σε περίπτωση δυσπεψίας

Φίλτατοι και αξιαγάπητοι.

Το νέο και κοσμοσωτήριο έτος 2011 ξεμυτίζει από καποια γραφικά στενά της Ανατολίας και όλοι οι χαρωποί άνθρωποι της χριστιανοσύνης, προσδοκούν το θειο μήνυμα. Γέροι στα υγρά κατώγεια, νέοι στα καπνισμένα καπηλειά, γυναίκες που πλέκουν τα ζεστά πουλόβερ, μωρά που χουχουλιάζουν στη μητρική θαλπωρή, γατιά που απλώνουν τη ραστώνη τους στο τζάκι. Και έξω, το πάλλευκο σεντόνι που λες και στάλθηκε από τον Νεογέννητο να μας εξαγνίσει, εξοβελίζοντας από το γιορτινό τραπέζι τις κακές μας συνήθειες, μαζί με το παλαιό, γέροντα χρόνο. Η οικογένεια τραγουδώντας τους θείους ψαλμούς, με ένα ζεστό χαμόγελο για όλους, απλώνει τα στολίδια στο καταπράσινο χριστουγεννιάτικο έλατο. Ο πατερούλης, η μαμάκα, η γιαγιά μας η καλή, η Αννούλα, ο Βασιλάκης.  Και ο σοφός παππούλης, ο παχουλός γεράκος με τα κόκκινα μαγούλα και την άσπρη γενειάδα, ο αγαπημένος των παιδιών, με το σακούλι γιομάτο δώρα, να! Όπου να ’ναι ξεπροβάλλει από την καμινάδα, θα γιομίσει και φέτος την πολύχρωμη κάλτσα με τον γιορτινό μποναμά, θα γλυκαθεί από τα λαχταριστά μας μελομακάρονα και τους κάτασπρους κουραμπιέδες της γιαγιάς. Ο δρόμος από την Καισαρεία είναι μακρύς και κουραστικός, αξίζει να σταθεί κάπου ζεστά, να ξαποστάσει λιγάκι και να κεραστεί. Ας σταθεί για λίγο δίπλα στο αναμμένο τζάκι, ας χουχουλιάσει τα παγωμένα του χέρια. Μια μάτια στην φωτισμένη φάτνη και στον μικρό Χριστούλη, και η ευτυχία θα τον πλημμυρίσει. Ένα γλυκό δάκρυ θα κυλήσει στα τροφαντά του κατακόκκινα μάγουλα. Μα για στάσου! Έχει φτάσει κιόλας η ώρα, οι κατάξανθοι άγγελοι το τραγουδούν από τον ουρανό και μια ολόχρυση σκάλα ξεπροβάλλει στη γιορτινή νύχτα μέχρι ψηλά. Ας το γιορτάσουμε. Ο συμπαθητικός γεροντάκος, ο αγαπημένος παππούλης των Χριστουγέννων, να τον! χαμογελά τρυφερά και μας κλείνει πονηρά το μάτι. «Η κόκα κόλα πάει με όλα» ευαγγελίζει το μήνυμα παντού, «χο χο χο χάπι νου γέαρ».

πασοκιά

αυτός ξέρει

λεφτά υπάρχουν

Σήμερα ολοκληρώθηκε πανηγυρικά η παράνοια της προ-χριστουγεννιάτικης ανελέητης κατανάλωσης στη χώρα όπου το δικαίωμα να ψωνίζεις αποτελεί τον κυρίαρχο συμβολισμό της ατομικής ελευθερίας και που η Oξford Street είναι η πραγματική βασιλική οδός της προς τη θέωση. Θα ακολουθήσει αύριο η ημέρα καταναγκαστικής χαλάρωσης όπου το δυο τρίτα του πληθυσμού θα τη περάσουν στοχεύοντας να μην έχουν καμία ανάμνησή της είτε διότι το αλκοόλ και τα ναρκωτικά θα έχουν τσακίσει τις γνωσιακές λειτουργίες τους είτε επειδή η κατάθλιψη που προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά δε θα το επιτρέψει. Το υπόλοιπο τρίτο θα συνεχίσει να δουλεύει. Για να επιστρέψει και πάλι ολάκερος ο πληθυσμός τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο γιορτινό buisness as usual, που δεν είναι παρά η κολασμένα αφηνιασμένη παράκρουση με το όνομα Boxing Day και January Sales. Συμπάσχοντας στην ατελείωτη ηδονή της παρατεταμένης στύσης του χρηματιστηριακού δείκτη FTSE, παραθέτω τι συμβαίνει στη πιο καπιταλιστική χώρα του κόσμου την εβδομάδα πριν (1.2.3.4) κατά τη διάρκεια (5) και μετά τη αγία μέρα της παρθενογένεσης:

1. περισσότερα από 600 εκατομμύρια λίρες άλλαξαν χέρια σε ένα ανεξέλεγκτο όργιο αγοροπωλησιών
2. η Visa είδε να γίνονται με τις κάρτες της 26.5 εκατομμύρια συναλλαγές αξίας σχεδόν 1.2 δισεκατομμυρίου λιρών
3. το παραπάνω σημαίνει ότι οι καταναλωτές ξόδεψαν κατά μέσο όρο 833.000 λίρες κάθε λεπτό ή σχεδόν 14.000 λίρες το δευτερόλεπτο
4. η χρονική στιγμή που η κατανάλωση έφτασε στο μέγιστο σημείο της υπολογίστηκε ότι ήταν στις 23/12/2/10 στις 17.15 ακριβώς. 
5. την ημέρα των Χριστουγέννων 5 εκατομμύρια χρήστες του διαδικτύου θα ξοδέψουν 153 εκατομμύρια λίρες on line
6. τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, την επονομαζόμενη Boxing Day, το ηφαίστειο θα εκραγεί μιας και τους δυο βασικούς δρόμους της κατανάλωσης, τις Oxford και Regent Street, αναμένεται να κατακλύσουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι απεγνωσμένοι να ξοδέψουν.  
7. τα μεγαλύτερα καταστήματα θα παραμείνουν ανοιχτά για 16 ώρες
8. η μεταχριστουγεννιάτικη κατάθλιψη βρίσκει το αποδοτικότερο γιατρικό της στις εκπτώσεις του Γενάρη. Υπολογίστηκε ήδη ότι θα ξοδευτούν 22.5 δισεκατομμύρια λίρες στις φετινές εκπτώσεις, δηλαδή 726 εκατομμύρια την ημέρα ή αλλιώς κοντά στο 1 εκατομμύριο το λεπτό.

Φέτος θα αγοράσω ένα σκύλο ρομπότ να μου κάνει καλή συντροφιά. Λέω να το κάνω μέχρι τις 3 του Γενάρη για να προλάβω και την αύξηση του ΦΠΑ.

γιατί δε γίνεται απόψε το παραπάνω βήμα;

προς καθέναν που πιστεύει ότι τον ενδιαφέρει

Απόψε, που ψηφίζεται ο προϋπολογισμός του νέου έτους και που η κυβέρνηση αναζητεί στη πράξη ψήφο εμπιστοσύνης και απεγνωσμένα την ηθική νομιμοποίηση εντός του κοινοβουλίου (γιατί εκτός την έχει χάσει οριστικά), αν πραγματικά στόχευες στην ουσιαστική πάλη απέναντι στους δωσίλογους και στους καταστροφείς της συλλογικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής δικαιοσύνης και δεν έπαιζες ακούσια το παιχνίδι τους, θα εμφανιζόσουν περισσότερο οργανωμένος/η και περισσότερο αποφασιστικός/ή.

Δε θα έκανες στάση εργασίας το μεσημέρι. Θα παρότρυνες τους εργαζόμενους να δουλέψουν κανονικά και θα καλούσες σε συγκέντρωση στις 22.00 το βράδυ στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή. Θα ανέστελλες προσωρινά την 24ωρη απεργία των μέσων μεταφοράς από το απόγευμα και μετά και θα επέτρεπες στο κόσμο να κινηθεί ελεύθερα προς τον στόχο του/σου. 

Αν ήθελες πραγματικά να στεκόσουν στο ύψος των προσδοκιών θα οργάνωνες απόψε το βράδυ κατασκήνωση έξω από τη βουλή. Θα άφηνες επίμονα όλο το βράδυ τη καυτή ανάσα των εργαζομένων να τσουρουφλίσει το δέρμα αυτών που παράνομα αποφασίζουν το μέλλον όλων μας εκεί μέσα και δε θα έφευγες αν δεν γνώριζες πως έστω και με καθυστέρηση κάποιοι τους αποφάσισαν να σε ακούσουν και να σε σεβαστούν. 

Αν όντως η πάλη αφορά την εργατική τάξη δε θα επέτρεπες σε κανέναν/καμία από τους τριακόσιους να φύγει από τη βουλή αν πρώτα δεν αποκτούσε το θάρρος να σταθεί όρθιος/α απέναντι στο λαό και να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του/της. 

Καμιά απεργία, καμιά διαδήλωση και καμιά συγκέντρωση δε μπορεί να είναι συμβολική αυτές τις μέρες. Καθένας, εντός και εκτός κοινοβουλίου χρειάζεται ελεύθερα και αποφασιστικά να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Από τη πλευρά της εργατικής τάξης δε μπορώ να δω κάποια άλλη ανάληψη ευθύνης πέρα από την ουσιαστική, μαζική και συνεχής δράση, με περικύκλωση της βουλής και κατάληψη των χώρων έξω από αυτήν τις κρίσιμες μέρες ή νύχτες. Σαν την αποψινή. Είναι μόνο ή τώρα ή ποτέ!

no tears for the creatures of the night

Η επιλεκτική προσωποποίηση στη θυματοποίηση που συντελείται μεθοδευμένα τις τελευταίες μέρες με αφορμή τον ξυλοδαρμό του βουλευτή Χατζηδάκη και η αντίστοιχη που επιχειρείται από τη δική μας πλευρά είναι δούρειος ίππος. 

Στη πολιτική μάχη που έχει ξεκινήσει ουσιαστικά και γενικευμένα στη χώρα, και στο στάδιο που βρίσκεται προς το παρόν όπου τα επιχειρήματα γράφονται στους δρόμους και διατηρούν τη πνιγηρή για όλους οσμή του καπνού και του τρόμου, η προσωποποίηση και η ανάδειξη εξατομικευμένων δραμάτων των εμπλεκομένων έχει τόση σημασία όσο και η επίπτωση μας πολιτικής πρωτοβουλίας του Αλέξη Τσίπρα: καμία. 

Θεωρώ μάλιστα πως έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Την ανάπτυξη συμπάθειας απέναντι στους δυνάστες αυτού του λαού, όπου μάλιστα η συμ-πάθεια μπορεί να απολαμβάνει εδώ και την κυριολεκτική της έννοια. Σε αυτή τη μάχη, που επί του παρόντος τους κανόνες των εντυπώσεων τους ορίζει η αντίπαλη πλευρά, η ανάπτυξη συμπάθειας είναι πάντα μονόπλευρη και συντελείται από τους απλούς ανθρώπους-τηλεθεατές όταν βρισκόμενοι μόνοι με τη συνείδησή τους εκτείθενται στις αλλεπάλληλες εικόνες ενός προσώπου βουτηγμένου στο αίμα και το τρόμο. Αντίθετα, για τους μαχόμενους για αξιοπρέπεια με τα ανοιγμένα κεφάλια δεν περισσεύει κανένας οίκτος, συμπάθεια ή συμπόνια. Οι μπάτσοι, οι δημοσιογράφοι και τα αφεντικά τους θα συνεχίσουν να τους συκοφαντούν και να τους βιάζουν μετατρέποντας σε θύτες τα πραγματικά θύματα. 

Παρεμπιπτόντως, ό,τι συνέβη στο βουλευτή Χατζηδάκη, φυσική και ψυχολογική βία δηλαδή από ανώνυμο όχλο, συμβαίνει επανειλημμένως σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, από την επώνυμη εξουσία και τους ένοπλους προστάτες της. Ο βουλευτής Χατζηδάκης εξαναγκάστηκε βίαια σε συμ-πάθεια. Σε βίαια συμ-μετοχή στον πόνο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ας γνωρίζει πως χάρης και στη δική του δράση η κοινωνία βρίθει πολλών ακόμα ανεξερεύνητων συναισθημάτων -δυσάρεστων ως επί τω πλείστον. 

