάση απέναντι στο λόγο του φοιτητή γίνεται γρήγορα μόνο το ισχυρό ανάχωμα που κατασκευάζει η αλαζονεία της και η αίσθηση της παντοδυναμίας που της επιτρέπει να μη χρειάζεται να ακούει το παραμικρό, να μην απαιτείται να νιώσει το οτιδήποτε, να μην οφείλει να αφουγκραστεί τίποτα ούτε τώρα την ύστατη ώρα της κυριαρχίας της. Το οιστριονικό της στυλ την κάνει αμέσως να απεχθάνεται τον συνομιλητή της και πραγματικά να του κάνει τη χάρη που δεν βάζει να τον τσακίσουν αμέσως, μα ο πολιτισμός της συγκρατεί την οργή που εντείνεται από την απώλεια του ελέγχου. 

Η φαγουρίτσα που τη πιάνει στο λαιμό βέβαια, στο 4'15", δεν είναι μια απλή παρασυμπαθητική εκκένωση απέχθειας αλλά η αλλεργία της απέναντι στην αλήθεια. Σύντομα, και ελλείψη της πατρικής φιγούρας στη περίσταση, θα αναγκαστεί να στραφεί στον Πρετεντέρη για να ικανοποιήσει τις εξαρτητικές της ανάγκες. 

Ο Πρετεντέρης, ο πλέον προβεβλημένος προπαγανδιστής του καθεστώτος και αυτός που διακυβεύει τα περισσότερα από την αποκάλυψη της αλήθειας, μιας και η δουλειά που έχει αναλάβει είναι να την αποκρύβει, μας δείχνει πως όταν παύει να είναι κυρίαρχος των μέσων του γίνεται ανθρώπινα ασθενικός: κοιτά απεγνωσμένα τους οικείους του, τρίβει αμήχανα το ματάκι και βάζει (ωσάν να επιστρέφει) το χέρι στο στόμα, σαν βρέφος που θα χρειαστεί να αγωνιστεί για τη βασική εμπιστοσύνη έναντι στη μαζική, κατακλυσμιαία άρση της από την απροκάλυπτη αλήθεια του λόγου του φοιτητή. 

 Η απρόσμενη στρεσογόνος κατάσταση που βρέθηκε τον έκανε και αυτόν να καταφύγει τελικά στα φουστάνια μιας κυριαρχικής, ψυχρής, κακιάς μητριάς, -της κόρης του μητσοτάκη- που όμως ακόμα και ως βρέφος την ελέγχει και την ανατρέφει με τον ίδιο τρόπο που και η ίδια ελέγχει και ανατρέφει τη δική του παρουσία.

Ωστόσο, η πιο αποφασιστική στιγμή στη σκηνή που παρακολουθούμε θα έρθει ακριβώς στο σημείο που ο φοιτητής ολοκληρώνει την παρέμβασή του και η αίθουσα σείεται από το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων. Είναι η στιγμή που το ύφος της Μπακογιάννη αλλάζει. 

Τι συνέβη; Είδε το άγιο φως από τα λόγια του φοιτητή; αναγνώρισε ξαφνικά τη προσωπική της ευθύνη; αφουγκράστηκε έστω και για λίγο τα βάσανα της κοινωνίας σε μια στιγμιαία ονειρική φούγκα; Όχι βέβαια. Ήταν το χειροκρότημα. Αυτό τη πείραξε. Αυτό την έκανε να αλλάξει ύφος, αυτό  έκανε την υποψία φόβου να ξεγλυστρίσει από τις οφθαλμικές της κόγχες. Ο κόσμος χειροκροτούσε την αλήθεια, την επιδοκίμαζε, την αποκαθιστούσε, την όρθωνε γυμνή μπρος στη ξυνισμένη της μούρη. Το χειροκρότημα ράγισε το τοίχο της και από τη μέσα πλευρά του ξεπήδησε ο δισταγμός και ο φόβος. Δεν είναι αυτή που έχει δίκιο. Δεν είναι αυτή που λέει την αλήθεια. Η εξουσία της είναι τρωτή, μπορεί να κατατμιστεί σε τρία λεπτά. Και ο Πρετεντέρης δίπλα της -σε μια ειρωνία του συμβολικού-  ανίκανος να τη προστατέψει, να αποκρούσει ξανά την αλήθεια από τις συνειδήσεις του κόσμου. 

Μετά από όλα αυτά, θαρρώ πως είναι λυτρωτική η στόχευση στα πρόσωπα των εξουσιαστών όσο ο φοιτητής τους πέταγε στα μούτρα την αλήθεια των πράξεών τους. Δε μπορούν πια να κρυφτούν. Τους βλέπουμε. Βλέπουμε τον δισταγμό, τον άρρητο φόβο τους που μεγαλώνει. Βουλιαγμένοι στην απόγνωση δεν έχουμε άλλο όπλο για να φύγει το καρκίνωμα. Βήμα με βήμα, στιγμή τη στιγμή, στο εδώ και το τώρα, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας τη δική μας αλήθεια θα σπάσουμε το τοίχος. Και όταν σύντομα τους σπάσουμε και τις τελευταίες αυταπάτες θα συνειδητοποιήσουν -μαζί με μας- πως από δω δεν έχει πια διέξοδο. 

δε ξεχνώ

Κι όχι αυταπάτες προπαντός.

Το πολύ ‐ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες

την ομίχλη

Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη: ζω.

«Γιατί» όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,

«Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες

Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».

Έστω.

Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.

Του Μανόλη Αναγνωστάκη. Παλαιότερες σκέψεις μου με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου  εδώ.

η Μαρία και οι λύκοι

Η δημοκρατία αποβλήθηκε ως απέκκριμα από το παρατεταμένα ετοιμοθάνατο σώμα της Ελλάδας λες και η περίσσεια της ήταν αυτή που οδηγούσε τους Έλληνες στον επιθανάτιο ρόγχο. Το παρόν της, ελεύθερα πια μιας και τα πιο δημιουργικά της κομμάτια εξακολουθούν ακρωτηριασμένα, αφήνεται να βρυκολακιάζει από το πρόσφατο παρελθόν. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, τα τρία αγαπημένα της τέκναναναλαμβάνουν τις τύχες της πνίγοντας τη ζωή των υπολοίπων που συνυπάρχουν μαζί τους εντός των συνόρων.  Και είναι τα τέκνα αυτά, οι ολιγάρχες της αστικής τάξης, οι νεοφασίστες του 6% και οι αιώνια επιβήτορες παπάδες της ορθοδοξίας. 

Οι ολιγάρχες, όσοι εντός της Ελλάδας ξεμείνουν από το αναγκαίο ξεκαθάρισμα, οριστικοποιούνται στην εξουσία, για να σφετεριστούν ακόμα περισσότερο πλούτο με μπροστάρη τον τραπεζίτη πρωθυπουργό. Οι νεοφασίστες, πνευματικά παιδιά του πατακού και ιδεολογικά ξαδέρφια του νορβηγού μακελάρη Μπρέιβικ, θριαμβευτές από κυβέρνηση και τηλεοράσεις, θα κηρύττουν τον τρόμο, την υποταγή, τη καταπίεση για να κάνουν τον πολίτη όπως τον θέλει ο φασισμός. Και οι παπάδες, αιωνόβιοι στη παρουσία τους και ακάθεκτοι στη κυριαρχία τους, θα συνεχίσουν να υποκρίνονται τη ευλάβεια, τη πίστη και τη φιλανθρωπία σκεπάζοντας με το πρόσχημα της θείας παρέμβασης τη πιο βρώμικη συνδιαλλαγή τους με τα υπόλοιπα δύο τέκνα. Οι τρεις γόνοι που ανέλαβαν την Ελλάδα γνωρίζουν καλά το ρόλο τους απ' τα παλιά. Οι ολιγάρχες, με το νόμο και το κράτος στο πλευρό τους, θα συνεχίσουν να πίνουν το αίμα της κοινωνίας, οι νεοφασίστες θα σπέρνουν το μίσος και το διχασμό με τον φανφαρονισμό και τη χυδαιώδη πατριδοκτησία τους, και όλοι αυτοί θα τα κάνουν αυτά με τη "θέληση του θεού" βεβαίως βεβαίως, για να είναι σίγουροι πως οι υπόλοιποι δε θα μπορούν να στήσουν μια ζωή ούτε καν στα ερείπια. 

ΥΓ. Ο τίτλος και η ανάρτηση είναι εμπνευσμένες από τη ταινία "Anna y los lobos" του Κάρλος Σάουρα (1972), μια θαυμάσια αλληγορία για την φρανκική Ισπανία που τη κατασπάρασσε ο φασισμός, η μεγαλοαστική ολιγαρχία και ο καθολικισμός. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι μια τέτοια αλληγορία θα μπορούσε να πλέον αναζητήσει την έκφρασή της και στη χώρα απ' όπου κατάγομαι. 

