με συγκίνησε περισσότερο το 2009

η ενημέρωση που λαμβάνουμε και ο δυτικογενής τρόπος που τον προσεγγίζουμε δεν μου επιτρέπει να συλλάβω το αγωνιακό και τραγικό πρόσωπο του σύγχρονου Ιράν και του λαού του. Μέσα μου ο αγώνας τους για περισσότερη ελευθερία εκδηλώνεται είτε με αισθητικά σχήματα που αναπαραστά η φαντασία μου μέσα από τις ελάχιστες εικόνες που διοχετεύονται, είτε με παραλληλισμούς με ανθρώπους που μια ιστορική συγκυρία τους μετέτρεψε από σύμβολα της διπλανής πόρτας σε σύμβολα εξέγερσης έναντι της μίζερης καθημερινότητας.

Η Νέδα Αγκά Σολτάν δολοφονήθηκε από το ιρανικό καθεστώς στις 20 Ιουνίου. Θεωρώ ότι είναι το πρόσωπο του 2009.
Δεν άνηκε σε καμιά παράταξη, δεν είχε καν ψηφίσει στις εκλογές. Ήταν το γυναικείο πρόσωπο της ιρανικής αστικής τάξης. Ενδεχομένως ξένη μέσα στη κοινωνία που οικοδόμησαν άντρες και φανατικοί ιερωμένοι,  ίσως μυστικά εξεγερμένη απέναντι στη κυρίαρχη ιδεολογία της θρησκείας, του συντηρητισμού, της προκατάληψης, της αδίστακτης εξουσίας και των θλιβερών παράγωγών της. Κατέβηκε στο δρόμο απέναντι στην κοινωνική συμβατικότητα της χώρας της αναζητώντας έναν άλλο δρόμο ανεξαρτησίας. Και μέσα απ' το ματωμένο μπλου-τζιν έθεσε -αθέλητα προφανώς και- με συγκλονιστική αξιοπρέπεια το απελευθερωτικό πλαίσιο, το ζήτημα της  κοινωνικής χειραφέτησης, χωρίς φεμινιστικές δημαγωγίες και στείρες εξεγερτικές εξαγγελίες.
Η δική μου κριτική ίσως να τόνιζε ότι η φιλελεύθερη αστική κοινωνία της δύσης που ενδεχομένως αναζητούσε η Νέδα σαν τρόπο ζωής θα την οδηγούσε στην αλλοτριωτική αυταπάτη που η δική μας αστική τάξη βιώνει. Αμφιβάλλω όμως αν αυτό θα μπορούσε να τη σταματήσει, την ίδια ή και τον φοιτητή της πλατείας Τιεν-Αν-Μεν είκοσι χρόνια νωρίτερα, από το να απαιτήσει στους δρόμους τη κοινωνική μεταρρύθμιση.

Η εικόνα που πλάθει η φαντασία μας σπάνια μπορεί να είναι καθορισμένη. Όμως ο θάνατος της  Νέδα -που μεταδίδεται ξανά και ξανά στις σελίδες του διαδικτύου- είναι γυμνός, γκρίζος και  υποβλητικός, όπως ο αγώνας καθενός που αναγνωρίζει το τίμημα του να θες να αναπνέεις ελεύθερα.

σμουτς (δηλαδή γιαβόλ)

Η συντηρητική και ξενοφοβική κυβέρνηση που τελικά συνετρίβη, ο συνεπικουρικός οχετός των κοινοβουλευτικών ακροδεξιών, η απόλυτη κυριαρχία της μισαλλόδοξης ρητορικής στα επικρατώντα μέσα ενημέρωσης και η καθιέρωση ρατσιστικών και ξενοφοβικών προτύπων ως lifestyle προϊόντων υψηλής τηλεθέασης καθόρισε αποφασιστικά  τα δεδομένα της κοινωνικής συνοχής τη χρονιά που φεύγει.  Πολλά από όσα διαδραματίστηκαν το 2009 στο επίπεδο της κοινωνίας -οι νέες μανωλάδες και οι άγιοι παντελεήμωνες, οι επιχειρήσεις σκούπας στο κέντρο της αθήνας, οι παγανές και τα λοιπά κέντρα κράτησης, η καταστροφή του καταυλισμού στη πάτρα, οι παρακρατικές επιθέσεις, οι ύποπτες δολοφονίες μεταναστών, η ρατσιστική δράση της αστυνομίας, οι επιθέσεις σε επιστημονικές έρευνες, η παραποίηση και συκοφάντηση της αντίθετης γνώμης-  είναι μόνο συμπτώματα της δηλητηριώδους έγχυσης  των λόγων μίσους  μιας μικρής αλλά προβεβλημένης μερίδας ανθρώπων στην -ούτως ή άλλως- προβληματική κοινωνία. Το έτος τελειώνει με μια άνευ προηγουμένου προσβολή του πρώτου δειλού (και ενδεχομένως μερικού) βήματος για τη κοινωνική ενσωμάτωση. Αναρωτιέμαι αν το 2010 θα κυλίσει διαφορετικά. Αμφιβάλλω. Η ημιμάθεια, το ψέμα και η σκόπιμη συκοφάντηση είναι άλλωστε διαχρονικά εργαλεία.

Η-λίθιο των 8.00 (μιλιγκράμ)

οι ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων και οι τίτλοι των τηλεοράσεων και των διαδικτυακών σελίδων αναφέρουν ότι ο "πιστολέρο" με το μαύρο τζιπ είναι δολοφόνος και σπέρνει τον τρόμο και τον πανικό, συνεπώς δεν χωρά αμφιβολία ότι ο πιστολέρο δεν μπορεί παρά να είναι μανιακός, ψυχοπαθής ή σχιζοφρενής. Αυτές οι ιδαίτερες περιπτώσεις επαγωγικών (ή μήπως άλλων;) λογισμών από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προφανώς δεν προέρχονται από τη συνειδητή προσπάθεια απόδοσης συσχετισμών εκ μέρους των δημοσιογράφων, αλλά από την ευκολία αναπαραγωγής ενός στερεότυπου  που βρίσκεται καλά εγκατεστημένο στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Ότι δηλαδή ο μανιακός και ο ψυχικά ασθενής είναι και εν δυνάμει δολοφόνος, σπέρνει τον πανικό και είναι επικίνδυνος για την κοινωνία.

Αυτή η πεποίθηση βέβαια είναι στη καλύτερη περίπτωση ψέμα και στη χειρότερη συκοφαντία. Και σε ένα κοινωνικό επίπεδο αποτελεί τυπικότατο δείγμα κοινωνικής διάκρισης και βαρύτατης στιγματοποίησης.

Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι με ψυχική ασθένεια ανήκουν σε εκείνη τη ομάδα ατόμων με χρόνιες νόσους που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν και να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη εργασία, να κάνουν μια σταθερή και μακρόχρονη σχέση, να βρουν μια μακρόχρονη και αξιοπρεπή στέγη και να ενσωματωθούν στις καθημερινές κοινωνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δε αποτελεί καθεαυτό προϊόν της αρρώστειας αλλά όλα αποτελούν παρενέργειες της στιγματοποίησης και της κοινωνικής διάκρισης.

Οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας, οι μανιακοί, οι σχιζοφρενείς,  οι "ψυχοπαθείς", ήδη στιγματισμένοι και κοινωνικά απομονωμένοι, κατανοούν βλέποντας τηλεόραση ότι υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να αντιπαλέψουν, εκτός από το αβάσταχτο βάρος της αρρώστειάς τους. Και αν η ασθένεια παλεύεται ως ένα βαθμό από τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους, το στίγμα από τα μέσα ενημέρωσης βρίσκεται πέρα από τις δικές τους δυνάμεις.

Άγιε ιεράρχα του έθνους Γεώργιε, πρέσβευε υπέρ ημών

Ανακοινωθέν της Κυβερνήσεως της Ελλάδος

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος στήν μεσημεριανή Συνεδρίασή Της, τήν 22αν Δεκεμβρίου ἐ.ἔ., μέ πρόταση τοῦ Μακαριωτάτου Πρωθυπουργού, συζήτησε τό θέμα τοῦ Διαλόγου μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων  Κρατικών Υπηρεσιών καί τῶν Αλλοθρήσκων. Στήν ἀρχή ἀνεγνώσθη τό ἔγγραφο τοῦ Υπουργού Προσαγωγέως του Πολίτου σχετικά μέ τήν λεγομένη «Ὁμολογία Πίστεως», πού ὑπεγράφη ἀπό βουλευτάς καί κληρικούς, καθώς ἐπίσης ἀνεγνώσθησαν καί ἐπιστολές τῶν Σεβασμιωτάτων Υπουργών πρός τήν Ἱερά Κυβέρνησην, μέ σκοπό τήν ἐνημέρωσή τους γιά τό προσχέδιο πού πρόκειται νά συζητηθεῖ τίς προσεχεῖς ἡμέρες σχετικά μέ τό πρωτεῖο τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος και κατά τήν νέαν χιλιετία. Ἤδη γιά τά θέματα αὐτά ἔγινε λόγος καί στο Τακτικόν Ἱερόν Υπουργικόν Συμβούλιον τοῦ παρελθόντος Νοεμβρίου. Ἀκολούθως ὑπῆρξε εὐρύτατος διάλογος, στόν ὁποῖον ἔλαβαν μέρος πολλοί σεβασμιώτατοι εν Χριστώ υπουργοί, οἱ ὁποῖοι ὁμίλησαν μέ αἴσθημα εὐθύνης καί γνώσεως γιά τά μεγάλα αὐτά θέματα. Κατά τήν συζήτηση διετυπώθησαν οἱ ἀκόλουθες θέσεις :

1. Διεπιστώθη ἡ ἀνάγκη περαιτέρω πληρεστέρας ἐνημερώσεως του Ιερού Υπουργικού Συμβουλίου, στά σημαντικά αὐτά ζητήματα. Δηλώθηκε δέ ὅτι ἐφεξῆς ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θά λαμβάνῃ γνώση ὅλων τῶν φάσεων τῶν Διαλόγων, διαφορετικά κανένα κείμενο δέν δεσμεύει το  πανάγαθον Κράτος. Ἄλλωστε αὐτό συνιστᾶ τό πανάγιον Σύνταγμα τῆς Ελλάδος.