Είναι στρατηγικό σφάλμα να αναζητούμε δικαίωση-δικαιοσύνη-συμπάθεια από τους αντιπάλους με τη προβολή εικόνων σακατεμένων διαδηλωτών. Αυτό είναι μέρος του δικού τους οπλισμού. Η βία τους βρίσκεται ούτως ή άλλως ήδη μέσα στα σπίτια μας και δεν έχουμε παρά να στραφούμε μέσα μας για να νιώσουμε το θυμό και την αγανάκτηση που προκαλεί η ατιμώρητη άσκηση ωμότητας στο διπλανό μας. Δικά μας όπλα δε μπορεί παρά να είναι μόνο η ενότητα, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και η πάντα ανίκητη κοινή λογική. 

ο πρωθυπουργός να δείρ΄

έλαβα στο email μου το παρακάτω ποίημα. Το δημοσιεύω με πολύ ευχαρίστηση. Αφήστε παρακαλώ το μήνυμά σας προς τον ποιητή!

΄Ο κλητήρ 

Ως διάττοντας αστήρ 

ο επίδοξος ανήρ

ως σφοδρότατος αήρ

αγριότατος ως θήρ 

καταφθάνει ο φωστήρ
ως σαν να 'ταν ο σωτήρ.

Ω τι τυχερός Χυτήρ' !

Ω τι τυχερός Χυτήρ' !

Ως Πιλάτος νίπτει χείρ

αχ καημένε μου λουτήρ

σφίξτε κι άλλο το ζωστήρ.

Ω τι άστοργος πατήρ!

Ω τι άστοργος πατήρ!

Διά του Τζόουνς το ναδίρ

διά ταξικόν χαΐρ

δια της Μέρκελ το χατίρ

ο πρωθυπουργός να δείρ΄

ο πρωθυπουργός να δείρ΄.

Ω τι ποίησις Χυτήρ' !

Ω τι ποίησις Χυτήρ' !

Με ορμή οδοστρωτήρ

και ταχύτητα σπινθήρ

Ω τι ματαιότης. Πύρ !

και εκρήγνυται ο κρατήρ

και εκρήγνυται ο κρατήρ

και εκρήγνυται ο κρατήρ

Ω της Διεθνούς αθήρ !

εις τον κόσμον των μπατίρ

έκραξα εκ παρά θυρ

Παρπαντρέου άι σιχτίρ !

Παρπαντρέου άι σιχτίρ !

Το Άγριο Πνεύμα

τι κατάλαβα

Σε απλά ελληνικά, αντιλαμβάνομαι τη διαδήλωση ως τη εκδήλωση της επιθυμίας μιας ομάδας που αδυνατεί να το πραγματοποιήσει διαφορετικά. Και την απεργία ως τη μόνη δράση όπου η επιθυμία γίνεται απαίτηση για να μπορέσει να γίνει και πραγματικότητα. 

Στα μεγέθη της 15ης Δεκέμβρη, αντιλαμβάνομαι τη διαδήλωση σαν την μαζική εκδήλωση της επιθυμίας ενός ολόκληρου λαού να σταματήσει αυτή τη κυβέρνηση από το να τον εξαθλιώνει. Και την γενική απεργία ως τον τρόπο να το απαιτήσει. 

Για να μπορέσει η απαίτηση όμως να υλοποιηθεί, χρειάζεται η απεργία να πάψει να είναι συμβολική. Η εποχή των συμβολισμών και του καψίματος ομοιωμάτων πέθανε την 5η του περασμένου Μάη. Όταν αντί για ομοιώματα καήκανε τρεις από εμάς. Μπρος στην επικείμενη εξαθλίωση οι διαδηλώσεις και οι απεργίες μπορούν μόνο να είναι ουσίας. Αυτό σημαίνει δηλαδή αντίληψη της ίδιας επιθυμίας. Ότι γνωρίζω αυτό που θέλω. Και επίσης σημαίνει πράξη προς την ικανοποίησής της. Πραγματοποιώ αυτό που θέλω. 

Πρέπει να αποφασίσουμε συνειδητά και ελεύθερα αν θέλουμε ή όχι αυτή τη κυβέρνηση και αυτό που ξεκίνησε να κάνει. Αν η 15η Δεκέμβρη μετέτρεψε την επιθυμία σε απαίτηση τότε μένει να αρχίζει και να τη πραγματοποιεί. Και αυτό, σε απλά ελληνικά σημαίνει γενική απεργία διαρκείας.

ημερολόγιο ενός προσωρινά επαναπατρισθέντα ΙV

Στη πραγματικότητα η ημερολογιακή καταγραφή ΙV των δύο τελευταίων ημερών περιορίζεται στη τελευταία πρόταση της ανάρτησης (εκτός των υστερόγραφων). Μα για τη κατανόησή της η ανάγνωση του προλόγου κρίνεται απαραίτητη. 

ημέρα 4η-5η, 24-25/11/2010

ανταπόκριση από τη μπόρα μπόρα 

ή αλλιώς 

«Σ’ όλο τον κόσμο ξαστεριά/ σ’ όλο τον κόσμο ήλιος/ και στα καημένα Γιάννενα μαύρη βροχή κι αντάρα» 

πρόλογος
Μικρός ήθελα να γίνω ειδικός στη βροχή. Μεγαλώνοντας στη πόλη όπου τα σύννεφα αδυνατούν να ξεφύγουν από τα βουνά που τη περιβάλλουν και που οι βρόχινοι λυγμοί τους καθορίζουν τη στάθμη της μικρής λυπητερής της λίμνης εξαναγκάστηκα σε μια χρόνια παρατήρηση των βροχών της, ώστε με ασφάλεια τώρα να αναγνωρίζω, εκτός των υπολοίπων, και τους παρακάτω τρεις αλησμόνητους τύπους βροχής: 

1. ο πρώτος φέρνει το εξωτικό όνομα «τσούκου τσούκου». Χαρακτηρίζεται από πολύ ψιλές στάλες οι οποίες βρίσκονται παντού, αλλά όταν πέφτουν πάνω σου είναι τόσο λεπτές που τελικά δεν σε βρέχουν. Οι στάλες αυτές καταφέρνουν να πέφτουν ασταμάτητα για μέρες ολόκληρες, χωρίς να υγραίνουν το παραμικρό. Έτσι, μια ομπρελά αποκτά τόση άξια όσο η δήλωση ενός ποδοσφαιριστή: απολύτως καμία. Μα είναι αδιανόητο να βγεις από το σπίτι χωρίς μια τέτοια και να τελειώσει μια ποδοσφαιρική μετάδοση χωρίς επίσης μια τέτοια. Και για αυτούς που θα εξαναγκαστούν στη σκέψη, προτρέχω: Η διαφορά της γιαννιώτικης τσούκου-τσούκου με τη μακρινή λονδρέζικη ξαδερφή της έγκειται στη πρωτογενή αντίδραση των ελληνόφωνων επισκεπτών στην επαφή μαζί της. Τη τσούκου-τσούκου κανείς δεν τη χαρακτήρισε ακόμα ως το θερμό εκείνο νεφρικό απόσταγμα μετά από κάμποσες μπύρες. 
2. τον δεύτερο δεν τον έχω ονοματίσει ακόμα μιας και ανακάλυψα πως στην παγκόσμια βιβλιογραφία της βροχής, μόνο το Άμστερνταμ αναφέρεται να βρέχεται τόσο πολύπλοκα από ένα φυσικό φαινόμενο άρα δεν αποκλείεται να φέρει ήδη κάποιο ολλανδικό όνομα. Η βροχή αυτή κατά ένα τρόπο, δεν πέφτει ποτέ κάθετα, αλλά πάντα οριζόντια. Οι σταγόνες όλες είναι στοιβαγμένες μεταξύ τους αφού διατάσσονται πολύ πυκνά ώστε ο όγκος νερού να δίνει την εντύπωση διαδοχικών κουβάδων που αγωνιωδώς περιφέρονται στα στενοσόκακα περιμένοντας τον ανυποψίαστο περαστικό για να αδειάσουν πάνω του αναιδώς το περιεχόμενο τους. 
3. Τη τρίτη βροχή την απεικόνισε εξαιρετικά ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος στο τοπίο στην ομίχλη. Δείτε το παρακάτω βίντεο από το 5ο λεπτό. Έχει γυριστεί στη πλέον διάσημη γειτονιά των Ιωαννίνων. Παρακολουθείστε υπομονετικά μέχρι το 8:36 και θα τη νιώσετε πλήρως. Μη ξεχνάτε, αναφέρομαι στη βροχή.
   
   
   

τέλος προλόγου

Πώς μπορούσα να φανταστώ ο δυστυχής πως αυτή η πόλη θα περνούσε κάποτε στην εποχή των μουσώνων!

ΥΓ1. το δίστιχο του τίτλου από το διήγημα του Χριστόφορου Μηλιώνη "η αποκριά" (εκδ. και ημ/νια αγνοούνται).
ΥΓ2. Επίσης, μπορεί για τα Γιάννενα και τη βροχή να ισχύει αυτό, αλλά το ρεκόρ των 33 τύπων βροχής του Λονδίνου (σύμφωνα με την ιδιοφυΐα του Ντάγκλας Άνταμς) ίσως να μη σπάσει ποτέ

ΥΓ3. και για να μη ξεχνιόμαστε, ο πατέρας εξέφρασε τη θλίψη του για την απώλεια σχεδόν του ενός τρίτου του ετήσιου εισοδήματός του. Οργισμένος αναλογίστηκε την αδικία μιας και ό,τι του πάρθηκε το είχε δουλέψει. Και συνέχισε μετά σιωπηλός να αναρωτιέται πότε επιτέλους θα πάψει να βρέχει. 

ημερολόγιο ενός προσωρινά επαναπατρισθέντα ΙΙΙ

μέρα 3η, 23/11/2010

-το φαϊ σου, την τιβί σου και άντε και γ..ήσου-

Η καινούργια μέρα ξεκίνησε πρόωρα με το μεταμεσονύχτιο καυγά του συνασπισμού γατιών που φιλοξενεί η μάνα στην αυλή. Προηγουμένως ο γατούλης τσίπρας τζούνιορ είχε αποπεμφθεί από το συνασπισμό λόγω ισχυρών αισθητικών διαφωνιών στις διαδικασίες αναδιανομής των friskies και κοιμόταν μονος στο κατώφλι της εξώπορτας. Ένας γάτος εισέβαλε το βράδυ παράνομα στην αυλή και τον απείλησε. Ο γατούλης νιαούρισε σε βοήθεια απελπισμένα καλώντας σε ένα μαζικό και ενωτικό κίνημα για την απόκρουση και ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης. Ο συνασπισμός συγκάλεσε έκτακτη γενική συνέλευση για την αντιμετώπιση της κρίσης και ζήτησε το άνοιγμα ενός ειλικρινούς συντροφικού διαλόγου πάνω στα θεμελιακά ιδεολογικά και στρατηγικής φύσης ζητήματα. Τα νιαουρίσματα βοήθειας όμως κορυφώθηκαν κατά τη διάρκεια της συνέλευσης οπότε τελικά παρενέβησαν οι μεγάλες δυνάμεις που με ένα σκουπόξυλο έδιωξαν τον εισβολέα γάτο. Για την επίθεση στο γατούλη ο συνασπισμός γατιών της αυλής εξέδωσε ψήφισμα που κατήγγειλε την ολομέτωπη επίθεση καταστολής και τρομοκράτησης, ενώ για τη δική μου παρέμβαση με το σκουπόξυλο δήλωσε πως αποτέλεσε μια μαχητική απάντηση στη διαρκή πολιτική τρομοκράτησης και αναίρεσης γατίσιων δικαιωμάτων προς όφελος των κεφαλαιοκρατών γατοτρόφων.