δέκα σκέψεις για τη νέα παπαδημοκρατία

Θαυμάσια η αναγεννημένη ελληνική παπαδημοκρατία. Φέρνει όλα τα πατρογονικά χαρακτηριστικά των προπατόρων της, της καραμανλικής και της παπανδρεϊκής, και το απαιτούμενο άρωμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας των τραπεζιτών:

1. Γεννήθηκε από ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που μεταδόθηκε σε απευθείας μετάδοση και εξελίχθηκε με τον πλέον γελοίο τρόπο στην ιστορία των πραξικοπημάτων. 
2. Παρεκτράπηκε προσωρινά από την ανεξέλεγκτη καινοτομία ενός μεγάλου της σκέψης που ίσως ποτέ να μην μάθουμε αν ήταν πραγματικά τόσο αφελής όσο επί πενθημέρου έπειθε την ανθρωπότητα ότι ήταν αλλά που μετά βεβαιότητας καταλάβαμε ότι υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός που κυβέρνησε τη χώρα της φαντασίας του. 
3. Θα εκπροσωπούταν απ΄τον Πετσάλνικο. 
4. Είχε λόγο γι' αυτή κάποιος Καψής. 
5. Συνετίστηκε σε απευθείας και πάλι μετάδοση από ένα εκνευρισμένο, παχύσαρκο πολιτικό υποπροϊόν που πέρασε τα τελευταία τριάντα χρόνια παρασιτώντας σε διακομματικές ρωγμές εκπροσωπώντας τις πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύονται μόνο στις κάθε είδους παπαδημοκρατίες και που το ανέκδοτο που έχει για κόμμα κατόρθωσε να αποτελεί τον ακρογωνιαίο της λίθο.
6. Διαπραγματεύτηκε την ύπαρξή της σχεδόν σοβαρά με τον τελευταίο καλό οπορτουνίστα της γενιάς που διέλυσε τη κοινωνία τον οποίον και εξαπάτησε με μια -ίσως την τελευταία στη ιστορία- καλοοργανωμένη πασοκιά
7. Ηγείται από τον τον ξεκάθαρο, απροκάλυπτο και ειλικρινή εκπρόσωπο των εξουσιών που βίαια και επιθετικά απομυζούν τη χώρα από ό,τι της ανήκει και που το γεγονός ότι η κοινωνία δε το ουρλιάζει με όλη της ψυχή και προτιμά ακόμα να ελπίζει δείχνει την ασύγκριτη ισχύ και υπερδύναμή τους
8. Στελεχώνεται από οντότητες που σε σε μια στοιχειώδη κοινωνία δικαίου θα καθάριζαν τα πατώματα των σωφρονιστικών καταστημάτων, από κάποιες των οποίων ο μισανθρωπισμός και η μισαλλοδοξία θα πανηγύριζαν το χρυσό μετάλλιο στην ολυμπιάδα του 36, και κανά δυο ακόμα που πάντοτε προσέγγιζαν το τίποτα με επιτυχία και που η επανεμφάνισή τους επιβεβαιώνει περίτρανα πως ουδέποτε υπήρξε θεός
9. Περισσότερο από ποτέ επιβλήθηκε από τηλεοπτικές παρουσίες τις οποίες η μόνη ελπίδα να ξεφορτωθούμε θα ήταν να έπεφταν απρόσμενα από το διογκωμένο εγώ τους
10. Θα ήταν εξαιρετική αν διοικούσε τη φανταστική χώρα του πρώην πρωθυπουργού αλλά είναι μόνο το καπάκι στο λουστραριστό, σκαλιστό φέρετρο εισαγωγής μιας κοινωνίας που μπρος στη βιαιότητα του επικείμενου θανάτου προτιμά τη ντροπιαστική σφαίρα στη πλάτη από την αξιοπρεπή του κροτάφου. 

τόση δημοκρατία ούτε στη χούντα

Για την απρόσκοπτη κατάλυση της δημοκρατίας, το ολονύχτιο άγχος του κυνηγητού των προσώπων είναι η επιστημονικότερη μέθοδος της οριστικοποίησής της.

Όμως, για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία τα πρόσωπα δεν έχουν τη παραμικρή σημασία. Γιατί για αυτούς και για την ολοκλήρωση της οικονομικής υποδούλωσης του ελληνικού προτεκτοράτου από μέρους τους δεν απαιτείται κάποια σημαντική πολιτική προσωπικότητα, αλλά ένας αποφασισμένος ιδεολογικός τους αντιπρόσωπος (που ιδανικά θα ήταν και αντιπρόσωπος του λαού) ή μια μαριονέτα. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός ήταν και τα τρία, γι' αυτό και η δραματική ευκολία της αντικατάστασής του, σε μια ασύμβατη με την ουσία της δημοκρατίας διαδικασία.

Ο ερχόμενος, χωρίς αμφιβολία, θα είναι και ιδεολογικός αντιπρόσωπος και μαριονέτα. Το να είναι και αντιπρόσωπος του λαού δεν θα απαιτηθεί, ούτε καν ως ιδανικό άλλοθι, γιατί την ευρωπαϊκή ολιγαρχία δε τη νοιάζει η δημοκρατία όπως απέδειξε πρόσφατα, αλλά μόνο τα κέρδη των τραπεζών της. Αλλά ούτε και οι φυσικοί ενσαρκωτές των ελληνικών δημοκρατικών θεσμών (βουλή, πρόεδρος, δικαιοσύνη) έδωσαν καμιά δεκάρα για τη δημοκρατία ή τη λαϊκή βούληση, μιας και τούτο το σαββατοκύριακο έδειξαν καθαρά πως ανάμεσα στη δημοκρατία και τη σαπίλα που τους θρέφει και μπορεί ακόμα να τους αναγεννά, προτιμούν τη πιο βιώσιμη γι' αυτούς λύση.

Ας μην καταθλιβόμαστε όμως. Από αυτό το σαββατοκύριακο η σύγχυση θεσμών-φυσικών προσώπων ξεδιαλύνεται πανηγυρικά για όλους. Για εκείνους, με το πιο κερδοφόρο τρόπο που θα μπορούσαν να φανταστούν εν μέσω αυτοδιάλυσης, και για μας με ένα τρόπο απρόσμενο και λυτρωτικό που αποδιώχνει κάθε ενοχή από όλες τις επόμενες κινήσεις. 

Περιττό να αναφέρω ότι ΚΑΙ εγώ δεν αναγνωρίζω καμία τέτοια τέτοια κυβέρνηση. 

Τα νεύρα μου , τα χάπια μου και ένα πιστόλι να φύγω

Με τον Παπανδρέου να μας αδειάζει σύντομα τη γωνιά, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ευρωπαϊκή ολιγαρχία, που αυτές τις μέρες που οι μάσκες κατέβηκαν δείχνει την ακριβή της σχέση με τη δημοκρατία, θα προσπαθήσει να επιβάλει στο ελληνικό της προτεκτοράτο τη νέα μαριονέτα που θα δουλέψει σκληρά για να μη θιγούν τα συμφέροντά τα δικά της και των τραπεζών της. 

Και θα το κάνει με όποιο τρόπο και αν απαιτηθεί: 

1. Είτε με το περίφημο δημοψήφισμα, του αριστοτεχνικά εκβιαστικού του διλήμματος και κατατρομοκράτησης της μεσαίας τάξης, που βασίζεται στην αθάνατη μικροαστική επιθυμία των Ελλήνων να ανήκουν στο "σκληρό πυρήνα" της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ένωσης (70% σε όλως τυχαίως πρόσφατη δημοσκόπηση)
2. Είτε με κυβέρνηση εθνικής ενότητας, παράνομη στην ουσία της και ολότελα αντιδημοκρατική
3. Είτε με νομιμοφανείς εκλογές
4. Είτε με μια πραξικοπηματικού τύπου ενέργεια οριστικής και επίσημης κατάλυσης της ήδη νεκρής ελληνικής δημοκρατίας (στρατιωτική; ξενόφερτη κυπριακοτουρκικηδεξερωγωτι; εσωτερική προβοκάτσια;), συγκεκαλυμμένη αρκετά ώστε να το αποδεχτεί η δημοκρατική δύση και απολυταρχική απόλυτα ώστε να μη χαθεί ούτε σέντσι από τα κέρδη των τραπεζών της. 