2. Ὁ Διάλογος πρέπει νά συνεχισθεῖ, μέσα ὅμως στά ὀρθόδοξα πλαίσια, πάντοτε ὕστερα ἀπό συνεννόηση μέ την Ιεράν Κυβέρνησην, ὅπως πανορθοδόξως ἔχει ἀποφασισθεῖ.

3. Οἱ βουλευταί παραμένουσι φύλακες τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὅπως ὁμολόγησαν κατά τήν εἰς Πρόεδρον της Δημοκρατίας χειροτονία τους.

4. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος παρακαλεῖ δέ τούς πιστούς νά ἐμπιστεύωνται τούς ποιμένες Υπουργούς τους καί νά ἀπέχουν ἀπό ἐνέργειες, πού εἶναι δυνατόν νά δημιουργήσουν περαιτέρω προβλήματα.

Ταῦτα συνεζήτησε καί ἀπεφάσισε ὁμοφώνως ἡ Ἱεραρχία τῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος μέ αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί παραδόσεως καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, πρός δόξαν Θεοῦ καί εὔκλειαν του Παναγιοτάτου Κράτους μας.

Once You COP You Just Can't Stop

Το οικολογικό κίνημα που διαμορφώνουν σιγά-σιγά οι ογκώδεις και γεμάτες πάθος διαδηλώσεις και οι ακτιβιστικές δράσεις στην Κοπεγχάγη μοιάζει με αυτό που διαμόρφωσαν οι αντίστοιχες του Σιάτλ δέκα χρόνια πριν. Τότε που για πρώτη φορά παγκόσμια και τόσο μαζικά αμφισβήθηκε ο τρόπος που ζούμε και οργανώνουμε τη κοινωνία μας. Θεωρώ όμως ότι αυτό που γεννιέται αυτές τις μέρες στη Κοπεγχάγη πρόκειται να διαφοροποιηθεί από το κίνημα του Σιάτλ και της Γένοβας κατα της παγκοσμιοποίησης ως προς τον πυρήνα της ανάλυσής του.

Το τι ακριβώς αμφισβητεί το οικολογικό κίνημα είναι ξεκάθαρο. Δεν είναι ούτε το κακό πετρέλαιο ως η πηγή της ενέργειας, ούτε η υπερβολική εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου, ούτε η ανυπαρξία πολιτικής βούλησης για λύσεις. Το οικολογικό κίνημα αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα. Και στο κέντρο της αμφισβήτησης είναι η καπιταλιστική απάντησή που το σύστημα δίνει. Το ίδιο βέβαια συνέβαινε και με τη Γένοβα, αλλά και με κάθε εργατικό κίνημα ή κίνημα της νεολαίας. Η διαφορά τώρα βρίσκεται στο καθεαυτό περιεχόμενο της αμφισβήτησής του.

Στη Κοπεγχάγη, για πρώτη φορά ίσως, η αμφισβήτηση τίθεται περισσότερο συνολικά και ίσως πιο ουσιαστικά. Γιατί ο  πυρήνας της αμφισβήτησης στο κίνημα αυτό βρίσκεται ένα βήμα πιο πέρα από το στοχασμό της μορφής και της δομής των αναγκών, των οικονομικών συσχετίσεων ή των χαρακτηριστικών της παραγωγής, των αντικειμένων πάλης δηλαδή των μέχρι τώρα κινημάτων. Στο κέντρο της προσοχής το οικολογικό κίνημα τοποθετεί περισσότερο καθοριστικά από ποτέ την επαφή του άνθρωπου με τον κόσμο, τη σχέση της κοινωνίας με το περιβάλλον στο οποίο ζει. Και σε μια πιο ευρεία θεώρηση, το ίδιο το ζητήμα της φύσης της ζωής, της ουσίας του ανθρώπου. Θέτει με ένα πρωτόγονο (ακόμα) και μη-συγκροτημένο τρόπο την επιθυμία μιας νέας θέσμισης -όπως θα έγραφε ο Καστοριάδης- του πώς μπορούμε να ζούμε.

ο τίτλος της ανάρτησης είναι "δανεισμένος" από εδώ

Κοπεγχάγη: business as usual

Η προδιαγραφόμενη αποτυχία της Κοπεγχάγης επισημαίνει αυτό που η οικονομική ύφεση έκανε γνωστό σε όλους: Το αδιέξοδο του κοινωνικού-οικονομικού συστήματος στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε. Η κλιματική αλλαγή και η επικείμενη ολοκληρωτική περιβαντολογική καταστροφή προσδίδει στη κρίση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής ένα νέο, διαφορετικό προσωπείο. Αυτό της μαζικής απειλής και της βιολογικής εξαφάνισης. Το υποπροϊόν του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης που μπορούσαμε να δούμε μέχρι τώρα -δηλαδή η φτώχεια, η απελπισία, η πείνα, η ανισότητα, η κοινωνική αδικία, ο εξευτελισμός της ίδιας της ζωής για το μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας- δε μπόρεσε να κρούσει σθεναρά τον κώδωνα για το τρόπο που ζούμε, καθώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο ίδιος ο καπιταλισμός φρόντιζε να καλύπτουμε –εμείς εδώ στην ευμαρή μας δυτική κοινωνία- τις κατασκευασμένες μας ανάγκες. Η καταστροφή όμως του ίδιου του περιβάλλοντος που φιλοξενεί την ανθρωπότητα δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από καμιά πρόφαση ή καταναλωτική υπεραναπλήρωση.

όχι άλλο κάρβουνο

Η σύνοδος κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα στη Κοπεγχάγη φαίνεται εξαρχής καταδικασμένη να αποτύχει. Ο λόγος είναι προφανής: Όλες οι συζητήσεις γίνονται κάτω από το ιδεολογικό πρίσμα του συνεχιζόμενου κέρδους και της οικονομικής ανάπτυξης. Η λύση στη περιβαντολογική αλλαγή είναι δεμένη στο άρμα του καπιταλισμού και οι προτεινόμενες λύσεις, που αναφέρονται και ως μοναδικές, αποσκοπούν στην ουσία τους στη συνέχιση της κερδοφορίας των εταιριών που ευθύνονται για τη καταστροφή. Να ένα κραυγαλέο παράδειγμα:

Με τη εκπομπή ρύπων διοξειδίου του άνθρακα να έχει αυξηθεί περισσότερο από 240% από το 2005,  23 γνωστές πολυεθνικές, ανάμεσά τους η Ford, η BP, η British Airways, η Unilever κ.α. κατά τη διάρκεια του  παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ το 2005 αποφάσισαν πως έπρεπε να αναλάβουν κοινή δράση για το κλίμα, η οποία θα ακολουθούσε τους βασικούς κανόνες της αγοράς. Αυτό σε συνδιασμό με τις συμβατικές υποχρεώσεις των κρατών να μειώσουν τις εκπομπές ρύπων CO2 σύμφωνα με το προτόκολο του Κυότο, δημιούργησε μια νέα  παγκόσμια αγορά, γνωστή και ως Carbon Trading.
Η Carbon Trading (Αγορά Άνθρακα) με απλά λόγια σημαίνει το εξής: κάθε χώρα που υπέγραψε το Κυότο μπορεί να εφαρμόσει ένα σύστημα εμπορικών συναλλαγών για τη μείωση των ρύπων με στόχο να επιτευχθούν οι στόχοι της. Κάθε χώρα μπορεί να χορηγήσει άδειες σε μεμονωμένες επιχειρήσεις για την εκπομπή ορισμένης ποσότητας αερίων του θερμοκηπίου. Αν οι επιχειρήσεις ρυπαίνουν ίσο ή λιγότερο από αυτό που η χώρα δεσμεύτηκε με το Κυότο, τότε οι στόχοι  της χώρας πληρούνται. Αν οι στόχοι δεν πληρούνται, τότε η χώρα που δε πληροί το στόχο μπορεί να αγοράσει άδειες εκπομπής αερίων από μια χώρα που τον πληροί και με το παραπάνω. Δηλαδή, μια χώρα που οι επιχειρήσεις της ρυπαίνουν περισσότερο από όσο πρέπει μπορεί να αγοράσει το δικαίωμα ρύπανσης μιας άλλης χώρας που οι δικές της επιχειρήσεις δε ρυπαίνουν όσο τους επιτρέπεται. Η αγορά αυτή εκτιμήθηκε περισσότερο από 60 δις δολάρια το 2007.
Εδώ θα βρείτε 350 καλούς λόγους (τριακόσιους πενήντα) γιατί το Carbon Trading είναι μια κακή ιδέα.

ανακοίνωση για τη δολοφονική επίθεση στον σύντροφο Μπερλουσκόνι

Ο ΣΙΛΒΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ

Όσο κι αν χρειάζεται να εκφοβίσουν και να απειλήσουν, για να περάσουν την αντεπιχειρηματική πολιτική που απαιτεί ο λαός, να γνωρίζουν ότι μπροστά τους θα βρουν το καπιταλιστικό -επιχειρηματικό κίνημα ανασυγκροτημένο, ρωμαλέο, να υπερασπίζει τα ταξικά συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Και αυτή η δολοφονική επίθεση, προστίθεται στα αλλεπάλληλα κρούσματα καταστολής και αυταρχισμού που το λαϊκό κίνημα εξαπολύει εναντίον μας και σε όσους με πάθος υπερασπίζονται την υπέροχη αντιλαϊκή και κερδοφόρα πολιτική μας. 
Οι προκλητικές διαιτησίες ενάντια στη Μίλαν, οι μαζικές αυξήσεις στις τιμές των ερωτικών συνοδών, των πλαστικών επεμβάσεων και της προθετικής μαλλιών, οι συλλήψεις των συνεργατών μας της μαφίας, η προκλητική απόσυρση από την αγορά της νέας κολλεξιόν  του συντρόφου Αρμάνι και οι αυξανόμενοι τραμπουκισμοί των ιερόδουλων και των call-girls, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής του περιορισμού των κερδών μας και της απεχθούς καταπολέμησης της διαφθοράς που θέλει να επιβάλλει στα συμφέροντά μας η εργατική τάξη.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Καπιταλιστών Ελλάδας καταδικάζει την τρομοκρατική επίθεση σε βάρος του ιταλού πρωθυπουργού και καλεί σε σύσκεψη επιχειρηματικούς φορείς, δημοσιογράφους, θρησκευτικές και παιδοφιλικές οργανώσεις για την ανάπτυξη κοινής, συντονισμένης δράσης ενάντια στις λαϊκές απαίτησεις για κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια στη ζωή.