Η νύχτα συνεχίστηκε το ίδιο δραματικά:  Αναστατωμένος από την ακραιφνή έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των γατιών της αυλής άνοιξα τη τιβί αναζητώντας μάταια ηρεμία μέσα από κάποιο ξεχασμένο αφιέρωμα στον Κακναβάτο από τα κρατικά κανάλια. Αλίμονο όμως! Η κατεπείγουσα αναγκαιότητα για λίγη ομορφιά καταπλακώθηκε από τη κατεπείγουσα προπαγάνδα της κρατικής τηλεόρασης για την αναγκαιότητα της πολιτικής συμμαχίας. Η κυβέρνηση μαριονέτα δεν νομιμοποιείται με τίποτα  γι΄αυτό και στη παράσταση χρειάζεται να προστεθούν και οι λοιπές φιγούρες του θεάτρου σκιών που παίζεται ταυτόχρονα και παραλλήλως. Το μέλλον που σχεδιάζεται είναι στημένο και αυτό γίνεται πιο ευκρινές τούτες τις στιγμές πρωινής διαύγειας. Και η επιβολή του προετοιμάζεται με τη μέθοδο της αναπόφευκτης βεβαιότητας. Αυτές τις πρώτες ώρες του ξημερώματος όμως, μέσα στη  αιώνια βεβαιότητα της μετατροπής της νύχτας σε ημέρα, μπορώ να νιώσω και τις λίγες στιγμές του τρομακτικού μεταίχμιου του λυκόφωτος όπου μέσα του τα πάντα μπορούν να συμβούν. 

Στα θέλγητρα της μόνιμα ανοιχτής τηλεόρασης υπέκυψα ξανά και το μεσημέρι. Στάθηκα τότε αμίλητος μπρος στη συνέντευξη του κυβερνήτη του Προτεκτοράτου της Ελλάδας κυρίου Τόμσεν. Απευθυνόταν  σε ένα λαό που δε γνωρίζει και απ' τον οποίον ποτέ δε προσκλήθηκε να δώσει τις υπηρεσίες του. Νομίζω πως φοβάται κάπως γι΄ αυτό και κρύβεται σθεναρά πίσω από τον στυγνό τεχνοκρατισμό του μπρος στη σκέψη πως αποφασίζει για ανθρώπους που σηκώνουν ανώριμα το μεταφυσικό βάρος του να αποτελούν απογόνους των εμπνευστών της δημοκρατίας. Σιώπησα απέναντι σε αυτή την ανείπωτη επίδειξη δύναμης απέναντι στη λαϊκή κυριαρχία.

Ο πατέρας παρακολουθούσε θυμωμένος και τόνισε πόσο ασύλληπτα άδικο είναι που του παίρνουν ετσιθελικά το ένα τρίτο των δεδουλευμένων του. Θέλησα να του πω ότι αυτή τη τρομερή αδικία την ακούω από το στόμα του για τρίτη συνεχόμενη μέρα αλλά μια ισχυρή ενσυναίσθηση με απέτρεψε.

Η ελληνορθόδοξη συμμορία έμαθα ότι σήμερα συνέστησε επίσημα καινούργια μη κυβερνητική εταιρία και για να γιορτάσουν τις νέες ευλογημένες μπίζνες μαζεύτηκαν όλοι οι γνωστοί δυνάστες αυτού του λαού. Στο ρόλο του εκ μέρους όλων μας νομιμοποιητή, ο πρόεδρος του κράτους - προτεκτοράτου, που τυχαίνει να κατάγεται και από την εκλεκτή πόλη που προσωρινά με φιλοξενεί αυτές τις μέρες. Σε αυτή την αγαστή συμπόρευση παρόντων πολιτικών, επιχειρηματιών, στρατιωτικών, δικαστικών και δημοσιογράφων με τους θεσμοθετημένους πνευματικούς καταπιεστές-ιεροκύρηκες της χριστιανικής αγάπης και χριστεμπορίας αισθάνθηκα για ακόμη μια φορά ανήμπορος και μόνος. Και ξένος. Πολύ ξένος. Πιο ξένος και από όσο μέσα στο αφιλόξενο μετρό του Λονδίνου.

Στο καφενείο που πίνω τσίπουρο με τους αγαπημένους φίλους, άκουγα να μνημονεύουν τη τύχη του να χτίζω μια ζωή "μακριά από δω πέρα". Κοιτώντας τα πρόσωπά τους ένιωθα από τώρα πόσο θα μου λείψουν, ώσπου έπιασα το νου μου να γυρνά απρόκλητα στις γάτες της μάνας μου. Να τέλειωσαν άραγε, σκέφτηκα, επιτέλους εκείνη τη μακρά, γατίσια συνέλευσή τους;

φώτο: ο συνασπισμός γατιών στην αυλή της μάνας μου στα πρώτα δειλά βήματα προς τη ρήξη και την ανατροπή

ημερολόγιο ενός προσωρινά επαναπατρισθέντα ΙΙ

Τα πλατάνια στον παραλίμνιο χάνουν τα φύλλα τους και αυτά παραμένουν στο χώμα αναμένοντας τη σήψη. Αυτή ήταν η μέρα της θλίψης στα Γιάννενα. 

μέρα 2η, 22/11/10

-ΠΑΣ πρέζα υπνοστεντόν και τέζα-

12.24 αφύπνιση. Ήρεμος ύπνος, χωρίς διακοπές και πρόωρες αφυπνίσεις. Χωρίς μετατσιπουρικές κεφαλαλγίες. Αρχή αισιόδοξη. 

12.27 ύποπτο μπουμπουνητό από κάπου απροσδιόριστα, κρυφή ελπίδα πως ήταν μόνο υπνοπομπική παραίσθηση και όχι προμήνυμα μπόρας.

14.39 ο πατέρας δηλώνει τη λύπη του και την οργή για δεύτερη μέρα που το ένα τρίτο των δεδουλευμένων του χάνεται, ξέρει πως το 'χουμε ξανακούσει αλλά αυτό δεν είναι μόνο μια ανακοίνωση, είναι μια συναισθηματική δήλωση προς εκείνους τους αόρατους ακροατές δίπλα και πίσω από μένα. Οι ψιχάλες πέφτουν βαριές, η επικείμενη μπόρα δε μπορεί να περιμένει. Ανήσυχες οι γάτες ίσως να σκέφτονται πώς δε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους.

15.58 η πολυπόθητη βόλτα στο παραλίμνιο ξεκινά. Στην υπαίθρια γλυπτοθήκη οι φιγούρες του Θ. Παπαγιάννη μοιάζουν θλιμμένες. Θέλω να φωτογραφήσω τον ουρανό μαζί τους μα και αυτός συννεφιασμένος. Η βροχή δεν έπεσε ακόμα, ακόμα μόνο τα φύλλα πέφτουν.

16.27 ο δημόσιος χώρος στη πόλη είναι πράσινος, διευρυμένος και άφθονος. Ενίοτε βανδαλισμένος. Λες και η ομορφιά είναι ασήκωτη όταν χρειάζεται μόνο να την αντικρύσουμε και όχι να τη πάρουμε στα χέρια. Το άδειο τραπεζοκάθισμα στο σύμπαν του δημόσιου χώρου είναι μια σκληρή μεταφυσική τιμωρία γι' αυτόν. Και στο δικό μας οπτικό φάσμα μια ακόμα συνήθεια.

16.31 Άνοιξα την ομπρέλα. Στα Γιάννενα, όταν ξεκινά να βρέχει τον Νοέμβρη, σταματά τον Απρίλη. Αφήνω το μικρό θέατρο και βιάζομαι προς τα έσω, βαδίζω το δρόμο που στον Θίασο ο περήφανος στρατιώτης κρατά τα δυο κομμένα κεφάλια των ανταρτών του ΕΛΑΣ:

Όλα έχουν αλλάξει τριγύρω, παρατηρώ, αλλά όπως λέει και ο στιχουργός, τα πάντα εξακολουθούν να παραμένουν ίδια.

17.40 η λόρδου Βύρωνος είναι ο πεζόδρομος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων της πόλης και τα καταστήματά της φτιαγμένα για τις φτωχότερες τσέπες. Δε μου κάνει εντύπωση συνεπώς πως τόσα μαγαζιά σ' αυτό το δρόμο έχουν φαληρίσει. "Δεν ήταν κακός ο επιχειρηματίας...", δηλώνει το πόστερ που μια παράταξη κόλλησε στην άδεια βιτρίνα, "...ήταν η....". Αναρωτιέμαι αν η οξυμένη παρατήρηση της κρίσης είναι μόνο το βιοχημικό αποτέλεσμα μιας σκόπιμα αυξημένης ντοπαμίνης ή τα πράγματα σε αυτό το δρόμο είναι όντως κατά διαβόλου. 

18.10 στο παραδοσιακό μπουγατσοπωλείο απέναντι απ' το ρολόι ο ηλικιωμένος εργαζόμενος φωτογραφίζεται καθιστός με τη πλάτη γυρισμένη στους επίδοξους πελάτες του. Οι ώμοι  του πεσμένοι προς τα κάτω. Δυο ταψιά στη βιτρίνα, το ένα γεμάτο ακόμα και το άλλο με ένα μόνο κομμάτι να λείπει. Βρισκόταν  αποφασιστικά στο χέρι μου μιας και είναι πικρή η συνειδητοποίηση ότι σε όλοκληρο Λονδίνο αυτό που μπορεί να σου λείπει είναι η γιαννιώτική γλυκιά μπουγάτσα. Τρεις στίβες πιάτων ακέραιες αμφοτερόπλευρα και τα τραπέζια άδεια. Είναι σπουδαίο πόσο γρήγορα η θλίψη αναλαμβάνει αμέσως μετά από μια μέτρια εξυπηρέτηση.

18.20 η κεντρική πλατεία λίγο πιο πάνω συνθηματολογεί μάλλον ακίνδυνα. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις έχουν καταλάβει επιτέλους το δημόσιο χώρο αλλά μόνο με τα πολυγραφότατα σπρέυ τους.

21.11 Στο καφενείο του κυρ-ιδιοκτήτη που πίνω τσίπουρα, είχαμε υποπτευθεί κατάθλιψη για κείνον μήνες πρίν όταν καλοκαιριάτικα μας εξιστόρησε τα σωματικά του συμπτώματα. Σήμερα μας έδειξε τα αντικαταθλιπτικά που μετά από ένα μήνα χρήσης σταμάτησε γιατί ένας θαμώνας του είπε πως κάτι τέτοια είναι για τρελούς και πως θα έπρεπε να πάρει το σιρόπι που και ο ίδιος παίρνει για παρόμοιους λόγους. Πιστεύει πως το σιρόπι τον κάνει τώρα καλά, μα μπορεί να μη σκέφτηκε πως ίσως να ήταν μόνο η επίδραση της σιταλοπράμης που διέκοψε.

23.59 Η μέρα 2η τελείωσε. Όπως ένας ηλικιωμένος στο καφενείο δήλωσε καθώς χαιρετούσε: "μια ακόμα μέρα λιγότερη".

ημερολόγιο ενός προσωρινά επαναπατρισθέντα Ι

Επέστρεψα μετά από καιρό, για λίγες μέρες, στο τόπο καταγωγής μου, στα Γιάννενα, που είναι πρώτα στα γρόσσια και στα άρματα. Για όποιον βρίσκει ενδιαφέρον στις αριθμημένες υποκειμενικές παρατηρήσεις απαριθμώ ελεύθερα μερικές από τις πρωτόγονες σκέψεις μου στα ερεθίσματα από τη γλυκιά πατρίδα:

μέρα 1η, 21/11/10

- εικοσάευρο και μακαρόνια-

1. ο πατέρας εξέφρασε τη θλίψη του για την απώλεια σχεδόν του ενός τρίτου του ετήσιου εισοδήματός του. Εξέφρασε οργή και αναλογίστηκε την αδικία μιας και ό,τι του πάρθηκε το είχε δουλέψει. Και ήπιε αμέσως μετά σιωπηλός τη τελευταία γουλιά απ' τον σκέτο καφέ του, πριν αφεθεί σε μια συγκινητική γενναιοδωρία απέναντι στον επαναπατρισθέντα γιο που έψαχνε ο φτωχός στις τσέπες το πορτοφόλι του για να κεράσει.
2. Η μάνα φιλοξενεί στην αυλή 6 γάτες. Η φροντίδα της τις έχει μετατρέψει σε μικρά εγωιστικά οικόσιτα. Ίσως να την εκδικούνται κιόλας που ονόμασε δυο απ' αυτές τσίπρα και κουβέλη.
3. Η κακούργα κοινωνία και η εργασιακή τρομοκρατία έκανε τη μικρή αδερφή μου ανέλπιστα μετριοπαθή κρυφοαναρχική. Η ίδια βέβαια δε θα το αντιληφθεί ποτέ. 
4. Το καφενείο που πίνω τσίπουρο με τους αγαπημένους φίλους που μου έλειψαν τόσο κόντεψε να κλείσει, μιας και οι θαμώνες του εξεγέρθηκαν απέναντι στην αντικαπνιστική καταπίεση και κύρηξαν αποχή απ΄τη κολτσίνα. "Υπάρχει ζωή χωρίς τασάκι;" φαίνεται να αναρωτήθηκαν δυο-τρεις απ' αυτούς.
5. Στη πόλη συντελέστηκε προσφάτως πολιτική αλλαγή. Νέος δήμαρχος εκλέχτηκε ο κ. Φίλιος, ο οποίος είναι άριστος ξενιστής πολιτικού καιροσκοπισμού και εθισμένος στην αντίληψη της εξουσίας ως δημοσιοϋπαλληλισμού μέσα από τη χρόνια εγκατάστασή του στα δημοτικά συμβούλια. Δήμαρχος της ίδιας πόλης και τη δεκαετία του 80, η τοπική κοινωνία για μια εικοσαετία σχεδόν τον προέτρεπε να αποσυρθεί αρνούμενη επανειλημμένα να τον προτιμήσει σε διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες. Ο ίδιος όμως αδυνατούσε να αποδεχτεί ότι δεν έχει πλέον τίποτα να προσφέρει και ότι προφανώς υπάρχουν  στη πόλη και άλλοι που θα μπορούν να είναι περισσότερο παραγωγικοί στη σκέψη και τη πολιτική. Είναι τραγικό που οι κάλπες δικαίωσαν τη μακρόχρονη βουνίσια επιμονή του.
6. Βέβαια δε χρειάστηκε να προσπαθήσει ιδιαίτερα. Ο απερχόμενος δήμαρχος κ. Γκόντας έκανε ό,τι μπορούσε για να πείσει ακόμα και αυτούς στους οποίους "έδωσε ψωμί να φάνε" ότι η διαχείρηση ενός δήμου με τη λογική της ατομικής ιδιοκτησίας είναι πράγματι μια κακή ιδέα για να συνεχίζεται και σε τρίτη τετραετία. Και ότι προκαλεί πολύ πόνο όταν χρησιμοποιείς τη θέση της εξουσίας για να συκοφαντείς, να ξυλοφορτώνεις, να τραμπουκίζεις και να διαπομπεύεις ανθρώπους. Και κατέδειξε πανηγυρικά τη γενικευμένη διαπίστωση πως αν προσφέρεις στον μικροαστό τη χαρά της εξουσίας, εκείνος δε θα διστάσει να υποκύψει ηδονικά στο σαδισμό της επιβολής της πάνω σου, σε σένα που είχες την ατυχή έμπνευση να τον εκλέξεις τη μαύρη εκείνη ώρα. 
7. ο τίτλος της ημέρας 1 είναι δανεισμένος απ' τον τιμοκατάλογο της πρόσφατης κάλπης. Γιαννιώτικες λιχουδιές...

φώτο: ο Αλή πασάς μόλις του ανακοίνωσαν το τραγικό νέο της σημερινής ισοπαλίας του ΠΑΣ

ένα άλλο tea party είναι εφικτό

Ανησυχητικές είναι οι προβλέψεις των λονδρέζικων φυλλάδων για τα χθεσινά γεγονότα στον ουρανοξύστη που φιλοξενεί τα γραφεία των Torries. Δεν ήταν η απρόβλεπτη μαζικότητα και η πρωτοφανής επίδειξη αποφασιστικότητας, ούτε ο νεανικός αυθορμητισμός φοιτητών από όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλων των επιπέδων τα πανεπιστήμια, ούτε καν η αξιοπρόσεχτη άγνοια κινδύνου μπρος στην αμείλικτη μπότα του βρετανικού νόμου και της πιστής εφαρμογής του. Ήταν όλα αυτά μαζί που προκάλεσαν τον τρόμο! Και βεβαίως οι χαρωπές ενδείξεις ότι τα ζητήματα που τέθηκαν  είναι πια σαφώς πολιτικά. Μια ματιά στις ιστοσελίδες των πανεπιστημιακών συλλόγων θα καταδείξει ότι οι πολιτικές ζυμώσεις των τελευταίων δύο ετών αρχίζουν να αποκτούν την ωραία εξεγερτική τους ευωδία. 

Θυμίζω συνοπτικά ότι πρόσφατα φοιτητικοί σύλλογοι σε διάφορα πανεπιστήμια (UCL, SOAS, KCL, LSE κα) με ή χωρίς ριζοσπαστική παράδοση, πέτυχαν μικρές ή μεγάλες νίκες (μη απέλαση μεταναστών-εργατών, εξίσωση των μισθών τους με τους αγγλικούς, κλείσιμο μιλιταριστικών εκθέσεων κτλ) ενώ ο αγώνας των φοιτητών και των καθηγητών του πανεπιστημίου του Middlesex να διατηρήσουν τη φιλοσοφική σχολή καταργήθηκε ως μη κερδοφόρα ενέπνευσε πολυήμερες καταλήψεις, διαδηλώσεις και συνελεύσεις όπου υπάρχει βρετανική academia.  

Μια μικρή γύρα στις βρετανικές εφημερίδες είναι αρκετή να δει κανείς ότι η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει κατ' αρχήν θετικά τις κινητοποιήσεις αναγνωρίζοντας το δίκαιο των φοιτητών και την επικείμενη ανισότητα στην εκπαίδευση που προετοιμάζεται πυρετωδώς. Βέβαια, τα μέσα, ως αναμενόταν έπιασαν αμέσως δουλειά για τη χαλιναγώγησή της. Δημοσιεύουν φωτογραφίες και ονόματα "ταραξιών", απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία και καταγγέλλουν την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες που δε κατάφεραν να ελέγξουν και να προβλέψουν τα γεγονότα. Και οπωσδήποτε εφαρμόζουν και τα γνωστά και εις Παρισίους μέσα της κατασυκοφάντησης της αναρχικής σκέψης και συμμετοχής, που όπως θα συμπεραίνει ο αναγνώστης μόλυναν τη διαδήλωση και έσπειραν το μίσος και τη βία. Διασκεδαστική είναι η περιγραφή στην αποψινή Evening Standard ενός ζευγαριού "που δεν ήταν φοιτητές και που έμοιαζαν με κάτι σαν old-school anarchists". Όπως και του πρωτοσέλιδου αποτροπιασμού της στο γεγονός ότι ο σύλλογος διδασκόντων του Goldsmith τόλμησε και χαιρέτησε τη διαδήλωση, έκλεισε δηλαδή κατά τη γνώμη τους το μάτι στη βία (Full marks for the riots, say lectures, έγραψε).  

ΥΓ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι κάτι περισσότερο από ανάγκη, τα ελληνικά πανεπιστήμια -πέρα απ' τους δικούς τους αγώνες- να επιδείξουν άμεσα την αλληλεγγύη τους στα αγγλικά και οι ελληνικοί σύλλογοι να προσανατολιστούν σε συντονισμό και συνεννόηση με τους αγγλικούς ώστε η αντίδραση να διεθνοποιηθεί και να αποκτήσει μια πιο συμπαγή βάση. Η πρόσφατη αδράνεια από τα ελληνικά πανεπιστήμια σε επίπεδο φοιτητών να συμπαρασταθούν στον αγώνα φοιτητών-καθηγητών της φιλοσοφικής στο Middlesex University, θα είναι πλέον συνειδητή αμέλεια αν επαναληφθεί. 

για τον Κακναβάτο

Δεν είχα ιδέα αν ο Έκτωρ Κακναβάτος ήταν ζωντανός, μέχρι πριν από λίγο. 

Τον είχα γνωρίσει ένα πυρακτωμένο ξημέρωμα όταν απαιτούνταν να προσανατολιστώ με λίγη από τη φωταψία της κρατικής τηλεόρασης. Έπαιζε τότε το "Παρασκήνιο" και ο Κακναβάτος, αυτόφωτος στη μοναξιά της μεταμεσονύχτιας επανάληψης, επέμενε πως το ομορφότερο αντίδοτο στη μανιακή διαύγεια δεν ήταν παρά λίγη απ' τη σοφία της απλότητας και η ελληνική γλώσσα αφημένη στη συντακτική κομψότητα ενός ποιητή. Ο Κακναβάτος, τώρα το καταλαβαίνω, δεν είχε στη πραγματικότητα ποτέ δικό του σώμα ή πρόσωπο, εκτός από εκείνη τη μοναδική φορά. 

Να ρωτήσω τώρα αν ο Ερνέστο Σάμπατο ζει; Και πώς μοιάζει;

χάππυ νταίη

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και οι Μητσοτακαίοι, οι σύγχρονοι δωσίλογοι θα προβούν στην ανάπλαση της ιστορίας. Οι τιμητές του ναι που έντυσαν ξεδιάντροπα το έγκλημα κατά ενός λαού με τον μανδύα της ελπίδας, θα παρελάσουν σήμερα και θα μιλήσουν για την αξία του όχι. Θα απευθυνθούν στη λαϊκή ψυχή, στο αίσθημα και τις αξίες της κοινωνίας, στην εθνική της συνείδηση και τη υπερφυσική σύνδεσή της με το ένδοξο παρελθόν, θα φορτώσουν τον λαό με περηφάνια και θα του θυμίσουν ξανά το "χρέος" που βαρύνει τις πλάτες του. Και όσο αυτοί θα μιλούν για την εθνική ανάγκη, ο λαός θα βυθίζεται στις αυταπάτες του παρόντος, θα αναμοχλεύει τις μνήμες του παρελθόντος και θα προετοιμάζεται για τους εφιάλτες του μέλλοντος. Και όπως τότε έτσι και σήμερα καλείται από τους δυνάστες του να στρατευθεί σε αυτή την ώρα της εθνικής ανάγκης, ακούει από αυτούς να του ζητούν και πάλι να υπερασπίσει όσα κινδυνεύουν. Και να το κάνει βεβαίως συντασσόμενος κάτω από τα παράσημα των καπήλων του. Και εξαντλημένος πρόωρα από την αβεβαιότητα του επαναστατικού ονείρου τελικά θα το κάνει, γνωρίζοντας με τον ίδιο καημό πως πέφτει ξανά στη παγίδα, πως αν κάποτε περάσει ο κίνδυνος δε θα είναι ο ίδιος που θα έχει νικήσει. 

όταν κάτι δε πεθαίνει δε θα μπορέσει ποτέ να αναστηθεί

Το διακαναλικό τίποτα της Δευτέρας εύχομαι να το ξεκαθάρισε πλήρως: Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπρος τον γκρεμό του. Πίσω του...δεν υπάρχει πλέον τίποτα πίσω. Η αγωνία του δεν είναι αν θα πέσει, αλλά πότε θα πέσει. Χέρι να τον τραβήξει μακριά δεν υπάρχει, ο ελληνικός λαός είναι μόνος, αντιμέτωπος με την συλλογική υπαρξιακή του μοναξιά και τη μόνη επιλογή που του έχει απομείνει. Το χέρι του μνημονίου δε ήρθε για βοήθεια, ήρθε να του δώσει τη τελική ώθηση προς το χάος αφού πρώτα τον στραγγαλίσει. Προτείνω να πέσουμε μόνοι μας. Τώρα. Για να είμαστε σίγουροι πως δε θα μείνει τίποτα που να θυμίζει ποιοι έχουμε υπάρξει: μπάτσοι του εαυτού μας, υπήκοοι των βασιλιάδων που διώχναμε, εραστές του ελληνορθόδοξου σκότους μας. Η πτώση δε θα 'ναι απελευθερωτική, θα την τσακίζει η αγωνία της σύγκρουσης, η συντριβή όμως μπορεί να γίνει. 