Το πιο λογικοφανές ενδεχόμενο μοιάζει αυτό του 2 ή του 3. Γιατί οπωσδήποτε, θα πρέπει να είναι η λαϊκή βούληση αυτή που θα νομιμοποιήσει καλύτερα τη αρπαγή (όπως άλλωστε έκανε πάντα) και εκείνη που θα οδηγήσει ξανά στην ανάγκη της δεξιάς. Και μόνο της δεξιάς βέβαια, μιας και η προτεραιότητα της αυτοσυντήρησης στη στιγμή υπέρτατης κρίσης θα στρέψει τη κοινωνία προς τη πιο συντηρητική της κατεύθυνση. Έτσι άλλωστε έκανε πάντα. 

Μα η βεβαιότητα της ανόδου στην εξουσία, που στη πράξη θα είναι εθελόδουλη εκτέλεση διαταγών, ανθρώπων επιπέδου Σαμαρά και συνεργατών, που επί μια τετραετία σκύλευαν με ηδονιστικό μίσος το ετοιμοθάνατο σαρκίο της κοινωνίας που τους ανεχόταν και λεηλατούσαν ό,τι είχε απομείνει ακόμα ασθμαίνον, προκαλεί δέος. 

Και ακόμα χειρότερα, η πιθανότητα αναβίωσης της κατοχικής κυβέρνησης του 40 από τα σύγχρονα καθάρματα της προελαύνουσας ακροδεξιάς, στην υπάρχουσα οικονομική φρίκη και τη δεδομένη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, κάνει τη σφαίρα στον κρόταφο ένα πραγματικά πιο αισιόδοξο ενδεχόμενο. 

τι έχω καταλάβει μέχρι τώρα:

Ακούω προσεκτικά τις μοναδικές δημόσιες δηλώσεις των μαριονετών τις τρόικας και στραγγαλίζω το μυαλό μου να εντοπίσω την συνάφεια στο περιεχόμενο των λόγων. Αδίκως. Πιο προσιτή είναι η αλλοιωμένη δομή σκέψης ενός σχιζοφρενή και πιο απτό το διαστρεβλωμένο της περιεχόμενο του παράφρονα από τη σκέψη αυτών των δυο.

Μαζεύω ερμηνείες, διαβάζω γνώμες, πασχίζω για το συμπέρασμα. Ποια είναι η πορεία της αιτιολογικής σχέσης: Το χάος της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης διαχύθηκε στον οιδηματώδη εγκέφαλο ενός καταρρακωμένου πιονιού του και τον μετέτρεψε σε εκτελεστή; Ή η σύγχυση ενός συνειδητού θύτη εξαπλώθηκε στους ευαίσθητους νευρώνες ενός σαπισμένου συστήματος; 

Η γενικευμένη παράνοια με οδηγεί στην αναζήτηση απίθανων ερμηνειών: βλέπω τώρα το ύστατο όπλο της γενικής και αόριστης άρχουσας τάξης για την εκβιαστική τελική λύση; είναι ο γόνος μιας καταστρεπτικής οικογένειας σε ένα τελευταίο παραλήρημα παπανδρεϊκού μεγαλείου με ένα εγώ παχύτερο των αντιπροέδρων του; 

Όσο περισσότερο ο καθείς μας έρχεται σε επαφή με τη ψυχοπαθολογία, τόσο κατανοητό γίνεται πως κανείς από αυτά τα καθάρματα δεν είναι παράφρων. 

Και όταν το πιόνι κάποια στιγμή θα φαγωθεί, ο βασιλιάς βρίσκει εύκολα ακόμα ένα, αν μόνος στόχος του είναι να κερδίσει. 

με κάθε επισημότητα

Η δημόσια διαπόμπευση των "επισήμων" στις παρελάσεις είναι η επιβεβλημένη από τους άλλους και η δια της βίας ανάληψη της ευθύνης που επί χρόνια οι "επίσημοι" απαρνούνταν. Είναι μια απότομη υπενθύμιση πως η λήψη από λίγους αποφάσεων που αφορούν τους πολλούς εμπεριέχει και την έννοια της λογοδοσίας πέρα από την έξη στη παχυσαρκία. 

Διαμαρτύρεται τώρα ο "επίσημος", πως ο βίαιος εξαναγκασμός του στην ανάληψη της ευθύνης του στρέφεται μεταξύ δίκαιων και αδίκων. 

Έτσι είναι όμως, μαλάκα επίσημε: Για να μπορέσεις εσύ πιο εύκολα να νομιμοποιήσεις την αποπομπή της δικής σου ευθύνης, σύμφυτη με τον δημιοσιοθεσίτικο εναγκαλισμό σου με την εξουσία, διαπότισες τη κοινωνία με τα εμέσματα της εξουσιαστικής σου θέσης -τον πλούτο, τη διαφθορά, την αδικία, τον αυταρχισμό, την επιβολή- ώστε να απαρνηθεί και η κοινωνία την ευθύνη που συνεπάγεται η δήθεν ελευθερία της που υπηρετούσες. Και η κοινωνία, που ουδέποτε αναζήτησε την ευθύνη στην ίδια και σε σένα, είναι τώρα η μάζα που ετοιμάζεται να σε καταπλακώσει. 

Η απαίτηση να αναλάβεις τις ευθύνες σου με τη βία, "επίσημε", είναι το πρώτο βήμα της μάζας για να γίνει ξανά κοινωνία. Το απαραίτητο βήμα για να αναλάβει και η ίδια τη δική της ευθύνη που για χρόνια μάθαινε να απαρνείται. Το κατάλαβε αργά, τώρα πια που ο πλούτος που πίστευε ότι είχε αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο σύμπτωμα της μεταδοτικής σου σήψης. 

Δυστυχώς για σένα, όπως καταλαβαίνεις, τα εμέσματα επιστρέφονται. 

Χ

αφιερώνω τη χρονιάρα μέρα στην ανάρρωση από τον αλλεπάλληλο βιασμό της λογικής μου, της στοιχειώδους νοημοσύνης μου και της αξιοπρέπειάς μου.  Δεν έχω κουράγιο να σκεφτώ το παραμικρό σαν διαπιστώνω πως ένα χρόνο αργότερα και το παραμικρό παραμένει το ίδιο. 

Αντιγράφω συνεπώς από πέρσι:

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και οι Μητσοτακαίοι, οι σύγχρονοι δωσίλογοι θα προβούν στην ανάπλαση της ιστορίας. Οι τιμητές του ναι που έντυσαν ξεδιάντροπα το έγκλημα κατά ενός λαού με τον μανδύα της ελπίδας, θα παρελάσουν σήμερα και θα μιλήσουν για την αξία του όχι. Θα απευθυνθούν στη λαϊκή ψυχή, στο αίσθημα και τις αξίες της κοινωνίας, στην εθνική της συνείδηση και τη υπερφυσική σύνδεσή της με το ένδοξο παρελθόν, θα φορτώσουν τον λαό με περηφάνια και θα του θυμίσουν ξανά το "χρέος" που βαρύνει τις πλάτες του. Και όσο αυτοί θα μιλούν για την εθνική ανάγκη, ο λαός θα βυθίζεται στις αυταπάτες του παρόντος, θα αναμοχλεύει τις μνήμες του παρελθόντος και θα προετοιμάζεται για τους εφιάλτες του μέλλοντος. Και όπως τότε έτσι και σήμερα καλείται από τους δυνάστες του να στρατευθεί σε αυτή την ώρα της εθνικής ανάγκης, ακούει από αυτούς να του ζητούν και πάλι να υπερασπίσει όσα κινδυνεύουν. Και να το κάνει βεβαίως συντασσόμενος κάτω από τα παράσημα των καπήλων του. Και εξαντλημένος πρόωρα από την αβεβαιότητα του επαναστατικού ονείρου τελικά θα το κάνει, γνωρίζοντας με τον ίδιο καημό πως πέφτει ξανά στη παγίδα, πως αν κάποτε περάσει ο κίνδυνος δε θα είναι ο ίδιος που θα έχει νικήσει.

#occupylsx - ιστορία από τη κατάληψη του Λονδίνου 1

Ένα μικρό παραλειπόμενο -και άκρως βρετανικό- από τα πολλά ωραία που συμβαίνουν πέριξ του άγιου Παύλου στο χώρο κατάληψης του occupy London: 

Σύμφωνα με τις λονδρέζικες αντιδραστικές φυλλάδες, υπάρχει η υποψία πως οι καταληψίες προτιμούν κατά τις βραδυνές ώρες τη θαλπωρή των ζεστών τους στρωμάτων από την υγρασία του βρετανικού φθινοπώρου, κατά συνέπεια από τις περίπου διακόσιες στημένες σκηνές η αστυνομία να υπολογίζει ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας κατοικούνται στο λιγότερο από το 10%. Για να το αποδείξουν μάλιστα, αστυνομικοί χρησιμοποίησαν ειδικές κάμερες θερμικής απεικόνισης με τις οποίες -λένε- εντόπισαν "θερμική δραστηριότητα" - δηλαδή ζωή- σε ελάχιστες.
Αυτό πυροδότησε τα ένστικτα των μάνατζερ του ναού, ο οποίος για πρώτη φορά κρατήθηκε κλειστός για το κοινό από την εποχή του βομβαρδισμού του Λονδίνου απ'τη Λουφτβάφε το 43, βάζοντας τους δικηγόρους να κινηθούν νομικά κατά της κατάληψης και κάνοντας τη σοκαριστική δήλωση πως ο καταυλισμός είναι στη πραγματικότητα καταυλισμός φάντασμα, αποδεικνύοντας έτσι πως η αγγλικανική εκκλησίας δεν είναι κατά της κατάληψης διαμαρτυρίας αλλά κατά του κάμπινγκ. 