Ο αγώνας του Σίλβιο δεν μπορεί και δεν θα πάει χαμένος. Η αποτρόπαια πράξη εναντίον του ξεσήκωσε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που δεν θα κάνει πίσω αν δεν δικαιωθούν οι στόχοι μας.

Ευχαριστούμε όλους τους πολιτικούς, όλες τις επιχειρηματικές συλλογικότητες, οργανωμένες και ανοργάνωτες, στην Ιταλία και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα και το δημοσιογραφικό κατεστημένο που από την πρώτη στιγμή κινητοποιήθηκε και συμβάλλει με καθοριστικό τρόπο στο τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί για το Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΙΛΒΙΟ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ
ΦΤΗΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΜΑΣ
ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΖΗΜΕΝΣ

Ομοσπονδία Καπιταλιστών Ελλάδας

never trust a COP

Διαβάζοντας το σχετικά με τη συνάντηση κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη, είναι ολοένα και πιο σαφές ότι η συζήτηση σχετικά με τις λύσεις γύρω από το κλιματικό πρόβλημα γίνεται δέσμια των επιχειρηματικών συμφερόντων. Μέχρι πρόσφατα, οι μεγάλες εταιρίες ρυπαντές αρνούνταν οποιαδήποτε συμμετοχή στο πρόβλημα ή τις λύσεις του, επιστρατεύοντας μάλιστα και αμφίβολες ή κάλπικες έρευνες που τις αθώωναν. Κλασικότερο παράδειγμα, η διαβόητη Exxon που για χρόνια δεν έβλεπε κανένα κέρδος από τη συμμετοχή της σε βιώσιμες λύσεις για το κλίμα γι΄ αυτό και αντιδρούσε λυσσασμένα σε οποιαδήποτε σχετική νομοθεσία.

Ωστόσο, η κατάσταση τώρα πια φαίνεται οριακή, ώστε και οι ίδιες οι εταιρίες με τους προστάτες τους παρουσιάζονται εξαναγκασμένες να ανταποκριθούν στη νέα πραγματικότητα. Και το κάνουν με ένα τρόπο που γνωρίζουν πολύ καλά.

Έτσι, από τα διοικητικά συμβούλια των εταιριών-ρυπαντών μέχρι τα γραφεία των απανταχού Οικολόγων Πράσινων γινόμαστε δέκτες του ψέματος ότι ο καλύτερος, και μάλιστα ο μόνος τρόπος, για την επίλυση της κρίσης του κλίματος είναι να ανατεθεί το μέλλον του στη "παγκόσμια αγορά". Οι ίδιοι παίχτες συνεπώς θα συνεχίζουν να κάνουν παιχνίδι, σε νέες εξαιρετικά προσοδοφόρες μπίζνες. Ήδη, πρακτικές όπως το Carbon Trading και οι λεγόμενες "Αγορές του Άνθρακα", το να αγοράζεις και να πουλάς το δικαίωμα να μολύνεις, δηλαδή, βρίσκονται στο επίκεντρο των επερχόμενων συμφωνιών στη Κοπεγχάγη. Τοσο, ώστε αυτό το συμβούλιο κορυφής να είναι στη πραγματικότητα ένα παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ σε μια λίγο πιο πράσινη απόχρωση. Τόσο πράσινη όσο και το χρώμα του δολλαρίου.

Πολλές χρησιμότατες πληροφορίες για αυτό το ωραίο θέμα εδώ
COP15 είναι το επίσημα όνομα του συμβουλίου κορυφής για το κλίμα στη Κοπεγχάγη.

θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος τέταρτο)

παραθέτω παραφρασμένο ένα απόσπασμα του Χένρυ Τζέημς που συνοψίζει, θεωρώ, την μετά το δεκέμβρη εποχή: "Είμαστε μερικοί από τους χιλιάδες νεαρούς κάθε κοινωνικής τάξης, που μέσα στο μυαλό τους ζυμώνονται ιδέες.... Τίποτε απ' όλα αυτά που μας αφορούν δεν είναι πρωτόφαντο. Είμαστε πολύ νέοι και ξέρουμε ελάχιστα  πράγματα... Έχουν περάσει ελάχιστοι μήνες από τότε που αρχίσαμε να συζητούμε τις δυνατότητες της κοινωνικής επανάστασης... Είμαστε απλές σταγόνες μέσα στη σκοτεινή απεραντοσύνη του λαού. Το μόνο που ισχυριζόμαστε είναι πως έχουμε καλή πίστη και τεράστια επιθυμία για την εφαρμογή της δικαιοσύνης...".
Ο μύθος που δε προστέθηκε στην εξέγερση του δεκέμβρη είναι αυτός του τι είδους κοινωνία απαιτούμε. Η εξέγερση χωρίς συγκεκριμένους στόχους και οργάνωση, χωρίς στρατηγική, αυθόρμητη αλλά ασυνάρτητη, και υπέρμετρα συκοφαντημένη ήταν επόμενο να μη συνεχιστεί. Έστω και έτσι όμως, έριξε τους σπόρους της. Και ο καινούργιος κόσμος που άνοιξε είναι αβέβαιος, αδιερεύνητος και ανησυχητικός. Μα και ταυτόχρονα ανοιχτός, εξωστρεφής, γνώστης ότι ο φόβος εδώ δεν βρίσκεται από τη πλευρά όσων απαιτούν.

Σ' αυτό το κόσμο μπορεί πλέον να συμβεί οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε από οποιονδήποτε.

βιβλίο: Χένρυ Τζέημς, Πριγκίπισσα Καζαμάσιμα, εκδ. ενάλιος, Αθήνα

και γιατί να μην ανήκουν σε μας (αυτές οι νυχτες);

Αναρωτιέμαι αν θα γίνει η 6η δεκέμβρη μια νεά 17 νοέμβρη, μια επέτειος, μια ημερομηνία που σε 20 χρόνια δεν θα αφορά τους 15χρονους της εποχής. Θα ήλπιζα όχι. Θα ήθελα η 6η δεκέμβρη να είναι η αφορμή της μαζικής απαίτησης και όχι της μαζικής μνήμης. Η κρατική καταστολή και βία δολοφόνησε τον Αλέξη, αλλά η βία, η ασυλεία της άρχουσας τάξης, η κοινωνική αδικία, η οικολογική καταστροφή, ο φασισμός, ο ορθόδοξος συντηρητισμός, όλα αυτά που μας κάνουν να θέλουμε να εξεγειρόμαστε, υπάρχουν ακόμα σε αυτή τη χώρα και  θα συνεχίσουν να καταπιέζουν αφόρητα τους ίδιους ανθρώπους που εξεγέρθηκαν τότε.

σε ποιον ανήκουν αυτές οι νύχτες;

οι μερικές χιλιάδες που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις ανήκουν στη κατηγορία του "παρεπιπτόντως". Η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται την ύπαρξή τους από σπόντα και η ορθή λογική ψάχνει τη θέση της στους δρόμους. Γιατί στη πράξη ο δημόσιος χώρος που της ανήκει είναι κατειλλημένος από μπάτσους και αντί-μπάτσους. [Αντιλαμβάνομαι το άκομψο του αντι-μπάτσου, αλλά δε μπορώ να λογαριάσω στον αναρχικό την προβοκατόρικη βία (εκτός από τους τυφλούς οπαδούς του Νετσάγιεφ βεβαίως-βεβαίως), ούτε να του καταλογίζω τόση μαζεμένη βλακεία, αλλά πώς αλλιώς να τους ονομάσω;]. Το δίλημμα που θέτει κάθε πλευρά είναι σαφές: ή βρυκόλακας ή λυκάνθρωπος. Θέση για ορθολογισμό και λαϊκές απαιτήσεις δεν υπάρχει. Ο αγώνας απαιτείται να είναι τριπλός: μπάτσοι-αντιμπάτσοι και η συν αυτοίς προκατάληψη.

θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος τρίτο)