κάνει ο Γιώργος την αρχή είμαστε δεν είμαστε τίποτα δεν είμαστε βρε

Επικαλούμενος έναν ακατανόητο μαζοχισμό, προτιμώ να πιστεύω πως η παρατεταμένη ασάφεια, η περιορισμένη οξυδέρκεια και η χαρακτηριστικότατη περιστασιακότητα (circumstantiality) της σκέψης του πρωθυπουργεύοντα παπανδρέου είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής προσπάθειας εξαπάτησης των Ελλήνων και όχι ενδείξεις μέτριας νοημοσύνης ή -αλοίμονο- γνωσιακού ελλείμματος. Γιατί αν ισχύει αυτό που ο μέσος Έλληνας αναρωτήθηκε έστω και προσωρινά το προηγούμενο βράδυ, προκύπτουν ζητήματα ηθικής στην αντιμετώπιση του εχθρού και δέους για το πόσο αδίστακτοι είναι όσοι τον επέβαλαν στο ελληνικό λαό. Ό,τι και να συμβαίνει, η μαριονέτα που παριστάνει τον ηγέτη απέδειξε ότι δεν είχε και δεν έχει να προσφέρει το παραμικρό σε όσους τον ψηφίζουν και σε όλους τους υπολοίπους που τον ανέχονται. Βέβαια, για τα δικά του αφεντικά, ο ρόλος του ως "ανθρώπου τους στην Αθήνα" δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Αν και μετά τη χτεσινή διακαναλική μαύρη τρύπα της λογικής, ο άνθρωπος που ξεπερνάει στο τίποτα ακόμα και τους πανελλήνιους πρωταθλητές καραμανλή και αβραμόπουλο είμαι σίγουρος πως θα προκάλεσε τρόμο ακόμα και σε εκείνους που δίνει λόγο -δεν εννοώ βεβαίως τους Έλληνες. Το παρελθόν αυτής της καταστρεπτικής για τη μεταπολεμική Ελλάδα οικογένειας δυστυχώς δε μπορούμε να το ανατρέψουμε. Χρειάζεται όμως να ανατρέψουμε το παρόν της. Η οριστική και αμετάκλητη παύση της ενασχόλησης με τα κοινά του δωσίλογου πρωθυπουργού πρέπει να απαιτηθεί άμεσα. Και να διεκδικηθεί. Το ίδιο και η δράση της υπόλοιπης οικογένειας -ας κάνουν τα παλικάρια ό,τι γουστάρουν, αλλά όχι στο όνομά μας και όχι με τα δικά μας λεφτά. Και μαζί να διεκδικήσουμε και τον πολιτικό εξοστρακισμό και των υπόλοιπων παχύδερμων που παρασίτησαν και παρασιτούν δίπλα του. Η στέρηση της εξουσίας για αυτόν και για τους σαπρόφυτους παρατρεχάμενούς του θα είναι τιμωρία μεγαλύτερη και από τη φυλακή. 

θα έχουμε πάντα το Παρίσι

Το ιδιαίτερο με τις μαζικές, γενικές απεργίες των Γάλλων είναι ότι ως λαός, μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, καταφέρνουν και επαναπροσδιορίζουν και πάλι το νόημα της "εθνικής αξιοπρέπειας", με το τρόπο που οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα ίσως από κάθε άλλο λαό της Ευρώπης. Μια αξιοπρέπεια που -με λαμπρή εξαίρεση την απόρριψη του ευρωσυντάγματος το '05- οι ίδιοι δέχονταν να κακοποιείται επί χρόνια: Θυμάμαι εκείνες τις διαβόητες επαναληπτικές προεδρικές εκλογές του 2003 όπου, προδομένοι και κατά συρροήν, οι αριστεροί Γάλλοι αναγκάστηκαν να ψηφίσουν Σιράκ ώστε να μη βγει η λεπενική ακροδεξιά, τους "αλήτες" των παρισινών προαστίων του 2005 που συνέτριψε η "μηδενική ανοχή" του Σαρκοζί, και τις πρόσφατες ρατσιστικές απελάσεις των Ρομά πασπαλισμένες εντέχνως με το κοσμικό μακιγιάζ της πρώτης κυρίας του. 

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις και με μια δόση ανεπιτήδευτης εξιδανίκευσης δε κατάφερα να αντισταθώ στο συνειρμό: ο Ρικ (Humphrey Bogart) και ο Βίκτορ (Paul Henreid), λίγο πριν λογομαχήσουν για το χρήμα και μια γυναίκα, ακούνε τους Γερμανούς αξιωματικούς που πίνουν στο μπαρ να τραγουδούν το ναζιστικό ύμνο "Horst Wessel Lied". Αμέσως ο Βίκτορ πηγαίνει στην ορχήστρα του μπαρ διατάσσοντάς τους να παίξουν τη Μασσαλιώτιδα, το γαλλικό εθνικό ύμνο. Ο  Ρικ αλληλέγγυα γνέφει τη συγκατάθεση. Ακολουθούν 60 δεύτερα διαδοχικών κινηματογραφικών κατ που εξηγούν με την απλότητά τους τι ακριβώς θα έπρεπε να σημαίνει "πατριωτισμός" αν η λέξη κατάφερνε ποτέ να δικαιολογήσει το νόημά της και πώς η αξιοπρέπεια θα μπορούσε να είναι μόνο το αποτέλεσμα της οργανωμένης έκφρασης της επιθυμίας. 

δεν είναι ήρωες, θύματα είναι

Η προσωρινή ανακούφιση από την απελευθέρωση των 33 μεταλλωρύχων και η σύντομη επαφή με τα συναισθήματά μας λίγο πριν επιστρέψουμε ξανά στις δουλίτσες μας θα 'ρθει να λογοδοτήσει και πάλι στο πεπρωμένο που η μοντέρνα ζωή επιβάλει. Οι εργάτες του ανθρακωρυχείου είναι πλέον οι ίδιοι από μόνοι τους χρυσωρυχείο. Και από κει που οι ζωές τους δεν άξιζαν τίποτα τώρα η αξία τους υπολογίζεται ως το βάρος τους σε χρυσάφι. Η υπέρμετρη φτώχεια, η κοινωνική απομόνωση και η ανυποληψία βρίσκονται ήδη θαμμένες στο ορυχείο που άφησαν πίσω, τώρα το φως της λάμπας του κράνους θα αντικατασταθεί από τους προβολείς των φωτογράφων. Αφού η ανθρώπινη θέληση έδωσε  στη τραγωδία αυτό το ευτυχές τέλος, η ανθρώπινη απληστία θα χρειαστεί να της αποδώσει και το ευτυχές κέρδος. 

Υπολογίστηκε ήδη ότι ο εγκλεισμός και η απελευθέρωση των 33 ανέβασε την ανταλλακτική τους αξία σε αυτή τη ζωή στα 300 εκατομμύρια λίρες, με τη προϋπόθεση ότι θα συναινέσουν φυσικά στις "σωστές" κινήσεις. Στο σύντομο υπολογισμό δεν υπολογίζονται τα κέρδη για τους μάνατζερ, τους παραγωγούς κινηματογράφου, τα τηλεοπτικά τοκ σόου και τους εκδοτικούς οίκους. Υπάρχει άραγε αμφιβολία ότι δε θα συναινέσουν; ότι αυτοί που θα τους προσεγγίσουν θα αφήσουν αυτό το χρυσωρυχείο ανεκμετάλλευτο; και ότι οι ίδιοι οι 33 δε θα έχουν πραγματικό λόγο στις αποφάσεις;
Ήδη για τους 33, στη πραγματικότητα θύματα της οικονομικής ανισότητας, της ανεξέλεγκτης κερδοφορίας της εργοδοσίας και των επισφαλών εργασιακών συνθηκών, κτίζεται το νέο απαραίτητο για τα δεδομένα προφίλ: γίνονται οι ήρωες, οι σταρ με τις υψωμένες γροθιές και τα κουλ γυαλιά ηλίου, ίσης κοινωνικής αξίας πλέον με τους προβεβλημένους αστέρες της ροκ ή τους ηθοποιούς του κινηματογράφου.  Κάποιοι χαρακτήρες από τους 33 έχουν ήδη απομονωθεί και οι προσωπικές τους ιστορίες, σχέσεις και στιγμές αναλύονται διεξοδικά. Ένας τους διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, άλλος υπήρξε πρώην ποδοσφαιριστής που η τσακισμένη του μοίρα τον οδήγησε στα βάθη της γης, ο τρίτος κατατρεγμένος βολιβιανός μετανάστης, κοκ. Μάνατζερ με εγκεφάλους-ταμειακές μηχανές έχουν καταλήξει ήδη στο ποιος χολυγουντιανός αστέρας θα λάμψει ενσαρκώνοντας καθέναν από τους νεοφερμένους στο φως. Ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας που γίνονται σταρ μόνο επειδή η προσωπική τους τραγωδία δημοσιεύεται. Άνθρωποι καταδικασμένοι στη μιζέρια που κάποια μέρα η μιζέρια τους αποδείχτηκε χρυσός. Και για να παραμείνει χρυσός, η καταδίκη τους οφείλει να γίνει βαρύτερη.

Μια λονδρέζικη φυλλάδα έχει ήδη φτιάξει το καστ της ταινίας. Το αντιγράφω εδώ νιώθοντας τη ντροπή και το άγγιγμα της χυδαιότητας: George Clooney ως Luis Urzua, Gael Garcia Bernal ως Jimmy Sanchez, Javier Bardem ως Mario Sepulveda, Benecio Del Toro ως Jonni Barrios, Adriana Barraza ως Susana Valenzuela (η ερωμένη του Jonni Barrios).

Μα τι άλλο να γίνει πια να το χωνέψω: Οι άνθρωποι που κατόρθωσαν το αδύνατο για να υπερασπίσουν τον άνθρωπο, θα κάνουν επίσης και τα πάντα για να μας θυμίσουν πως εκτός από άνθρωπος μπορείς να υπάρξεις και ως κουφάρι. 

για λίγο στο φως

η απελευθέρωση των 33 μεταλλωρύχων ήταν εκτός από θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης και ένα εργαλείο εκτόνωσης μιας συναισθηματικής έντασης που θα ήθελα να πιστεύω πως λειτούργησε σε καθέναν μας προσωπικά. Έφερε στο φως -μαζί με τους 33- και ό,τι ειλικρινές βρισκόταν θαμμένο μέσα μας τόσο βαθιά όσο και η (ευτυχώς) προσωρινή φυλακή τους. Με την επιστροφή τους από το σπήλαιο ένιωσα πως τα συναισθήματα μπορούν να βρίσκονται ακόμα μαζί μας στη ζωή που εξαναγκαζόμαστε να ζούμε.

ένα ποντίκι στη σούπα τους

Για την οικογένεια, οι ποινές των μπάτσων-δολοφόνων αποτελούν την εξιλέωση. Γι' αυτό και όσο αυστηρές και να είναι ποτέ δε θα υπάρξουν αρκετές, διότι ο δεκαπεντάχρονος γιος θα βρίσκεται για πάντα θαμμένος στο χώμα. Για αυτή την οικογένεια η κατάχρηση της αυστηρότητας ποτέ δε θα είναι και κατάχρηση της εξουσίας. Για τους μπάτσους-δολοφόνους, οι ποινές ίσως να αποτελέσουν "πεπρωμένο καλύτερο και από εκείνο των εργατών" -όπως θα έγραφε ο Φουκώ. Ως ένοχοι δε θα μπορούν να βλάψουν πια και -τι χαρά!- γλυτώνουν με ανακούφιση αυτό που ως μπάτσοι επέβαλαν με το θεσμοθετημένο τους ρόλο: το σφετερισμό του σώματος και την εγγραφή των αποτυπωμάτων της εξουσίας πάνω σε αυτό (όπως πάλι θα έγραφε ο Φουκώ). Για τη κοινωνία όμως, τι διάολο σημαίνουν αυτές οι ποινές; (και βέβαια, τι θα έγραφε εδώ ο Φουκώ;)

πίνακας: λεπτομέρειες από "τον τιμωρημένο γιο" του Jean Baptiste Greuze (μουσείο Λούβρου, 1778)

κρι-θα-ρά-κι

Μου πήρε καιρό για να πεισθώ πως μεγάλωσα σε μια αυταρχική δημοκρατία που καταπίεζε τους πολίτες της: Ο ένδο- και εξοκοινοβουλετικός χουλιγκανισμός, η ελληνορθόδοξη σαπίλα, η σαρωτική επέλαση τον ακροδεξιών ελληνεμπόρων, ο δημοσιογραφικός φασισμός, η ωμή καταστρατήγηση του συντάγματος στο όνομα του μνημονίου, η ατέρμονη παραμύθα της εξουσίας και ο εξευτελισμός της νοημοσύνης. Έτσι τώρα μπορώ πια να δεχτώ πιο ώριμα την αγαθή συμπόρευση μας με αδερφά αυταρχικά καθεστώτα: του κράτους-κορκονέα-Ισραήλ και του κόκκινου γίγαντα της Κίνας. Δε θα δυσκολευτώ, θαρρώ, να καταλάβω πως το να αγνοούμε τη γραμμή μεταξύ του δικαίου και του αδίκου δεν είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του να είσαι μικρός και υπανάπτυκτος στον καπιταλιστικό μας μεγάκοσμο αλλά μια ακόμα ιδιότητα της τρικοσκομικής μας δημοκρατίας.