Οι διαδηλωτές αρνούνται ότι κατά 90% λείπουν το βράδυ και υπολογίζουν το ποσοστό γύρω στο 25%. Εκπρόσωπός τους, ένας μετανοημένος πρώην συντηρητικός, ανέφερε ότι οι καταληψίες είναι άνθρωποι της μεσαίας τάξης που το πρωί χρειάζεται να πάνε στη δουλειά τους και τα παιδιά στο σχολείο. Όσο για το 90% οι καταληψίες υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιούν νέας τεχνολογίας σκηνές που εμποδίζουν τη θερμική ακτινοβολία να εντοπιστεί εξ'ου και η φαινομενική έλλειψη ζωής εντός των σκηνών. Μάλιστα έκαναν και ένα πείραμα βάζοντας ένα καταληψία να ξαπλώσει ανάμεσα στα δύο είδη σκηνών, με το ένα πόδι στη νέου τύπου, και αποδείχτηκε ότι με τις ειδικές κάμερες ο καταληψίας αυτός είναι κουτσός. 

Εξαιρετικού επιπέδου αντιπαράθεση, αν σκεφτεί κανείς πως το ελληνικό αντίστοιχο θα ήταν 12 καμιόνια δακρυγόνα και ανελέητο άνευ αιτίας ξύλο από αμέτρητες διμοιρίες μπάτσων. 

Το κατατοπιστικότατο site του occupy London εδώ, και το πρόγραμμα για όσους είναι ή σκοπεύουν να επισκεφθούν το Λονδίνο σύντομα εδώ. 

μια νεκρολογία για τον συνταγματάρχη

Στην απόκοσμη θέα του νεκρού συνταγματάρχη στέκομαι για λίγο στη λέξη "νεκρού". Κρύβει μέσα της την ουδετερότητα του άψυχου προσωπείου του. Ο "νεκρός" είναι σαφώς προτιμητέος από το "δολοφονημένος". Και ο "νεκρός" πολύ πιο καλός απ' το "αυτόχειρ". Ο δολοφονημένος συνταγματάρχης θα ήταν μια κηλίδα στη νίκη της αστικής δημοκρατίας που ξέρει πώς να οργανώνει τη δίκαιη δίκη που δεν έγινε. Και ο αυτόχειρας συνταγματάρχης θα ήταν μια τελευταία νίκη ενός αιμοσταγή παρανοϊκού ναρκισσιστική που θα έβγαινε πανηγυρικά μέσα απ' τον υπόνομο. Ο -απλά- νεκρός  συνταγματάρχης μας αφήνει με αναπάντητο το ερώτημα της ανεπεξέργαστης σχέσης ενός αμφίσημου νομάδα της σαχάρας και μιας ακόμα πιο αμφίσημης ολόκληρης δύσης. 

τι θα συνέβαινε αν ο Steve Jobs είχε γεννηθεί στη Ελλάδα

Οι καταδικαστικές συνθήκες που κυριαρχούν στην Ελλάδα για τους ανθρώπους που συνδιάζουν νεανικότητα, υψηλή μόρφωση, καινοτόμο σκέψη, διερευνητική οπτική και στοιχειώδη αξιοπρέπεια κάνουν διασκεδαστική την υπόθεση του να είχε γεννηθεί ο Steve Jobs στην Ελλάδα. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν διάφορες εκδοχές της πορείας του και θα ήθελα να προσθέσω μία ακόμα.

Αν ο Steve Jobs είχε γεννηθεί λοιπόν στην Ελλάδα, καταρχήν δε θα είχε γκαράζ να στήσει την Apple μιας και αυτό θα είχε μετατραπεί σε παράνομη γκαρσονιέρα ή μαγαζάκι, ενώ σε μια άλλη εκδοχή θα ζούσε σ' ένα δυάρι στα πατήσια με θέα το πολύ-πολύ τον ακάλυπτο. Ηλεκτρονικό υπολογιστή θα είχε δει μάλλον σε κάποια αμερικάνικη κολλεγιακή σεξοκωμωδία στο βίντεο, όχι όμως από κοντά. Πιθανότατα όμως θα είχε επεξεργαστεί αρκετές φορές το λογισμικό λειτουργίας του με το μυαλό του όσο θα έριχνε εικοσάρικα στα ηλεκτρονικά της γειτονιάς του.

Στο σχολείο θα τιμωρούταν συχνά μιας και θα απέφευγε συστηματικά τη πρωινή προσευχή, θα αναρωτιόταν μυστικά για το γελοίο των παρελάσεων, δε θα ήταν καθόλου καλός στο μπάσκετ και θα αγωνιούσε για το μάθημα "Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός" τη στιγμή που όλοι οι άλλοι θα το έβλεπαν ως την ιδανική ευκαιρία να λουφάρουν. Στο λύκειο ο Steve Jobs θα ήταν οπωσδήποτε πρώτη δέσμη και οι γονείς του θα τον πίεζαν να γίνει μηχανικός (αδιάφορο το τι είδους) ή έστω να μπει βρε αδερφέ στο πολυτεχνείο και μετά έχει ο θεός. Η υψηλή ευφυία του Steve Jobs θα ασφυκτιούσε ανάμεσα στο αυστηρό χρονοδιάγραμμα του φροντιστηρίου, τα κυριακάτικα "πρόχειρα" και τη καθαρόαιμα ελληνική γονεϊκή υπερέκφραση συναισθημάτων άγχους και αγωνίας και ως εκ τούτου η συμμετοχή του στις πανελλήνιες θα ήταν μια αποτυχία, όπως κατά συνέπεια και η μετέπειτα ζωή. Ο έλληνας Steve Jobs όπως και ο έλληνας Mark Zuckerberg όπως και ο έλληνας Bill Gates όπως και ο έλληνας George Lucas όπως και ο έλληνας Jack Dorsey όπως και ο έλληνας Tom Anderson στη κρισιμότερη περίοδο για την ανάπτυξη της καινοτόμου σκέψης τους, δε θα είχαν ελεύθερο χρόνο. Τουλάχιστον όμως θα είχαν γκόμενα με την οποία θα πήγαιναν μαζί για καφέ όταν το φροντιστήριο θα γινόταν η συνήθης απελπισία. Η πληροφορική δε θα είχε εισαχθεί ακόμα στα ελληνικά πανεπιστήμια και ο Steve Jobs θα περνούσε τελικά από τους τελευταίους σε κανά μαθηματικό ή κανά φυσικό στην επαρχία.

Στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, μαγεμένος από τα μεγαλειώδη επιτεύγματα του αμερικάνου εαυτού στην ίδια ηλικία, ο Steve Jobs θα περίμενε τη σειρά του στη μικροσκοπική άιθουσα υπολογιστών του πανεπιστημίου για να κάτσει για κανά δύωρο στον έναν από τους τρεις για να παίξει Tetris ή, υπό τη παρόρμηση μιας ανάμνησης από ένα άλλο μέλλον, για να μελετήσει τη GW Basic. Στο δεύτερο έτος ο Steve Jobs θα είχε γίνει μέλος των ΕΑΑΚ ή όποιων αντίστοιχων αριστερών σχημάτων θα έστησαν μικροφωνική στη λέσχη και για τα επόμενα πέντε-έξι χρόνια θα ξεχνούσε παντελώς οτιδήποτε σχετικό με την επιστήμη -και θα γούσταρε! Προφανώς και ο Steve Jobs δε θα γινόταν πότέ μέλος της ΔΑΠ ή της ΠΑΣΠ και προφανώς θα διατηρούσε την έμφυτη σιχασιά για τις εκπαιδευτικές εκδρομές στη Μύκονο που θα ήταν παρόμοια σε μέγεθος με την απέχθεια για τη σχολική προσευχή.