Ο δεκέμβρης κατέδειξε ότι ο συγχρονισμός με την εποχή και τον υπόλοιπο κόσμο βρίσκει την ελληνική νεολαία πολλά βήματα πιο μπροστά από αυτούς που τη κυβερνούν ή την αντιπροσωπεύουν.  Ειδικά η σχέση της αριστεράς με τη νεολαία, από το δεκέμβρη και μετά, έχει αποκτήσει τη σημειολογία του flαsh disc του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτό που για μερικούς αποτελεί  "πρωτοπορία" είναι στη πραγματικότητα μια ρουτίνα της καθημερινότητα ενός δωδεκάχρονου.
Η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν ασαφής, άτολμη και ετεροχρονισμένη, κατέδειξε ότι η πολιτική των καλών προθέσεων και της ηθικής συμπαράστασης  έχουν τεθεί οριστικά πλεόν στο περιθώριο από τη κοινωνία. Αν δε μπόρεσες  να δώσεις πολιτικό νόημα στο αδρό δεκεμβριανό ξέσπασμα, ακόμα και όταν οι φωτιές έπαψαν να καίνε, αν δε μπόρεσες να εγκολπώσεις ουσιαστικά την οργή και να θέσεις το πολιτικό πρόταγμα μιας τέτοιας εξέγερσης, πώς  επιμένεις ότι  εσύ θα είσαι αυτός που κάποια στιγμή θα το κάνει; Και δεν είναι  ούτε η ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον σου από  δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους, ούτε οι απανωτές ήττες στις εκλογές. Είναι η εκ νέου εσωστρέφεια, η παρατεταμένη αδυναμία έκφρασης ενός ολόκληρου χώρου, σε μια περίοδο που η κοινωνία άνοιξε πάλι και ζητά να εκφραστεί και να επικοινωνήσει.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, ήταν όπως πάντα σαφές: Εμείς δεν. Ζούμε σε μια δική μας, ξεχωριστή κοινωνία και σε ένα δικό μας ιδιόκτητο χώρο. Σαν το χώρο που με ζήλο περιφρουρούν όταν βρίσκονται στο δρόμο. Για να πάρουν τα εύσημα από την αυριανή γι' αυτό. Έχουν δικαίωμα να ζουν στο δικό τους κόσμο, αλλά το να στοχοποιούν ένα κίνημα εν τη γεννήσει του, αυτό  πάει πολύ. Αλλά αφού το παράσημο της αυριανής δεν τους κάθεται σα βάρος στη συλλογική τους συνείδηση, εμένα δε μου πέφτει λόγος.
Οι υπόλοιπες αριστερές, τυπικές και τίμιες απέναντι σε αυτό που εκφράζουν, και γι' αυτό ίσως τόσο απομακρυσμένες από τη συνείδηση του κοινωνικού κομματιού στο οποίο απευθύνθηκαν, τρέξανε και αυτές ασθμαίνουσες πίσω από τη λάβα που κύλαγε και έκαιγε, πιο πολύ ζητώντας να πάρουν παρά να δώσουν.
Και μένει ο αντιεξουσιαστικός χώρος, που είδε αυτή τη χρονιά τους φιλικά προσκείμενους προς αυτόν να πληθαίνουν. Καθόλου τυχαίο. Η αντισυστημική δράση (καταλήψεις σχολών, δημόσιων κτιρίων, πολιτιστικών κέντρων, δημαρχείων, με ανοιχτές συνελεύσεις, με συγγραφή πλήθους συνθημάτων και κειμένων, με παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και δελτία ειδήσεων, με ολιγόλεπτες διακοπές παραστάσεων σε θέατρα, με συνελεύσεις, συναυλίες και  γιορτές δρόμου) που είναι και η δράση του χώρου αυτού, από το δεκέμβρη και μετά υιοθετήθηκε από περισσότερο και "ανυποψίαστο" κόσμο. Καθόλου τυχαία έτσι, η ακραία στοχοποίησή του και η -επί της ουσίας- ποινικοποίησή του. Βέβαια, ένα κομμάτι του συνειδητά χρησιμοποιεί τη βία, που είναι τυφλή και κατ'  εμένα άσκοπη, και αυτό δίνει λαβές για περαιτέρω στόχευση. Κάτι που εν τέλει καταλήγει δυναμίτης για ολόκληρο το οικοδόμημα πολιτικής ζύμωσης, εξωστρέφειας και δράσης που ορθώθηκε ένα χρόνο πριν.

θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος δεύτερο)

Ο δεκέμβρης αφήνει πίσω του τρεις τουλάχιστο "μύθους" που προσφέρουν στηρίγματα στις σκέψεις όσων πραγματικά επιθυμούν ουσιαστική, κοινωνική αλλαγή στο τρόπο που ζούμε και σχετιζόμαστε.

Πρώτος είναι ο ο μύθος της επιτυχημένης εξέγερσης:

Άλλο η εξέγερση και άλλο η διαχείριση των αποτελεσμάτων αυτής. Η εξέγερση συνέβη, είναι γεγονός, "γιορτάζουμε" ήδη ένα χρόνο από όταν αυτή πραγματοποιήθηκε. Ένα σημαντικό κομμάτι όσων εισπράττουν τη βία στη καθημερινότητά τους, όσων η φωνή τους θάβεται απ' τον κυρίαρχο γενικευμένο συντηρητισμό και καταπιέζεται απ' τη κοινωνική αδικία κατάφερε και ύψωσε το ανάστημά του, φανέρωσε τη δύναμη που κρύβει μέσα του.  Αυθόρμητα, άμεσα, μαζικά. Και βέβαια, η εξέγερση δεν περιλαμβάνει απαραίτητα στο νόημά της τη χρονική διάρκεια. Μοιάζει περισσότερο με ένα ισχυρό φυσικό φαινόμενο, ένα μεγάλο σεισμό ή ένα ηφαίστειο, μια απρόσμενη και ακαριαία παροχεύτεση καταπιεσμένης ενέργειας που μετά από αυτή τα πράγματα δε μπορεί να είναι ίδια.

Δεύτερος είναι ο μύθος του πού γίνεται η εξέγερση:

Σε αυτή τη χώρα, η εξέγερση δε γίνεται μόνο στα σπουδαστήρια των φιλοσόφων, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, στα πληκτρολόγια των μπλόγκερ, στα επετειακά αφιερώματα του πολυτεχνείου από τη τηλεόραση. Γίνεται πια και στους δρόμους.

Τρίτος είναι ο μύθος της υπονόμευσής της από "σκοτεινούς και συνομώτες επαναστάτες":

Η εξέγερση χρειαστηκε μόνο μια πιστολιά για να πυροδοτηθεί, πιστολιά όχι όμως της 17Ν ούτε του Επαναστατικού αγώνα ούτε της Σέχτας ούτε κανενός άλλου χρόνιου αυτόκλητου υπερασπιστή των αδικημένων. Όλα οργανώθηκαν στα φανερά και όλα συνέβησαν δημόσια. Οι κουκούλες δεν φορέθηκαν από όσους πραγματικά εξεγέρθηκαν. Γιατί η ατομική συνείδηση  εξακολουθεί να ενυπάρχει μέσα μας, το κοινωνικό ένστικτο του εδώ και τώρα μπορεί ακόμα να διεγείρεται όταν προκληθεί, η αίσθηση της κατάλληλης στιγμής είναι όντως φύση του ανθρώπου. Και η χειραφέτηση αποδεικνύεται τελικά μια προσωπική διαδικασία.

θυμάμαι, θυμάμαι την 6η δεκέμβρη (μέρος πρώτο)

Ο δεκέμβρης ήταν η εξέγερση της νεολαίας. Οι κοινωνικές τάξεις και διαβαθμίσεις ή οι εργασιακές συντεχνείες (δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιώτες, αγρότες, εργάτες) στη πραγματικότητα απείχαν, περιοριζόμενες σε προφορικές δηλώσεις συμπαράστασης μέχρι να σιγήσουν οριστικά κάτω από τη τρομοκρατία των δελτίων.

Θεωρώ ότι η εξέγερση του δεκέμβρη ήταν μια σαφής (έστω και ασυνείδητη) εκδήλωση της απαίτησης επανακαθορισμού του ρόλου και των σχέσεων της νεολαίας μέσα στη κοινωνία.
Οι φοιτητές, με το μαζικό τους κίνημα των περασμένων ετών, έχουν ήδη επιχειρήσει  την έξοδο απ' το πανεπιστήμιο-νεκροταφείο που δεν αγαπούν, δεν υπερασπίζονται πραγματικά και στο οποίο από το δίπολο ελευθερία ιδεών και γνώσεων, η γνώση έχει ξεχαστεί και οι ιδέες λιμνάζουν στο όνομα του αυτονόητου δικαιώματος. Οι μαθητές πάλι έχοντας στο παρελθόν απορρίψει με τις δυναμικές τους καταλήψεις τη σχολική αγγαρεία και τη βίαιη κατάργηση του ελεύθερου χρόνου τους από τη παραπαιδεία, είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτό που τους περιμένει.

Αλλά η εκρηκτικότητα και η βιαιότητα των φοιτητών και των μαθητών τον δεκέμβρη ήταν κάτι παραπάνω από τη συνισταμένη των εκπαιδευτικών τους προβλημάτων που βρήκαν διέξοδο με τη δολοφονία του συμμαθητή τους. Γιατί στο άμεσο μέλλον, φοιτητές και μαθητές θα πάρουν και αυτοί τη θέση που τους έχει φυλαχτεί σε αυτό το ιδιότυπο "επιστημονικό προλεταριάτο" που αυτή η χώρα, μεθοδικά και συστηματικά, επιμένει να δημιουργεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δρόμοι του δεκέμβρη κατέλήφθησαν και από ανθρώπους ανώτερου και ανώτατου μορφωτικού επιπέδου, με κατάρτιση και τεχνογνωσία, καινοτόμα σκέψη και εμπειρία, χαρακτηριστικά που η κοινωνία τα έχει ανάγκη αλλά αρνείται ή αδυνατεί να τα αξιοποιήσει.

Αυτού του είδους οι προλετάριοι, επί χρόνια εισπράτουν το αντιφατικό μήνυμα της αναγκαιότητας της μέγιστης δυνατής εκπαίδευσης και της ταυτόχρονης απόρριψης της επένδυσης αυτής από τη κοινωνία που καλούνται να υπηρετήσουν. Και δεν είναι ούτε κανονικοί μισθωτοί ούτε πρόσβαση έχουν στα μέσα παραγωγής, αφού η γνώση, η τεχνολογία και η έρευνα (τα μέσα παραγωγής που τους αντιστοιχούν δηλαδή) σε αυτή τη χώρα παρασιτούν, υπολειτουργούν ή απλά δεν υπάρχουν. Έτσι, αυτοί οι προλετάριοι, στη πλειοψηφία τους παρασιτούν και οι ίδιοι και υπολειτουργούν, αναλαμβάνοντας παράταιρους και αντιπαραγωγικούς ρόλους στις κοινωνικές διαδικασίες. Η απώλεια του ρόλου τους στη κοινωνία τελικά θα τους αλλοτριώσει και θα τους κάνει να χάσουν τη ταξική τους συνείδηση, ευνοώντας τη κατάσταση που ήδη επικρατεί. Ίσως μάλιστα να μην είναι μακριά και ένα «λούμπεν επιστημονικό προλεταριάτο» που να προσπαθεί να επιβιώσει με ευκαιριακές εργασίες μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας!

Αυτή η εξέγερση έδειξε τις "επαναστατικές" δυνατότητες μιας καινούργιας κοινωνικής κατηγορίας ανθρώπων που στη πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και αν ακόμα αυτό δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, αυτή η κοινωνία και το κράτος που την αντιπροσωπεύει κάνουν τα πάντα ώστε σύντομα να γίνει συνειδητό. Ο αυθορμητισμός, η έκρηξη και η παρατεταμένη πολιτική ζύμωση έξω από κομματικές καθοδηγήσεις μιας ακόμα μεγαλύτερης μερίδας αυτής της νεολαίας  κρατάει τη σπίθα αναμμένη. Αυτό είναι το πολιτικό νόημα που αποδίδω στην εξέγερση του δεκεμβρίου και γι' αυτό θεωρώ ότι αυτή η εξέγερση ήταν μια ειδική, ξεχωριστή περίπτωση κοινωνικής ανταρσίας.