αποκατάσταση τώρα

Με αφορμή τη συγκινητική βράβευση της ασυγκράτητης κινέζικης δημοκρατίας από την διεθνούς αναγνώρισης ελληνική, και μέσα σε αυτό το ελπιδοφόρο κλίμα επιχειρηματικής ομοψυχίας, νομίζω πως θα άξιζε και ένα μετάλλιο τιμής στον συμπαθή ανώνυμο μπάτσο της φωτογραφίας. Εκείνον που τότε, στη τελετή αφής της φλόγας της ολυμπιάδας του Πεκίνου στην αρχαία Ολυμπία, με αυτοθυσία υπερασπίστηκε τη τιμή της κοιτίδας της δημοκρατίας και απεκατέστησε ηρωικά τη τάξη στη μεγαλειώδη μεταλάμπαδευση των υπέρτατων αξιών που ενώνουν τα δυο κράτη. 

ανερυθρίαστα

Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα για την αρχηγεία του βρετανικού εργατικού κόμματος, ο τελικός νικητής και νέος πρόεδρος Ed Milliband είχε ονομαστεί «Κόκκινος Εντ» από μέσα ενημέρωσης που έβλεπαν τις πολιτικές ιδέες του να εδράζονταν στα αριστερά αυτών του αδερφού του και βασικού αντιπάλου David. Η άποψη αυτή περί "κόκκινου Εντ" ενισχύθηκε όταν έγινε γνωστό ότι κέρδισε την ηγεσία λόγω της υποστήριξης των συνδικαλιστών και των συνδικάτων, σε αντίθεση με τον Ντέιβιντ που είχε μαζί του κυρίως βουλευτές και μέλη του κόμματος. Με σαφή κίνδυνο να χαρακτηριστεί ανδρείκελο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ο νέος ηγέτης των Εργατικών, κινήθηκε γρήγορα για να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά αποτινάσσοντας σε συνέντευξη στο BBC το απεχθές προσωνύμιο "Κόκκινος" θεωρώντας το "rubbish". "Και βέβαια δεν πρόκειται να μπαντάρουμε προς τα αριστερά" πρόσθεσε (με μια ελεύθερη δική μου μετάφραση). Δήλωσε επίσης ότι τα συνδικάτα δε πρέπει να θεωρούν δεδομένο ότι ο ίδιος θα στηρίξει αυτόματα κάθε απεργιακή κινητοποίηση κατά των σχεδιαζόμενων περικοπών των δημοσίων δαπανών.

Η αριστερά στη χώρα που αποτελώ εργατικό της δυναμικό ξεφορτώνεται ανερυθρίαστα το ιδεολογικό της φορτίο με μια συνειδητότητα που με σοκάρει. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να παραδινόμουν στην μειωμένη ενσυναίσθηση της δικιάς μας αριστεράς για να ατενίσω το μέλλον με λιγότερη θλίψη. 

Η φώτο είναι από το Great Gorilla Race που  συνέβη στο Λονδίνο κατά σύμπτωση το ίδιο σαββατοκύριακο με τις παραπάνω εξελίξεις και τη παραθέτω εν είδη αβίαστου χαρούμενου συνειρμού. Εκατοντάδες άνθρωποι ντυμένοι γορίλες έτρεξαν για τη πλάκα τους και για μερικές φιλανθρωπίες. Εδώ απεικονίζεται ένας γορίλλας Τσε που θα μπορούσε να είναι και Guerilla (=αντάρτης) Che υπό άλλες -πιθανότατα εξωγήινες- συνθήκες. 

και για τ' αριστερόμ και για το δεξίμ

Η προμελετημένη ενέργεια του Πραπεβεζή μοιάζει με χάδι στοργής στον μικροαστικό και ανομολόγητο φαντασιωσικό σαδισμό ενός κομματιού της κοινωνίας που διαβάζει πρώτο θέμα, και ασύνειδος διεγέρτης του συλλογικού υποβολέα όσων υπολοίπων νιώθουν τις πολιτικές υποταγές του πρωθυπουργεύοντα Παπανδρέου σαν τη δαμόκλειο σπάθη που ίπταται πάνω απ' τα κεφάλια τους. Το τόσο ανθρώπινο "γεια στο χέρι του" θα εκπνευστεί από τα χείλη τους αβασάνιστα και απενοχοποιητικά, σαν την ανάσα που ξεφεύγει απ' τα δεσμά μιας σκέψης-ψυχοπλάκωμα. 

Για κάποιους άλλους η ενέργεια Πραπεβεζή δεν είναι παρά η αφορμή για ένα νέο σφίξιμο της γραβάτας. Η ρίψη του παπουτσιού ακούγεται σαν προτροπή αυτοθωράκισης πίσω απ' τον καταδικαστέο λαϊκισμό, τη σιδερένια πολιτική ορθότητα, που υπάρχει για να θυμίζει πως ό,τι δε μπορεί να προβλεφτεί απ' τον προγραμματισμό της προσωπική φρουράς δύναται να απειλήσει αμετάκλητα την ηδονή της δυσκοιλιότητας.

Και οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου θα καθαρίσουν αμήχανα το λαιμό τους παλεύοντας με τη γοητεία της παλινδρόμησης στη προ-Κούντερα φάση τους και την αναγκαιότητα της αυτοσυγκράτησης μπρος στον ανοιχτό προβολέα της κάμερας. Ίσως μέσα τους να αναρωτιούνται ακόμα ποια πράξη είναι περισσότερο πολιτική και αν τελικά έχουν όντως ηττηθεί από την προελαύνουσα ακροδεξιά όπως τελευταία ξεκίνησαν να υποψιάζονται. 

Μένει μέσα μου ένα κομμάτι τελευταίο, το μόνο που στέκει ακόμα έμψυχο μέσα στη σύγχυση και τη κυρίαρχη ελληνοψυχία. Μα και αυτό ζει υπό τον τρόμο, χρειάζεται ακόμα να υπερβεί τη καταστολή,  να αναπνεύσει λίγο από τη περιοδική απασχόληση από 4.500 ένστολους και άλλους μπάτσους.

είναι ο Πραπεβεζής η νέα Αθήνη;

Ενθουσιάζομαι όταν η καθημερινότητα παρεκτρέπεται από γεγονότα με αμφίσημες ερμηνείες. Το παπούτσι που εκ προμελέτης και μετ' αλλεπάλληλων προηγούμενων δοκιμασιών υπό την αγρυπνούσα κάμερα του BBC εκτοξεύτηκε από τον δρ. Πραπεβεζή, μου θυμίζει το προ υπερδεκαετίας διαβόητο χαστούκι της κ. Αθήνη στη Στοά Βιβλίου στη -σε μια σατανική σύμπτωση- μητριά του φερόμενου σήμερα ως στόχου του δρ. Παπρεβεζή. Η κ. Αθήνη είχε χαρακτηρίσει τη πράξη της τότε ως «βγαλμένη από την επαναστατικότητα των Ελλήνων» και η αμφιλεγόμενη παρορμητικότητά της τιμήθηκε με μια θέση στα ψηφοδέλτια της ενδοκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς. Στην προεκλογική της εκστρατεία το σύνθημα ήταν «χαστούκι στο σύστημα». Στη νέα εποχή του Μνημονίου η πρώτη έμπρακτη κίνηση πολιτικού ακτιβισμού πανελλήνιας εμβέλειας έναντι κεντρικού στόχου θα καταγραφεί στη κωμικοτραγική ιστορία του έθνους ως βγαλμένη και αυτή από τα σωθικά της ελληνοπατριωτικής επαναστατικότητας που απ' ότι φαίνεται δε πεθαίνει ποτέ. Και επειδή γνωρίζουμε ότι η πρωτοτυπία ανήκει κατεξοχήν στο χαρακτήρα της ελληνικής ακροδεξιάς, μαζί με την διανοητική εφευρετικότητα, ας καλοδεχτούμε τη νέα επαναστατική μας συνθηματολογία: «παπούτσι στο σύστημα»

ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη

η βιογραφία του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας -ενός ηγέτη που σε ένα πιο δίκαιο κόσμο θα είχε ήδη δικαστεί για τα εγκλήματά του απέναντι στην ανθρωπότητα- κυκλοφόρησε στην αρχή του μήνα και ήδη προκαλεί πάθη, είτε με τη μορφή ανάγνωσης στους σταθμούς κατά την αναμονή των τραίνων, είτε με μαχητικές ρίψεις αυγών και παπουτσιών στις κατά τόπους παρουσιάσεις της, όπως πρόσφατα στο Δουβλίνο. Η άτυπη συμμαχία ακτιβιστών με διάφορες οργανώσεις ενάντια στις οργανωμένες και υψηλά προστατευμένες απόπειρες του Μπλερ να τιμήσει με τη παρουσία και την υπογραφή του διάφορα βιβλιοπωλεία φαίνεται να στέφεται με επιτυχία. (Παρεμπιπτόντως στην συμμαχία αυτή ζήτησε να συμμετέχει και το Βρετανικό Εθνικιστικό Κόμμα το οποίο προφανώς πήρε πόδι). Ήδη η παρουσία του σε εκδήλωση υπογραφής αντιτύπων στο μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο Waterstone's στο κέντρο του Λονδίνου ακυρώθηκε και αυτό έδωσε τη χαρά στους μαχητικούς ακτιβιστές να συνεχίσουν αυτό που πραγματικά καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία: να του χαλάνε τη διάθεση. Ο ίδιος δήλωσε πως η αστυνομία επιτελεί καταπληκτικό έργο στο να καταστέλλει "δυσλειτουργίες" αλλά δε θα ήθελε να την επιβαρύνει ακόμα περισσότερο στη δουλειά της. 

Αύριο, ο Μπλερ διοργανώνει κλειστό "γκαλά" στην Tate Modern, σε μια ιδιότυπη σύναξη μερικών εγκληματιών πολέμου και των φίλων τους σε ένα χώρο σύμβολο μοντέρνας καλλιτεχνικής ελευθερίας και έκφρασης. Τι καλύτερο άλλωστε, εκτός απ' τα καναπεδάκια, να μνημονεύεις τη πετυχημένη καταστροφή του λαού του Ιράκ με τους φίλους σου μπρος σε δημοφιλή αντιπολεμικά αριστουργήματα.

Μια αρκετά εμπνευσμένη δράση στα λονδρέζικα βιβλιοπωλεία πάντως είναι η συστηματική μετακίνηση των αντιτύπων του βιβλίου από τους τομείς των ευπώλητων και των αυτοβιογραφιών στο τμήμα των εγκλημάτων. Γίνεται αθόρυβα, ανώνυμα και απλά. Και η ανάγνωση αυτής τόσο πολύτιμη όσο και των 735 σελίδων μιας αμφιλεγόμενης βιογραφίας.

Αφού η αδικία δε μπορεί να συντριβεί τη στιγμή που συμβαίνει, τουλάχιστο ας μας δοθεί η χαρά της συντριβής μιας αβασάνιστης ματαιοδοξίας.

έκτακτη προσθήκη 8.9.10:
προς μεγάλη χαρά των διαδηλωτών και όσων ακόμα πιστεύουν στον νόημα των λέξεων, το "πάρτι" στη Tate Modern ακυρώθηκε. Μια μικρή ασήμαντη νίκη κάποιων που επιμένουν να επιμένουν...