Στα είκοσί του ο αμερικάνος Steve Jobs θα είχε ιδρύσει την Apple. Στα είκοσί του ο έλληνας Steve Jobs θα είχε ιδρύσει την ΑΠΛ (Αντικαπιταλιστική Πανεπιστημιακή Λέσχη). Τα πανεπιστημιακά χρόνια θα κυλούσαν καταπληκτικά για τον έλληνα Steve Jobs. Θα είχε επιτύχει εξαιρετική κοινονικοποίηση, θα είχε ζήσει το πανεπιστημίο ως ένα πραγματικό εργαστήριο ιδεών, θα είχε κάνει γαμάτες παρέες, θα είχε πάει τουλάχιστο μια φορά στο καρναβάλι της Πάτρας και μια φορά στο καρναβάλι της Ξάνθης, θα είχε τουλάχιστο 3 γκόμενες από τις οποίες η δεύτερη θα γινόταν και η γυναίκα της ζωής του μετά το πτυχίο, και θα απολάμβανε μανιωδώς το μόνο κοινό με τον αμερικάνο Steve Jobs την ίδια ηλικιακή περίοδο: τους αμέτρητους μπάφους.

Για κανά μήνα περίπου ο έλληνας Steve Jobs θα είχε γνωρίσει και κάποιο καθηγητή, προοδευτικό, αριστερό, καινοτόμο και επιστήμονα που θα τον είχε εμπνεύσει να απελευθερώσει επιτέλους την ακραία ευφυία του που ξεχείλιζε αόρατη και αναξιοποίητη, και την ίδια περίδο κάποιες σκέψεις να τελειώσει με το πτυχίο σχετικά στην ώρα του και να φύγει στο εξωτερικό για κάτι καλύτερο θα είχαν περάσει σίγουρα απ' το μυαλό του, αλλά κάθε πιθανό πλάνο διακόπηκε απότομα γιατί ο καθηγητής επέστρεψε στην Αμερική μιας και τη θέση του την έφαγε ο ξάδερφος του πασόκου νομάρχη με το πλαστό PhD. Μετά από 8 γαμάτα χρόνια στο μαθηματικό ή το φυσικό, ο έλληνας Steve Jobs θα άρχιζε να δεχόταν το πρώτο σοβαρό πρήξιμο των δικών του για το πότε θα έβλεπαν το πτυχίο. Θα άρχιζε έτσι η περίοδος που θα έδινε περισσότερα από 3 μαθήματα στην εξεταστική, ώσπου τελικά η πίεση θα γινόταν ανελέητη και ο έλληνας Steve Jobs θα έπρεπε να αποφασίσει τι θα έκανε με τα υπόλοιπα 55. Ο έλληνας Steve Jobs θα έπαιρνε τελικά το πτυχίο στα 28. Ο μαλάκας ο αμερικάνος Steve Jobs δε θα το έπαιρνε ποτέ.

Όσο ο αμερικάνος Steve Jobs θα κατατασσόταν στα μεγάλα κεφάλια της δημιουργίας, ο έλληνας εαυτός του θα κατατασσόταν στα τεθωρακισμένα. Ο αμερικάνος Steve Jobs θα μεγαλουργούσε στη Silicon Valley και ο έλληνας εαυτός του στη Γκατζολία. Δε θα είχε σημασία όμως, γιατί όπως κινυηματογράφησε και ο καλλιτέχνης: "είτε αμερικάνος είναι, είτε έλληνας, ο Steve Jobs στον στρατό τα ίδια σκατά θα καθαρίσει". Σοφές κουβέντες, αποστάγμα εμπειρίας και ζωής.

Στα 30 του ο αμερικάνος Steve Jobs θα απολάμβανε 3 δις χρηματιστηριακή αξία και 4.000 υπαλλήλους χάρης την ευφυία του. Στα 30 του ο έλληνας Steve Jobs θα μοίραζε πίτσες με το μηχανάκι παρά την ευφυία του. Και τα πρωινά θα διαδήλωνε το δικαίωμα της πρόσληψης ως αδιόριστος εκπαιδευτικός. Οι γονείς του, οι οποίοι θα τον φιλοξενούσαν με ευχαρίστηση ως τα 35 του οπότε το "παιδί" θα παντρευόταν επιτέλους, δε θα του το έλεγαν ποτέ αλλά  είχαν μεσολαβήσει κρυφά στον πασόκο νομάρχη και βάλανε επιτέλους το παιδί τους στο δημόσιο. Τελικά ο έλληνας Steve Jobs θα γινόταν ο καθηγητής μέσης εκπαίδευσης που πάντα σκεφτόταν ότι τελικά θα γίνει.

Ζώντας ως μεσήλικας την ελληνική του δυστυχία, o καημός του Steve Jobs θα άφηνε το μήλο που έτρωγε μισοδαγκωμένο αλλά κάτι τέτοιο δε θα σήμαινε τίποτα γι' αυτόν. Όταν θα άκουγε τους μουσικούς οδυρμούς του Μάλαμα από το κασσετόφωνό του και θα σκεφτόταν πόσο ωραία θα ήταν να είχε όλη τη μουσική του κόσμου στη παλάμη και κάτι ακαταλαβίστικο θα σκιρτούσε μέσα του, θα πίστευε μόνο ότι θα ήταν τα μεσημεριανά φασόλια. Και όταν θα έπαιρνε τη ταμπλέτα για τη αυξημένη του χοληστερίνη, θα τη κοιτούσε για λίγο πριν τη βάλει στο στόμα του, αλλά δε θα μπορούσε με τίποτα να εικονοποιήσει αυτό που θα γυρνούσε στο μυαλό του.

Ο Steve Jobs, αν ήταν έλληνας δε θα πέθαινε από καρκίνο του παγκρέατος αλλά απ' του πνεύμονα γιατί από το στρες θα κάπνιζε τέσσερα πακέτα Marlboro την ημέρα. Θα άφηνε και ως έλληνας τέσσερα παιδιά πίσω του, όλα όμως από την ίδια γυναίκα. Θα έφευγε και αυτός νωρίς. Και τραγικά. Και δε θα έβλεπε ποτέ τις θυσίες του να πηγαίνουν τόσο χαμένες, ούτε τα παιδιά του να μην έχουν το αύριο που και αυτός δεν είχε. Θα είχε να λεει και εκείνος όμως, ότι έζησε όπως ήθελε. Και ας μην έγραφε ποτέ κανείς για το πώς θα ζούσε και ο έλληνας φανταστικός εαυτός του αν είχε την ατυχία να γεννιόταν στην αμερική.

δύο χρόνια σοσιαλισμός πασόκ

Η οκτωβριανή πασοκική επανάσταση, όπως κάθε μαζική απάτη, ήταν δράση μιας ομάδας αποφασισμένων να ολοκληρώσουν την αρπαγή του πλούτου μιας παραπαίουσας κοινωνίας και όχι του παραπαίοντος λαού να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή. Η πασοκική επαναφορά ολοκλήρωσε με τη γνωστή από παλιά πασοκική επιστημονική ακρίβεια τις οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές που η πρωτοφανής ανικανότητα της δεξιάς είχε αφήσει μισές. Με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση παπανδρέου ο πλούτος έπαψε οριστικά να αποτελεί (την όποια) κοινωνική ιδιοκτησία, η δημόσια περιουσία ξεπουλήθηκε στην άρχουσα τάξη και η εξουσία διέλυσε και τη τελευταία ψευδαίσθηση σχέσης της με το λαό. Η πασοκική παλινόρθωση οργάνωσε και καλλιέργησε τον κοινωνικό αυτοματισμό και το μίσος μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Η πασοκική επανάσταση αναβίωσε την αυταρχική εξουσία και την ανανοηματοδότησε, πότε με τις κλασικές πασοκικές συκοφαντικές χυδαιότητές της και πότε με βαρυσήμαντους ακαδημαϊκούς βερμπαλισμούς παραμόρφωσης και ψευτιάς. Το πασόκ είναι το ανώτατο στάδιο της πολιτικής εξαπάτησης. Τα δυο αυτά χρόνια πασόκ είναι από μόνα τους ένας αιώνας μάκης ψωμιάδης. 

Καθώς και 

"αν γίνουμε ινδία ο πάγκαλος θα αναβαθμιστεί σε ιερή αγελάδα"

                                          η εξαιρετική άνωθεν ρήση από to portatif

can't pay, won't pay, όχι άλλα πέη

Όσοι από σας βρίσκεστε στο Λονδίνο ή θα βρεθείτε εκεί τούτο το Σαββατοκύριακο, μπορείτε να περάσετε αύριο, 1η του Οκτώβρη, από το Camden town. Εκεί, αντί για τα κανάλια, την υπαίθρια αγορά, τις ατμοσφαιρικές παμπ ή τις καντίνες με τα ταϊλανδέζικα και κινέζικα, μπορείτε για αλλαγή να αναζητήσετε το camden centre όπου από τις 10 το πρωί θα διεξάγεται το συνέδριο με θέμα "Europe Against Austerity". 