Ελληνικά ΜΜΕ ή Women's Wasteland?

Δε με απασχολεί η σκόπιμη απόκρυψη από τη κυριακάτικη φυλλάδα της ουσιαστικής κοινωνικής δράσης και της ευρύτερης καλλιέργειας της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ. Δεν θα περίμενα άλλωστε και το αντίθετο. Με θυμώνει όμως η απροκάλυπτικα σεξιστική επίθεση  εναντίον της, η απόπειρα υπονόμευσης της προσωπικότητάς της  με την αναγωγή της σε φτηνό σεξουαλικό αντικείμενο και η χρήση αυτής της κυρίαρχης τάσης ως εμπορικό προϊόν στο όνομα της ενημέρωσης. Όπως και η έρπουσα μισαλλοδοξία  και  το ρατσιστικό υπονοούμενο στην αναφορά του επιθέτου της ή της καταγωγής της. Και η δαιμονοποίηση της αντιρατσιστικής της δράσης με γλοιώδη α-πολίτικα υποεπιχειρήματα. Αλλά και η απάθεια μιας κοινωνίας απέναντι στη επαναθεσμοποίηση  κοινωνικών διακρίσεων και στερεοτύπων μέσα από το λάιφσταϊλ.

Υποψιάζομαι βέβαια ότι τα κίνητρα της εν λόγω φυλλάδας (αλλά και άλλων παρόμοιων) είναι περισότερο υπόγεια και μικροπολιτικά και ότι οι στόχοι της αφορούν τον πολιτικό προϊστάμενο της Αφροδίτης. Αυτό δεν αναιρεί ωστόσο τη κατάντια. Η δημοσιογραφική και τηλεοπτική ιστορία του εκδότη της εξάλλου βρίθει σεξιστικών διακρίσεων και σεξουαλικής αντικειμενοποίησης. Η συνολική στάση του απέναντι στις γυναίκες και τους μετανάστες δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του προφανούς.

Οι φυλλάδες, τα κανάλια και τα τηλε-βιβλιοπωλεία έχουν δώσει νέο νόημα πια στις διακρίσεις με βάση τη φυλή, το έθνος, τη θρησκεία και το φύλο στην ελληνική κοινωνία. Τις έχουν ξανακάνει τις κυρίαρχες ιδεολογίες που  νομιμοποιούν, συντηρούν και διαιωνίζουν τις ανισότητες στο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Την επόμενη φορά που θα αναφερθούν σε trafficking, ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική κακοποίηση ή πορνογραφία ας θυμηθούν πόσες φορές έχουν κλείσει πονηρά το μάτι σε αυτά.

(Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, αλλά και τις πρόσφατες σεξιστικές ενασχολήσεις φυλλάδων με τη Ντ. Μπακογιάννη)

Μάθε και εσύ πόσο σεξιστής είσαι εδώ !

με ενδεχόμενο δόλο

Η ελληνική τηλεόραση και οι φυλλάδες-παραφυάδες της αρχίζουν να το κάνουν σαφές από νωρίς: Όσο προχωρούμε προς την 6η Δεκέμβρη και τη δίκη του Γενάρη, η αξία της ζωής θα εξισώνεται με την αξία της βιτρίνας του πολυκαταστήματος, η τραγωδία θα γίνεται τραγωδία του δράστη, οι δράστες θα μετατρέπονται σε θύματα και η δολοφονία σε τραγικό περιστατικό. Η κοινωνία θα χρειαστεί να πολωθεί, όχι όμως προς την απαίτηση της δικαιοσύνης. Το δίπολο της προπαγάνδας οφείλει να είναι "κοινωνία εναντίον αντι-εξουσιαστών", και η πρώτη να παρακολουθεί τρομοκράτημένη μέσα από τους δέκτες την αιμοσταγή και αποτρόπαια δράση των δεύτερων. Και η  δικαιοσύνη θα συνεχίσει να περιφέρεται, όχι όμως από πόλη σε πόλη, μα μέσα στη συνειδησιακή σύγχιση των εξαπατημένων τηλεθεατών.

Σε αυτή την υπόθεση, δικανικά η πρόθεση είναι ήδη ενδεχόμενος δόλος. Στη κοινωνία όχι ακόμα όμως. Γι' αυτό και η λογική και το νόημα των λέξεων θα καταπονηθούν πολύ το επόμενο διάστημα. Και οι δημοσιογράφοι δε θα σταματήσουν να εργάζονται για τα αφεντικά τους μέχρις ο δόλος να εξοστρακιστεί και αυτός στη τραγική του αμέλεια.

παλιοχαρακτήρες

Μπρος στο τελευταίο περιστατικό αστυνομικής βίας η ανάλωση της σκέψης στα γνωστά προαιώνια πολιτικά/κοινωνικά ζητήματα για τη θέση της αστυνομίας στη ταξική πάλη, την ουσία της αστυνομικής καταστολής, ακόμα και το περισσότερο αντιδραστικό "ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες", είναι σαν την απόπειρα διαλόγου με ένα μπάτσο: άνευ νοήματος. 

Γιατί εδώ η σκέψη ακόμα αγκιστρώνεται σε πρωτόγονα θέματα, της εποχής της στοιχειώδους οργάνωσης κανόνων και τρόπων συμπεριφοράς μεσα στην κοινωνία.

Δεν είναι μόνο το προσωπικό τους μένος, το εξατομικευμένο τους μίσος, το αυτονόητο δικαίωμα της επιβολής, ο τραμπουκισμός της  άγριας δύσης. Αυτοί οι άνθρωποι μισούν την κοινωνία και αφήνονται  επισήμως να σταθούν μέσα της απαίδευτοι και απολίτιστοι, μισάνθρωποι και μισαλλόδοξοι, σεξιστές και ρατσιστές, Κορκονείς και Σαραλιώτηδες. Οι ψυχοπαθητικές  τους προσωπικότητες διαφέρουν από κάποιες πίσω από τα κάγκελα μόνο στο ότι οι δικές τους κουβαλούν τα όπλα τους νόμιμα και πάντοτε καταφέρνουν να τη βγάζουν καθαρή. Ο "μπάτσος" για αυτή τη κατηγορία ένστολων είναι ο κερδισμένος τους τίτλος τιμής.

το τείχος γύρω απ' τη πραγματικότητα, πότε θα πέσει;

Θεωρώ ότι το τείχος του βερολίνου είχε για θεμέλια τη μεθοδική διαστρέβλωση του μαρξισμού, πρωωθούσε την αναγωγή του σε δογματική γραφειοκρατία και αποσκοπούσε στην εδραίωση της εξουσίας, που ήταν μόνο μια τυρρανική εξουσία. Μέσα του είχαν περιχαρακωθεί και σιγοσβήσει θυσίες και αγώνες, αλλά και η ρομαντική πίστη στην επανάσταση και η περιπέτεια του ανθρώπου μέσα σε αυτή. Ευτυχώς αυτό το τείχος έπεσε.

Φαίνεται όμως πως κάποια απ' τα ντουβάρια που επέζησαν από τη πτώση του βερολινέζικου τείχους, βρίσκονται στην Ελλάδα και χρησιμοποιούνται  με επιτυχία στη κατασκευή του  μαντρότοιχου που περιβάλλει με επιμονή το σύγχρονο ΚΚΕ. Και ας φωνάζει η κοινωνία απ' έξω. Οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν έχει απομείνει πια πολιτικός σεισμός ικανός να γκρεμίσει τον καλό μαντρότοιχό τους.  Βέβαια, όποτε χρειαστεί, ρίχνουν και κανένα ιδεολογικό σοβατισματάκι. Γιατί μόνο  ιδεολογικό σοβατισματάκι μπορεί να θεωρηθεί η πρόσφατη θεωρητική απενοχοποίηση του βερολινέζικου τείχους από πλευράς της γ.γ. τους, απενοχοποίηση που πλησιάζει ακόμα και αυτή την ιστορική αποκατάσταση.

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Η άρνησή της να εκφράσει θυμό μοιάζει ξενική, αταίριαστη με αυτό που προτρέπει ο τρόπος που ζούμε. Διαθέτει ένα σκληρό, χωρίς ψευτιά και  φτηνούς συναισθηματισμούς περίβλημα, σαν τη συρρίτουσα ανάσα που διαπερνά τη τραχειοστομία της. Πού βρίσκεται συσσωρευμένη η οργή της, το μένος απέναντι στον τύρρανο, το συσφιγγκτικό συναίσθημα του αδικημένου; πού κρύβει τη βαθιά ανθρώπινη επιθυμία της ανταποδωτικής τιμωρίας; πώς συγκρατείται μέσα της η  ορμή απέναντι στην παραληρηματική βία;

Η στάση της φέρνει στο νου τη πιο άδολη έκφανση της χριστιανικής ιδεολογίας απέναντι στον άνθρωπο και τη κοινωνία. Η σθεναρή της παρουσία ξετυλίγεται σαν άτεγκτος μηχανισμός που εγκλωβίζει στα γρανάζια του τη ψυχή αυτής της κοινωνίας, αφήνοντας έκθετες την υποκρισία και τον μικροαστικό της εγωτισμό. Και η ιστορία της ξεδιαλύνει κάθε ιδεαλιστική ουτοπία: για το δίκαιο και την ελευθερία άλλος δρόμος δεν υπάρχει πέρα από την πάλη.

remember, remember the 5th of November

με αφορμή τη νύχτα του Guy Fawkes (ή αλλιώς Bonfire night), μια νύχτα που στο Λονδίνο γιορτάζεται με πλήθος πυροτεχνημάτων κατά μήκος του ποταμού, διάβασα και είδα ξανά την ενδιαφέρουσα ιστορία του V for Vendetta (που στηρίζεται στην ιστορία του Guy Fawkes και των συντρόφων του).

Ο βασικός χαρακτήρας, ένας μασκοφόρος "τρομοκράτης", που ζει σε μια δυστοπική μελλοντική κοινωνία, και δρα απέναντι σε καταστάσεις οικείες ιστορικά  σε εμάς, που υπαγορεύουν ανατριχιαστικά ένα πιθανό κοντινό μας μέλλον: παντοδύναμοι μηχανισμοί ελέγχου, κατασκευασμένη και καθοδηγούμενη (παρα)πληροφόρηση και προπαγάνδα, φασιστική προσήλωση στον ηγέτη και ολοκληρωτισμός, ανελευθερία ως το τίμημα της ασφάλειας, αποκαθήλωση της ιδιωτικής ζωής ως αυτονόητο δικαίωμα, κα. 