9-02-10 χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς

με τον αμερικανικό τρόπο αναγραφής της ημερομηνίας, σήμερα είναι 9/02/10. Για το έθνος που περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μπρος την τηλεοπτική οθόνη, αυτή η αλληλουχία αριθμών είναι κάτι περισσότερο από σημαντική. Σηματοδοτεί μια σπουδαία επέτειο, την ημέρα μιας μεγάλης ανάμνησης, τη βαρυσήμαντη "Διεθνή Ημέρα Beverly Hills" (90210 να θυμίσω είναι ο ταχυδρομικός κωδικός του προαστίου του Λ.Α. αριθμός που οι Έλληνες σκόπιμα σνόμπαραν μιας και τι στο διάολο χρειάζεται στη πραγματικότητα ένας Τ.Κ;)

Με αφορμή τούτη την αξέχαστη ημερομηνία/διαδοχή αριθμών/Τ.Κ, αποτολμώ να διαγράψω το προφίλ μιας αξεπέραστης προσωπικότητας, η ηθική ακεραιότητα της οποίας δημιούργησε συνειδήσεις σε μια ολόκληρη γενιά αναστατωμένων τηλεθεατών. Κατά σατανικό τρόπο, της ίδιας γενιάς που καλείται να υποστεί πρώτη τη νέα πραγματικότητα στην Ελλάδα. Της δικής μου. Άραγε τι είδους εφόδια πήρε αυτή η γενιά από τον Μπράντον Γουόλς;

Ο Μπράντον ήταν ένας νεαρός αφοσιωμένος στην εργασία και την παραγωγικότητα, αλλά με ανεξήγητες επιτυχίες στις άλλες του δραστηριότητες και στις φιλικές του σχέσεις. Ήταν υπερβολικά ευσυνείδητος, λεπτολόγος και άκαμπτος σε θέματα ήθους, ηθικής ή αξιών, που ακόμα και αυτό το πολιτισμικό υπόστρωμα της καταγωγής του από τη πιο λαϊκή Μινεσότα δε θα μπορούσε να δικαιολογήσει, καθώς επίσης και ισχυρογνώμων και απρόθυμος στο καταμερισμό καθηκόντων αν δεν βεβαιονόταν πως θα γίνονταν όλα με το δικό του τρόπο. Κατά καιρούς υπήρξε και άριστος χρήστης της προσωπικής του σαγήνης ώστε να προσελκύσει τους άλλους όταν χρειαστεί. Αυτά ήταν μόνο κάποια από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που έβγαζαν το Μπράντον κατευθείαν από τα βιβλία ψυχολογίας. 

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως από μία κλασική ψυχαναλυτική άποψη ο Μπράντον αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το άγχος του ευνουχισμού προτίμησε να επιστρέψει σε μια πιο ασφαλή πρωκτική περίοδο της ψυχοσεξουαλικής του ανάπτυξης. Ενδεχομένως, υποκινούμενος από ένα τιμωρητικό υπερεγώ διάλεξε αμυντικούς μηχανισμούς που θα τον υπεράσπιζαν έναντι  λανθάνοντων επιθυμιών σχετιζόμενων με την ικανοποίηση μέσα από τις ακάθαρτες απολαύσεις αυτής της πρωκτικής φάσης. Πιθανότατα ο Μπράντον, όταν ήταν μικρός θα υπέφερε από τους ανελέητους καυγάδες με την μητέρα του σε ζητήματα εκπαίδευσης στη τουαλέτα. Να θυμίσω ότι η μητέρα του Μπράντον, μια καλλίγραφη μικρογραφία της Μητέρας Μπάρμπαρα Μπους, εξέφραζε το μεγαλύτερο όνειρο του Winnicot που ήταν μια μάνα-κάτι παραπάνω από αρκετά καλή. Οπωσδήποτε, ζητήματα γονεϊκής αποδοχής είναι έντονα παρόντα, τόσο στο Μπράντον όσο και στην αδερφή του, την αξέχαστη Μπρέντα. Αν και οι δυο γονείς φαινομενικά παρουσιάζονταν από τους σεναριογράφους ως φάροι συναισθημάτων, μια πιο προσεκτική ματιά στα αδύνατά τους σημεία θα αποκάλυπτε για τα δυο αδέρφια μία έντονη ανεκπλήρωτη λαχτάρα για εξάρτηση και ένα απόθεμα οργής, απευθυνόμενης προς τους γονείς, επειδή δεν ήταν περισσότερο διαθέσιμοι συναισθηματικά. Χωρίς αμφιβολία η τελειοθηρία του Μπράντον, αλλά και η κατά ένα μέρος προσέγγιση της τελειότητας -που βέβαια εκείνος ήταν ο μόνος που δεν την αντιλαμβανόταν- ίσως να ήταν μόνο μια απελπισμένη προσπάθεια να ανακουφιστεί από το βασανιστικό του υπερεγώ, από τον ασταμάτητα απαιτητικό γονέα που είχε ενδοβάλει και την εκτίμηση του οποίου αιώνια θα αναζητεί μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες. 

Κατασκευασμένος από έναν υπερσυντηρητικό τηλεοπτικό μεγαλοπαραγωγό, εβραϊκής καταγωγής, σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ ενδεχομένως να εμπλέκονταν σε ένα νέο Βιετνάμ στο Ιράκ (1990), ο Μπράντον δε θα μπορούσε εξάλλου παρά να εκπροσωπεί μια νεολαία όπου η πολιτική της ορθότητα όφειλε να ευθυγραμμιστεί με μια αναγκαία προδιάθεση προς τη γνωσιακή ακαμψία, τη συμπάθεια προς την ιεραρχία και μιαν εγγενή απέχθεια προς την αβεβαιότητα, την αλλαγή και προφανώς τον θάνατο. Στο πρόσωπό του επαναπροσδιορίστηκαν στο νεανικό αμερικανικό τηλεοπτικό κοινό ζητήματα ιερά, όπως αυτά της πίστης (ακόμα και αν λίγα γνωρίζουμε για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του), της σημαίας και του μιλιταρισμού. Ο Μπράντον, για όλους του παραπάνω λόγους δε θα μπορούσε παρά να ήταν ρεπουμπλικάνος, μια ιδεολογική πεποίθηση που -αλίμονο!- εξέφρασε ουκ ολίγες φορές σε κρίσιμες φάσεις των σεναριακών εξελίξεων. Στο γοητευτικό του χαμόγελο, στο απαράμιλλο ήθος και στη σαγηνευτική του ευγένεια, τα πρωτόλεια χαρακτηριστικά ενός Τζόρτζ Μπους έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε ένα κοινό που έδειχνε συνεπαρμένο από την ακατανόητη επιμονή της Ντόνα να διατηρήσει άθικτη τη παρθενία της. Για έναν Μπράντον Γουόλς, σαν και αυτόν που γνωρίσαμε, ο αρρωστημένος συντηρητισμός αποτελεί χωρίς αμφιβολία διάγνωση. 

αυτό δεν είναι μία πίπα (η επεξήγηση) (ΙΙ)

 Η εικόνα αυτή είναι ο γνωστός πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ "La trahison des images" δηλαδή "η προδοσία των εικόνων". Σε αυτήν βλέπουμε τη φράση "ceci n'est pas une pipe" που έγραψε ο ίδιος ο Μαγκρίτ στον πίνακά του. "Αυτό δεν είναι μια πίπα", δηλαδή. Τότε τι είναι; Μην είναι η αντίληψή μας που αποφάσισε να μας κοροϊδέψει; ή μήπως οι ίδιες οι εμπειρίες μας κατάντησαν αρκετά προβληματικές για να μπορέσουμε να απαντήσουμε με ασφάλεια; και ναι και όχι θα απαντούσε ο Μαγκρίτ.

Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια πίπα, είναι η απεικονιστική αναπαράσταση μιας πίπας και για την ακρίβεια η ανάρτηση ενός ψηφιακού αντίγραφου μιας απεικονιστικής αναπαράστασης μιας πίπας γιατί η αυθεντική απεικονιστική αναπαράσταση της συγκεκριμένης πίπας βρίσκεται σε ένα μουσείο του Λος Άντζελες.

Υπάρχει κατά τον Μαγκρίτ μια βασική διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται. Και αυτή τη διαφορά θέλησε να καταδείξει με την απεικονιστική αναπαράσταση της πίπας. Και σα να μην φτάνει αυτό, είναι ακόμα πιο σημαντικό το ότι η κατανόησή της διαφοράς αυτής δεν έχει να κάνει μόνο με την αισθητηριακή αντίληψη αλλά και με τον ορισμό της δεδομένης έννοιας (της πίπας δηλαδή), ο οποίος αντλεί τη προέλευσή του από την ίδια την κοινωνία. Αυτή είναι όσο πιο απλοϊκά γίνεται η ερμηνεία του πίνακα.

Η ερμηνεία της ανάρτησης τώρα (γιατί ως γνωστό, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση μιας ανάρτησης και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται): Με αφορμή την εφαρμογή του νέου αντικαπνιστικού νόμου, κάθε φορά που ένας σερβιτόρος ή το αφεντικό διαμαρτυρηθεί, υπενθυμίστε του αυτή τη διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση της έννοιας στην οποία απευθύνεται η απαγόρευση και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται και που μόλις την ανάψατε και ανυπομονείτε να ρουφήξετε. Η ώρα που θα κάνει το αφεντικό να ξύσει το κεφάλι του αναζητώντας το καλά κρυμμένο στην υλικότητα του αντικειμένου που του προβάλλετε κοινωνικό πλαίσιο θα είναι αρκετή για μερικές διασκεδαστικές ρουφηξιές ή για να προλάβετε να απομακρυνθείτε πριν διεγείρετε για τα καλά τα απολίτιστα πρωτογονικά του ένστικτα.

μια επανάληψη ανάρτησης από τον περασμένο Ιούλιο εμπνευσμένη από τις υψηλές προσδοκίες μιας κυβέρνησης πολιτικών νάνων, ίδιου ύψους περίπου με τον προηγούμενο θίασο, μόνο που ετούτοι εδώ ξέρουν επίσης πώς να επιλέγουν και το κατάλληλο timing.

αυτό δεν είναι μία πίπα (ΙΙ)

οι πιο παλιοί σε αυτό το ιστολόγιο θα μπουν αμέσως στο κόλπο. Οι παρατηρητικοί θα λύσουν την απορία τους άμεσα. Οι υπόλοιποι θα χρειαστεί να περιμένουν λίγες ακόμα ώρες. Η επιμονή ενός αστείου κράτους να μας κάνει ξανά να ξεκαρδιζόμαστε μετατρέποντας μια ακόμα μέρα σε υπό όρους χρονιάρα γίνεται σχεδόν συγκινητική. Για μια ακόμα φορά όμως θα καταλήξουμε στο ότι...

 αυτό δεν είναι μία πίπα

πάμε στο Portland για καφέ;

Στο Πόρτλαντ, στις ΗΠΑ, υπάρχει ένα αυτόνομο χορτοφαγικό καφέ που ονομάζεται "το κόκκινο/μαύρο καφέ". Πρόκειται για ένα στέκι που διοικείται και λειτουργεί ως κολεκτίβα. Είναι υποθέτω κάτι παρόμοιο με τα ωραιότατα ελληνικά αυτόνομα στέκια που ξεφυτρώνουν στον αστικό ιστό σαν λουλούδια αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Εκεί πριν ένα μήνα συνέβη το εξής περιστατικό:

Ένα μέλος της κολεκτίβας, ο John Langley, καθάριζε το ψυγείο με τις μπίρες κάτω από τον πάγκο, όταν ένας αστυνομικός, ο James Crooker, εισήλθε στον καφενέ. Όταν ο John είδε τον αστυνομικό με τη στολή υπηρεσίας του και όλα τα συναφή ξαφνιάστηκε, αλλά κράτησε τη ψυχραιμία του και έκανε ό,τι τα μέλη της κολεκτίβας που εργάζονται σε αυτόνομα καφέ εκπαιδεύονται και αναμένεται να κάνουν: απέφυγε την αντιπαράθεση, δεν έκανε ερωτήσεις, και γρήγορα πήρε τη παραγγελία. Ο αστυνομικός παρήγγειλε έναν καφέ στο χέρι, και πήρε από τον John έναν καφέ στο χέρι. Τότε ο αστυνομικός άρχισε να συνομιλεί με ένα θαμώνα του καφέ και αυτό έκανε τον John να νιώσει άβολα. Έτσι, πήρε την απόφαση να ζητήσει ευγενικά από τον αστυνομικό να φύγει και ο αστυνομικός έφυγε χωρίς καμιά αντίδραση. 

Μετά το γεγονός, η Cornelia Seigneur (μια ανεξάρτητη δημοσιογράφος που έτυχε να τρώει στο καφέ), κατήγγειλε ότι ο αστυνομικός έπρεπε να είχε το δικαίωμα να παραμείνει. Ο John εξήγησε ότι η αστυνομία κάνει τον ίδιο και πολλούς από τους θαμώνες και τους συντρόφους να αισθάνονται άβολα. Ερωτηθέντες μάλιστα από τον John ανεπίσημα και οι άλλοι πελάτες, όλοι τους δήλωσαν ότι η παρουσία της αστυνομία τους έκανε να αισθάνονται ανασφαλείς. Η συζήτηση για το θέμα με τη κα Seigneur παρέμεινε πολιτισμένη και κράτησε ακόμα 20 λεπτά.