Στο συνέδριο συμμετέχουν αντικαπιταλιστικές οργανώσεις από όλη την Ευρώπη και την Ελλάδα, πανεπιστημιακοί, μέλη του βρετανικού κοινοβουλίου, επιτροπές αναπροσαρμογής χρέους, και απλοί πολίτες. Το συνέδριο υποστηρίζουν οργανώσεις και σωματεία επίσης από όλοι την Ευρώπη και την Ελλάδα καθώς και προσωπικότητες όπως πχ ο βρετανός σκηνοθέτης Ken Loach. 

Οι οργανωτές υπόσχονται σαφή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και θέτουν ως στόχο μια καλύτερη οργάνωση πανευρωπαϊκής αντίστασης απέναντι στις παρατεταμένες σφοδρές επιθέσεις κυβερνήσεων και τραπεζών που προσπαθούν με ενέσεις ακραίου νεοφιλελευθερισμού να εμποδίσουν το κουφάρι του καπιταλισμού να σαπίσει. 

Δυστυχώς, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, προσωπικά δε θα μπορέσω να παρευρεθώ, ώστε να μεταφέρω στο ιστολόγιό μου τις εντυπώσεις  μου, αλλά το θεωρώ ενδιαφέρουσα πρόταση για το σαββατιάτικο πρωινό και παρακινώ το καθένα που ενδιαφέρεται να το κάνει. 

Η είσοδος κοστίζει 5 λίρες. 

Για περισσότερες λεπτομέρειες, η ιστοσελίδα του συνεδρίου εδώ. Το facebook event εδώ και το κάλεσμα στα ελληνικά εδώ.

τρομοκράτος

Αν νιώθεις τρομαγμένος είναι απόλυτα φυσιολογικό και αν η παράλυση του τρόμου σού προκαλεί θλίψη είναι πραγματικά εντάξει να την εκφράσεις. Δε ξέρω αν αισθάνεσαι περικυκλωμένος από τη παρατεταμένη απειλή, τη τρομοκρατία, αλλά από δω έξω έτσι φαίνεσαι. 

Γιατί η αιφνίδια επιστροφή του αεροπλάνου χωρίς ακριβή επεξήγηση είναι τρομοκρατία. Η παρασκηνιακή λήψη των αποφάσεων για τη ζωή σου από την μαριονέτα που δε φαίνεται πουθενά και αρέσκεται στην ιδέα να τη περνάς για καθυστερημένη είναι τρομοκρατία. Η "πολιτική" που άξαφνα αντικατέστησε την τεχνοκρατία είναι τρομοκρατία. Η οργανωμένη κλοπή όσων ακόμα σου έχουν απομείνει με το πρόσχημα πως θα σώσεις κάποτε τη πατρίδα είναι τρομοκρατία. Η μεθοδευμένη διαρροή στο τύπο που πατά στις χειρότερες ανασφάλειές σου είναι τρομοκρατία. Η αισιοδοξία των αρπακτικών που ψήφισες και που σε κρατούν ακόμα απ' τα γαμψά τους νύχια είναι τρομοκρατία. Το θράσος των χρόνιων συνενόχων να οραματίζονται τη οριστική κατατρόπωση της αξιοπρέπειάς σου ζητώντας εκ νέου ψήφο είναι τρομοκρατία. 

Και τώρα βλέπεις πως σε αυτή τη τρομοκρατία βρίσκεσαι μόνος στα χέρια του κράτους που περιθάλπτεις. Και τώρα καταλαβαίνεις πως σε αυτή τη τρομοκρατία αφήνεις τα ρυπαρά του χέρια να σε πιάνουν απ' το λαιμό. Σε αυτή τη τρομοκρατία το αναγεννημένο ακαδημαϊκό του προσωπείο σού στερεί τη περίσσεια δύναμης για να καταλάβεις πως το εξωραϊσμένο περίβλημά της είναι το λιπαρό τοίχωμα μιας πολιτικής παχυσαρκίας. 

Και ενώ σε βυθίζει η εκ των άνωθεν τρομοκρατία και ελπίζεις πως στον πάτο που θα καταλήξεις θα βρεις μια φυσαλίδα ονειροπόλησης αντί για σκατά, εκεί, στο πυθμένα της κατατρομοκράτησης σου, όπου η βρωμιά των μεθόδων θα επέτρεπε τη λέξη απόπατος και που ο φυσικός πόνος γίνεται το κίνητρο του επίκτητου σαδισμού, θα συναντήσεις τη παραδοσιακή πρακτική της κατ' επίφαση προστάτιδάς σου, της αστυνομίας. Ακόμα και ο πιο ευυπόληπτος, ο πιο νομοταγής των πολιτών να είσαι στέκεσαι τώρα ανασφαλής στο δέος της παράταξης των μηχανόβιων, στη θέα της πολεμικής εξάρτυσής τους, στην οσμή των χημικών τους απεκκρίσεων, στην ορμή της καθοδικής πορείας ενός γκλομπ σε μια απροφύλακτη πλάτη που κατά πάσα πιθανότητα είναι πλέον η δική σου (δες πιο κάτω 1, 2). Και δεν αργείς, ευυπόληπτε να καταλάβεις  πως ό,τι ως τώρα πίστευες ως ασφάλεια ήταν μόνο η άμυνα ζώνης ενός συστήματος που τρέπεται σε φυγή και ότι αυτοί που καλούσες για την υπεράσπιση της δημοκρατίας σου θα ήταν οι πρώτοι που θα σε τσάκιζαν σαν πραγματικά επέμενες να την εξασκήσεις. 

Δε ξέρω αν αισθάνεσαι περικυκλωμένος από τη παρατεταμένη απειλή, τη τρομοκρατία, αλλά από δω έξω έτσι φαίνεσαι. Περικυκλωμένος και από τα πάνω και από τα κάτω. Από τη σοφικιστικέ προσέγγιση της απάτης ως τη αδρή, πρωτόγονη βία. 

Τώρα, σαν νοικοκυραίος που είσαι, ανακουφιστικά απαλλαγμένος απ' το βραχνά των 20χρονων με τις κατσαρόλες που κρίνοντας από το ότι θα σαπίζουν στις φυλακές για 130 χρόνια υπήρξαν όντως η σπουδαιότερη απειλή για την ευζωία σου, μπορείς ελεύθερα να το εξομολογηθείς, να το βγάλεις από μέσα σου, να του προσδώσεις τις λέξεις που φωνάζουν μέσα απ' τη σιωπή της παρατεταμένης σου κατάθλιψης: Από όπου και να το δεις, από τα πάνω ή από τα κάτω, στη κορυφή ή στον πάτο, στη ζωή σου, στη δική σου ζωή, το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης. Και ας μη σπάσεις σαν νοικοκυραίος που είσαι, και ας μη καταστρέψεις ω ευυπόληπτε, και ας μη κάψεις, και ας καταδικάζεις ακόμα τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, αρκεί που το καταλαβαίνεις, που το νιώθεις, που δε μπορείς να το κρύψεις άλλο πια απ' την αμίλητη υπόλοιπη οικογένεια: στη ζωή σου, στη μία σου ζωή, το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης.

1. http://www.youtube.com/watch?v=8L43A8___-k
2. http://www.youtube.com/watch?v=Poqlfp5u380&feature=related

ανακοίνωση για την αιχμαλωσία Ψωμιάδη

Ακολουθεί ανακοίνωση για την αιχμαλωσία Ψωμιάδη από τη πανελλήνια ομοσπονδία απατεώνων ποδοσφαίρου.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΜΑΚΗ ΨΩΜΙΑΔΗ – ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Η σύλληψη του Μάκη Ψωμιάδη στις 15 Σεπτέμβρη μαζί με τις εισβολές και έρευνες της αστυνομίας σε σπίτια και άλλων απατεώνων του ποδοσφαίρου είναι ένα μέρος της πολυμέτωπης επίθεσης του κράτους ενάντια στην ακομμάτιστους κομπιναδόρους και ιδιαίτερα σε ένα από τα πιο εξεγερμένα τμήματα αυτών, τους απατεώνες του ποδοσφαίρου και τους μυστικούς συντρόφους τους. Ο Μάκαρος συμμετείχε σε πολλές απ' τις απάτες των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αποτελώντας και ένα πανίσχυρο διαδραστικό δίαυλο επικοινωνίας μαζί τους. Προχώρησε σε φυγοδικίες και εξαπάτηση δικαιοσύνης και νοημοσύνης δείχνοντας την αλληλεγγύη του στους συντρόφους πολιτικούς και διεκδικώντας τους όρους της επιβίωσης και ύπαρξής τους σε αυτή τη δύσκολη τωρινή θέση της κομματοκρατίας. Το κράτος, επικαλούμενο ξαφνικά το ιδεολόγημα της "δικαιοσύνης", προσπαθεί τώρα να εξωραΐσει τα καταστροφικά και αντικοινωνικά σχέδιά του απέναντι στη παρανομία. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα, ο Μάκης ο Ψωμιάδης βρίσκεται στη φυλακή γιατί είναι υπερκομματικός, γνωστός στους διωκτικούς μηχανισμούς για τη μακρόχρονη, συνεπή και αγωνιστική του παρουσία στα πεδία της καθημερινής απάτης μακριά από τις οργανωμένες κομματικές ή παρακρατικές συμμορίες που λυμαίνονται το χώρο. Με τη ποινικοποίηση του παράνομου στοιχήματος, την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, την αναγνώριση των σκυλάδικων ως πνευματικών κέντρων, οι εξουσιαστές τον στοχοποιούν και αποδυναμώνουν ολόκληρο τον γκανγκστερικό χώρο, προσπαθώντας να προλάβουν τη διάχυση των ιδεών και πρακτικών του σε αυτή την χρονική συγκυρία και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η πιο σκληρή και επιθετική πολιτική εις βάρος της κοινωνίας.  Δε θα περάσει!

ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΩΣΙΕΣ ΤΟΥ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΓΑΠΟΥΛΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ

ΜΕ ΓΗΠΕΔΙΚΗ ΒΙΑ – ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ– ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΑ ΠΕΝΑΛΤΥ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥΣ

μια μικρή νίκη της αντιφασιστικής αριστεράς

που όμως συνέβη στο Λονδίνο, αυτό το σαββατοκύριακο.

Η ιστορία συνοπτικά: 

Η πλέον ρατσιστική-ακροδεξιά οργάνωση της Αγγλίας, η English Defence League (EDL για συντομία), προσπαθούσε εδώ και εβδομάδες να διοργανώσει πορεία ενάντια στη "πολυπολιτισμικότητα" γενικά και απέναντι στους μουσουλμάνους του Ανατολικού Λονδίνου συγκεκριμένα, με κεντρική στόχευση το μεγάλο τζαμί τους. Αυτό σήμανε συναγερμό στις αντιρατσιστικές οργανώσεις και την ευρύτερη αγγλική αριστερά που κλήθηκαν να δράσουν. Μετά από πολυήμερες ζυμώσεις εντός τις αριστεράς και συγκεκριμένες δράσεις η EDL περιορίστηκε τελικά σε μια σύντομη, άνευ ουσίας και αποτελεσματικότητας "στατική" συγκέντρωση σε διαφορετικό χώρο το Σάββατο 3 του Σεπτέμβρη ενώ ο καταδικασμένος αρχηγός τους (όντας παρών μεταμφιεσμένος σε ραββίνο! παραβιάζοντας τους όρους αποφυλάκισης του) οδηγήθηκε στη φυλακή. Η λονδρέζικη αντιφαστιστική αριστερά αντι-διαδήλωσε πανηγυρικά και κατοχύρωσε μια μικρή σημαντική νίκη, σε πρακτικό και συμβολικό επίπεδο. 

Η δράση: 

1.  Μια βασική αρχική πρόταση ήταν να ζητηθεί η απαγόρευση της πορείας της EDL. Για τους Άγγλους συντρόφους κάτι τέτοιο δεν σήμαινε περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και των ιδεών, μιας και η πορείες της EDL συνοδεύονται πάντα από επιθέσεις λεκτικού μίσους και σωματικής βίας. Η αστυνομία υπήρξε καταρχήν θετική στη πρόταση αυτή δίνοντας σε ένα κομμάτι της αριστεράς τη χαρά της πρωταρχικής νίκης και την ανακούφιση για την αποφυγή επεισοδίων στη βέβαιη αντι-διαδήλωση που θα οργανωνόταν (η αποφυγή των οποίων σε κάθε διαδήλωση τελευταία αποτελεί μια στρεσογόνα εμμονή). Η πρόταση απορρίφθηκε για τρεις λόγους: Αρχικά γιατί η θετική στάση της αστυνομίας δημιουργούσε από μόνη της μια αυταπάτη. Κυρίως γιατί η εκ των προτέρων βεβαιότητα για επεισόδια υποτιμούσε τόσο την αποφασιστικότητα των αντι-διαδηλωτών όσο και τη σοβαρότητα με την οποία θα αντιμετώπιζαν το γεγονός και την ευθύνη της αυτοσυγκράτησης για την αποφυγή περιττών συλλήψεων. Αλλά ουσιαστικά γιατί θα έπεφταν στη τρομερή παγίδα - δεδικασμένο γενικών απαγορεύσεων, καθώς η παράταξη των συντηρητικών άρπαξε την ευκαιρία ζητώντας απ' την αστυνομία να απαγορευτεί κάθε πορεία σε 5 δήμους του Λονδίνου για ένα ολόκληρο μήνα. 

2.  Αποδιοργάνωση του εχθρού: Οι φασίστες είχαν οργανώσει προ-συγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία του Α. Λονδίνου από τα οποία θα ξεκινούσαν οι πυρήνες τους μέχρι να ενωθούν στη κεντρική πορεία. Αυτά ήταν ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Liverpool Street, καθώς και διάφορα μπαρ και παμπ δίπλα σε άλλους σταθμούς τοπικά. Οι σύντροφοι, συστηματικά και μεθοδευμένα, κατάφεραν και τους απέκλεισαν απ' τους σταθμούς οργανώνοντας και συμμαχώντας με το σωματείο εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς. Στη συνέχεια επικοινώνησαν με κάθε παμπ και μπαρ ενημερώνοντας και στέλνοντας φυλλάδια και προκηρύξεις. Το αποτέλεσμα ήταν η EDL να μη γίνει δεκτή πουθενά και να απευθυνθεί τελικά σε ένα μεγάλο σούπερ-μάρκετ ζητώντας το πάρκινγκ του για τη προσυγκέντρωση. Το σούπερ-μάρκετ βρίσκεται απέναντι από τη πολυσύχναστη αγορά του Whitechapel οπότε μια προσυγκέντρωση εκεί θεωρήθηκε επισφαλής και η άδεια απορρίφθηκε απ' την αστυνομία. Τελικά βρέθηκε μια παμπ στη Liverpool Street αφού πρώτα οι φασίστες υποχρεώθηκαν να οπισθοχωρήσουν ζητώντας να κάνουν μια απλή "στατική" συγκέντρωση σε μέρος εντελώς διαφορετικό από τον αρχικό τους στόχο. 

3.   Δημιουργία ισχυρής συμμαχίας με τη κοινωνία: Ακτιβιστές πέρασαν σαββατοκύριακα σε τοπικές αγορές, κεντρικούς δρόμους και σταθμούς, μοιράζοντας χιλιάδες φυλλάδια, οργανώνοντας τοπικές συγκεντρώσεις και συσκέψεις, και δουλεύοντας σκληρά για να εδραιώσουν την υποστήριξη των τοπικών κοινοτήτων σε αυτό το είδος της απάντησης στους φασίστες. Σε μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που φιλοξένησε πάνω από χίλια άτομα στο τζαμί στο ανατολικό Λονδίνο, μόλις μία εβδομάδα μετά το τραγικό αιματοκύλισμα στη Νορβηγία από τον ομοϊδεάτη της EDL Breivik  εκλήθησαν και μίλησαν και Νορβηγοί σοσιαλιστές και συνδικαλιστές καλώντας τους East Enders να μην επιτρέψoυν φασίστες και ρατσιστές να πορευτούν στην περιοχή τους. Το εγχείρημα αυτό ήταν και εκείνο που κέρδισε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, και που κατέρριψε τη σκέψη για την αναστολή της αντι-διαδήλωσης και τη άφεση της όλης υπόθεσης αποκλειστικά στην αστυνομία.

Τα συμπεράσματα:

1.  Η αντιπαράθεση με την ακροδεξιά είναι αντιπαράθεση πολιτική. Δεν είναι ούτε αντεπίθεση, ούτε αντεκδίκηση για να αφεθεί σε μικρές επιφορτισμένες ομάδες. Και οπωσδήποτε δεν είναι ζήτημα τάξης και νόμου ώστε το κράτος και τα όργανά του να αναλαμβάνουν αποκλειστικά τη δράση απέναντί της. 

2. Η εναπόθεση της αντιπαράθεσης με την ακροδεξιά στο οργανωμένο κράτος και τα όργανά του, όσο φιλικά και να φαίνονται αυτά σε ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων και δημόσιας ασφάλειας, δε παύει να ενισχύει την ύπαρξη του διαχρονικού δούρειου ίππου στα έντερα του οποίου χάνονται επ' αόριστο τα αιτήματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία

3.  Για να επέλθει νίκη, έστω και σε επίπεδο μάχης και όχι πολέμου, σε επίπεδο δομής δράσης χρειάζεται υπομονή, επιμονή, μεθοδικότητα, συστηματικότητα, εν τω βάθει οργάνωση, χρήσης της εμπειρίας από τα λάθη του παρελθόντος. Το group στο facebook που θα τους στείλει όλους στο δρόμο είναι μόνο το τελευταίο κομμάτι της μακράς αλυσίδας και όχι αυτό που τα ξεκινάει. 