 Η δράση του είναι μοναχική, ατομική, μισεί την εξουσία και ενεργεί  αντεξουσιαστικά, λειτουργεί άλλοτε σαν υπερήρωας και άλλοτε σαν Δον Κιχώτης, ορμώμενος από προσωπικά κίνητρα που όμως ταυτίζονται με της κοινωνίας σε ένα δεύτερο βαθμό μόνο. Ωστόσο ούτε μια στιγμή δεν αποδεικνύει πολιτική συγκρότηση ή σαφή ιδεολογική κατεύθυνση, εκτός ίσως από την απόφαση να θυσιάσει και ο ίδιος τη ζωή του στην απαίτηση τού να μη μείνει τίποτα που να θυμίζει το παλαιότερο καθεστώς (ούτε ακόμα και αυτός που το συνέτριψε).
Σκέφτομαι ότι η α-πολίτικη αντιεξουσιαστική του στάση, στο όνομα μιας αναγκαίας αλλά ακαθόριστης δικαιοσύνης και ελευθερίας, είναι αυτή που λειτούργησε ενωτικά για τη κοινωνία η οποία στη τελευταία σεκάνς κατεβαίνει μαζικά στο δρόμο, κάτω από την ανωνυμία της μάσκας (που φέρει όμως το δικό του πρόσωπο), στηρίζοντας άμεσα τα -άνευ πολιτικής θέσης- σχέδιά του για πλήρη ανατροπή του καθεστώτος. Είναι όμως η ίδια α-πολιτική στάση που οδηγεί μια κοινωνία στο καθεστώς που η ταινία προσδοκά να ανατρέψει: τον ολοκληρωτισμό. Αυτή η αντίφαση φαίνεται η πλέον κρίσιμη για τη κοινωνία που θα προκύψει.

...και κούφια λόγια πια να μη πουλήσω...

Στο Μεφίστο, την αριστουργηματική ταινία του Ίστβαν Σζάμπο, ο πρωταγωνιστής, ένας υπερταλαντούχος θεατρικός ηθοποιός προσαρμόζει την ψυχή και την τέχνη του στις ναζιστικές απαιτήσεις, για να καταλάβει στο τέλος, όταν απομένει μόνος με τον εαυτό του,  άβουλο όργανο των επιλογών του, ότι ο αυτοσεβασμός δε μπορεί να διαμελιστεί στις επιμέρους εκφράσεις του.

Το παραπάνω μου ήρθε στο νου παρακολουθώντας τη σπασμωδικότητα ενός νεαρού έλληνα  καλλιτεχνη επαγγελματία εκτεθειμένου στο κοινό, με ένα απλοϊκό βίντεο αρχικά και με μια δήλωση μετάνοιας στη πορεία.

Η τόσο αφελής προσέγγισή του σε αυτό το σοβαρό πολιτικό και θεσμικό ζήτημα -εν είδη σάτιρας που όμως στη πραγματικότητα στερούταν προκλητικά πολιτικής στάσης- άφηνε υπόνοιες για το κενό που εξυπνακίστικα κρύβεται κάτω από τον εναλλακτισμό του.

Η απάντησή του είναι ένα μνημείο αποπολιτικοποίησης, αυτοκατάρ- γησης ως πολιτικού όντος και ανεξήγητης υποταγής στη "πειθώ" κάποιων ασπόνδυλων ακροδεξιών.

Για το μόνο ουσιαστικό ζήτημα που πραγματικά προέκυψε από αυτή την ιστορία, αυτό της ελευθερίας της γνώμης δηλαδή, δεν άρθρωσε λέξη, επιβεβαιώνοντας ότι το κενό περιεχόμενου βίντεο που δημιούργησε δεν ήταν απλά μια ατυχής έμπνευση.

Η στάση του προσβάλλει καθένα που πραγματικά θεωρεί τη παρέλαση μια μιλιταριστική μπούρδα και την εθνική συνείδηση μια αυταπάτη. Η στάση του προσβάλλει ακόμα και αυτούς που έχουν  ξεμείνει με αυτή την ελάχιστη, τελευταία ψευδαίσθηση πίστης στη δημοκρατία που ζούμε.

Η στάση του είναι το καλύτερο παράδειγμα ότι ο εναλλακτισμός χωρίς ιδεολογία είναι μόνο λάιφστάιλ.

Και ο Μπραντάουερ, στη τελευταία,  καθηλωτική σκηνή του "Μεφίστο", λουσμένος στο φως των προβολέων, χαμένος μες στον προσωπικό του αποπροσαναταλισμό, συνειδητοποιεί και αναφωνεί: "μα τι πια θέλουν από μένα; εγώ μόνο ένας καλλιτέχνης είμαι΄..."

Το "Μεφίστο", η ταινία του Ούγγρου Ίστβαν Σζάμπο (1981), είναι μια ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του Κλάους Μαν (1936), που το εμπνέυστηκε με τη σειρά του από τον Φάουστ του Γκέτε.

Ο τίτλος είναι από τη "νύχτα", το πρώτο μέρος του Φάουστ, εκδ. Γράμματα 

η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι (ασφάλεια και κόκα κόλα)

... ο κ. υπουργός, αφού εξέφρασε τη συμπαράστασή του στους τραυματίες και ευχήθηκε για την ταχεία ανάρρωσή τους, έκανε λόγο για «απεχθή και φρικαλέα» τυφλή βία εναντίον 20χρονων παιδιών και ζήτησε συσπείρωση των πολιτών γύρω από τη Δημοκρατία. Ο υπουργός έστειλε μήνυμα και προς την κοινωνία ότι «είμαστε παρόντες» και προς τους δράστες πως «η απάντησή μας θα είναι άμεση και αποφασιστική».

Δεν θα επιτρέψουμε, είπε ο κ. υπουργός προστασίας του πολίτη, να μετατραπεί η χώρα «σε επικράτεια του φόβου» και διαβεβαίωσε πως «οι θρασύδειλοι δολοφόνοι θα συλληφθούν και θα παραδοθούν στη Δικαιοσύνη».

Η κα υπουργός υγείας επίσης εξέφρασε και εκείνη την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή της στους τραυματίες και στους οικείους τους...

τα παραπάνω αποτελούν μια πιστή αντιγραφή από εδώ,

(υποσημείωση: σε αυτό το  εδώ ο υπουργός προστασίας του πολίτη δεν αναφέρεται στους πολίτες της φωτογραφίας)

Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη στο μέλι και κατάλαβα

από την "Αναφορά στο Γκρέκο" του Ν. Καζαντζάκη
Ο Ν. Καζαντζάκης πέθανε σαν σήμερα πριν 52 χρόνια

στη λωρίδα της ΓΑΔΑ

Σκέφτομαι τα πρόσφατα γεγονότα των Εξαρχείων και την κατάληψη της περιοχής από εκατοντάδες κρανοφόρους, γνωστούς αλλά -παρανόμως- άγνωστους αστυνομικούς. Παρακάμπτω το ότι κάποιος διέταξε τη παρουσία τους εκεί έχοντας συγκεκριμένες προθέσεις, το ότι οι ίδιοι παραμένουν απαίδευτοι και ανεκπαίδευτοι και το ότι αποτελούν το κατώτερο κρίκο μιας αλυσίδας με βεβαρυμένο ιστορικό και καταπιεσμένα ένστικτα. Θέλω να περιοριστώ στη δράση τους και στο τρόπο που επικοινωνούν αυτό που είναι με την υπόλοιπη κοινωνία.

Η προάσπιση της νομιμότητας έχει γι' αυτούς αντικατασταθεί από το αυτονόητο δικαίωμα του οπλισμένου, το "έτερο" είναι ποινικοποιημένο από μια ιδιότυπη αίσθηση δικαίου, και η νεολαία -η ίδια η πηγή στρατολόγησής τους- το βασικό πεδίο άσκησης της δικής τους δικαιοσύνης. Μόνο που δεν είναι εκεί για να διακρίνουν τον ένοχο απ' τον αθώο. Η αποστολή τους, δηλαδή η άνευ όρων και προϋποθέσεων καταστολή, μοιάζει  και αυτή να είναι αλλοτριωμένη, σαν να μην έχουν και οι ίδιοι επαφή με αυτό το "ιερό" τους λειτούργημα. Η εξουσία τους ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο καθορισμένη, μα η ουσία αυτής τόσο ακαθόριστη.

Αλλά γι' αυτούς, η διά του τρόμου επιβολή αυτής της ακαθόριστης εξουσίας μοιάζει να είναι η ουσία, το θεμέλιο όλης τους της ύπαρξης, το σημείο αναφοράς που παρέχει τον ύστατο νοηματικό τους ορίζοντα, κάτι για το οποίο αξίζει να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους. Αλλά, κατά ένα μαγικό τρόπο, το μόνο που υπάρχει πραγματικά δεν είναι η επιβολή,  είναι μόνο αυτά τα άτομα και η δραστηριότητά τους.

Και όπως θα έγραφε ο Λακάν, αυτό δεν είναι μια βαθιά αλήθεια με την οποία οφείλω να ταυτιστώ, αλλά μια αφόρητη αλήθεια με την οποία πρέπει να μάθω να ζω.

το πάθος για τη λευτεριά είμαι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟΥ

Μερικούς μήνες μετά την οριστική παραγραφή απ' την βουλή των οικονομικών σκανδάλων, και το μόνο θύμα της βίαιης καταστολής του αστικού κράτους που κρατούταν ακόμα προφυλακισμένος (στα απάνθρωπα κάτεργα του Μονάχου) ήταν ο σύντροφος Μιχάλης Χριστοφοράκος. 