Την άλλη μέρα η κα Seigneur έγραψε για το περιστατικό στο μπλογκ της και σε μια τοπική εφημερίδα, και το θέμα αναδημοσιεύτηκε γρήγορα από τα τοπικά κανάλια, για να φτάσει με ταχείς ρυθμούς σε ειδησεογραφικά πρακτορεία και ιστοσελίδες, μέχρι τους κολοσσούς CNN και FOX. Το καφέ εξάλλου δέχτηκε εκατοντάδες γράμματα και email για το γεγονός, θετικά και αρνητικά. Τα μέλη της κολεκτίβας έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να απαντήσουν μιας και στο μεταξύ λόγω της απρόβλεπτης δημοσιότητας η πελατεία στον καφενέ μεγιστοποιήθηκε και οι ανάγκες για καλύτερο σέρβις ακόμα περισσότερο!

Τη ίδια στιγμή όμως, φορείς της πόλης κήρυξαν μποϋκοτάζ, διατυπώθηκαν ανώνυμες απειλές για βανδαλισμούς, ενώ ένας συνταξιούχος αστυνομικός (εκπροσωπώντας όπως έγραψε πολλούς συναδέλφους του) κατηγόρησε τα μέλη της κολεκτίβας ως "ολίγον ομοφυλόφιλους", τους απείλησε ότι η αστυνομία δε θα τους προστατέψει ποτέ σε στιγμή ανάγκης και ότι θα έπρεπε να σταματήσουν να απειλούν τη μικρή τους κοινωνία.

Για τα μέλη της κολεκτίβας, το μεγάλο ζήτημα όλης αυτής της ιστορίας ήταν αν η στάση του John, που ήταν δείγμα αυθόρμητης προσωπικής κρίσης, εμπεριείχε στοιχεία ρατσισμού και κοινωνικής διάκρισης. Στο παρελθόν είχαν εκδιωχθεί από το καφέ άτομα που κουβαλούσαν όπλα, φορούσαν διακριτικά μίσους ή ρατσισμού ή προκαλούσαν ανασφάλεια σε θαμώνες που έχουν υποστεί διάφορες μορφές βίας στο παρελθόν. 

Παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα της ανακοίνωσης της κολεκτίβας, σε απλή, όμορφη, κατανοητή γλώσσα:

Απορρίπτουμε κάθε μορφή ιεραρχίας και καταπίεσης. Στον δικό μας ιδανικό κόσμο, όλοι θα είναι σε θέση να δρουν μαζί ως ίσοι και να ανταλλάσσουν ιδέες ως τέτοιοι. Ωστόσο, ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι γεμάτος με ανισορροπίες δυνάμεων. Ανισότητες με βάση την εθνική προέλευση, την εθνικότητα, το φύλο, τη φυλή, τη σεξουαλικότητα και τη κοινωνική τάξη είναι βαθιά εδραιωμένες και θεσμοθετημένες με το νομικό μας σύστημα. Ως εκ τούτου, ένας ριζοσπάστης ακτιβιστής και ένας αστυνομικός είναι απίθανο να εμπλακούν σε διάλογο, μόνο και μόνο επειδή ο τελευταίος έχει την εξουσία να συλλάβει τον πρώτο (ή τουλάχιστον, να αυξήσει άμεσα την επιτήρηση και την παρενόχληση του). Μια αστυνομική στολή (πλήρης, με taser και πυροβόλο όπλο) είναι ένα ισχυρό σύμβολο της κρατικής καταπίεσης, της αδικίας και της βίας. Η παρουσία ενός αστυνομικού είναι συχνά αρκετή για να προκαλέσει φόβο σε πολλούς πολίτες-ιδίως σε εκείνους που πλήττονται δυσανάλογα από την ανάρμοστη συμπεριφορά της αστυνομίας. Μέχρι να αποκτήσουμε μια δίκαιη κοινωνία, θα αγωνιζόμαστε για να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες αυτών που είναι αόρατοι ή δυσάρεστοι, εκδιωγμένοι ή αδύναμοι. 

Μέχρι την 19η Μαΐου, οι μπάτσοι μπήκαν στο καφέ δύο φορές. Και στις δύο περιπτώσεις, προσπάθησαν να ανακρίνουν πελάτες σχετικά με κάποια αδικήματα, και τους ζητήθηκε να φύγουν όταν έγινε σαφές ότι δεν είχαν κανένα ουσιαστικό λόγο να είναι εκεί. Το "κόκκινο/μαύρο" καφέ δεν είχε καμιά πολιτική ενάντια των ένστολων όταν John έδρασε παίρνοντας μια τέτοια απόφαση. Από τότε όμως οι διαχειριστές του αποφασίσανε να μη δέχονται εν υπηρεσία αστυνομικούς. Η απόφαση αυτή ήταν αποτέλεσμα των ανησυχιών των μελών και της ανατροφοδότησης από τα άλλα μέλη της κοινότητάς τους.

Περισσότερα για το Red and Black Cafe, εδώ. 

catch her, bin her, kill her?

μια δευτερεύουσα παρενέργεια της εμμονής των Βρετανών για τα στατικά πλάνα ζωής μέσα από τη CCTV είναι και η αποκάλυψη των ατομικών τους νευρώσεων, οι οποίες, μέσα από τη διαδραστικότητα των ιστοσελίδων που με πάθος αφοσιώνουν τις ώρες που δεν είναι στο γραφείο, πυροδοτούν απίθανες συλλογικές υστερίες. Γιατί η κατανοητή αντίδραση της κοινωνίας στην ακατανόητη δράση μιας νευρωτικής κυρίας, που ο εθισμός στη καθημερινή κινηματοσκόπηση της ζωής της την έφερε προ μιας δυσάρεστης έκπληξης, εξελίχθηκε όντως σε μια εθνική υστερία.
Γνώρισα πρόσφατα μια άλλη κυρία, δημιούργημα της ίδιας κοινωνίας. Οι δικές της νευρώσεις είχαν υπερνικήσει τα λεπτά δεσμά της λειτουργικότητας και της είχαν επιβάλλει μια πραγματικότητα αποκρουστική. Η μοναξιά που απέπνεε μπορούσε να ηττηθεί μόνο από την απελπισία με την οποία έβλεπε το υπόλοιπο της ζωής της. Αυτή η γυναίκα έχασε τη γάτα της πρόσφατα, το μόνο έμψυχο που κατάφερε ποτέ να σταθεί κάτω απ' τον βαρύ της ίσκιο, και ζει τώρα με τη παράλογη βεβαιότητα πως το πνεύμα της στοιχειώνει το σπίτι που μένει. Εκτός από την αβάσταχτη διαπροσωπική της μοναξιά είναι αναγκασμένη πια να υπομείνει και τη συντριπτική αναμέτρηση με τη μοναχικότητα της ίδιας της της ύπαρξης. Το πνεύμα της νεκρής της γάτας είναι εκεί για να της το θυμίζει. 

οπαδιλίκι: προς μια σχιζοειδή-παρανοειδή θεώρηση λίγο πριν τη σέντρα

Τώρα που ξεκινά η νέα ποδοσφαιρική χρονιά, θα επιχειρήσω με θράσος και φέτος να προσεγγίσω ψυχαναλυτικά μερικές διαστάσεις του λαοπρόβλητου αθλήματος. Πέρσι δοκίμασα να αναφερθώ στη επιθυμία του έλληνα οπαδού να οργανώσει την οπαδική του ύπαρξη ακολουθώντας τα στάδια της λίμπιντο ως απόρροια της ψυχοσεξουαλικής του εξέλιξης. Φέτος θα τολμήσω να σκεφτώ πόσο ωραία είναι που το ποδόσφαιρο πάντα επιτρέπει μια σταθερή συσχέτιση με τη παιδική ηλικία.

Ούτως ή άλλως το ποδόσφαιρο δεν είναι παρά ένα παιχνίδι. Αλλά φαίνεται πως ειδικά για το ποδόσφαιρο, η παιδική ηλικία με την οποία σχετίζεται έχει πιο πολλά χαρακτηριστικά νηπιακής ηλικίας από ότι κάθε άλλο άθλημα. Και είναι σημαντική η απόδοση χαρακτηριστικών νηπίου μιας και η νηπιακή ηλικία είναι αυτή στην οποία μπορούμε με ασφάλεια να υποστηρίξουμε ότι όλοι μας υπήρξαμε υγιείς μικροσκοπικοί παράφρονες. Και οπωσδήποτε, σχεδόν ποτέ και κατά πάσα πιθανότητα κανείς από μας δε πρόκειται να ξεφύγει εντελώς από μια τέτοια κατάσταση. 

Ως νήπια διαβαίνουμε συγκεκριμένες περιόδους, σχεδόν καθορισμένες για πολλούς αναλυτές, και μια τέτοια είναι και η επονομαζόμενη και "παρανοειδής-σχιζοειδής". Αν όλα πάνε καλά, η "παρανοειδής-σχιζοειδής" περίοδος θα εξελιχθεί ομαλά σε αυτό που έχει ονομαστεί "καταθλιπτική". Η τελευταία σηματοδοτεί και την ηλικιακή φάση όπου θα έχουμε αναπτύξει την απαραίτητη ικανότητα να εγκαταστήσουμε συναισθηματική επαφή με τους άλλους. Μα πριν γίνει αυτό θα έχει υπάρξει μια γνήσια τρικυμία βασανιστικής και μαρτυρικής έκστασης που θα έχει προλάβει να κυριαρχήσει: ακριβώς ό,τι ζει δηλαδή η πλειοψηφία των παιχτών και των θεατών κατά τη διάρκεια των ενενήντα λεπτών και των μερικών καθυστερήσεων. 

Η "παρανοειδής-σχιζοειδής" περίοδος έχει συγκεκριμένα αμετάβλητα χαρακτηριστικά. Eπισημαίνονται ιδιαίτερα

1. η έλλειψη συναισθηματικής κατανόησης για τον άλλο. Χαρακτηριστική τέτοιας έλλειψης η ιδιαίτερης λεπτότητας οπαδική παρότρυνση προς τον δικό μας σέντερ μπακ "πάρτου τα πόδια του μαλάκα" αναφερόμενη βέβαια στο αντίπαλο σέντερ φορ.

2. η σχάση, δηλαδή ο διαχωρισμός των δυσάρεστων πλευρών του εαυτού και η απόδοσή τους ως χαρακτηριστικά του άλλου. Η συλλογική απόδοση υπονομευτικών χαρακτηρισμών για τη σεξουαλικότητα, την εθνικότητα των αντίπαλων οπαδών ή των μητέρων τους κυριαρχούν εδώ ως παράδειγμα.  

3. ένας πολύ ενδιαφέρων κορεσμός από άγχος παρανοειδούς τύπου. Σε αυτή τη κατηγορία εντάσσω με βεβαιότητα το αγωνιώδες παραλήρημα σχετικά με το ότι καμιά ομάδα δε κερδίζει πια πέναλτι στο ολυμπιακό στάδιο, και την διάχυτη καχυποψία πως κάτι υπάρχει πάντα πίσω από τον ορισμό των διαιτητών. 

Ας μην πανικοβάλλονται όμως οι παθιασμένοι οπαδοί. Η Μέλανι Κλάιν επιμένει πως πάντα θα υπάρχουν λανθάνουσες καταστάσεις παρανοειδούς ή καταθλιπτικού άγχους σε όλους μας. Και πως στη πραγματικότητα δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό το καλά κρυμμένο μέσα μας θύλακα τρέλας. Κλάιν Μάιν θα μου πει ο φίλαθλος μπρος την διαφαινόμενη απελπισία του για το ότι ο αναπληρωματικός του Σισέ ακόμα να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο. Όντως, μια τέτοια απόκριση, σαν μια ενδιαφέρουσα μιμητική παρήχηση, θα μπορούσε και αυτή να ενσωματωθεί στην αγαπημένη ποδοσφαιρική σημειολογία του παρανοειδούς άγχους και της οπαδικής καθήλωσης στη προ-καταθλιπτική της φάση. 

(Τα παραπάνω γράφτηκαν με τη υγιή συνεισφορά σκέψης και σοφίας 120 ψυχαναλυτών οι οποίοι με μια εκστατική απόφαση τέλεσαν το συνέδριό τους στο Stamford Bridge, το γήπεδο της γνωστής και μη εξαιρετέας λονδρέζικης Chelsea, κάπου στο 1997)

Παλαιότερο ποδόσφαιρο και ψυχανάλυση σε αυτό το μπλογκ εδώ.