4.   Για να επέλθει νίκη, έστω και σε επίπεδο μάχης και όχι πολέμου, σε επίπεδο περιεχομένου δράσης, οι Άγγλοι σύντροφοι έμαθαν ότι απαιτείται συμπαγές ιδεολογικό υπόστρωμα και διαρκής προετοιμασία του, ισχυρές συμμαχίες, γνώση του εχθρού και συστηματική αποδιοργάνωσή του. 

(...παρένθεση...)

Σχόλιο:

Η ανάρτηση αυτή δε γράφτηκε ούτε δεικτικά, ούτε συμπερασματικά για τη δράση της ελληνικής αριστεράς (το σχόλιο για facebook το έβαλα γιατί όλη η παραπάνω δράση διαφημίστηκε έντονα και σε αυτό). Οι ιδέες αυτοαναφοράς αποτελούσαν πάντοτε κομμάτι παθολογίας, κυρίως παράνοιας. Και εμείς δε χρειαζόμαστε παράνοια αλλά καθαρό, διαυγές, νέο μυαλό. 

Η παρένθεση άνοιξε σκόπιμα για να χωρέσει τα σχόλιο καθενός από εμάς όταν αναπόφευκτα αποπειραθούμε να αναπλαισιώσουμε τα ανωτέρα συμπεράσματα στα δεδομένα της ελληνικής αριστεράς και ακροδεξιάς, ελληνικού κράτους και δυνάμεων καταστολής. 

Ωραίες λεπτομέρειες, εδώ, εδώ, εδώ και αλλού. 

Pics by Geoff Dexter

θα έπρεπε κιόλας να είχαν ήδη συλληφθεί

Η Ελλάδα που πλασάρει ο έμπειρος ελληνέμπορας των περιθωριακών καναλιών και εκείνη που προσφέρθηκε στη τρόικα από τα πρόθυμα τσιράκια της εξουσίας στα οποία ανήκει, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: και οι δυο πωλούνται πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Σε αυτή την υπέροχη έκπτωση που εξασφαλίζει η συναίνεση, το αυτονόητο δικαίωμα της επιβολής καθαγιάζεται, το ηθικό δίκαιο που πηγάζει απ' τη παρατεταμένη ελληνοψυχία του εδραιώνεται και μια νέα μορφή πρώτου πληθυντικού έρχεται για να μείνει: 

Αφουγκράσου για λίγο αυτόν τον πρώτο πληθυντικό: κάνουμε, ζητήσουμε, τελειώνουμε, χρειαζόμαστε, σας πλησιάζουμε. Ακούγεται αόριστος μα γνωρίζεις καλά πόσο συγκεκριμένος είναι. Αποκαλύπτει την πατροπαράδοτη απειλή της ιδεολογίας του για σκότος και ανελευθερία, η μισαλλοδοξία του ασφυκτιά μα ξεχύνεται, μας αφήνει υστερικά την υπόσχεση πως οι πρακτικές των εκλεκτών χρυσαυγίτικων συγγενειών του θα κοσμούν εφεξής τον δημόσιο βίο. 

Στη δική του δημοκρατία, η εκπλήρωση του διακαούς πόθου της κατάργησης του ασύλου είναι η καλύτερη αφορμή για την εκδίκηση. Στη δική του δημοκρατία, το πρόσωπό του ταυτίζεται με το νόμο και η προσωπική πεποίθηση με τη δικαιοσύνη. Γίνεται ο ίδιος μπάτσος στη δημοκρατία που ονειρεύεται μετατρέποντας τη θλιβερή υποταγή του στους κυρίαρχους σε μια ετσιθελική εξουσία. Στον κοπρώνα της δικής του δημοκρατίας ο φασισμός βρίσκει επιτέλους το γόνιμο έδαφος που αναζητούσε.

ο τίτλος είναι στίχος του Γ. Αγγελάκα

το τελικό στάδιο μιας καθυστερημένης εκσπερμάτωσης

Καιρό είχα να δω πολιτικό οργασμό, και σχεδόν ποτέ δεν είχα τη χαρά της εμπειρίας μιας τόσο παρατεταμένης απέκκρισης κοινοβουλευτικού σπέρματος, όσο αυτής των τελευταίων ημερών με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Μα η ηδονή της άρχουσας τάξης για το σπουδαίο κατόρθωμα της συναινετικής κατατρόπωσης του πιο κρυφού της πόθου, μοιάζει μόνο με την αρρωστημένη αυτοικανοποίηση του επιδειξία στο απροστάτευτο θύμα του. Μόνο που στο γέρικο σαρκίο της δημοκρατίας μας η δυσλειτουργία επέμεινε με σθένος. Οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν φιλότιμα, δε λέω. Συντήρησαν επί μήνες την ανόρθωση, γλείφοντας και χαϊδολογώντας. Μα, όπως ιστορικά συμβαίνει στη δύσμοιρη χώρα μας, χρειάστηκε η τιμημένη χείρα της δεξιάς ώστε τελικά ο πολιτικός αυνανισμός της κυβέρνησης μαριονέτας και των ακροδεξιών της παρασίτων να φέρει επιτέλους τα ποθητά αποτελέσματα. Μερικές συνήθειες δε ξεχνιούνται ποτέ!

lost in the supermarket

Η απτή βία όσων επί τρεις μέρες έκαιγαν και λεηλατούσαν έχει προς το παρόν υποχωρήσει στις παραδοσιακές μορφές της της εσωστρέφειας και της ενδοβολής. Έχει επιστρέψει ξανά στα semi-detached σπίτια, στα μεμονωμένα περιστατικά των δρόμων, στο δίλημμα ένταξης σε συμμορία ή ρίσκου να μαχαιρωθείς, στην εμπορία ναρκωτικών και γυναικών, στους άνευ αιτίας ξυλοδαρμούς αγνώστων ή στην ώθησή τους στις ράγες των τρένων, στον επανεγκλεισμό στη φυλακή ή το ψυχιατρείο ...business as usual δηλαδή. 

Με μια διαφορά:

Πλέον, η υπερτονισμένη εγκληματική φύση των εξεγερθέντων έχει απογυμνωθεί και επίσημα από το πλαίσιο της εξαθλίωσής τους, των διακρίσεων, της έλλειψης μόρφωσης και προοπτικών από το οποίο πηγάζει στη πραγματικότητα με τη βία στην οποία έκθαμβοι γίναμε μάρτυρες. Όλα αυτά τα καθάρματα δε βρίσκονται πια στη μία άκρη του νήματος στο οποίο η άλλη άκρη είναι ο ακραίος πλούτος. Όλοι αυτά τα κατακάθια δεν είναι πλέον η μία κόψη της ψαλίδας που όλο ανοίγει.

Είναι και επίσημα ηττημένοι κατά κράτος μετά από μια αναλαμπή εξουσίας τριών νυχτών.

Αυτή τη στιγμή στη χώρα εξελίσσεται μια συντριπτική προέλαση της δεξιάς. Και σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως αυτή δε θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς: Η φωνή της αριστεράς παραμορφωμένη ήδη από τον καταστρεπτικό "τρίτο δρόμο" της δεκαετίας του 90 έχει στερήσει τον εαυτό της από το δικαίωμα να ακούγεται. Και οι προοδευτικοί λιμνάζουν παγιδευμένοι στην ερώτηση για το αν καταδικάζουν τη βία.

Με δραματικά εξώφυλλα οι λαϊκές φυλλάδες προτρέπουν εμμέσως σε δολοφονίες εξεγερθέντων και οι σοβαρές εφημερίδες επιζητούν εντατικοποίηση της καταστολής, η κοινωνία είναι βυθισμένη στο τρόμο και ανέχεται φωνές που καλούν το στρατό στο δρόμο, το αλύπητο χτύπημα των κατώτερων στρωμάτων ακόμα και την επαναφορά της θανατικής ποινής. Κυρίαρχο slogan στις φυλλάδες είναι το "name them and shame them". Και η ίδια η κυβέρνηση των συντηρητικών (που διατηρεί -υπενθυμίζω- τον συνασπισμό με τους φιλελεύθερους) αντεπιτίθεται με ολονύχτια δικαστήρια, άμεσες προφυλακίσεις, εγγυημένες ποινές, ποινικοποίηση της κουκούλας, άρση των επιδομάτων και όλα αυτά με ένα σύνθημα που θα έκανε ακόμα και τον αναρχικό κόσμο να διεκδικήσει πνευματικά δικαιώματα: 

fightback has begun

...σοκ και δέος