Ο Μ. Χριστοφοράκος το καλοκαίρι που μας πέρασε, αντί να απολαμβάνει τις ετήσιες του διακοπές στη μαγευτική Κοπακαμπάνα, έπεσε θύμα του τυφλού κύματος συλλήψεων και βιαιοπραγιών και της συνηθισμένης τακτικής εκφοβισμού και τρομοκράτησης των επιχειρηματιών αγωνιστών που είχαν ξεχυθεί δωροδοκώντας στα υπουργικά γραφεία. Εβδομάδες ολόκληρες, η επιλεκτική «δικαιοσύνη», που επέτρεψε σε «αθώους» να βγαίνουν από τη φυλακή μετά από 45 μόνο μέρες απεργίας πείνας, που κυνήγησε λυσασμένα τους αγνούς εξολοθρευτές της κακιάς Κωνσταντίνας Κούνεβα, που βασάνισε, και κακοποίησε τίμιους αγωνιστές των εθνοσωτήριων φασιστοσυμμορίων και τους αφαίρεσε κάθε δικαίωμα να δολοφονούν ανενόχλητα μετανάστες, αυτή η δικαιοσύνη τολμούσε να κρατά φυλακισμένο το σύντροφο Μιχάλη και καταργώντας κι αυτή ακόμα την αστική «νομιμότητα» του προκαλούσε επικίνδυνη για το νέο του κούρεμα κλειστοφοβία ώστε να μη μπορούσε να κοιμηθεί και να μη μπορούσε να φαει. Ήταν πολύ ανήσυχος και είχε κρίσεις πανικού. Για να περνάει το χρόνο του, αυτός ο τίμιος αγωνιστής των επιχειρηματικών συμφερόντων, διατηρούσε αλληλογραφία με την αγωνίστρια  Πάρις Χίλτον, ενα ακόμα θύμα του ταξικού χαρακτήρα της σύγχρονης δικαιοσύνης, που πέρασε 45 ολόκληρες μέρες και αυτή στη φυλακή. 

Είναι προφανής η προσπάθεια εξόντωσης του Μ. Χριστοφοράκου, που στο πρόσωπό του (όπως και πολλών διωκόμενων επιχειρηματιών) η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί προσπαθούν να πάρουν τη ρεβάνς από την αναγκαστική μείωση των ποσών της μίζας λόγω της παγκόσμιας κρίσης. Και τώρα πια, σε αυτή τη νέα αρχή, όλοι εμείς πρέπει να σταθούμε δίπλα του, για να τον βοηθήσουμε στον αγώνα για τριφυλλή ζωή, για να αποτρέψουμε παρόμοιες εξοντωτικές πρακτικές του κράτους απέναντι σε κάθε αληθινό καπιταλιστή αγωνιστή.

ΝΑ ΑΘΩΩΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ SIEMENS

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΑΡΙΣ ΧΙΛΤΟΝ

Οργάνωση Ελλήνων Καπιταλιστών

 

Άγιοι μεγαλομάρτυρες του έθνους πρεσβεύσατε υπέρ ημών

(Και πάλιν· έσομαι πεποιθώς επ' τώ προηγηθέντι postιω)

Ως πολίτης αυτoύ του κράτους κατανοώ πλέον πλήρως πως δεν έχουμε ανάγκη από ορθολογιστικές αποδείξεις για το αν η πίστη μας σ' αυτή τη χώρα είναι αληθινή. Κάθε τρομακτική φαντασίωση κοσμικότητας εξαφανίζεται και διαλύεται πριν ακόμη αυτή φθάσει στην καρδιά μας και τη μολύνει.

Υπέρ της χώρας ταύτης και των πίστει οικούντων εν αυτής, του Κυρίου δεηθώμεν. Έχει μείνει κάτι άλλο;

τη φώτο τη "δανείστηκα" από εδώ

 

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου

Στο ανακαινισμένο πρεσβυτέριο της βουλής, με την βοήθεια και τη χάρη του Θεού, τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και τις ευλογίες και την άδεια των ταπεινών ιερών μας πατέρων, προς εδραίωση της πίστης μας στο πρόσωπο του Πανοικτίρμονα Θεού, που μας παρέχεται από τα ένδοξα και θαυμάσια που ζούμε σε αυτό το τόπο με την μεσιτεία των παμμεγίστων μας κοινοβουλευτών, ορκιστήκαμε προς δόξα και μαρτυρία θεού στη διατήρηση του συντάγματος και την υπεράσπιση της κοσμικότητας του ανεξίθρησκου κράτους μας.

Μετά την ακολουθία του αγιασμού οι βουλευτές, κατόπιν τέλειας αποχής τροφής και ποτού από του δείπνου ή του μεσονυκτίου της προηγούμενης ημέρας μέχρι της αναλήψεως των καθηκόντων τους, έλαβαν αγιασμό προς ίαση πνευματικών και σωματικών νόσων των ίδιων και των ψηφοφόρων τους.

με αγάπη Χριστού

απ' το ναό της δημοκρατίας

κυκλοφορούν ανάμεσά μας

δες αυτή τη τρομακτική ταινία του ενός λεπτού:

η μέρα ψυχικής υγείας υπάρχει για να τονίζει ότι κάποιες διαφορετικότητες εξακολουθούν περισσότερο "διαφορετικές" από ότι κάποιες άλλες. Ο τρελός του χωριού είναι σήμερα ο ψυχωτικός της κεντρικής πλατείας, αυτός ή αυτή με το ατημέλητο ντύσιμο και τα αχτένιστα μαλλιά που κυνηγά μοναχικά τους δαίμονές του/της πότε ξορκίζοντάς τους με λόγια, πότε αφημένος/η στο οδυνηρό αποτέλεσμα της κυριαρχίας τους. Ευτυχώς, καμιά προκατάληψη δε ξεπερνιέται καλύτερα από αυτή όπου μεσολαβεί η επαφή. Ένα άγγιγμα στον ώμο και μια φιλική κουβέντα, η τυπική ανθρώπινη επαφή δηλαδή, είναι ο  πιο απλός τρόπος και ο πιο αποτελεσματικός για να καταλάβεις ότι ο "σχιζοφρενής της γειτονιάς σου" δεν είναι μόνο ο ψυχάκιας που σε διασκέδαζε με τα καμώματά του ή  ο περίεργος που στο διάβα του άλλαζες με φόβο το πεζοδρόμιο.

η 10η Οκτώβρη είναι η παγκόσμια μέρα ψυχικής υγείας

βαριά καρδιά

Αριστεροί φίλοι μου επιμένουν: το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι να αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ να μπει στη βουλή. Το πολιτικό σκεπτικό είναι μακρύ (περισσότερο από μισάωρο τηλεφωνικής ανάλυσης) και θα μπορούσε να συνοψιστεί (αν μου επιτρέπουν οι συγκεκριμένοι φίλοι την απλούστευση) στο ότι τώρα είναι μια καλή ευκαιρία αυτός ο συνασπισμός τάσεων να ξεφορτωθεί το "δεξιό" παρακλάδι του που εδώ και καιρό εγκολεάζει πραξικοπιματικά το παρόν και το μέλλον (ο ακόλουθος ευφημισμός ανήκει σε μένα) της πιο ελπιδοφόρας προσπάθειας της αριστεράς των τελευταίων χρόνων.

Ακολουθεί το δικό μου σκεπτικό, το οποίο -προκαταλαμβάνοντας τον αναγνώστη- έχει σαφείς συντηρητικές καταβολές.

Το συντηρητικό του στοιχείο έχει να κάνει με την αποδοχή της συμμετοχής σε μια αστική διαδικασία, η οποία κατ' αρχήν επιβάλλει στην αριστερά συμβιβασμούς, που ξεκινούν από τη πολιτική ορθότητα και φτάνουν ως τη λαϊκίστικη ψηφοθηρία, και επί της ουσίας αναιρούν την έμφυτη ριζοσπαστικότητά της. Άλλωστε, η ουσία της αριστερής συνθηματολογίας (πχ "ενίσχυση και ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος", "ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην ΕΕ του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού", "γερό μάθημα στο δικομματισμό") βρίσκεται στους εργασιακούς χώρους, στα πανεπιστήμια και σε κάθε χώρο παραγωγής γνώσης, στις γειτονιές, στον δρόμο και όχι στη βουλή και στις διαδικασίες εισόδου σε αυτή.

Από τη στιγμή που αποδέχομαι τη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία (δηλαδή αριστερά κόμματα που υποβάλλουν υποψηφιότητα), και έχω παραδεχτεί τα παραπάνω, αναρωτιέμαι ποιο το νόημα ο στόχος της να μην είναι άλλος πέρα από την εκπροσώπηση. Γι' αυτό και θεωρώ πως ο προοδευτικός πολίτης που αποφασίζει να ψηφίσει οφείλει να υποστηρίξει τη παράταξη και τους υποψηφίους αυτού του χώρου που διατηρεί τη πιθανότητα να μπει στη βουλή. Αριστερή ψήφος αλλού, σκέφτομαι σε τι ακριβώς μπορεί να εξυπηρετήσει. Και πόσο καταστρεπτικό θα είναι για τη τηλεοκρατούμενη κοινωνία που ζούμε, ο δημόσιος λόγος (όπως αυτός κατά κύριο λόγο εκφράζεται: μέσα απ' τη βουλή και τις τηλεοπτικές της παραφυάδες) να στερείται προοδευτικής σκέψης, έστω και αν ένα κομμάτι της σκέψης αυτής θα προέλθει από αμφίβολων (για τους περισσότερους αριστερούς) προθέσεων αριστερούς βουλευτές. 

Δε πρέπει να ξεχνούμε ότι και η νέα βουλή θα αποτελείται από ρεβανσιστές "πράσινους", από "γαλάζιους" βεβαρυμένου ιστορικού, από ακροδεξιά ανθρωποειδή και κομμουνιστές από άλλο πλανήτη. Η κοινωνία θα συνεχίζει να βουλιάζει στην οπισθοδρόμηση και στο σκοτάδι, θα εξακολουθεί αμόρφωτη, απαίδευτη και εσωστρεφής και δε θα σταματήσει να βομβαρδίζεται από συντηρητική ρητορική. Η ύπαρξη έστω και μιας προοδευτικής φωνής μέσα στη βουλή δεν είναι λύση, ούτε ελπίδα, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες είναι επιβεβλημμένη. 

Με λίγα λόγια, δε μπορώ να αποδεχτώ ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιταχυνόμενη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας που ζούμε επιβάλλει διαφορετικό πρόταγμα. Η αριστερά οφείλει να είναι παντού, έστω και αν η παρουσία της σε κάποια μέρη θα επιβληθεί με τα ίδια τα συντηρητικά μέσα που προσπαθεί να αποτινάξει.

Με βαριά καρδιά...

υπερασπίζομαι το δικαίωμα του πρωθυπουργού στη κατάθλιψη

Τα παρακάτω αφορούν κάποιον που είναι ακόμα πρωθυπουργός αλλά που τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του εδώ και καιρό απολαμβάνουν μια άνευ προηγουμένου ελεύθερη πτώση.

Δελφίνοι, πολιτικοί αντίπαλοι και εντεταλμένα μπλογκ (όπως αυτό και εκείνο) αφήνουν να εννοηθεί ότι πάσχει από βαριά ψυχική νόσο, ενώ τις φήμες αναπαράγουν και σοβαρές εφημερίδες (όπως αυτή και εκείνη) που αναζητούν αποδείξεις. Η είδηση εξάλλου ότι αυτός ο πρωθυπουργός απαγορεύει αυστηρά το κιάντι και το τυρί στο φαγητό του πυροδότησαν και άλλο τις υποθέσεις ότι λαμβάνει α-ΜΑΟ (αναστολείς μοναμινοξειδάσης), ένα παλιομοδίτικο αλλά ισχυρό αντικαταθλιπτικό που σε συνδιασμό με τις παραπάνω τροφές προκαλεί θανατηφόρες παρενέργειες.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του αυτός ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε άμεσα αν παίρνει "παυσίπονα και άλλα χάπια για να ανταπεξέλθει"  και αυτό ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι.

Σήμερα, μια ψυχική ασθένεια όπως η κατάθλιψη λίγες φορές μπορεί να γίνει τόσο "ακρωτηριαστική" για τη καθημερινή δραστηριότητα όσο το πολιτικό κουτσομπολιό και η σκοπιμότητα θα ήθελαν να τη παρουσιάσουν. Η ερώτηση του δημοσιογράφου υπαγόρεψε τη θέση της ψυχικής νόσου μέσα στη κοινωνία, που σε ένα σημαντικό ποσοστό εξακολουθεί να είναι το περιθώριο. Στο φόβο του πολιτικού κόστους, η μονολεκτική και απαθής απάντηση του πρωθυπουργού ("όχι") στην ερώτηση, ενέκρινε το ασύμβατο μεταξύ δημόσιας ζωής και κατάθλιψης. Η απόπειρα απόκρυψής της ήταν ένα βήμα πίσω στη προσπάθεια καταπολέμησης του στίγματος που κουβαλά, και  σε ατομικό επίπεδο μια απάνθρωπη κλωτσιά σε αυτή την βαθιά εκτόνωση της παραδοχής της.


Για την ιστορία, ο Γουίνστον Τσώρτσιλ, ένας ακόμα βρετανός πρωθυπουργός, έπασχε από βαριά κατάθλιψη (την οποία αντιμετώπιζε με αλκοόλ και πούρο), ενώ το 1998 ο πρωθυπουργός της Νορβηγίας Κίιλ Μάγκνε Μπότεβνικ πήρε 4 εβδομάδες αναρρωτική για να αντιμετωπίσει το μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο που του έτυχε.

ιδέες μεγαλείου

η απόδοση υπερφυσικών-τερατόμορφων διαστάσεων σε ένα πρόσωπο έχει διττό νόημα. Γίνεται είτε για να τρομάξει, είτε για να γελοιοποιήσει. Σε αυτούς τους εικοσάχρονους, με τη κατσαρόλα και  τη γιάφκα-πατρικό σπίτι, ισχύει το πρώτο. Για τον  γιωργάκη, που μετατράπηκε απρόσμενα σε Γιώργο (και εξακολουθεί έτσι υπερφυσικά μεγενθυμένος), άραγε τι να ισχύει;

ήρθε η ώρα του Καραμανλή

 

Where there was Id, there shall Ego be

Ο Κούντερα, στοχαζόμενος πάνω στην ανθρωποκεντρικότητα, κατέληξε σε τρεις μείζονες επαναστάσεις στον τρόπο σκέψης που αποτέλεσαν καίρια απειλή γι΄αυτή (την ανθρωποκεντρικό- τητα δηλαδή):

Πρώτον, ο Κοπέρνικος που απέδειξε ότι η γη δεν είναι το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλα τα ουράνια σώματα.
Δεύτερον, ο Δαρβίνος που μας δίδαξε ότι δεν είμαστε το κέντρο της ζωικής αλυσίδας, αλλά όπως όλα τα άλλα πλάσματα, αποτελούμε εξέλιξη άλλων ζωικών μορφών.

Και τρίτον, ο Σίγκμουντ Φρόυντ που μας έμαθε ότι δεν είμαστε στη πραγματικότητα κύριοι του οίκου μας- ότι μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς μας διέπεται από δυνάμεις έξω από τη συνείδησή μας.
Ο τελευταίος πέθανε σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια


μια επιλεγμένη βιβλιογραφία του (απ' τη βικιπέδια)

• Η ερμηνεία των ονείρων (Die Traumdeutung, 1900)
• Η Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής (Zur Psychopathologie des Alltagslebens, 1901)
• Τρεις μελέτες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας, (Drei Abhandlungen zur Sexualtheorie, 1905)
• Τοτέμ και Ταμπού (Totem und Tabu, 1913)
• Για το Ναρκισσισμό (Zur Einführung des Narzißmus, 1914)
• Πέρα από την αρχή της ηδονής, (Jenseits des Lustprinzips, 1920)
• Το εγώ και το εκείνο (id) (Das Ich und das Es, 1923)
• Το μέλλον μιας αυταπάτης (Die Zukunft einer Illusion, 1927)
• Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας (Das Unbehagen in der Kultur, 1929)
• Ο άνδρας Μωυσής και η μονοθεϊστική θρησκεία (Der Mann Moses und die monotheistische Religion, 1939)
• Ιστορία της Ψυχανάλυσης (Abriß der Psychoanalyse,1940) 
  

 το ευχάριστο είναι ότι τα έργα του Σίγκμουντ, δεκαετίες μετά,  είναι σχετικά εύκολα στην ανάγνωση και τη κατανόηση και ιδιαίτερα συναρπαστικά, δε χρειάζονται εκπαιδευμένο μυαλό, παρά μόνο ανοιχτό!

το πρόσωπο που θα ολοκλήρωνε την ευτυχία των ντιμπέιτ

Τον λένε Toyama Koychi, είναι 37 ετών, ντυμένος στα μαύρα, με ξυρισμένο κεφάλι, πρώην καλλιτέχνης δρόμου, αυτοαπακολούμενος "φασίστας αναρχικός επαναστάτης",  υποψήφιος κυβερνήτης του Τόκιο το 2007. Παρακάτω είναι η τηλεοπτική προεκλογική του εμφάνιση που έμεινε στην ιστορία:

αν δεν ήταν αυτή η ξαφνική απώλεια της ενσυναίσθησης των λόγων του στο τελευταίο λεπτό, θα μπορούσε στη περίεργη μειοψηφία στην οποία απευθύνεται να ακουστεί τόσο ριζοσπάστης όσο θα ήθελε. 

Αλλά ακόμα και έτσι, τι μπορεί κανείς να σκεφτεί για κάποιον που ομολογεί: "ένα πράγμα έχω να δηλώσω σε περίπτωση που εκλεγώ: θα τα κάνουν πάνω τους... Και εγώ  ο ίδιος... θα τα κάνω πάνω μου"

περισσότερα στοιχεία για τον Toyama Koychi εδώ

η επίσημη σελίδα του εδώ

δύστυχε Τηλέμαχε

Η τηλεμαχία είναι βαρετή όχι λόγω της πολιτικής στειρότητας των  αντιμαχόμενων αλλά γιατί όντας τηλεοπτικό κατασκεύασμα έρχεται σε αντίθεση με τον πολιτικό πολιτισμό αυτής της χώρας.
Οι προγραμματικοί ή ρητορικοί μονόλογοι που παραμένουν παράδοξα αδιάκοπτοι, η θέσπιση κανόνων (έστω και των κανόνων που έχουν οι ελληνικές τηλεμαχίες) που παρεπιπτόντως τηρούνται, αυτή η εκκωφαντική σιωπή ανάμεσα στον ομιλούντα και στους ακροατές του, η υποχρεωτική προσφορά χρονικού περιθωρίου για να αποδείξει ο πολιτικός την ύπαρξη συνάφειας στη σκέψη του και άρθρωσης στο λόγο, όλα αυτά εξακολουθούν ασυνήθιστα και πρωτόγνωρα στη ελληνική πολιτική σκηνή. Οι έλληνες, πολίτες και πολιτικοί, δεν είναι για τέτοια πράγματα.

Γιατί μπροστά από τη κάμερα, αυτοί που στοχεύουν τη ψήφο γνωρίζουν πως  σε μια τηλεμαχία η ανεπάρκειά τους δε θα καλυφθεί από κανένα οπαδικό σύνθημα της κομματικής τους νεολαίας, το σαθρό επιχείρημα δε θα προκαλέσει τη πόλωση στη μάζα, και η ανυπαρξία πολιτικής τους σκέψης  δε θα χαθεί στο χειροκρότημα των εγκάθετων.

Μα και από την πλευρά του δέκτη, δεν υπάρχουν πολίτες αλλά τηλεθεατές. Αυτοί προετοιμάζονται  για ένα ακόμα ποδοσφαιρικό αγώνα, μα με έκπληξη διαπιστώνουν πως στη πραγματικότητα το θέαμα που τους έχει υποσχεθεί έχει δεχτεί το γκολ από τα αποδυτήρια. Ως παραδοσιακοί προσωπολάτρες, οι τηλεθεατές αναστατώνονται από την πολιτική ένδεια του ειδώλου τους, και ως κομματικοί οπαδοί αισθάνονται άβολα με αυτό το άμεσο και χωρίς τη κάλυψη της μάζας των συγκεντρώσεων τετ-α-τετ με τον αρχηγό τους.

Ο χρόνος και ο χώρος για ανάπτυξη της σκέψης και την επεξήγησή της είναι ασύμβατα με τη πραγματικότητα αυτής της κοινωνίας. Γι' αυτό και πάντα θα λατρεύουμε να ψηφίζουμε αυτούς που μας εξαθλιώνουν και πάντα λίγο πιο πριν θα χαρακτηρίζουμε βαρετό καθετί που θα απογυμνώνει αυτό που έχουμε απογίνει.